Proposition 55K0464

Proposition de résolution relative à la scission de la sécurité sociale.

General information ¶

Authors

VB Ortwin Depoortere, Barbara Pas, Ellen Samyn, Dominiek Sneppe, Frank Troosters, Hans Verreyt

Submission date

Oct. 1, 2019

Official page

Visit

Status

Rejected

Requirement

Simple

Subjects

transfer of competence social security

Voting ¶

Voted to adopt

Groen CD&V Vooruit Ecolo LE PS | SP DéFI Open Vld MR PVDA | PTB

Voted to reject

VB

Abstained from voting

N-VA

Contact form ¶

Do you have a question or request regarding this proposition? Select the most appropriate option for your request and I will get back to you shortly.

Discussion ¶

Dec. 12, 2019 | Plenary session (Chamber of representatives)

Full source

Mijnheer de voorzitter, ik verwijs naar het omstandig schriftelijk verslag.

Mijnheer de voorzitter, collega's, de gekende miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië lopen sinds decennia elk jaar op. Vandaag zitten we aan een recordbedrag van 12,3 miljard euro per jaar, wat neerkomt op 1 920 euro per Vlaming per jaar. Van die 12,3 miljard is er ongeveer 2 miljard euro rechtstreeks aan de sociale zekerheid toewijsbaar.

Over de splitsing van de sociale zekerheid, zeker langs Franstalige zijde, is er de laatste tijd al heel wat nervositeit en commotie geweest. Voor de Franstalige politici is de sociale zekerheid – naar hun zeggen – een rode lijn waaraan niet mag worden geraakt. Philippe Close, de Brusselse PS-burgemeester, verwoordde het als volgt in een artikel in De Tijd: "Aan de sociale zekerheid gaan we niet raken. Dat is onze rode lijn. Als we die opgeven, heeft België geen belang meer. Dit land blijft niet aaneenhangen door de Rode Duivels. Daar is meer voor nodig. Ik zeg niet dat over de rest niet kan worden onderhandeld, maar we gaan geen domme dingen doen. Maar de sociale zekerheid: jamais."

Close staat met dergelijke uitspraken lang niet alleen. Verschillende Franstalige kopstukken verklaarden in het verleden dat, als de sociale zekerheid gesplitst wordt, België voor de Franstaligen geen belang meer heeft.

Recent nog, midden september, verscheen een interview in De Standaard met 'mijnheer Onkelinx' Marc Uyttendaele, waarin hij verklaarde: "De sociale zekerheid is de meerwaarde van het federale België voor de Franstaligen. Geen enkele Franstalige politicus gaat beslissingen nemen die zijn kiezers minder comfortabel laten leven."

Wie herinnert zich nog de uitspraak van Laurette Onkelinx uit 2010: "Wij willen de Belgische koe nog tien jaar melken en het karkas mag men houden. Dat is de prijs van de vrijheid." Zij bedoelde dat Wallonië de sociale zekerheid nog tien jaar wilde gebruiken als melkkoe en dat de Vlamingen daarna het kadaver mochten houden. Onkelinx bevestigde toen openlijk nog hoe de Franstalige politici naar de Belgische sociale zekerheid kijken, en ruimer, welke waarde zij nog hechten aan dit land. Geen dus, behalve dan om Vlaanderen nog zo veel mogelijk te pluimen. Waarvan akte. Ik roep de Vlaamse politici op om daar eens goed over na te denken.

In deze context van Franstalig profitariaat betekent de Belgische sociale zekerheid overigens hoe langer hoe meer sociale onzekerheid, waarbij de kwaliteit van de geboden gezondheidszorg steeds verder afbrokkelt en waar het almaar moeilijker worden om te verdedigen dat de pensioenen betaalbaar zullen blijven

Waarom pleit en zal het Vlaams Belang altijd blijven pleiten voor de splitsing van de sociale zekerheid?

Wij vertrekken principieel vanuit de idee dat elk volk recht heeft op zelfbeschikking. Vlaanderen maar ook Wallonië heeft het recht om hun eigen sociale zekerheid in te richten, volgens eigen inzichten en eigen noden. In de praktijk stellen wij tevens vast dat er op het vlak van noden en behoeften grote verschillen bestaan tussen Vlaanderen en Wallonië. Het vergt dan ook andere recepten om die verschillen op de meest efficiënte en rationele wijze aan te pakken, wat nu eenmaal niet kan in het Belgische kader.

Vlaanderen en Wallonië zijn niet alleen politiek maar ook socio-economisch twee verschillende landen, met verschillende uitdagingen en financiële draagkracht. De sociale en economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië blijft elk jaar groeien. Uit studies blijkt dat de werkloosheidsgraad in Wallonië meer dan dubbel zo hoog ligt als in Vlaanderen. Wat de werkzaamheidgraad in Wallonië betreft, die ligt dan weer 10 % lager dan in Vlaanderen. Concreet wil dat zeggen dat in Franstalig België meer mensen een uitkering genieten en minder actieven bijdragen aan de Belgische sociale zekerheid.

Vlaanderen en Wallonië leggen ook andere medische klemtonen. Waar de Vlaming ervoor kiest om eerder naar een huisarts te gaan, gaan de Walen vaker meteen naar een specialist. Wij Vlamingen mogen echter deze zware facturen betalen. Vlaanderen hecht ook meer belang aan preventieve gezondheidszorg. Een voorbeeld daarvan is de terugbetaalde vaccinatie tegen baarmoederhalskanker. Door screenings kunnen dure ingrepen vaak vermeden worden. Wallonië kiest ervoor dit niet te doen. Ook hier draait Vlaanderen op voor de factuur. Eens temeer blijkt dat de taalgrens ook een zorggrens is.

Meer dan 15.000 Vlamingen staan momenteel op de wachtlijst in de gehandicaptenzorg, 135.000 Vlamingen wachten op een sociale woning, drie van de vier Vlaamse senioren kunnen hun rusthuisfactuur niet meer betalen. Terwijl Wallonië langs de kassa passeert, betalen de Vlamingen. Ze betalen voor hun eigen sociale zekerheid, ze dragen ook nog bij aan de Vlaamse Zorgkas en betalen bovendien nog eens extra voor Franstalig België. De Vlaming betaalt dus drie keer.

Voor Vlaams Belang zijn deze wantoestanden onaanvaardbaar. Een aantal bevoegdheden zijn reeds overgeheveld naar de deelstaten maar zoals op veel vlakken staat ook hier de versnippering van bevoegdheden een coherent en zuinig beleid in de weg. Het is nauwelijks te vatten en niet te verantwoorden dat negen ministers in zes regeringen zich bezighouden met gezondheidszorg.

Binnenkort vieren wij het 75-jarige bestaan van de moderne sociale zekerheid, een systeem dat opgezet werd met het oog op goede pensioenen, goede ziekte- of werkloosheidsuitkeringen en bovenal de zorg voor de sociaal zwakkeren in onze maatschappij. Om te kunnen blijven genieten van een gezonde sociale zekerheid is voor het Vlaams Belang de splitsing ervan noodzakelijk.

Een splitsing zal het begin zijn van een betere sociale zekerheid. Vlaanderen en Wallonië zullen zelf kunnen inspelen op hun eigen noden en behoeften. Een Vlaamse sociale zekerheid is perfect betaalbaar. De Vlaamse economie is meer dan sterk genoeg om een behoorlijke zorg te garanderen, stevige pensioenen en een gezinsondersteunend beleid te financieren en wachtlijsten weg te werken.

Tot slot, richt ik mij tot de collega's van de N-VA. In de commissie opperde u praktische bezwaren met betrekking tot de Brusselse toestand. Door de diverse staatshervormingen werd Brussel inderdaad institutioneel grotendeels uit Vlaanderen weggesneden. Het wanbeleid dat daarvan het gevolg is, heeft onze hoofdstad intussen met gigantische problemen opgezadeld. Onze partij beschouwt Brussel evenwel principieel nog steeds als een volwaardig deel van Vlaanderen. Als dit al niet op historische of geografische gronden zou gebeuren, dan is het voor onze eigen toekomst belangrijk om Brussel opnieuw meer op Vlaanderen te richten.

Brussel is onze hoofdstad. Het is een interna­tionaal centrum en een belangrijk economisch knooppunt dat nauw verweven is met onze Vlaamse economie. Daarom willen wij solidair blijven met de Brusselaars, ook op het vlak van de sociale zekerheid. Wij willen de Brusselaars een billijke deal aanbieden, zonder hen de keuze tot een subnationaliteit op te dringen.

De geest van dit voorstel gaat uit van Brussel als hoofdstad van Vlaanderen, ook in de toekomst. Ik roep u daarom op om deze resolutie in haar geheel mee te steunen.