plenum van 2019-11-07 14:15:00+00:00 in Chamber of representatives

General information

Full name: plenum van 2019-11-07 14:15:00+00:00 in Chamber of representatives
Type: plenum
URL: https://www.dekamer.be/doc/PCRI/html/55/ip012x.html
Parliament: Chamber of representatives

You are currently viewing the advanced reviewing page for this source file. You'll note that the layout of the website is less user-friendly than the rest of Demobel. This is on purpose, because it allows people to voluntarily review and correct the translations of the source files. Its goal is not to convey information, but to validate it. If that's not your goal, I'd recommend you to click on one of the propositions that you can find in the table below. But otherwise, feel free to roam around!

Propositions that were discussed

Code	Date	Adopted	Title
55K0439	27/09/2019	✔	Projet de loi modifiant la loi du 17 avril 1878 contenant le titre préliminaire du Code de procédure pénale en vue de supprimer la prescription des infractions sexuelles graves commises sur des mineurs.

Discussions

You are currently viewing the English version of Demobel. This means that you will only be able to review and correct the English translations next to the official text. If you want to review translations in another language, then choose your preferred language in the footer.

Discussions statuses

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#11	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#12	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#13	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#14	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#17	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#22	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#25	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#26	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#27	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#28	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#29	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#30	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#31	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#32	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#33	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#34	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#35	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙

#0

#1

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, collega's, ik begin mijn uiteenzetting met enkele citaten omdat ik vind dat vooral de slachtoffers hier aan het woord moeten kunnen komen.

Paul: "Ik ben een man van 60. Ik was 11 toen het gebeurde en dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal deel. De dader loopt hier rustig rond in mijn gemeente en mijn zwijgen heeft hem levenslang een vrijgeleide gegeven."

Dirk: "Vijfenvijftig ben ik nu en ik begrijp zelf niet waarom ik zolang heb gezwegen, maar het is zo moeilijk om te leren omgaan met wat mij overkomen is; de bijhorende emoties en gevoelens die de meeste slachtoffers helemaal alleen moeten verwerken, omdat niemand het gelooft, omdat de dader je manipuleert in schaamte en zwijgen. Ik besefte pas op zeer late leeftijd wat er was gebeurd, veertig was ik toen. Het heeft mij vijftien jaar gekost om dit te plaatsen omdat het minste me terug in het verleden kan werpen: een film, mooie muziek, een prachtige prestatie, een mop, een geur of nieuwe feiten die bovenkomen. Al die tijd sta ik machteloos. Opnieuw. De feiten zijn immers verjaard."

Annie: "Mijn jeugd is mij afgenomen. Het heeft tot mijn 36ste geduurd vooraleer ik mij als vrouw ging kleden en gedragen, en nog langer om te begrijpen hoe groot de schade nu eigenlijk was. Ik kreeg het door toen mijn eigen kinderen even oud werden als ik toen. Jammer dat het zo laat kwam. Kindermisbruik, in welke vorm dan ook, mag nooit verjaren. Misbruikers wanen zich onaantastbaar. Slachtoffers moeten het gevoel krijgen dat men hier niet zomaar mee wegkomt en dat zo'n dader geen slachtoffers kan blijven maken. Want ik ben niet alleen hier in het dorp, dat weet ik ondertussen."

Lize: "Ik ben in mijn jeugdjaren misbruikt geweest door mijn broer, die alles blijft ontkennen, terwijl ik niet de enige was die hij heeft misbruikt. Hij wordt daarbij gesteund door mijn moeder. Er werd ons opgedragen om te zwijgen en alles te bedekken met de mantel der liefde. Doen alsof er niks gebeurd is. Ik leef hiermee al meer dan veertig jaar. Maar nu sta ik sterker in het leven en ik kan niet meer zwijgen. Ik zou er heel veel voor geven als ik ten minste een klacht kon neerleggen, zodat hij zich moest verantwoorden. Ook dat is een deel van de verwerking. Ik wou dit even kwijt en hoop hartstochtelijk dat jullie de verjaring op zulke ingrijpende feiten kunnen tenietdoen."

Translated text

Mr. Speaker, colleagues, I will begin my presentation with a few quotes because I think that especially the victims should be able to speak here.

Paul: “I am a man of 60. I was 11 when it happened and this is the first time I share my story. The perpetrator is walking quietly around here in my congregation and my silence has given him a lifetime free guide.”

Dirk: "I am fifty-five now and I myself do not understand why I have been silent so long, but it is so difficult to learn to deal with what happened to me; the associated emotions and feelings that most victims have to process all alone, because no one believes it, because the perpetrator manipulates you in shame and silence. I only realized at a very late age what had happened, when I was forty. It has taken me fifteen years to post this because the least can throw me back into the past: a movie, beautiful music, a wonderful performance, a mop, a smell, or new facts that emerge. All that time I was powerless. and again . The facts are outdated.”

Annie: “My youth has been taken from me. It took me until I was 36, before I started dressing and wearing myself as a woman, and even longer to understand how great the damage actually was. I got it through when my own children became as old as I was then. It is a pity that it came so late. Child abuse, in any form, should never age. Abusers are untouchable. Victims should have the feeling that one cannot simply get away with this and that such a perpetrator cannot continue to make victims. Because I’m not alone here in the village, I know that in the meantime.”

Lize: "I have been abused in my youth by my brother, who continues to deny everything, while I wasn't the only one he abused. He is supported by my mother. We were instructed to remain silent and to cover everything with the mantle of love. Act as if nothing happened. I have lived with this for over forty years. But now I am stronger in life and I can no longer be silent. I would give a lot for it if I could make at least one complaint so that he would have to answer. This is also part of the processing. I wanted to lose this for a moment, and I hope passionately that you can overturn the obsolescence of such substantial facts.”

#2

Official text

                    
                    Louis: "Moest de verjaringstermijn van kindermisbruik sneuvelen, dan zou ik mij een stuk minder slecht voelen. Voor mij is het te laat, dat besef ik. De pijn, ook al is het meer dan veertig jaar geleden, zal nooit meer weg gaan, maar ten minste zal het voor latere slachtoffers anders zijn en dat geeft hoop."

Na mijn eigen getuigenis van drie jaar geleden heb ik, zonder overdrijven, honderden van die mails binnengekregen, stuk voor stuk van slachtoffers. Tussen die verhalen zaten er maar enkelen die het tot een proces hebben kunnen laten komen en dat is fout, zo fout.

Nog steeds, ook al is het drie jaar geleden, word ik wekelijks door een nieuw slachtoffer aangesproken. Wij onderschatten nog altijd hoe wijdverspreid kindermisbruik is, wij onderschatten nog steeds wat het met iemand doet en wij onderschatten en begrijpen vaak ook niet waarom iemand zo lang zwijgt, terwijl het zwijgen en het door de dader manipuleren tot zwijgen net een wezenlijk onderdeel is van dit soort misdrijven.

Net daardoor is de verjaringstermijn voor heel veel slachtoffers spijtig genoeg een onhaalbare horde. Wat hier vandaag voorligt, lijkt voor sommigen onder u iets wat in de praktijk niet meteen het grote verschil zal maken en voor sommige juristen onder u is het een pad dat niet mag worden bewandeld. Een bevriend jurist zei mij ooit dat er voor juristen maar twee zekerheden in het leven zijn: de zon komt op en dingen verjaren.

En toch vraag ik ook aan hen om bij dezen net die zekerheid over deze misdrijven in vraag te stellen, net zoals Nederland al jaren geleden heeft gedaan, omdat kindermisbruik bij uitstek een misdrijf is dat het zwijgen omvat.

Dat is wellicht heel moeilijk te begrijpen voor mensen die het niet hebben meegemaakt, maar de talrijke personen die het wel hebben meegemaakt, begrijpen dat heel goed. Kindermisbruikers maken van dat zwijgen hun handelsmerk. Zij manipuleren het slachtoffer, dat nog een kind is, daartoe, meestal met heel veel succes.

Het gevolg is dat het kind vaak pas decennia later leert spreken over wat er precies is gebeurd. Voor alle duidelijkheid, ik wil dat zwijgen niet versterken. Als maatschappij hebben wij de plicht om een veilige omgeving te creëren waarin slachtoffers wel meteen naar buiten kunnen komen. Dat is niet alleen gezonder voor hen, maar het maakt ook dat rechtszaken meer kans op slagen hebben.

Translated text

Louis: “If the ageing deadline for child abuse had to be cut off, I would feel a lot less bad. It is too late for me, I know that. The pain, even if it was more than forty years ago, will never go away, but at least it will be different for later victims and that gives hope.”

After my own testimony three years ago, I have, without exaggeration, received hundreds of those emails, one by one of the victims. Among those stories there were only a few who could have brought it to a process and that is wrong, so wrong.

Still, even though it was three years ago, I am addressed by a new victim every week. We still underestimate how widespread child abuse is, we still underestimate what it does to someone and we often underestimate and do not understand why someone is silent for so long, while silence and manipulation by the perpetrator to silence is just an essential part of this type of crime.

Just because of this, the limitation period for many victims is unfortunately an unattainable horde. What stands out here today seems to some of you to be something that in practice will not immediately make the big difference, and for some lawyers among you it is a path that should not be walked. A friend of a lawyer once told me that for lawyers there are only two certainties in life: the sun rises and things age.

And yet I also ask them to question this certainty about these crimes, just as the Netherlands has done years ago, because child abuse is primarily a crime that includes silence.

This may be very difficult to understand for people who have not experienced it, but the numerous people who have experienced it understand this very well. Child abuses make that silence their trademark. They manipulate the victim, which is still a child, for this purpose, usually with very great success.

The result is that the child often only learns to speak about what exactly happened decades later. For all clarity, I do not want silence to strengthen. As a society, we have a duty to create a safe environment in which victims can get out immediately. That is not only healthier for them, but it also makes trials more likely to succeed.

#3

Official text

                    
                    Vandaag staan we waar we staan en we zijn er nog niet. Er zijn de laatste jaren heel wat stappen gezet om meer open met dit thema om te gaan, maar de weg is nog steeds lang. Er liggen immers nog steeds heel veel verhalen verborgen, verhalen die mensen van binnenuit opvreten en die vaak nooit hun weg naar buiten vinden met alle gevolgen van dien.

Wat hier vandaag voorligt, is meer dan alleen een middel om meer daders daadwerkelijk te bestraffen. Vandaag gaan zo goed als alle kindermisbruikers vrijuit. Meestal worden ze zelfs nooit op de feiten aangesproken. Slechts een enkeling houdt het bij één slachtoffer. Dat is niet onbelangrijk om te weten.

Het gaat dus niet alleen om het vaststaand feit dat elke kindermisbruiker die gevat wordt de redding voor onze kinderen betekent. Het gaat er niet alleen om dat iemand als Vangheluwe met deze wet vandaag niet rustig van zijn pensioen zou zitten te genieten maar daadwerkelijk in de rechtbank had gezeten. Dat zou mij alvast niet spijten.

Er is toch geen reden om daders vrijuit te laten gaan wanneer het bewijs voorhanden is, louter en alleen omdat de feiten juridisch verjaard zijn. Wie dit soort misdrijven op zijn geweten heeft, hoeft wat mij betreft nooit meer gerust rond te lopen.

Het gaat over veel meer, collega's. Het gaat om een signaal van begrip voor de slachtoffers. Het gaat om het begrip dat deze verjaringstermijn voor hen vaak de zoveelste klap is in een proces dat het slachtoffer keer op keer machteloos moet ondergaan. Eerst als kind, later als de volwassene die volgens de maatschappij vaak niet op tijd met zijn verhaal naar buiten kwam. Wat is op tijd? Wat maakt vijftien jaar na de meerderjarigheid voldoende? Of twintig, of dertig zelfs?

De dag na mijn getuigenis werd ik aangesproken op een enkele avond door maar liefst zes mannen van boven de zestig tot zeventig jaar. Allemaal hadden ze tot die dag gezwegen. Ze waren speciaal daarvoor naar een uiteenzetting gekomen. Voor hen allemaal was elke dag van hun leven een gevecht geweest om te begrijpen wat hen was overkomen.

Hebben zij te lang gezwegen? Zijn zij daar schuldig aan? Of hebben we ook voor hen de plicht om tenminste alle opties open te houden?

Ik begrijp dat de bewijslast na al die jaren heel moeilijk is, maar dat is ze na vijftien jaar ook. Dat is ze zelfs al na 48 uur.

Bovendien zal het aan de advocaten zijn om eerlijk te zijn met hun cliënten, om te bekijken of een zaak nog kans maakt en om te gaan zoeken naar andere slachtoffers van dezelfde dader, want die zijn er spijtig genoeg vaak. Samen kan bewijzen misschien wel.

Translated text

Today we are where we are and we are not there yet. A lot of steps have been taken in recent years to address this topic more openly, but the road is still long. After all, there are still a lot of stories hidden, stories that arouse people from within and often never find their way out with all the consequences of it.

What appears here today is more than just a means to effectively punish more perpetrators. Today, almost all child abuse persons are free. Usually they are never even addressed to the facts. Only one person holds it with one victim. It is not unimportant to know.

So it’s not just about the established fact that every child abuser who gets caught means the salvation for our children. It is not just about that someone like Vangheluwe with this law today would not sit quietly enjoying his retirement but actually sat in the court. I would not regret that.

There is no reason to let the perpetrators go free when the evidence is available, merely and only because the facts are legally outdated. Those who have such crimes on their conscience, as far as I am concerned, will never have to walk peacefully around again.

This is about a lot more, colleagues. This is a signal of understanding for the victims. It is about the understanding that this limitation period for them is often another blow in a process that the victim must undergo powerlessly again and again. First as a child, later as the adult who, according to society, often did not come out on time with his story. What is on time? What is enough for fifteen years after adulthood? Twenty, or even thirty?

The day after my testimony, I was addressed one night by as many as six men over sixty to seventy years of age. They all remained silent until that day. They were presented specifically for this purpose. For them all, every day of their lives had been a struggle to understand what had happened to them.

Have they been silent for too long? Are they guilty of that? Or do we have a duty for them to keep at least all options open?

I understand that the burden of proof after all those years is very difficult, but it is also after fifteen years. That is even after 48 hours.

In addition, it will be up to the lawyers to be honest with their clients, to see if a case still gives a chance and to start looking for other victims of the same perpetrator, because they are there unfortunately often enough. Together we can prove.

#4

Official text

                    
                    Bovenal moet de keuze wat te doen voor één keer bij het slachtoffer liggen, niet bij ons. Het slachtoffer heeft al genoeg willoos moeten ondergaan. Ik hoop daarom, beste collega's, dat u allen het wetsvoorstel over de partijgrenzen heen wil steunen.

Ik wil iedereen bedanken, maar vooral John Crombez, om mee aan de kar te trekken. Ik hoop dat u allen het belang begrijpt.

(Applaus op alle banken)

Translated text

#5

#6

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, collega's, het is uiteraard heel moeilijk om hier het woord te nemen na het betoog van mevrouw Van Peel, voor wie ik heel veel bewondering heb, voor haar moed waarmee ze hier getuigenis kwam afleggen; dat wil ik even gezegd hebben.

Collega's, de problematiek van seksueel geweld krijgt ook in het Parlement heel veel aandacht. Dat was in het verleden zo en dat zal in de toekomst zeker en vast ook het geval zijn. Ik wil even in herinnering brengen welke debatten we ook in het verleden voerden. Het adviescomité voor Maatschappelijke Emancipatie onderzocht in 2016 grondig de problematiek van de verkrachtingen, onder meer met talrijke hoorzittingen. Dat werk resulteerde in een resolutie die unaniem werd aangenomen in 2017. Daarin werd de regering verzocht om in tal van domeinen initiatieven te nemen in de strijd tegen verkrachtingen en seksueel geweld, teneinde het dark number te doen dalen. Dat dark number is nog altijd heel hoog, volgens schattingen 90 %; 90% van de slachtoffers zet vandaag niet de stap naar Justitie, om vele en vaak ook begrijpelijke redenen.

Translated text

#7

Official text

                    
                    De Hoge Raad voor de Justitie heeft dit jaar nog een hele reeks aanbevelingen geformuleerd om de aanpak door Justitie van seksueel geweld te verbeteren. Ze beogen onder meer de lage aangiftebereidheid te laten stijgen en het aantal door het parket geseponeerde zaken te doen dalen. Die cijfers liggen immers heel hoog. Ook is het belangrijk sneller bewijsmateriaal te verzamelen.

Ook in 2011 werd in de bijzondere commissie "seksueel misbruik" de problematiek grondig besproken en werden talrijke aanbevelingen gedaan. Daaruit vloeide voort dat de verjaringstermijn voor misbruik van minderjarigen werd verhoogd van tien jaar naar vijftien jaar vanaf de meerderjarigheid van het slachtoffer. De afschaffing van de verjaringstermijn werd in de vorige werkzaamheden van de commissie nooit aanbevolen. Over de afschaffing werden in het verleden ook nooit specifieke hoorzittingen georganiseerd.

Nu ligt die maatregel op tafel. In de commissie was er echter geen ruimte en geen bereidheid om de desbetreffende voorstellen grondig met alle betrokken actoren te bespreken. Dat betreurt onze fractie ten zeerste.

Op het terrein zijn de meningen over het voorstel verdeeld. Er zijn grote voorstanders met goede en gevoelige argumenten, maar evenzeer stellen vele personen en organisaties zich met even goede argumenten terughoudend op. Het is een gemiste kans dat het Parlement de betrokkenen niet heeft gehoord.

Collega's, iedereen is het erover eens dat een globale aanpak essentieel is om grote stappen vooruit te kunnen zetten. Wij hebben het over een aanpak die bijvoorbeeld is uitgeschreven in de resolutie van 2017, waarnaar ik reeds heb verwezen en die in de Kamer unaniem werd goedgekeurd.

Die consensus is er evenwel niet op het vlak van de afschaffing van de verjaringstermijn. Dat betekent echter niet dat de ene gelijk heeft en de andere niet. Wij moeten het debat op een serene manier voeren. Dat hebben wij in de commissie ook kunnen doen.

Iedereen wil de situatie van de slachtoffers verbeteren. Iedereen wil dat zij sneller aangifte kunnen doen en dat er voldoende expertise aanwezig is voor een snel en professioneel optreden, zowel bij de hulpverlening als bij politie en Justitie. Iedereen wil ook dat er minder seponeringen zijn, dat daders sneller worden veroordeeld en dat er na een veroordeling zo weinig mogelijk recidive is.

Dergelijke misdrijven raken op een niet te vergelijken manier de integriteit van het slachtoffer, dat vaak jaren nodig heeft om erover te kunnen praten en de stap naar de politie, het gerecht of de hulpverlening te kunnen zetten.

Translated text

This year, the High Council for Justice has formulated a whole series of recommendations to improve the approach of the Judiciary to sexual violence. They aim, among other things, to increase the low declaration readiness and to reduce the number of cases settled by the parquet. These figures are very high. It is also important to collect evidence faster.

Also in 2011 the special committee on sexual abuse discussed the problem thoroughly and made numerous recommendations. As a result, the limitation period for abuse of minors was increased from ten years to fifteen years from the victim’s age of majority. The abolition of the limitation period was never recommended in the previous work of the committee. Specific hearings on the abolition have never been held in the past.

That measure is now on the table. However, there was no room and no willingness in the committee to discuss the relevant proposals thoroughly with all relevant stakeholders. We deeply regret this from our group.

Opinions on the proposal are divided. There are great supporters with good and sensitive arguments, but likewise many individuals and organizations are reluctant with equally good arguments. It is a missed chance that Parliament has not heard the parties concerned.

Colleagues, everyone agrees that a global approach is essential for making big steps forward. We are talking about an approach that is expressed, for example, in the resolution of 2017, which I have already mentioned and which was unanimously approved in the House.

However, there is no such consensus as to the abolition of the limitation period. However, this does not mean that one is right and the other is not. We must conduct the debate in a serene way. We were able to do this in the committee.

Everyone wants to improve the situation of the victims. Everyone wants to be able to report faster and that there is sufficient expertise available to act quickly and professionally, both in the emergency services as well as in the police and Justice. Everyone also wants to have fewer suspension, that perpetrators are sentenced faster, and that there is as little recurrence as possible after a conviction.

Such crimes affect the integrity of the victim in an incomparable way, which often takes years to be able to talk about it and take the step to the police, the court or the relief service.

#8

Official text

                    
                    Voorstanders wijzen vooral naar die argumenten als zij pleiten voor de afschaffing van de verjaringstermijn, maar hoe later een aangifte gebeurt, hoe moeilijker het wordt om bewijsmateriaal en getuigenissen te verzamelen. Het is van essentieel belang dat bewijsmateriaal binnen de 24 uur wordt verzameld, ten laatste na 72 uur. Het is essentieel dat het beleid inzet op de bevordering daarvan.

De rol van de provinciale Zorgcentra na Seksueel Geweld – in het vragenuurtje werd ernaar verwezen – is daarbij cruciaal. De aanpak in het zorgcentrum van Gent, een van de eerste die van start ging, toont een enorm grote meerwaarde aan, ook in de samenwerking met politie en Justitie. Die zorgcentra zijn er helaas nog niet in alle provincies. Die zijn er slechts in drie provincies. Helaas ontbreken de financiële middelen om die overal in het land op te richten. Ecolo-Groen roept dan ook op om prioritair in die middelen te voorzien. Dat zou een grote stap voorwaarts zijn.

Het probleem van het bewijs is er ook vandaag, met de verjaringstermijn die vandaag bestaat. Dat klopt. Dat merken de voorstanders van het wetsvoorstel terecht op, maar ook de invoering van de niet-verjaarbaarheid lost dat probleem niet op. De indieners van het wetsvoorstel beseffen dat heel goed. Zij schrijven zelf in de toelichting bij het wetsvoorstel: "Wij beseffen dat vele jaren na de feiten bewijzen niet meer te vinden zullen zijn en een juridische actie op een buitenvervolging zal uitmonden bij gebrek aan bewijs. Toch blijft naar onze mening het beschikken over de mogelijkheid om zich alsnog tot de rechtbank te wenden symbolisch belangrijk, niet alleen voor de maatschappij, maar vooral voor het verwerkingsproces van de slachtoffers."

De indieners geven zelf toe dat dit wetsvoorstel vooral een symbolisch belang heeft, maar ook dat kan belangrijk zijn voor de slachtoffers. Anderzijds kan het er ook toe leiden dat er bij de slachtoffers verwachtingen worden gecreëerd die door Justitie niet meer kunnen worden vervuld, omdat er bij gebrek aan bewijs geen veroordeling meer zal kunnen volgen, wat kan leiden tot nieuwe frustraties en boosheid op ons juridisch systeem en op de werking van onze Justitie. Er moet hoe dan ook voor de slachtoffers een plek zijn waar zij altijd terechtkunnen met hun verhaal en waar zij de nodige hulpverlening en ondersteuning kunnen krijgen.

Translated text

Proponents mainly point out those arguments when they advocate the abolition of the limitation period, but the later a declaration is made, the more difficult it becomes to collect evidence and testimony. It is essential that evidence is collected within 24 hours, at the latest after 72 hours. It is essential that the policy seeks to promote them.

The role of the provincial care centers after sexual violence – referred to in the questionnaire – is crucial. The approach in the care center of Gent, one of the first to start, demonstrates an enormous added value, also in cooperation with police and Justice. Unfortunately, these health centers are not available in all provinces. They only exist in three provinces. Unfortunately, the financial resources are lacking to establish them everywhere in the country. Ecolo-Groen therefore calls for prioritizing those resources. That would be a big step forward.

The problem of evidence is still there today, with the limitation period that exists today. That is correct. That is rightly noted by the supporters of the bill, but the introduction of the non-ageability does not solve this problem. The authors of the bill understand this very well. They themselves write in the explanatory note to the bill: "We realize that many years after the facts, evidence will no longer be found and a legal action will result in an out-of-court prosecution in the absence of evidence. Nevertheless, in our opinion, the possibility of appealing to the court remains symbolically important, not only for society, but especially for the processing of victims.”

The applicants themselves admit that this bill has primarily a symbolic significance, but that can also be important for the victims. On the other hand, it can also lead to the victims creating expectations that can no longer be fulfilled by Justice, because in the absence of evidence there will no longer be a conviction, which can lead to new frustrations and anger on our legal system and on the functioning of our Justice. In any case, there must be a place for victims where they can always reach out with their story and where they can get the necessary assistance and support.

#9

Official text

                    
                    Het is belangrijk dat slachtoffers een plek hebben waar zij terechtkunnen met hun verhaal. Zo werd in opvolging van de werkzaamheden van de bijzondere commissie "seksueel misbruik" een arbitragecollege opgericht voor slachtoffers van verjaarde zaken. Er waren toen inderdaad slachtoffers bij die zestig, zeventig of tachtig jaar oud waren. Voor veel van die slachtoffers was het belangrijk dat zij een erkenning kregen van het leed dat hen was aangedaan, ook al wisten zij dat Justitie niets meer kon doen. Er zijn al initiatieven in die zin genomen, plekken waar men naartoe kan gaan om aangifte te doen en erover te praten, maar zij verdienen veel meer aandacht en ruchtbaarheid. Een uitbreiding van hun werking is ook noodzakelijk. Laten wij ook daar met zijn allen werk van maken.

Het is om al die redenen dat onze fractie zich, net zoals in de commissie, zal onthouden bij de stemming. De problematiek verdient een brede aanpak. Daarop zal onze fractie blijven inzetten en daarvoor zult u in ons steeds een partner vinden.

Translated text

#10

Official text

                    
                    Monsieur le président, chers collègues, depuis toujours, la prescription constitue une des clés de voûte de notre système judiciaire. Elle est un principe fondateur de notre droit, hérité de l'époque romaine et inscrit sous Napoléon dans le Code d'instruction criminelle de 1808.

La prescription permet de concilier plusieurs exigences fondamentales dans notre système judiciaire et institue un équilibre fragile entre, d'une part, la sécurité juridique, le droit des personnes poursuivies à être jugées dans le respect des droits de la défense et dans un délai raisonnable et, de l'autre, l'essentiel droit des victimes. Elle se justifie pour de nombreuses raisons qui restent d'actualité.

Tout d'abord, l'écoulement du temps entraîne des conséquences sur la qualité du procès et sur la sécurité juridique, notamment en raison de la déperdition des preuves et de la fragilisation des témoignages. Ensuite, l'efficacité et l'effectivité de la justice nécessitent de mener les enquêtes et les procès avec célérité afin de s'assurer de l'utilité de la peine, sans oublier le principe du dépassement du délai raisonnable et la nécessaire préservation de la paix sociale qui en découle. Enfin, de l'avis même des professionnels de la justice, l'écoulement d'un temps long engendre des risques pour la sécurité juridique et un risque évident de déception pour les victimes. En effet, si une plainte n'aboutit pas, si le ministère décide de classer sans suite ou si la personne mise en cause bénéficie d'un non-lieu, d'un acquittement ou d'une peine légère, les victimes pourraient vivre ces décisions comme une négation de leur parole et de leur traumatisme.

Voilà pourquoi, aux yeux de mon groupe, le principe du délai de prescription reste essentiel et fondamental dans notre ordre juridique. Nous affirmons que ce principe ne saurait connaître d'autre exception que celle soumise à notre sagacité aujourd'hui. En effet, chers collègues, nous savons que les abus sexuels sur mineurs constituent un véritable fléau et ont causé un traumatisme profond en Belgique. Nul ne pourra jamais oublier les victimes qui ont fait la une de la presse; nul ne pourra oublier les récits des victimes de l'Église; nul n'ignore non plus que notre travail n'est pas achevé et que des victimes existent encore au sein des familles et d'autres instances.

Translated text

The prescription has always been one of the keys to our judicial system. It is a founding principle of our law, inherited from the Roman era and inscribed under Napoleon in the Code of Criminal Instruction of 1808.

The prescription allows to reconcile several fundamental requirements in our judicial system and establishes a fragile balance between, on the one hand, legal certainty, the right of persons prosecuted to be tried in compliance with the rights of defence and within a reasonable time, and, on the other hand, the essential right of victims. It is justified for many reasons that remain up to date.

First, the passage of time has consequences on the quality of the trial and on legal certainty, in particular due to the loss of evidence and the weakening of testimony. Furthermore, the effectiveness and effectiveness of justice require that investigations and trials be carried out promptly in order to ensure the usefulness of the punishment, without forgetting the principle of exceeding the reasonable deadline and the necessary preservation of the social peace resulting from it. Finally, according to the opinion of judicial professionals, the passage of a long time creates risks for legal certainty and an obvious risk of disappointment for victims. Indeed, if a complaint fails, if the ministry decides to classify without succession, or if the person concerned benefits from a non-place, an acquittement or a light penalty, the victims could experience these decisions as a denial of their word and their trauma.

That is why, in the eyes of my group, the principle of limitation remains essential and fundamental in our legal order. We affirm that this principle cannot have any other exception than that which is subject to our sagacity today. Indeed, dear colleagues, we know that sexual abuse of minors is a real plague and has caused a profound trauma in Belgium. No one can ever forget the victims who have made the press one; no one can forget the accounts of the victims of the Church; no one ignores that our work is not completed and that victims still exist within families and other instances.

#11

Official text

                    
                    Pour elles, aujourd'hui, le Parlement souhaite lancer un signal clair porteur d'un symbole fort: nous les reconnaissons dans leur statut. Nous sommes à leurs côtés et nous les soutenons. Le Parlement veut aussi lancer un avertissement aux auteurs potentiels afin qu'ils sachent désormais que, qu'importe le lieu où ils seront et qu'importe le moment où la victime parlera, ils seront poursuivis.

Chers collègues, il ne s'agit là que d'un pas. Puissions-nous faire bien plus demain en mettant tout en œuvre pour que tombent les tabous liés aux agressions à caractère sexuel afin que les victimes, mineures ou majeures, se sentent suffisamment puissantes, soutenues, accompagnées pour dénoncer les faits au plus près de l'infraction.

Mettons tout en œuvre pour permettre d'établir plus aisément les preuves à l'égard des auteurs, de diminuer ainsi drastiquement les classements sans suite, d'éviter de nouvelles victimes et de les prendre surtout en charge immédiatement. Pour ce faire, donnons à notre police et à notre justice, qui souffrent d'une insuffisance structurelle de moyens humains, financiers et matériels, les moyens d'agir humainement et rapidement face à ces crimes et ces délits inacceptables. Seules de telles mesures auront un réel impact sur ce fléau. Seules de telles mesures permettront effectivement d'endiguer ces drames.

Translated text

For them, today, the Parliament wants to send a clear signal with a strong symbol: we recognize them in their status. We stand by their side and support them. The Parliament also wants to issue a warning to potential perpetrators so that they now know that no matter where they are and no matter when the victim speaks, they will be prosecuted.

Dear colleagues, this is just one step. May we do much more tomorrow by making every effort to bring down the taboo related to sexual assault so that the victims, minors or adults, feel powerful enough, supported, accompanied to denounce the facts as close as possible to the offence.

Let us make every effort to facilitate the establishment of evidence against perpetrators, thereby drastically reducing the rankings without follow-up, avoiding new victims and especially taking care of them immediately. To do this, let us give our police and justice, who suffer from a structural insufficiency of human, financial and material resources, the means to act humanly and quickly in the face of these crimes and these unacceptable crimes. Only such measures will have a real impact on this plague. Only such measures can effectively stop these dramas.

#12

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, collega's, wij steunen dit wetsvoorstel ten volle. De Vlaams Belangfractie is zeer verheugd dat in dit dossier de geesten eindelijk gerijpt zijn.

In geval van seksueel misbruik van kinderen is het van belang te stellen dat het hier in de eerste plaats gaat over machtsmisbruik. Tegenover dit machtsmisbruik staat het herstel van gelijkwaardigheid. Vele slachtoffers doen er jaren over om tot het besluit te komen dat zij niet waardig kunnen leven met wat hen overkwam. De wetenschap dat de feiten verjaard zijn op het moment dat slachtoffers eindelijk in staat zijn erover te spreken, ontmoedigt hen. Ze botsen daarenboven ook op het zwijgen van de samenleving. Het afschaffen of significant verlengen van de verjaringstermijn als signaal voor de ernst van de feiten kan de miskenning door de samenleving doorbreken.

"Wij zouden de verjaringstermijn graag volledig afgeschaft zien. In ons huidig rechtssysteem zou dit echter moeilijk in te passen zijn. Daarom pleiten wij voor een significante verlenging van de verjaringstermijn tot vijftig jaar na de meerderjarigheid van het slachtoffer." Wat ik zonet geciteerd heb, komt uit een wetsvoorstel dat door Alexandra Colen, Bert Schoofs, Gerolf Annemans en Peter Logghe voor onze fractie werd ingediend op 10 januari 2011. Dit gebeurde naar aanleiding van de bekentenissen van bisschop Vangheluwe. Dit wetsvoorstel werd toen door alle andere partijen van dit halfrond weggestemd.

Vandaag, bijna negen jaar later, ligt een bijna identiek wetsvoorstel van de politiek correcte partijen eindelijk op tafel. Aangezien wetten nu eenmaal niet retroactief kunnen worden toegepast, is het heel jammer dat sommige pedofielen negen jaar langer de kans hebben gekregen om de dans voor altijd te ontspringen.

Wij stellen bovendien vast dat er vandaag wordt gestemd over een wetsvoorstel waarin de verjaringstermijn volledig wordt afgeschaft. Dit is ook voor onze fractie een vurige wens, maar wij vragen ons af of dit de legaliteitstoets op alle niveaus zal overleven. Alle partijen hadden negen jaar geleden ons wetsvoorstel unaniem moeten goedkeuren.

Translated text

We fully support this bill. The Flemish Interest Faction is very pleased that in this file the spirits are finally ripe.

In the case of sexual abuse of children, it is important to note that this is primarily about power abuse. Against this abuse of power stands the restoration of equality. Many victims take years to come to the conclusion that they cannot live worthy of what happened to them. The knowledge that the facts are outdated at the moment victims are finally able to talk about them discourages them. They also struggle with the silence of society. The abolition or significant extension of the limitation period as a signal of the seriousness of the facts can break the discrepancy by society.

“We would like to see the limitation deadline completely abolished. In our current legal system, however, this would be difficult to implement. We therefore advocate for a significant extension of the limitation period to fifty years after the victim's majority."What I recently quoted comes from a bill submitted by Alexandra Colen, Bert Schoofs, Gerolf Annemans and Peter Logghe to our group on 10 January 2011. This happened following the confessions of Bishop Vangheluwe. This bill was then rejected by all the other parties of this hemisphere.

Today, almost nine years later, a ⁇  identical bill from the politically correct parties is finally on the table. Since laws cannot be applied retroactively, it is very unfortunate that some pedophiles have been given a nine-year longer chance to start the dance forever.

We also note that today there is a vote on a bill that completely abolishes the limitation period. This is also a fierce wish for our group, but we wonder whether this will survive the legality test at all levels. All parties had to unanimously approve our bill nine years ago.

#13

#14

Official text

                    
                    Monsieur le président, chers collègues, qualifié de nouvelle loi émotionnelle, ce texte oppose effectivement les juristes, avocats, magistrats aux victimes et leurs représentants.

Quels sont les arguments contre? La suppression du délai de prescription est un principe général de droit qui s'applique à toutes les infractions. Seules quelques rares exceptions existent: les génocides, les crimes de guerre et les crimes contre l'humanité. Étendre la liste des infractions imprescriptibles pourrait donc créer un précédent et mettre à mal de fondement même de la prescription. D'autres infractions pourraient également, demain, justifier de cette extension.

Ensuite, les juristes mettent en avant la difficulté de trouver des preuves des années plus tard et soulignent que, par conséquent, la plupart des actions en justice aboutiraient à un non-lieu.

Enfin, la suppression de la prescription conduirait à augmenter le nombre d'erreurs judiciaires.

Aucun légaliste ne peut être insensible à ces arguments et, pourtant, les arguments en faveur des victimes pèsent bien plus lourd dans la balance et ce, sans tomber dans l'émotionnel. Quiconque a pu entendre le témoignage de victimes de délits sexuels graves sait à quel point le temps est essentiel dans le processus d'acceptation, dans le processus de réparation. Accepter que le fait ait été commis, en parler et, enfin, décider de porter plainte est un processus extrêmement long. Il peut prendre des dizaines d'années, tant le traumatisme est profondément enfoui par ces jeunes victimes, enfants ou adolescents au moment des faits. Certains n'oseront d'ailleurs jamais en parler.

Voter la suppression de la prescription des délits sexuels graves commis sur des mineurs va peut-être à l'encontre des principes généraux du droit. Mais comment ne pas être sensible au caractère spécialement vulnérable d'un enfant face aux abus subis et dont mille et une raisons que sont la peur, la honte, la loyauté, l'intimidation, le sentiment de culpabilité ou encore le refoulement, l'empêchent de s'exprimer au moment des faits.

Mon groupe a cosigné cette proposition de loi sur la suppression du délai de prescription parce que c'est un geste important envers les victimes mais c'est aussi un signal fort pour la société car elle met, enfin, fin au sentiment d'impunité des auteurs.

Translated text

Mr. Speaker, dear colleagues, qualified as a new emotional law, this text effectively opposes lawyers, lawyers, magistrates to the victims and their representatives.

What are the arguments against? The removal of the limitation period is a general principle of law that applies to all offences. There are only a few rare exceptions: genocides, war crimes and crimes against humanity. Expanding the list of imprescriptible offences could therefore create a precedent and undermine the very basis of the prescription. Other offences may also justify this extension.

Then, lawyers highlight the difficulty of finding evidence years later and emphasize that, therefore, most lawsuits would result in a non-place.

Finally, the removal of the prescription would lead to an increase in the number of judicial errors.

No legalist can be insensitive to these arguments and yet the arguments in favor of the victims weigh much heavier in the balance and that, without falling into the emotional. Anyone who has been able to hear the testimony of victims of serious sexual offences knows how crucial time is in the process of acceptance, in the process of repair. Accepting that the fact has been committed, talking about it and finally deciding to file a complaint is an extremely long process. It can take decades as long as the trauma is deeply buried by these young victims, children or adolescents at the time of the events. Some will never dare to talk about it.

Voting the abolition of the prescription for serious sexual offences committed against minors may be contrary to the general principles of law. But how can we not be sensitive to the especially vulnerable character of a child in the face of abuse suffered and of which a thousand and one reasons such as fear, shame, loyalty, intimidation, guilt or rejection, prevent him from expressing himself at the moment of the facts.

My group co-signed this bill on the abolition of the prescription deadline because it is an important gesture towards the victims but it is also a strong signal to society because it finally puts an end to the sense of impunity of the perpetrators.

#15

#16

Official text

                    
                    Monsieur le président, chers collègues, je prends la parole, aujourd'hui, pour vous dire que mon groupe soutiendra cette proposition de loi.

Nous la soutenons parce que nous entendons le besoin social qui justifie ce texte. Nous la soutenons aussi car nous savons que porter plainte peut ne pas être évident en raison d'un contexte familial complexe, d'une amnésie post-traumatique, des conséquences perpétuelles de ces crimes, de l'emprise de l'agresseur.

Par notre geste, nous voulons apporter notre soutien aux victimes. Nous voulons que ces dernières se sentent libres d'agir, d'exercer pleinement leurs droits et que leur statut de victime puisse être reconnu, peu importe le délai.

Je suis papa d'une petite fille depuis tout juste un an. Je n'ose pas imaginer que quelqu'un puisse abuser de mon enfant. Je n'ose pas imaginer que son agresseur puisse être une personne de confiance, une personne appartenant à son entourage familial ou fasse partie des amis de la famille. J'ose encore moins imaginer que le jour où elle aurait le courage de dénoncer cette violence et de porter plainte, elle puisse être empêchée de le faire parce que les délais sont dépassés. C'est pour toutes ces raisons que nous soutenons cette proposition.

Cependant, je voudrais rappeler que l'imprescriptibilité existe pour deux types de crimes, à savoir les crimes contre l'humanité et les génocides. Aujourd'hui, nous ajoutons une troisième exception, mais cela ne doit pas être une porte ouverte à l'élargissement de ces exceptions à d'autres délits. En effet, si tel était le cas, l'exception perdrait tout son sens.

Translated text

Mr. Speaker, I take the floor today to tell you that my group will support this bill.

We support it because we understand the social need that justifies this text. We also support it because we know that filing a complaint may not be obvious due to a complex family context, post-traumatic amnesia, the perpetual consequences of these crimes, the influence of the aggressor.

By our gesture, we want to give our support to the victims. We want them to feel free to act, to fully exercise their rights, and that their victim status can be recognized, regardless of the delay.

I have been the father of a little girl for just a year. I can’t imagine anyone abusing my child. I don’t dare to imagine that his assailant could be a trusted person, a person belonging to his family environment, or be part of family friends. I dare even less to imagine that the day she had the courage to denounce this violence and to file a complaint, she could be prevented from doing so because the deadlines are over. For all these reasons, we support this proposal.

However, I would like to remind you that unprescriptibility exists for two types of crimes, namely crimes against humanity and genocides. Today, we are adding a third exception, but this should not be an open door to extending these exceptions to other crimes. If that were the case, the exception would lose all its meaning.

#17

#18

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik wist niet wat te verwachten, dus ik heb wat steekwoorden opgeschreven.

Collega's, voor mij was de strijd tegen seksueel geweld een van de hoofdredenen waarom ik besliste in de politiek te gaan. Ik merk, gelukkig, dat seksueel geweld hier meer en meer aandacht krijgt. Onderhavig wetsvoorstel, waar ik mee mijn schouders onder gezet heb, is voor mij een eerste stap in de goede richting. Het is belangrijk dat te zeggen: het is een eerste stap in de goede richting.

Ik ken de tegenargumenten. De meesten onder u kennen die ook. Een van de grote tegenargumenten is dat we slachtoffers juist moeten stimuleren zo snel mogelijk aangifte te doen.

Dat blijft natuurlijk het geval. De aangiftebereidheid – slechts 10 % van de slachtoffers doet aangifte – is veel te laag. Wij moeten de drempel verlagen en daar moeten wij werk van blijven maken. Wij moeten een veilige omgeving creëren, wij moeten ervoor zorgen dat de expertise aanwezig is, zodat er een veilige plek is waar slachtoffers terechtkunnen. Maar het ene sluit natuurlijk het andere niet uit. Wij moeten het kind daarom niet met het badwater weggooien.

Een ander tegenargument dat men vaak hoort, is dat men het risico loopt op secundaire victimisatie, omdat de slachtoffers niet gehoord zullen worden en de daders niet veroordeeld, omdat de bewijzen in de loop der jaren natuurlijk schaarser worden, de getuigen er niet meer zijn of het zich niet meer herinneren, de fysieke bewijzen weg zijn, de sporen gewist zijn.

Maar expertise leert ons dat dat ook na vijftien jaar het geval is. Ook na vijftien jaar zijn de sporen gewist en wordt bewijzen steeds moeilijker. Het cruciale moment valt zelfs al na twee dagen.

Kortom, ook dat is geen reden om het wetsvoorstel niet te steunen. Wordt trouwens door de verjaring niet de weg vrijgemaakt voor precies victimisatie, omdat men de slachtoffers eigenlijk verwijt te lang te hebben gewacht met een aangifte? Eigenlijk zegt men hen dan toch dat ze mee schuldig zijn aan het feit dat een dader nog vrij rondloopt. Ook dat is voor mij een reden om te zeggen dat de verjaringstermijn niet overeind moet blijven.

Maar de grootste reden om de verjaringstermijn te schrappen, is dat onze maatschappij het signaal moet geven dat wij die misdrijven zeer ernstig nemen. De ervaring met slachtoffers van seksueel misbruik die ik als psychologe en seksuologe heb, nationaal en internationaal, leert dat dit precies is wat daders doen. Daders manipuleren hun slachtoffers, zij hebben macht over hun slachtoffers en zij maken ze duidelijk dat het allemaal niet veel voorstelt, dat het allemaal zo ernstig niet is en dat ze het misschien zelf een beetje hebben gewild, als gewoon vriendjes onder elkaar.

Translated text

Mr. Speaker, I did not know what to expect, so I wrote down a few keywords.

For me, the fight against sexual violence was one of the main reasons why I decided to go into politics. I see, fortunately, that sexual violence is getting more and more attention here. The present bill, which I have put my shoulders under, is for me a first step in the right direction. It is important to say that: it is a first step in the right direction.

I know the opposing arguments. Most of you know them too. One of the major counterarguments is that we should encourage victims to report as soon as possible.

This remains of course the case. Reporting readiness – only 10 % of victims report – is far too low. We need to lower the threshold and we must continue to work on that. We must create a safe environment, we must ensure that the expertise is present, so that there is a safe place where victims can end up. Of course, one does not exclude the other. Therefore, we should not throw the child away with the bath water.

Another counter-argument that is often heard is that one is at risk of secondary victimization, because the victims will not be heard and the perpetrators will not be condemned, because the evidence naturally becomes scarce over the years, the witnesses are no longer there or remember it no longer, the physical evidence is gone, the traces are erased.

But experience teaches us that this is the case even after fifteen years. Even after fifteen years, the traces have been erased and evidence is becoming increasingly difficult. The crucial moment comes even after two days.

In short, this is also not a reason not to support the bill. Moreover, does the ageing not open the way for exact victimization, because the victims are actually accused of having waited too long with a declaration? In fact, they are told that they are guilty of the fact that a perpetrator is still free. This is also a reason for me to say that the limitation period should not be kept up.

But the main reason for removing the limitation period is that our society must signal that we take these crimes very seriously. The experience with victims of sexual abuse that I have as a psychologist and sexologist, nationally and internationally, teaches that this is exactly what perpetrators do. Criminals manipulate their victims, they have power over their victims, and they make it clear to them that everything doesn’t mean much, that everything isn’t so serious, and that they may have wanted it a little by themselves, like just friends with each other.

#19

Official text

                    
                    Dat zijn de typische machtsspelletjes. Het is de typische manipulatie, die daders gebruiken om hun slachtoffers het zwijgen op te leggen, los van dreigementen natuurlijk. Kinderen beseffen daardoor vaak niet hoe ernstig de feiten zijn en het duurt heel lang voor ze dat wel beseffen. Voor de maatschappij is het heel belangrijk om nu het signaal te geven dat die daden wel ernstig zijn, zo ernstig zelfs dat wij daar nooit of never de spons over willen halen. Er is geen enkele termijn waarna daders vrijuit mogen gaan.

Ook voor het verwerkingsproces van de slachtoffers is het belangrijk dat ze gehoord worden, dat ze een erkenning krijgen voor de feiten die hun zijn aangedaan, zelfs al is er minder bewijslast en zelfs al lopen ze het risico dat ze het proces verliezen. Dat lijkt mij trouwens de verantwoordelijkheid van de advocaten. Zelfs dan kunnen ze gehoord worden, kunnen ze ergens terecht.

De verjaringstermijn is de zoveelste klap in het gezicht van een slachtoffer. Het is de hoogste tijd om begrip te tonen voor de slachtoffers. Onze fractie beseft wel dat het slechts een eerste stap in de juiste richting is en dat we de problematiek van de verjaringstermijn in zijn geheel zullen moeten bekijken. Nu doen er zich immers rare situaties voor. Hoe eet men echter een olifant? Stukje voor stukje natuurlijk. Laten we dus met het eerste stukje beginnen.

Wij steunen het wetsvoorstel en ik doe bij dezen een warme oproep om hetzelfde te doen.

Translated text

These are typical power games. It is the typical manipulation, which perpetrators use to silence their victims, apart from threats of course. Children often do not realize the seriousness of the facts and it takes a very long time before they realize it. It is very important for society to give the signal now that these acts are serious, so serious even that we never or never want to get the sponge over them. There is no deadline after which perpetrators can go free.

It is also important for the processing of victims that they are heard, that they are recognized for the facts that have been inflicted on them, even though there is less burden of evidence and even though they are at risk of losing the process. I think that is the responsibility of lawyers. Even then they can be heard, they can go somewhere.

The limitation period is another blow in the face of a victim. It is time to show understanding to the victims. However, our group realizes that this is only a first step in the right direction and that we will need to look at the problem of the limitation period as a whole. Currently there are strange situations. How do you eat an elephant? Piece by Piece of course. So let’s start with the first piece.

We support the bill and I make a warm appeal to them to do the same.

#20

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, het is een beetje onwezenlijk om deze discussie in het plenum te voeren, omdat wij iets doen dat in de maatschappij duizenden mensen ongelooflijk raakt.

Partijen van verschillende kleuren en families zijn gewend te discussiëren en zichzelf op de borst te kloppen, zeggende dat men de eerste was en dat men het toch goed heeft gedaan – dat is vanmiddag ook een keer gebeurd, maar dat is niet erg –, terwijl slachtoffers enkel vragen om een rechtvaardige regeling.

Rechtvaardigheid is niet alleen een juridische discussie. De indieners van het voorstel werden allemaal herhaaldelijk gecontacteerd en het blijkt dat het erover gaat dat kinderen of jongeren iets meemaakten waartegen ze niets konden doen, waar ze door de machtspositie van de misbruiker, zoals hier al een paar keer is uitgelegd, jaren later ook niets tegen kunnen of durven doen en waarvan ze denken dat er voor hun omgeving beter niet over wordt gepraat. Het gaat erover dat zij plots op een dag, bijvoorbeeld wanneer zij zelf ouder zijn van een kind dat oud genoeg is om slachtoffer te worden, terwijl de dader van hun misbruik nog steeds vrij rondloopt, nog altijd in staat is om machtsmisbruik te plegen en misschien nog altijd een dader is, kunnen zeggen dat ze na twintig jaar niet meer zullen zwijgen.

Dat is voor mij reden genoeg om, uitzonderlijk, de verjaring te laten vallen. Ik zeg uitzonderlijk, want wij mogen, net zoals in Nederland, niet denken dat als wij voor dergelijke misdrijven de mogelijkheid van verjaring schrappen, we dat ook moeten doen voor andere misdrijven. Het moet een uitzonderlijke regel blijven.

Translated text

Mr. Speaker, it is somewhat unnecessary to conduct this discussion in the plenary session, because we are doing something that affects thousands of people in society incredibly.

Parties of different colours and families are accustomed to argue and knock themselves on the chest, saying that one was the first and that one did well – that has happened once this afternoon, but that is not bad – while victims only ask for a fair settlement.

Justice is not just a legal discussion. The subjects of the proposal were all contacted repeatedly and it turns out that it is about children or young people experiencing something they could not do against, where they, due to the dominant position of the abuser, as has already been explained here several times, years later can or dare to do nothing and which they think is better not to talk about for their surroundings. It is about that they suddenly one day, for example, when they themselves are the parents of a child who is old enough to become a victim, while the perpetrator of their abuse still runs free, is still able to commit abuse of power and may still be a perpetrator, can say that after twenty years they will no longer be silent.

That is reason enough for me, exceptionally, to drop the obsolescence. I say exceptionally, because we should not, like in the Netherlands, think that if we remove the possibility of limitation for such crimes, we should also do so for other crimes. It must remain an exceptional rule.

#21

#22

Official text

                    
                    Op die manier krijgen mensen dan de kans dat er een zaak komt, dat er een veroordeling komt en dat er een bescherming van andere kinderen komt.

Kindermisbruik en seksueel geweld tegen minderjarigen komen in ons land veel te vaak voor. Vooral meisjes en jonge vrouwen zijn hier het slachtoffer van: tot een op zes is er al het slachtoffer van geweest. In ons land krijgen daders een zeer lage straf, die niet toeneemt. Het Parlement kan dan beter, met alle begrip voor de opmerkingen van juristen, beslissen om zulke daden niet meer te laten verjaren en maatregelen nemen om de bewijsvoering veel gemakkelijker te maken, zodat de kans dat er een zaak van komt en dat de daders worden veroordeeld, veel groter wordt. Dat is een maatschappelijk signaal.

Ik zou dan ook, net zoals collega Liekens, het plenum willen oproepen om voor te stemmen, ook wie twijfelt, zelfs met rechtmatige redenen, zodat het maatschappelijk signaal Kamerbreed wordt gegeven. Dat is niet meer dan een oproep. Iedereen heeft het democratisch recht om te doen wat hij of zij wil.

Ik wil alvast de collega's uit verschillende fracties bedanken die van in het begin het voorstel mee hebben ondersteund, namelijk DéFI, MR, CD&V, Open Vld en N-VA, maar ook de collega's die het voorstel niet mee hebben ondertekend, wil ik danken voor de discussie die wij hebben gevoerd in de commissie. Het is een belangrijke stap en, wat mij betreft, laat het een begin zijn. De politiek toont immers vaak aan het publiek dat zij verdeeld is en dat het moeilijk is om zaken op te lossen en aan te pakken.

De heer Van Hecke heeft ongelijk dat dit alleen maar een symbool zou zijn. Het is veel meer dan een symbool; het is een maatschappelijke kwestie waarover wij het uiteindelijk allemaal eens zijn dat wij er hard aan moeten werken en er veel meer aan moeten doen. Wij hebben te lang gezegd dat wij dit belangrijk vinden, zonder er iets aan te verbeteren. Laat het dus alstublieft de start zijn van maatregelen die wij over de partijgrenzen heen kunnen treffen om de situatie ernstig aan te pakken.

Translated text

In this way, people then get the chance that there will be a case, that there will be a conviction, and that there will be protection of other children.

Child abuse and sexual violence against minors are too common in our country. Especially girls and young women are the victims of this: up to one in six has already been the victim of it. In our country, perpetrators receive a very low punishment, which does not increase. It would then be better for Parliament to decide, in full understanding of the observations of legal practitioners, not to allow such acts to become obsolete and to take measures to make evidence collection much easier, so that the likelihood of a case coming out and the perpetrators being convicted is much greater. This is a social signal.

I would, therefore, like colleague Liekens, would like to call the plenary to vote in favour, even those who doubt, even with legitimate reasons, so that the social signal Kamerbreed is given. This is nothing more than a call. Everyone has the democratic right to do what he or she wants.

I would like to thank the colleagues from various political groups who have supported the proposal from the beginning, namely DéFI, MR, CD&V, Open Vld and N-VA, as well as the colleagues who have not signed the proposal, I would like to thank for the discussion we have held in the committee. It is an important step and, as far as I am concerned, let it be a beginning. After all, politics often shows the public that it is divided and that it is difficult to resolve and address matters.

Mr. Van Hecke is wrong that this would be just a symbol. It is much more than a symbol; it is a social issue on which we all ultimately agree that we must work hard on it and do much more about it. We have said for too long that we think this is important, without improving anything. So please let it be the beginning of measures that we can take across party borders to address the situation seriously.

#23

#24

Official text

                    
                    Monsieur le président, chers collègues, nous sommes amenés aujourd'hui à devoir nous prononcer sur un texte particulièrement sensible et délicat. Pas seulement en raison de la matière qu'il vise, à savoir l'imprescriptibilité des délits sexuels, pas seulement pour le public qu'il vise, en l'occurrence celui des mineurs d'âge, mais aussi pour la portée qu'il assume et les risques qu'il pourrait engendrer pour l'ordre juridique des choses, l'ordre judiciaire même.

On ne peut s'empêcher de s'étonner qu'un texte à l'origine porté par le seul Vlaams Belang et rejeté par tous les autres partis, il y a quelques années à peine, se retrouve à présent au cœur de nos débats avec un soutien apparemment massif qu'aucune actualité particulière n'impose. Et quand bien même cela aurait été le cas, nous le savons tous, légiférer dans la précipitation, sous le coup de l'émotion, est très souvent de mauvais conseil.

À l'heure où tant d'enjeux devraient mobiliser notre pays, on ne peut pas non plus s'empêcher de s'interroger sur l'urgence de devoir traiter cette matière au mépris même de la moindre audition, étape pourtant réclamée par notre groupe à maintes reprises et par d'autres afin que nos travaux soient éclairés des aspects collatéraux et professionnels de ce dossier au-delà de la question émotionnelle. Nous aurions en effet souhaité bénéficier de l'apport d'experts pour vérifier que l'abrogation de la prescription pour ces crimes et délits rencontrait bien l'intérêt des victimes dont certains se sont fait parfois fort de parler à leur place.

Translated text

Mr. Speaker, dear colleagues, today we have to take a decision on a ⁇  sensitive and delicate text. Not only because of the subject matter it targets, namely the imprascriptibility of sexual offences, not only for the public it targets, in this case that of minors, but also for the scope it assumes and the risks it could engender for the legal order of things, the judicial order itself.

We cannot help but be surprised that a text originally carried by the only Vlaams Belang and rejected by all other parties, just a few years ago, now finds itself at the heart of our debates with a seemingly massive support that no particular actuality imposes. And even though this would have been the case, we all know, to legislate in the rush, under the blow of emotion, is very often a bad advice.

At a time when so many issues should mobilize our country, one cannot stop asking about the urgency of having to deal with this matter despite even the slightest hearing, step yet demanded by our group repeatedly and by others so that our work is enlightened with the collateral and professional aspects of this case beyond the emotional question. We would indeed have wished to benefit from the contribution of experts to verify that the abolition of the prescription for these crimes and crimes meets well the interests of the victims, some of whom have sometimes made themselves strong to speak in their place.

#25

Official text

                    
                    Cela nous a été refusé et nous le déplorons d'autant plus qu'avocats.be et l'association syndicale des magistrats avaient exprimé de sérieux doutes et avaient demandé plusieurs fois à être entendus. Tout le monde conviendra néanmoins, et je n'ai aucun doute à ce sujet, que les mineurs d'âge constituent un public particulièrement fragile auquel il faut porter la plus grande attention. Tout le monde conviendra, j'en suis sûr également, que toute atteinte physique ou morale à un enfant ou à un adolescent est condamnable. Tout le monde conviendra aussi, et l'adoption de ce texte le démontrera, que toute agression à connotation sexuelle est des plus abjectes.

Le texte dont nous débattons entend répondre à cette indignation sociétale profonde, en ne limitant plus dans le temps la faculté, pour une victime, de tenter d'obtenir réparation en déposant plainte et en générant une enquête pour des délits ou crimes subis avant dix-huit ans et présentant un caractère sexuel ou assimilé. Pour certaines victimes, nous en sommes conscients, la prescription pénale est perçue comme un déni de justice et comme un obstacle majeur à la reconstruction.

Il faut cependant se demander si, pour d'autres, le classement sans suite de leur plainte, le non-lieu ou l'acquittement du suspect, ne sont pas pires encore, quel que soit le moment. Au cdH, la volonté de protéger les plus faibles emporte notre conviction que ce texte mérite d'être soutenu malgré qu'une série d'interrogations subsiste. Nous avons des réserves, même, qui continuent à nous gagner.

En quoi un crime crapuleux, après tortures, coups de couteau ou strangulation, commis sur un mineur d'âge, serait-il moins scandaleux qu'un délit sexuel n'ayant pas entraîné la mort?

Translated text

This was denied to us and we regret it all the more because avocats.be and the trade union association of magistrates had expressed serious doubts and had repeatedly requested to be heard. Nevertheless, everyone will agree, and I have no doubt about this, that minors constitute a ⁇  fragile audience to which the greatest attention should be paid. Everyone will agree, I am also sure, that any physical or moral harm to a child or adolescent is condemned. Everyone will also agree, and the adoption of this text will demonstrate, that any sexual connotation assault is the most abject.

The text that we are discussing aims to respond to this deep social indignation by no longer limiting in time the possibility for a victim to attempt to obtain reparation by filing a complaint and by generating an investigation for crimes or crimes suffered before the age of eighteen and having a sexual or similar character. For some victims, we are aware, the criminal prescription is perceived as a denial of justice and as a major obstacle to reconstruction.

However, it must be asked whether, for others, the classification without consequence of their complaint, the non-location or the acquittal of the suspect, are not even worse, regardless of the moment. At the CDH, the willingness to protect the weakest drives our conviction that this text deserves to be supported despite a series of questions remaining. We have reserves, even, which continue to win us.

In what way would a cruel crime, after torture, knife or strangulation, committed against a minor, be less scandalous than a sexual offence that did not result in death?

#26

Official text

                    
                    L'imprescriptibilité ne s'appliquerait que dans ce dernier cas, et pas dans les autres, au seul motif qu'il n'y avait pas de dimension sexuelle greffée sur l'horreur. Comment expliquer cela à des parents? L'imprescriptibilité s'appliquerait à l'avenir à quelqu'un ayant commis du voyeurisme, et même une tentative de voyeurisme. Tandis qu'elle ne vaudrait pas dans le cas d'un enfant ayant subi des maltraitances, ayant été battu ou psychologiquement détruit durant toute sa jeunesse. Sommes-nous sûrs d'être raisonnables? L'exhibitionnisme se voit élevé au même rang, en vertu de cette imprescriptibilité, que les crimes contre l'humanité ou les génocides. À nouveau, sommes-nous sûrs d'être raisonnables?

L'amendement validé en commission, visant à élargir le dispositif de loi, est à nos yeux excessif. À défaut de pouvoir renvoyer le texte en commission, où nous n'avons pas le droit de vote, pour analyser à nouveau le texte, mais surtout pour l'analyser sérieusement et sans la précipitation voulue par une large majorité des partis de cette assemblée, il nous faut choisir entre deux postures extrêmes: soit rejeter un texte comportant des excès au détriment, dans ce cas, de la légitime protection des plus faibles d'entre nous dans un cadre bien précis, soit valider un texte qui, malgré ses imperfections et ses travers, ambitionne de renforcer la protection indispensable à offrir à nos mineurs lorsque des délits sexuels les visent. Entre deux maux, il faut choisir le moindre, dit-on souvent. Entre deux convictions, il faut choisir la plus forte. Pour le cdH, aujourd'hui, celle qui s'impose reste et restera toujours et avant tout celle de la protection de nos enfants et adolescents.

Translated text

Imprescriptibility would apply only in the latter case, and not in the others, on the sole grounds that there was no sexual dimension implanted on the horror. How can I explain this to parents? Imprescriptibility would apply in the future to someone who has committed voyeurism, and even an attempt at voyeurism. While it would not apply in the case of a child who has been abused, beaten or psychologically destroyed throughout his youth. Are we sure we are rational? Exhibitionism is elevated to the same rank, by virtue of this imprescriptibility, as crimes against humanity or genocides. Again, are we sure we are reasonable?

The amendment validated in the committee, aimed at expanding the disposal of the law, is in our view excessive. In the absence of the ability to return the text to a committee, where we do not have the right to vote, to re-analyze the text, but above all to analyze it seriously and without the precipitation desired by a large majority of the parties of this assembly, we must choose between two extreme positions: either reject a text containing excesses at the expense, in this case, of the legitimate protection of the weakest of us in a very specific framework, or validate a text that, despite its imperfections and shortcomings, ambitions to strengthen the insufficient protection to offer our minors when sexual offences target them. Between two evils, we must choose the least. Between two beliefs, you have to choose the strongest one. For the CDH, today, the one that is imperative remains and will always and above all be that of the protection of our children and adolescents.

#27

Official text

                    
                    Nous devons rester sensibles à la souffrance des victimes de faits très anciens et commis lorsqu'elles étaient mineures. Malgré nos doutes, nous voterons donc en faveur de ce texte dans l'espoir qu'il fera, en définitive, plus de bien que de mal. Nous pensons qu'il y aura sans doute peu de victimes de faits pour lesquels la prescription n'est pas encore atteinte qui voudront déposer plainte et, encore moins, qui obtiendront une condamnation - comme le reconnaissent, au demeurant, les auteurs de la proposition de loi. Toutefois, si ce texte peut donner satisfaction à plusieurs victimes, tant mieux.

L'examen de ces plaintes va mobiliser des moyens qui ne seront pas consacrés à d'autres qui sont relatives à des actes plus récents. Si l'on veut éviter que l'attention portée à des victimes plus anciennes ne le soit au détriment d'autres plus récentes, et inversement, il faudra, comme nous le demandons depuis longtemps, refinancer substantiellement la justice. C'est le parent pauvre, honteusement et depuis trop longtemps, de notre administration fédérale.

Enfin, il ne faudrait pas que l'imprescriptibilité de certains crimes et délits, tels que ceux sur lesquels nous nous penchons aujourd'hui, annonce la mort de la prescription pénale dans son ensemble. Il s'agit d'un aspect auquel le cdH restera particulièrement attentif dans les débats à venir. En effet, dans bien des situations, cette prescription continue d'être porteuse de sens.

Je vous remercie de votre attention.

Translated text

We must remain sensitive to the suffering of the victims of very old and committed acts when they were minors. Despite our doubts, we will therefore vote in favour of this text in the hope that it will ultimately do more good than bad. We believe that there will probably be few victims of facts for which the prescription is not yet infringed who will want to file a complaint and, even less, who will obtain a condemnation - as, by the way, the authors of the draft law recognize. However, if this text can satisfy several victims, the better.

The examination of these complaints will mobilise resources that will not be devoted to others that are related to more recent acts. If one wants to prevent the attention paid to older victims at the expense of more recent victims, and vice versa, we will need, as we have been asking for a long time, to substantially refinance justice. He is the poor parent, shamefully and for too long, of our federal administration.

Finally, it should not be that the imprescriptibility of certain crimes and crimes, such as those on which we look today, announces the death of the criminal prescription as a whole. This is one aspect that the CDH will remain ⁇  attentive to in future discussions. Indeed, in many situations, this prescription continues to be meaningful.

I thank you for your attention.

#28

Official text

                    
                    Monsieur le président, mesdames et messieurs les ministres, chers collègues, en 1996, j'avais neuf ans, soit exactement le même âge que Julie et Melissa. Je fais ainsi partie de cette génération d'enfants qui n'a jamais cessé de se dire – pendant une période qui devait pourtant être celle de l'insouciance – que toutes ces victimes, cela aurait pu être nous, nos camarades de classe, nos sœurs, nos cousines, nos voisines.

C'est à partir de cette affaire que le législateur a compris qu'il fallait consacrer dans notre Constitution et ensuite dans nos lois toute disposition à même de mieux protéger les enfants et, le cas échéant, de leur permettre de se reconstruire, de dépasser le traumatisme qu'ils porteront en eux toute leur vie et d'être ainsi pleinement reconnus victimes de ce qu'ils ont vécu.

Notre proposition de loi poursuit précisément cet objectif. Ce rôle proactif de l'État a d'ailleurs été reconnu par la Cour européenne des droits de l'homme dans une jurisprudence malheureusement fort abondante en ce qui concerne les crimes pédophiles. C'est pourquoi notre proposition de loi vise à supprimer la prescription des crimes sexuels sur mineurs.

La prescription de l'action publique revient en effet à considérer qu'au terme d'un certain délai, les auteurs d'un fait ne peuvent plus être poursuivis, dans une logique d'équilibre entre les intérêts de la victime d'une part et les droits de la défense d'autre part. On la justifie généralement par l'atténuation du trouble à l'ordre social en raison du temps écoulé, par le dépérissement ou la fragilisation des preuves, par la perte des souvenirs chez les témoins et l'accroissement consécutif du risque d'erreur judiciaire ou encore par la mise à mal des droits de la défense. Permettez-moi de vous dire que ces justifications tiennent difficilement face à la spécificité des crimes sexuels sur mineurs, auxquels se cantonne notre proposition de loi, exactement comme l'a fait le législateur suisse en 2013, suite à une affaire d'abus sexuels commis par un travailleur social sur 120 enfants et pour laquelle seul un quart de ses crimes avaient pu être poursuivis pour cause de prescription.

Translated text

In 1996, I was nine years old, exactly the same age as Julie and Melissa. I am thus part of this generation of children who have never ceased to say to themselves—during a period that must have been that of carelessness—that all these victims, that could have been us, our classmates, our sisters, our cousins, our neighbors.

It was from this matter that the legislator understood that it was necessary to conscribe in our Constitution and then in our laws any provision capable of better protecting children and, if necessary, allowing them to rebuild themselves, to overcome the trauma that they will carry in them all their lives and thus be fully recognized as victims of what they have experienced.

Our legislative proposal pursues precisely this goal. This proactive role of the state has also been recognized by the European Court of Human Rights in a unfortunately very abundant jurisprudence concerning pedophile crimes. That is why our bill aims to eliminate the prescription of sexual crimes against minors.

The prescription of public action means that after a certain period, the perpetrators of an act can no longer be prosecuted, in a logic of balancing the interests of the victim on the one hand and the rights of defence on the other. It is generally justified by the mitigation of the disturbance in the social order due to the time passed, by the depletion or the weakening of evidence, by the loss of memories among witnesses and the consequent increase of the risk of judicial error, or even by the infringement of the rights of defence. Allow me to tell you that these justifications are difficult to deal with the specificity of sexual crimes against minors, to which our bill is encoded, precisely as the Swiss legislature did in 2013, following a case of sexual abuse committed by a social worker on 120 children and for which only a quarter of his crimes could have been prosecuted because of prescription.

#29

Official text

                    
                    Cette spécificité me semble d'autant plus importante au regard du caractère d'ordre public de la prescription, qui oblige le juge à constater d'office la prescription, quand bien même la parole – souvent tardive chez les victimes de tels crimes – a enfin pu se libérer, et se traduire par le dépôt d'une plainte.

Dans le cas de crimes sexuels sur mineurs, qui sont souvent incestueux – en tout cas, dans 90 % des cas –, l'auteur a une très grande emprise sur la victime. Nous l'avons répété. Et son autorité lui permet d'abuser de sa victime, sans que celle-ci ne se rende compte au moment des faits du caractère criminel des actes qui sont perpétrés sur elle.

Je voulais revenir sur une explication donnée par Lilly Bruyère, qui est coordinatrice de l'association SOS Inceste. Elle explique également que dans les cas d'inceste, il est extrêmement difficile pour les victimes de dénoncer des membres de leur famille. L'enfant, l'adolescent, est pris dans des conflits de loyauté qui lui apparaissent bien souvent inextricables. Il faut également tenir compte de menaces et de chantages qui sont exercés sur l'enfant. Il en découle que parler, c'est souvent prendre un risque, c'est briser une omerta familiale et sociale.

C'est donc, en plus du trauma, ce rapport d'autorité qui rend le dépôt de plainte extrêmement difficile et parfois très tardif. Ce n'est donc pas la proche échéance d'une prescription qui motiverait une victime à porter plainte, mais bien son processus de reconstruction physique et psychique qui lui est propre, sa capacité à se libérer de l'emprise de son auteur et de sa peur de représailles. Tout un cheminement qui – il est vrai – peut prendre beaucoup de temps.

Aujourd'hui, les victimes ne peuvent plus entendre que ce long et difficile processus de reconstruction a pris trop de temps pour être reconnu par la justice.

Je tenais donc à répondre aux détracteurs de l'imprescriptibilité des crimes sexuels sur mineurs, point par point. Et je le ferai après avoir pris le soin de consulter longuement les associations de victimes qui – effectivement, monsieur Prévot – soutiennent notre texte.

Translated text

This specificity seems to me all the more important in view of the public order character of the prescription, which obliges the judge to confirm the prescription by office, although even the speech – often late in the victims of such crimes – has finally been able to liberate, and to translate into the filing of a complaint.

In the case of sexual crimes against minors, which are often incestual – in any case, in 90% of cases – the perpetrator has a very large grip on the victim. We have repeated it. And her authority allows her to abuse her victim, without her realizing at the time of the facts the criminal character of the acts perpetrated on her.

I wanted to return to an explanation given by Lilly Bruyère, who is the coordinator of the association SOS Incest. She also explains that in cases of incest, it is extremely difficult for victims to report members of their families. The child, the adolescent, is caught in conflicts of loyalty that often appear to him inextricably. Threats and blackmail against the child must also be taken into account. It follows that talking often means taking a risk, it is breaking a family and social omerta.

It is therefore, in addition to the trauma, this relationship of authority that makes the filing of a complaint extremely difficult and sometimes very late. It is therefore not the near expiration of a prescription that would motivate a victim to file a complaint, but rather its own physical and psychological reconstruction process, its ability to free itself from the influence of its perpetrator and its fear of retaliation. A whole journey that – it is true – can take a lot of time.

Today, victims can no longer hear that this long and difficult reconstruction process has taken too long to be recognized by justice.

So I wanted to respond to the critics of the unprescribability of sexual crimes against minors, point by point. And I will do so after taking care of consulting the victim associations that – indeed, Mr. Prevot – support our text.

#30

Official text

                    
                    Non, la prescription de ces crimes n'est pas de nature à assurer la tranquillité sociale et l'ordre public.

Qu'on ne nous dise pas que permettre à des pédocriminels d'agir en toute impunité pendant des décennies contribue à l'ordre social, la majorité des agresseurs de mineurs étant d'ailleurs multirécidivistes!

Qu'on ne nous dise pas qu'en institutionnalisant le silence des victimes, en les priant de se taire parce qu'elles auraient eu moins de force que d'autres, celles-ci finiront malgré tout, un jour peut-être, à être en paix avec elles-mêmes! Je pense que, ce faisant, nous prenons surtout le risque de voir leur traumatisme s'aggraver là où, au contraire, la tranquillité sociale voudrait qu'on accorde aux victimes le temps nécessaire pour trouver le courage et la force de porter plainte.

Qu'on ne nous dise pas que l'ordre public revient finalement à faire primer le calme hypocrite de certains milieux où des abus ont été commis sur la vérité des faits, aussi dévastatrice soit-elle pour l'équilibre de ces mêmes milieux!

Non, la prescription des crimes sexuels sur mineurs ne limite pas les erreurs judiciaires. Comme je l'ai dit, les victimes mineures de crimes sexuels n'en parlent jamais au lendemain des faits qui se sont d'ailleurs très souvent déroulés sur une certaine durée. Elles le font toujours des mois, des années voire des décennies plus tard. Encore faut-il qu'elles le fassent, ce qui n'est pas toujours le cas, comme l'ont rappelé certains de mes collègues.

En l'absence de preuve comme l'ADN, qui n'est par ailleurs disponible que jusqu'à 72 heures après les faits, le témoignage est ainsi toujours le premier voire l'unique moyen de preuve reconnu par la justice mais aussi par les experts psychiatres pour attester de la véracité de ces crimes sexuels.

Que la plainte ait été déposée un mois ou trente ans après les faits, cela ne change donc rien au poids qu'aura à jouer ce témoignage. Les témoignages sont d'ailleurs plus faciles à obtenir au terme de trente ans, au terme du stress traumatique, phénomène qui est objectivable par IRM. Le taux de fausses accusations pour crimes sexuels sur mineurs, qui est rapidement décelable par les psychologues, est d'ailleurs extrêmement faible.

Quant au risque de non-lieu, celui-ci existe bien entendu, comme pour tout crime d'ailleurs, mais rien n'empêche les magistrats, comme ils le font déjà actuellement, de prononcer ce non-lieu tout en ayant de la bienveillance pour les victimes.

Non, le délai actuel de prescription pour les crimes sexuels sur mineurs n'est pas suffisamment long. Une victime racontait récemment que ce n'est que lorsque sa belle-sœur lui avait appris que son demi-frère, qui avait abusé d'elle jusqu'à ses douze ans, s'en prenait désormais à son neveu qu'elle avait décidé de porter plainte, sauf, qu'à ce moment-là, les faits étaient prescrits.

Translated text

No, the prescription of these crimes is not such as to ensure social tranquility and public order.

Let us not be told that allowing pedophile criminals to act with impunity for decades contributes to the social order, the majority of minors assailants are also multirecidivists!

Let us not be told that by institutionalizing the silence of the victims, by asking them to remain silent because they would have had less strength than others, they will nevertheless, one day ⁇ , end up being in peace with themselves! I think that by doing so, we take the risk of seeing their trauma worsen where, on the contrary, social tranquility would want to give the victims the time necessary to find the courage and strength to complain.

Let us not be told that public order ultimately comes to the forefront of the hypocritical calm of certain environments where abuses have been committed on the truth of the facts, however devastating it may be for the balance of these same environments!

No, the prescription of sexual crimes against minors does not limit judicial errors. As I said, minor victims of sexual crimes never talk about events that have often occurred over a certain period of time. They always do this months, years, or even decades later. They still need to do so, which is not always the case, as some of my colleagues have recalled.

In the absence of evidence such as DNA, which is otherwise only available up to 72 hours after the facts, testimony is thus still the first or even the only means of evidence recognized by the justice but also by psychiatric experts to attest the truthfulness of these sexual crimes.

Whether the complaint was filed a month or thirty years after the facts, it does not change the weight that this testimony will have to play. Testimonials are also easier to obtain after thirty years, at the end of traumatic stress, a phenomenon that is objectivable by IRM. The rate of false accusations for sexual crimes on minors, which is quickly detectable by psychologists, is also extremely low.

As for the risk of non-place, it exists, of course, as for any other crime, but nothing prevents the magistrates, as they already do now, to pronounce this non-place while having benevolence for the victims.

No, the current limitation period for sexual offenses against minors is not long enough. One victim recently ⁇  that it was only when her sister-in-law had told her that her half-brother, who had abused her until she was twelve years old, was now accusing her nephew that she had decided to file a complaint, except, that at that time, the facts were prescribed.

#31

Official text

                    
                    La loi actuelle ne permet pas de tenir compte de la dissociation traumatique ou du refoulement qui sont des phénomènes par lesquels la victime enfuit son traumatisme dans une partie du cerveau pour littéralement survivre aux faits, dissociation qui s'observe par ailleurs auprès de 100 % des victimes de moins de six ans. Les victimes réalisent alors souvent leur traumatisme vers trente-cinq ou quarante ans, souvent lorsqu'elles deviennent parents mais aussi et surtout lorsque les faits sont prescrits ou en passe de l'être.

Ce n'est pourtant qu'à ce moment-là, lorsque la victime se sera finalement réappropriée son histoire, qu'elle pensera porter plainte pour que son agresseur soit poursuivi par la justice mais aussi pour l'arrêter dans sa carrière criminelle. Parce qu'une victime qui porte plainte le fait tant pour sa reconnaissance en tant que victime que par volonté de protéger de nouvelles victimes potentielles, hantée par le fait que son agresseur pourrait encore sévir.

À ceci s'ajoute l'ambivalence des sentiments des victimes d'inceste, partagées entre l'amour pour leur frère, leur sœur, leurs parents, des personnes qui sont censées les protéger, et la haine vis-à-vis de ces mêmes personnes qui leur ont volé leur enfance, mais aussi au final, toute leur vie tant les séquelles sont et resteront profondes.

Les nombreuses victimes qui nous ont écrit et qui continuent de nous écrire pour nous remercier de notre proposition de loi, se présentent d'ailleurs comme des survivantes de ces abus sexuels.

Oui, l'imprescriptibilité des crimes sexuels sur mineurs contribue à la protection des victimes. Selon l'Organisation mondiale de la santé (OMS), environ 20 % des femmes et 5 à 10 % des hommes disent avoir subi des violences sexuelles dans leur enfance et 25 à 50 % des enfants révèlent avoir été maltraités physiquement. L'OMS note aussi que 70 à 80 % de ces actes sont commis par des proches. Aujourd'hui, seulement 10 % des victimes portent plainte et sur ces 10 %, seul 1 % aboutit à une condamnation!

Cette impunité des pédocriminels implique que même si une plainte ne peut pas toujours déboucher sur une condamnation, il est important de pouvoir alimenter un dossier, de faire aboutir une enquête et peut-être d'éviter de nouvelles victimes. Compte tenu du profil souvent récidiviste d'auteurs de crimes sexuels sur mineurs, permettre le dépôt de plaintes, même des décennies après les faits, augmentera de manière considérable les chances d'aboutir à des condamnations d'auteurs de plusieurs victimes, quand bien même elles n'auraient pas d'histoire commune, si ce n'est l'identité de leur bourreau.

Translated text

The current law does not take into account traumatic dissociation or rejection, which are phenomena by which the victim flees his trauma into a part of the brain to literally survive the facts, dissociation which is also observed in 100% of victims under the age of six. The victims then often realize their trauma around thirty-five or forty years, often when they become parents but also and especially when the facts are prescribed or in the process of being.

However, it is only then, when the victim has finally reappropriated its history, that she will think to file a complaint so that her assailant is prosecuted by justice but also to arrest him in his criminal career. Because a complaining victim does so both for its recognition as a victim and for the desire to protect new potential victims, haunted by the fact that its aggressor could still be harassing.

To this adds the ambivalence of the feelings of the victims of incest, shared between the love for their brother, their sister, their parents, the people who are supposed to protect them, and the hatred towards those same people who stole their childhood from them, but also in the end, their whole life so the consequences are and will remain profound.

The many victims who have written to us and continue to write to thank us for our bill, present themselves as survivors of these sexual abuses.

Yes, the imprescriptibility of sexual crimes against minors contributes to the protection of victims. According to the World Health Organization (WHO), approximately 20 percent of women and 5 to 10 percent of men say they have experienced sexual violence in their childhood and 25 to 50 percent of children report having been physically abused. The WHO also notes that 70 to 80 percent of these acts are committed by relatives. Today, only 10% of victims file a complaint and out of these 10%, only 1% results in a conviction!

This impunity of pedophile criminals implies that even if a complaint may not always lead to a conviction, it is important to be able to feed a file, lead to an investigation and ⁇  avoid new victims. Given the often recurring profile of perpetrators of sexual offenses against minors, allowing complaints, even decades after the events, will significantly increase the chances of leading to convictions of perpetrators of multiple victims, although they would not have a common history, except the identity of their perpetrator.

#32

Official text

                    
                    Notre État s'est d'ailleurs engagé sur la scène internationale à enquêter sérieusement sur toutes les formes de viol et d'abus sexuel, et à punir leurs auteurs.

Monsieur le président, mesdames et messieurs les ministres, chers collègues, les crimes sexuels sur mineurs se caractérisent par leur caractère odieux mais aussi par le long et fastidieux travail de reconstruction qu'entament les victimes pour être reconnues comme telles, au-delà des blessures physiques et psychiques qui auront un impact sur leur vie intime, sociale et professionnelle, à jamais.

Je tiens à profiter de cet important débat pour saluer leur courage mais aussi le travail des associations qui les accompagnent, comme SOS Inceste ou encore Femmes de droit.

Je tiens par la même occasion à rappeler à notre assemblée la responsabilité qui lui incombe, celle de protéger les victimes et de lutter contre l'impunité de leurs agresseurs. Il relève de notre responsabilité morale et juridique de donner aux victimes les moyens de se reconstruire et, pour cela, de lever les obstacles qui les privent de ce droit fondamental. Je vous remercie.

Translated text

Our State has also committed itself on the international stage to seriously investigate all forms of rape and sexual abuse, and to punish their perpetrators.

Mr. Speaker, Ladies and Gentlemen Ministers, dear colleagues, sexual crimes against minors are characterized by their disgusting character but also by the long and fatiguing reconstruction work that victims initiate to be recognized as such, beyond physical and psychological injuries that will have an impact on their intimate, social and professional lives, forever.

I would like to take advantage of this important debate to greet their courage but also the work of associations that accompany them, such as SOS Incest or Women of Right.

I would like at the same time to remind our assembly of its responsibility to protect the victims and to fight against the impunity of their aggressors. It is our moral and legal responsibility to give victims the means to rebuild themselves and, for this purpose, to remove the obstacles that deprive them of this fundamental right. I thank you.

#33

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, heel kort wil ik toelichten waarom ik mij zal onthouden bij de stemming.

De reden voor mijn onthouding ligt niet in de hoofsheid van het voorliggend wetsvoorstel, dat ik op zich wel een goed voorstel vind. Ook beroep ik mij niet op juridische haarkloverij, zoals het wegvallen van getuigen of het wegvallen van bewijzen zoveel jaren nadat de misdaad is gepleegd. Evenmin beroep ik mij op artikel 6, 1 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat niet alleen de rechten van het slachtoffer, maar ook de rechten van de dader beschermt. Ik roep evenmin artikel 14 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (BUPO) in.

Ik zal mij alleen onthouden omdat ik vind dat er een grote disproportionaliteit en discrepantie bestaat tussen de aard van de misdaden in het voorliggend voorstel en de zwaarte van andere misdaden. Daarjuist heb ik geapplaudisseerd voor de heer Maxime Prévot van cdH, die een prachtig voorbeeld ter zake gaf. Volgens het nu voorliggend wetsvoorstel verjaart voyeurisme nooit, maar voor wie een minderjarig kind vermoordt, eventueel vooraf zelfs martelt, maar dus zonder dat er seksueel misbruik mee gepaard gaat, verjaart het misdrijf wel. Op basis van gezond verstand heb ik het daar heel moeilijk mee. Als het nu voorliggend wetsvoorstel een aanleiding is om andere wetsaanpassingen door te voeren, dan sta ik daar voor honderd procent achter. Het voorstel zoals het nu voorligt kan mijn goedkeuring echter niet wegdragen.

Daarom zal ik mij onthouden bij de stemming.

Translated text

Mr. Speaker, I would like to briefly explain why I will abstain in the vote.

The reason for my abstinence is not in the main nature of the present bill, which I find in itself a good proposal. Nor do I appeal to legal haircrying, such as the disappearance of witnesses or the disappearance of evidence so many years after the crime was committed. Nor do I invoke Article 6, 1 of the European Convention on Human Rights, which protects not only the rights of the victim but also the rights of the perpetrator. I do not invoke Article 14 of the International Covenant on Civil and Political Rights (BUPO).

I will only abstain because I consider that there is a great disproportion and discrepancy between the nature of the crimes in the present proposal and the gravity of other crimes. Just then I applauded Mr. Maxime Prévot of cdH, who gave a wonderful example in this regard. According to the current bill, voyeurism never ages, but for those who murder a minor child, possibly even torture in advance, but so without sexual abuse, the crime ages. Based on common sense, this is very difficult. If the current bill is an incentive to carry out other legislative changes, then I support it 100%. However, the proposal, as it is presented now, cannot take away my approval.

I will abstain from voting.

#34

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik dank de indieners en allen die aan het wetsvoorstel hebben meegewerkt. Ik wil even repliceren aan de heer Dedecker, waar hij verwees naar artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens of het recht op een eerlijk proces. Ik ben er voorstander van dat iedereen, ook elke dader, recht heeft op een eerlijk proces. We hebben niet zonder reden het Europees Verdrag onderschreven en zullen dat blijven doen, voor alle bepalingen, maar slachtoffers van seksuele delinquentie verdienen ook een eerlijke kans.

Om de slachtoffers een eerlijke kans te geven, zeker met het gegeven dat velen onder hen het vaak niet aandurven om tijdig een klacht in te dienen, willen we hun toch die kans bieden door de onverjaarbaarheid. Zo is het parket een stukje verplicht om onderzoek ter zake te doen en mag en kan het er zich niet achter verschuilen – men wenst dat vaak ook niet, maar men is er op dit ogenblik juridisch welhaast toe verplicht – om aan het dossier niet verder te werken.

Er is inderdaad de bewijsproblematiek, maar de beste manier om daarop een antwoord te bieden zit hem niet in de wijziging van de verjaringstermijn. De beste manier om op de bewijsproblematiek een antwoord te bieden, is de mensen aan te moedigen om, eens ze slachtoffer zijn, zo snel mogelijk een klacht in te dienen, waarbij zij dan weten dat overheid, Justitie en hulpverlening klaarstaan om hen op te vangen en in bescherming te nemen ten aanzien van hen die het voorwerp hebben uitgemaakt van de klacht.

Tot slot en ter afronding, mijnheer de voorzitter, wil ik deze assemblee en de publieke opinie zeggen dat dit een procedurewet is. Een procedurewet treedt onmiddellijk in werking. Alle daders van wie de feiten nog niet verjaard zijn, moeten weten dat deze wet op hen van toepassing is. Wij zullen dan ook met veel genoegen dit wetsvoorstel goedkeuren.

Translated text

Mr. Speaker, I would like to thank the applicants and everyone who contributed to the bill. I would like to reply to Mr. Dedecker, where he referred to Article 6 of the European Convention on Human Rights or the right to a fair trial. Everyone, including the perpetrator, has the right to a fair trial. We have not for no reason endorsed the European Convention and will continue to do so, for all provisions, but victims of sexual delinquency also deserve a fair opportunity.

In order to give victims a fair opportunity, ⁇  given that many of them often do not dare to lodge a complaint in a timely manner, we want to give them that opportunity through the immortality. For example, the prosecutor’s office is a bit obliged to conduct investigations on the matter and it cannot and cannot hide behind it – it is often not desired, but it is currently legally obliged to do so – not to continue to work on the file.

There is indeed the problem of evidence, but the best way to answer it is not in changing the limitation period. The best way to answer the problem of evidence is to encourage people, once they are a victim, to submit a complaint as soon as possible, knowing that government, Justice and relief services are ready to catch them and protect them against those who have been the subject of the complaint.

Finally and in conclusion, Mr. Speaker, I would like to say to this assembly and to the public opinion that this is a procedure law. A procedural law shall enter into force immediately. All perpetrators whose facts are not yet obsolete should know that this law applies to them. We will therefore with great pleasure approve this bill.

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#11	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#12	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#13	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#14	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#17	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#22	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#25	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#26	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#27	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#28	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#29	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#30	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#31	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#32	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#33	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#34	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#35	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#11	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#12	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#13	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#14	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#17	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#22	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#25	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#26	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#27	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#28	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#29	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#30	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#31	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#32	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#33	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#34	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#35	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#11	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#12	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#13	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#14	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#17	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#22	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#25	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#26	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#27	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#28	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#29	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#30	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#31	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#32	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#33	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#34	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#35	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙