plenum van 2002-06-06 14:15:00+00:00 in Chamber of representatives

General information

Full name: plenum van 2002-06-06 14:15:00+00:00 in Chamber of representatives
Type: plenum
URL: https://www.dekamer.be/doc/PCRI/html/50/ip237.html
Parliament: Chamber of representatives

You are currently viewing the advanced reviewing page for this source file. You'll note that the layout of the website is less user-friendly than the rest of Demobel. This is on purpose, because it allows people to voluntarily review and correct the translations of the source files. Its goal is not to convey information, but to validate it. If that's not your goal, I'd recommend you to click on one of the propositions that you can find in the table below. But otherwise, feel free to roam around!

Propositions that were discussed

Code	Date	Adopted	Title
50K1601	22/01/2002	✔	Projet de loi portant extension des possibilités de saisie et de confiscation en matière pénale.
50K1553	07/12/2001	✔	Projet de loi modifiant la deuxième partie, livre II, titre V, du Code judiciaire relatif à la discipline et rapportant la loi du 7 mai 1999 modifiant le Code judiciaire en ce qui concerne le régime disciplinaire applicable aux membres de l'Ordre judiciaire.

Discussions

You are currently viewing the English version of Demobel. This means that you will only be able to review and correct the English translations next to the official text. If you want to review translations in another language, then choose your preferred language in the footer.

Discussions statuses

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#11	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#12	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#13	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#14	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#17	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#22	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★

#0

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, mevrouw de minister, mijnheer de minister, collega's, de commissie voor de Justitie heeft over het wetsontwerp en de drie wetsvoorstellen tijdens de vergadering van dinsdag 21 mei 2002 gestemd. Voordien werden verschillende vergaderingen gewijd aan de problematiek en werden er twee hoorzittingen georganiseerd. De eerste hoorzitting vond plaats op 19 februari 2002 met de heren Dujardin en Deriemaecker, respectievelijk procureur-generaal en advocaat-generaal bij het Hof van Cassatie. De tweede hoorzitting werd gehouden op 19 maart 2002 met een aantal vertegenwoordigers van de vakbonden en de vakverenigingen.

De namen vindt u terug in het verslag.

Wat is de inhoud van het wetsontwerp zoals het door de minister werd ingediend? De wet van 7 mei 1999 had het tuchtrecht gewijzigd voor de leden van de rechterlijke orde via een wijziging van het Gerechtelijk Wetboek, maar vertoont een aantal gebreken waardoor de wet niet uitvoerbaar is. Het wetsontwerp strekt ertoe die wet te vervangen uitgaande van 3 doelstellingen: ten eerste, de leesbaarheid van de bepalingen van de wet te verhogen, ten tweede, de leemten van de wet aan te vullen en ten slotte, sommige bepalingen te vervangen met het oog op de samenhang of de opportuniteit. Bijkomend uitgangspunt was het voorkomen van een corporatistisch benadering van de tuchtrechterlijke overheden. De doelstellingen en de uitgangspunten van de wet van 7 mei 1999 werden wel behouden.

De minister ging dieper in op de belangrijkste leemtes die het wetsontwerp aanvult. Er was geen tuchtregeling uitgewerkt voor de eerste voorzitter van het hof van Cassatie, de federale procureur en de toegevoegde rechters. De wet van 7 mei 1999 bevat geen bepalingen over de samenstelling van de nationale tuchtraad en verleent aan de Koning geen wettelijke grondslag om regels met betrekking tot de samenstelling ervan uit te werken.

Een aantal keuzes gemaakt in het huidig wetsontwerp, verschillen van die van de wet van 7 mei 1999, onder meer inzake de nationale tuchtraad. Op twee uitzonderingen na is de nationale tuchtraad geen tuchtoverheid meer en vervult niet langer de rol van beroepsorgaan. Zijn voornaamste opdracht bestaat voortaan uit het onderzoek van de feiten met het oog op het opleggen van een zware straf en het geven van advies aangaande de toe te passen straf. Voorts wordt hetzelfde schema aangewend voor alle betrokken personeelscategorieën, zodat de nationale tuchtraad ook onderzoeks-en adviesbevoegdheid kan uitoefenen ten aanzien van de leden van het Hof van Cassatie.

De bevoegdheid om als tuchtoverheid op te treden, wordt in het wetsontwerp verdeeld onder de Koning, de minister van Justitie, het Hof van Cassatie, de hoven van beroep, de arbeidshoven, de korpschefs, de hoofdgriffiers en de hoofdsecretarissen. De lichte straffen ressorteren onder de bevoegdheid van de onmiddellijk hogere overheid van de persoon die verdacht wordt van een tuchtfout. Bijgevolg is in beginsel de korpschef bevoegd ten aanzien van magistraten. Op die manier krijgt hij een middel ter beschikking om zijn rol als manager behoorlijk te kunnen uitvoeren. Voor zware straffen dient de nationale tuchtraad en een tuchtoverheid van het hogere niveau op te treden. De regering vindt het immers niet gepast dat een overheid die de tuchtvordering op gang kan brengen, het onderzoek voert, een oordeel uitspreekt en straffen kan opleggen die gevolgen hebben op financieel vlak en voor de loopbaan van de betrokkene. Hoger beroep is steeds mogelijk.

De minister schetste vervolgens het verloop van de tuchtprocedure. Met betrekking tot de lichte straffen is de procedure volledig toevertrouwd aan de tuchtoverheid die zowel als vervolger, onderzoeker en rechter optreedt. Met betrekking tot zware straffen verloopt de procedure via verschillende organen. De overheid bevoegd om lichte straffen op te leggen die na onderzoek van de feiten oordeelt dat een zware straf moet worden toegepast, maakt de zaak aanhangig bij de nationale tuchtraad. Zodra het onderzoek is beëindigd, zendt de nationale tuchtraad het dossier na advies over aan de overheid bevoegd om een zware straf op te leggen.

Dat schema is echter niet van toepassing op twee gevallen. In geval van een eventuele tuchtprocedure ten laste van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie treedt de nationale tuchtraad op voor lichte straffen. Voor de zware straffen wordt de zaak aanhangig gemaakt bij de verenigde kamers van het Hof van Cassatie. Bovendien is de nationale tuchtraad volledig bevoegd voor de tuchtprocedure in geval van delegatie buiten een gerecht, griffie, parket of secretariaat.

De auteurs van de voorstellen hebben hun voorstellen kunnen toelichten. De heer Van Parys kondigde aan dat hij het wetsontwerp zou amenderen om het bij te stellen in de richting van het wetsvoorstel dat door hemzelf en een paar CD&V-collega's was ingediend.

Het voorstel heeft een duidelijke en andere doelstelling dan het ontwerp. CD&V vindt het veel opportuner de afhandeling van tuchtzaken in handen van een externe instantie te geven, die beter in staat zou zijn in alle objectiviteit uitspraak te doen. Daarom wordt in het wetsvoorstel voorzien in vijf tuchtraden, elk bevoegd voor een rechtsgebied. Volgens collega Van Parys wordt bovendien in het wetsontwerp te veel macht toegekend aan de minister van Justitie.

Het wetsvoorstel van de heer Giet ging niet zo ver dat het de bevoegdheden van de Nationale Tuchtraad, zoals bepaald in de wet van 7 mei 1999, wijzigt, maar deze collega gaat er toch mee akkoord het wetsontwerp als basis voor de bespreking te laten dienen.

Collega Erdman, voorzitter van de commissie voor de Justitie, stelt dat zijn wetsvoorstel vervalt indien het wetsontwerp met de voorziene wijzigingen van artikel 427quater van het Gerechtelijk Wetboek — overigens de titel van dit voorstel—, zou worden aangenomen. Dat laatste is gebeurd, waardoor het wetsvoorstel ook is vervallen.

Tijdens de bespreking formuleerde de regering op basis van de hoorzittingen enkele amendementen — en diende die ook in — die voor een deel tegemoetkwamen aan de geformuleerde opmerkingen. Zo werd bepaald dat de bevoegdheid van de Nationale Tuchtraad eenvormig is voor iedereen. Dat betekent dat deze raad de feiten onderzoekt die in aanmerking komen om te worden gestraft met een zware straf, en advies uitbrengt over de op te leggen straf.

Vervolgens werd in de tekst opgenomen dat het openbaar ministerie een tuchtprocedure kan aanhangig maken bij elke tuchtoverheid en eveneens hoger beroep kan instellen. Om tegemoet te komen aan de bedenking dat ook voor lichte straffen een scheiding moet worden gemaakt tussen de persoon die het onderzoek voert en de persoon die de lichte straf oplegt, werd bepaald dat de overheid die bevoegd is de tuchtvordering in te stellen, een persoon van minstens gelijke rang kan aanduiden om het onderzoek te voeren.

Met betrekking tot de leden van het openbaar ministerie, de referendarissen, de parketjuristen, de griffiers en de secretarissen, had de minister van Justitie de bevoegdheid zware straffen toe te kennen. Nu wordt, conform het voorstel van het Hof van Cassatie, zoveel als mogelijk de beroepsmogelijkheid bij de minister van Justitie gelegd.

Een andere wijziging betreft de personen van de rechterlijke orde die een ander ambt uitoefenen dan dat waarin ze zijn benoemd. Zij blijven ressorteren onder de tuchtoverheid die bevoegd is voor het ambt waarin ze zijn benoemd. De voorziening in Cassatie, bedoeld bij artikel 610 van het Gerechtelijk Wetboek, werd hersteld. Er werden enkele verfijningen aangebracht in het kader van de verzending van het tuchtdossier aan de overheid die bevoegd is een zware straf op te leggen. Als gevolg daarvan werd een onderscheid gemaakt tussen zware straffen van de eerste graad en van de tweede graad; u vindt de details daarvan in het relatief lijvig verslag — ik hoop dat ik dat hier niet allemaal moet naar voren brengen.

Collega Van Parys heeft in de commissie een aantal amendementen ingediend, teneinde de tuchtprocedure toe te vertrouwen aan een extern, onafhankelijk en onpartijdig orgaan en cumulatie tussen vervolgings- en onderzoeksdaden uit te sluiten. Die amendementen komen overigens in grote mate, zo niet volledig, overeen met de inhoud van het voorstel van collega Van Parys, dat hij via amendementen bij de bespreking terug heeft ingebracht. Dat houdt in dat de Nationale Tuchtraad zich in bepaalde gevallen ook zou moeten kunnen uitspreken over zware tuchtstraffen en over het beroep tegen bepaalde straffen. De bevoegdheid van de minister van Justitie zou in bepaalde, welomschreven gevallen beperkt moeten worden. Daarna wil collega Van Parys ook voor de griffiers, de secretarissen en de personeelsleden van de griffies en secretariaten het principe handhaven dat de betichte wordt gehoord en bestraft door zijn gelijken. Deze amendementen werden langdurig besproken, maar alle verworpen.

De heer Bourgeois en de heer Erdman hebben enkele technische amendementen ingediend met vooral taalkundige verbeteringen. Uiteraard zijn deze amendementen aangenomen.

Er zijn een aantal vragen ter verduidelijking aan de minister van Justitie gesteld. Die heeft daarop uitvoerig geantwoord; de antwoorden zijn in het schriftelijk rapport, waarnaar ik verwijs, weergegeven.

Ondanks de bijzonder grote zorg die door de diensten van het Parlement aan dat verslag werd besteed, waarvoor ik hen feliciteer, is er toch één foutje in het verslag geslopen. Daarvoor neem ik de verantwoordelijkheid en verontschuldig ik mij bij de heer Van Parys, want het gaat over hem. Op bladzijde 27 van het verslag heb ik amendement nr. 6 op artikel 13, dat van de hand van de regering is, aan hem toegedicht. Verontschuldig mij daarvoor. Het is een amendement van de regering en niet van de heer Van Parys. Dat amendement is overigens aangenomen.

Uiteindelijk heeft de commissie voor de Justitie het wetsontwerp aangenomen met negen stemmen vóór, drie stemmen tegen en één onthouding.

Translated text

Mr. Speaker, Mrs. Minister, Mr. Minister, colleagues, the Justice Committee voted on the bill and the three bills at the meeting on Tuesday 21 May 2002. Previously, several meetings were devoted to the problem and two hearings were organized. The first hearing was held on 19 February 2002 with Mr Dujardin and Mr Deriemaecker, respectively Attorney General and Attorney General at the Court of Cassation. The second hearing was held on 19 March 2002 with a number of representatives of trade unions and trade unions.

The names can be found in the report.

What is the content of the bill as it was submitted by the Minister? The Act of 7 May 1999 had amended the disciplinary law for the members of the judicial order by amending the Judicial Code, but shows a number of shortcomings which make the law not enforceable. The draft law aims to replace that law on the basis of three objectives: first, to increase the readability of the provisions of the law, second, to fill out the gaps of the law and finally, to replace some provisions for the sake of coherence or opportunity. An additional starting point was the avoidance of a corporatist approach by the disciplinary judicial authorities. The objectives and principles of the Act of 7 May 1999 were ⁇ ined.

The Minister went deeper into the main gaps that the draft law complements. There was no disciplinary arrangement for the first chairman of the Court of Cassation, the federal prosecutor and the additional judges. The Act of 7 May 1999 does not contain provisions concerning the composition of the National Disciplinary Council and does not provide the King with a legal basis for drafting rules concerning its composition.

A number of choices made in the current draft law differ from those of the law of 7 May 1999, including on the national disciplinary council. With two exceptions, the National Disciplinary Council is no longer a disciplinary authority and no longer fulfils the role of an appeal body. His main task will now consist of investigating the facts with a view to imposing a severe punishment and providing advice on the punishment to be applied. Furthermore, the same scheme is applied for all relevant personnel categories, so that the national disciplinary council can also exercise investigative and advisory powers in respect of the members of the Court of Cassation.

The power to act as a disciplinary authority is divided in the draft law among the King, the Minister of Justice, the Court of Cassation, the courts of appeal, the labour courts, the chiefs of corps, the chief greffiers and the chief secretaries. The light penalties fall within the competence of the immediate higher authority of the person suspected of a disciplinary error. Consequently, in principle, the chief of the corps is competent with respect to magistrates. In this way, he gets a means at his disposal to properly perform his role as a manager. For severe penalties, the national disciplinary council and a disciplinary authority of the higher level should act. Indeed, the Government considers it not appropriate that a government which can initiate disciplinary proceedings, conduct the investigation, issue a judgment and impose penalties that have consequences on the financial level and on the career of the person concerned. Higher professions are always possible.

The Minister then outlined the course of the disciplinary procedure. With regard to light penalties, the procedure is fully entrusted to the disciplinary authority, which acts as both prosecutor, investigator and judge. With regard to severe penalties, the procedure is carried out through different bodies. The authority competent to impose light penalties which, after examining the facts, considers that a heavy penalty should be applied, shall refer the case to the national disciplinary council. Once the investigation has been completed, the National Disciplinary Board shall, after consultation, forward the file to the authority competent to impose a severe penalty.

However, this scheme does not apply to two cases. In the event of a disciplinary procedure on the charge of the first chairman of the Court of Cassation, the national disciplinary council shall appear for light penalties. For the heavy penalties, the case is brought before the united chambers of the Court of Cassation. Furthermore, the national disciplinary council has full competence for disciplinary proceedings in the case of delegation outside a court, chief, prosecutor’s office or secretariat.

The authors of the proposals have been able to explain their proposals. Mr. Van Parys announced that he would amend the bill to adjust it in the direction of the bill submitted by him and a few CD&V colleagues.

The proposal has a clear and different purpose than the draft. CD&V finds it much more appropriate to give the handling of disciplinary matters to the hands of an external body, which would be better able to make decisions in all objectivity. Therefore, the bill provides for five discipline lines, each having jurisdiction over a jurisdiction. In addition, according to colleague Van Parys, the bill gives too much power to the Minister of Justice.

Mr. Giet’s bill did not go so far as to change the powers of the National Disciplinary Council, as determined in the law of 7 May 1999, but this colleague does agree to have the bill as the basis for the discussion.

Collega Erdman, Chairman of the Committee on Justice, argues that his bill is void if the bill with the envisaged amendments to Article 427quater of the Judicial Code — the title of this proposal — would be adopted. The latter happened, which led to the disappearance of the bill as well.

During the discussion, on the basis of the hearings, the Government formulated some amendments — and submitted them — which partly responded to the comments made. Thus it was determined that the competence of the National Disciplinary Council is uniform for all. This means that this committee examines the facts eligible to be punished with a heavy punishment, and gives advice on the punishment to be imposed.

Subsequently, the text included that the Prosecutor’s Office may initiate a disciplinary procedure with any disciplinary authority and may also initiate an appeal. In order to address the concern that, even in the case of light penalties, a distinction should be made between the person conducting the investigation and the person imposing the light penalty, it was decided that the authority competent to initiate the disciplinary action may designate a person of at least equal rank to conduct the investigation.

With regard to the members of the Prosecutor’s Office, the referents, the prosecutor’s lawyers, the secretaries and the secretaries, the Minister of Justice had the power to impose severe penalties. Now, according to the proposal of the Court of Cassation, the possibility of appeal is placed as far as possible with the Minister of Justice.

Another amendment concerns those persons of the judicial system who carry out a function other than that in which they were appointed. They remain subject to the disciplinary authority competent for the office in which they were appointed. The appeal in Cassation, referred to in Article 610 of the Judicial Code, was restored. Some refinements were made in the context of sending the disciplinary file to the authority competent to impose a heavy penalty. As a result, a distinction was made between severe punishments of the first degree and of the second degree; you will find the details thereof in the relatively subtle report — I hope that I do not need to highlight all that here.

Collega Van Parys has submitted a number of amendments to the committee in order to entrust the disciplinary procedure to an external, independent and impartial body and to exclude cumulation between prosecution and investigative acts. Moreover, those amendments correspond to a large extent, if not entirely, to the content of the proposal of colleague Van Parys, which he brought back through amendments during the discussion. This means that in certain cases the National Disciplinary Council should also be able to take a decision on severe disciplinary penalties and on the appeal against certain penalties. The powers of the Minister of Justice should be limited in certain, well-defined cases. After that, colleague Van Parys also wants to maintain the principle that the defendant is heard and punished by his peers for the officers, secretaries and staff members of the offices and secretaries. These amendments were discussed for a long time, but all were rejected.

Mr. Bourgeois and Mr. Erdman have submitted some technical amendments with mainly linguistic improvements. These amendments were adopted.

A number of questions were asked for clarification to the Minister of Justice. He responded in detail; the answers are presented in the written report to which I refer.

Despite the particular attention paid by Parliament’s services to that report, for which I congratulate them, one mistake has been made in the report. I take responsibility for this and apologize to Mr Van Parys, because it is about him. On page 27 of the report, I have amendment no. 6 on Article 13, which is from the hands of the Government, is entrusted to him. Apologize to me for that. This is an amendment from the government and not from Mr. Van Parys. That amendment was adopted.

Ultimately, the Justice Committee adopted the bill with nine votes in favour, three votes against and one abstinence.

#1

#2

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, ik zal kort zijn omdat wij in de commissie al uitvoerig over dat ontwerp hebben gesproken. Ik dank de heer Coveliers voor zijn uitstekend verslag en de rechtzetting van de dreiging die ontstond door de associatie tussen de regering en mijzelf. Dat wordt inderdaad best rechtgezet. Ik zal overigens uitleggen waarom dat het beste is. Mijnheer Coveliers, bedankt voor uw correcte en uitstekende verslaggeving.

Translated text

#3

Official text

                    
                    Collega's, de Kamer had over een belangrijk gedeelte van die materie in kwestie, met name de tuchtregeling voor de magistraten, al wettelijke initiatieven genomen. Op het voorstel van collega Giet en onze toenmalige collega Landuyt was de wet van 7 mei 1999 totstandgekomen, houdende de wettelijke regeling van het tuchtrecht voor magistraten. Die wet moest op 1 januari 2001 in werking treden. Een hele moeilijke procedure ontspon zich voor de totstandkoming van die wetgeving. Tot tweemaal toe werd de inwerkingtreding van de wet van 7 mei 1999 uitgesteld, eenmaal tot 1 januari 2002 en eenmaal tot 1 januari 2003. De CD&V-fractie, met name ikzelf en de heren Verherstraeten en Vandeurzen, had ondertussen een wetsvoorstel ingediend voor de totstandbrenging van een wettelijke regeling voor het personeel van de griffies en de parketten. Ook andere collega's hadden daartoe initiatieven genomen.

Translated text

#4

#5

#6

#7

Official text

                    
                    Ondertussen was het wetsontwerp van de regering totstandgekomen, dat van een heel andere filosofie uitgaat dan het wetsvoorstel van de heren Giet en Landuyt en ook een andere filosofie dan het wetsvoorstel van de CD&V.

Ik wil even ingaan op het voornaamste bezwaar van onze fractie tegenover het wetsvoorstel dat nu voorligt. Ons voornaamste bezwaar bestaat erin dat in dat wetsontwerp de bevoegdheden van de nationale tuchtraad naar de achtergrond worden verwezen. Wij hebben een andere visie die eveneens de visie is verwoord in het wetsvoorstel en in de wet van 7 mei 1999. Inzake tucht voor de magistraten, de leden van het griffiepersoneel en het personeel van de parketten, hebben wij nood aan een extern orgaan dat oordeelt over de disfuncties, de fouten en het falen van de magistraten en het personeel van griffies en parketten.

Wij hebben nood aan een extern orgaan in plaats van organen van de magistratuur zelf, omdat wij tegenover de publieke opinie de belangrijke opdracht hebben aan te tonen dat een en ander niet onder mekaar wordt geregeld. Ik zou niet durven te beweren dat zulks de bedoeling is. Wanneer we de tuchtbevoegdheden aan de organen van de magistratuur zelf toevertrouwen, zal in de buitenwereld steeds de indruk bestaan dat een en ander geregeld wordt door wie intern de zaak organiseert. Wij zijn voorstander van een nationale tuchtraad als onafhankelijk, extern orgaan. Daardoor wordt ook aan de buitenwereld duidelijk gemaakt dat falend personeel van parketten en griffies door een extern orgaan wordt beoordeeld. Wij hebben dus een andere visie. Bijgevolg zullen wij het wetsontwerp niet goedkeuren. Wij vinden ook dat te uitgebreide bevoegdheden aan de minister van Justitie worden toegekend.

Tot slot, de kwaliteit van de teksten die aan het Parlement en de commissie werden voorgelegd, was erbarmelijk. Mijnheer de voorzitter van de CD&V-fractie, de diensten van de Kamer hebben na de besprekingen in de commissie niet minder dan 100 correcties aangebracht. Dat is een triest record. Het gaat bovendien niet om onbelangrijke correcties. Ik pik er één uit. In het voorliggende ontwerp had men de inwerkingtreding van de wet 18 maanden na de publicatie voorzien. Als men dat had goedgekeurd, dan zouden wij de ongelooflijke situatie hebben gecreëerd waarbij vandaag de regeling geldt die in het gerechtelijk wetboek is ingeschreven, terwijl vanaf 1 januari 2003 de wet van 7 mei 1999 inzake tucht op de magistraten in werking zou treden en pas enkele maanden later de wet die vandaag wordt goedgekeurd. Ik vermeld dat voorbeeld om aan te tonen op welke wijze de minister van Justitie van deze legislatuur op het ogenblik aan legistiek doet. Dankzij de diensten van de Kamer en dankzij het amendement van de voorzitter van commissie Justitie hebben wij dat euvel nog kunnen verhelpen. Nogmaals blijkt op welke wijze wij in het Parlement moeten functioneren. Honderd rechtzettingen voor één wetontwerp, dat bijzonder belangrijk is om tegen het falen van gerechtsmedewerkers, zoals wij in de parlementaire onderzoekscommissies hebben vastgesteld, te reageren, dat is van het goede te veel. Het woord "goede" past hier trouwens niet.

Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, in die omstandigheden zullen wij het wetsontwerp niet goedkeuren.

Translated text

Meanwhile, the government’s bill had come into being, which is based on a very different philosophy than the bill of the gentlemen Giet and Landuyt and also a different philosophy than the bill of the CD&V.

I would like to come up with the main objections of our group to the bill that is now being presented. Our main objection is that in that bill the powers of the national disciplinary council are referred to the background. We have a different view which is also expressed in the bill and in the law of 7 May 1999. With regard to the discipline of the magistrates, the members of the staff of the offices and the staff of the prosecutors, we need an external body that judges the dysfunctions, mistakes and failures of the magistrates and the staff of the offices and prosecutors.

We need an external body instead of the organs of the magistrates themselves, because we have the important task of demonstrating to the public opinion that things are not regulated by one another. I would not dare to argue that this is the intention. When we entrust disciplinary powers to the organs of the magistrates themselves, there will always be the impression in the outside world that things are regulated by those who organize the case internally. We are in favor of a national disciplinary council as an independent, external body. Thus, it is also made clear to the outside world that failing staff of parquet and griffies is judged by an external body. So we have a different vision. Therefore, we will not approve the bill. We also consider that too extensive powers are conferred on the Minister of Justice.

Finally, the quality of the texts submitted to Parliament and the committee was deplorable. Mr. Chairman of the CD&V Group, the services of the Chamber have made no less than 100 corrections after the discussions in the committee. This is a sad record. There are no insignificant corrections. I pick out one. In the present draft, the entry into force of the law was foreseen 18 months after its publication. If it had been approved, we would have created the incredible situation in which today the regulation in the Judicial Code applies, while from 1 January 2003 the law of 7 May 1999 on discipline of magistrates would come into force and only a few months later the law adopted today. I cite that example to show how the Minister of Justice of this legislature is currently doing legalist. Thanks to the services of the Chamber and thanks to the amendment of the Chairman of the Committee on Justice, we have been able to fix that evil. Again, it shows how we should function in Parliament. One hundred amendments for one bill, which is ⁇  important to respond to the failure of judicial staff, as we have identified in the parliamentary investigation committees, that is of the good too much. The word “good” does not fit here, by the way.

Mr. Speaker, Mr. Minister, colleagues, in those circumstances, we will not approve the bill.

#8

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, door de zeer omstandige kritiek van de heer Van Parys vrees ik in herhaling te zullen vallen. Toch wil ook ik namens het Vlaams Blok opmerken dat het legifererend werk niet te laat, maar toch zeer laattijdig is gekomen.

Ten gronde, de regeling voldoet het Vlaams Blok niet.

Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, wij zullen dan ook tegen dit wetsontwerp stemmen om twee redenen. Ten eerste, het principe van de berechting door zijns gelijken was algemeen aanvaard in de gerechtelijke wereld en dat wordt niet onverkort gehandhaafd. Dat is te betreuren. Het principe van de berechting door zijns gelijken wordt niet doorgetrokken naar de beroepsgroepen van de griffiers, van de secretarissen en de personeelsleden van de griffie en de parketten, die toch de basis van de piramide van onze gerechtelijke wereld vormen. Zij zullen hierdoor misschien de indruk krijgen dat zij min of meer quantité négligeable zijn. Zonder goede soldaten kan een leger echter niet functioneren. Dat geldt ook voor de gerechtelijke wereld, waarin zij de soldaten zijn.

Volgens het Vlaams Blok bezitten deze ambten echter zeker de beroepsernst, de kennis, de ervaring en de deskundigheid om hun gelijken te beoordelen, hoewel niet uitsluitend. Niets zal verhinderen dat, wanneer ten aanzien van een griffier een tuchtmaatregel moet worden genomen, ook magistraten en externen in het tuchtcollege zetelen. Ik noem professoren en docenten aan de universiteit, zoals in het wetsontwerp vermeld staat.

Het tweede bezwaar van het Vlaams Blok tegen deze regeling is dat een al te grote bevoegdheid berust bij de minister van Justitie om zware tuchtstraffen op te leggen, met name in hoger beroep en dus in laatste aanleg. De keerzijde van de medaille is dat de Nationale Tuchtraad in grote mate slechts nog bevoegdheid zal hebben als adviesorgaan. Wij steunen dus het argument van CD&V. Wij waren ook van plan de wetsvoorstellen van CD&V te steunen, meer bepaald dat een extern, onafhankelijk en onpartijdig orgaan in de tuchtprocedure zou oordelen. Helaas heeft het niet mogen zijn. Deze wetsvoorstellen werden niet als uitgangspunt van de discussie aanvaard. Ten slotte, als signaal van de politiek kan dit wetsontwerp door de gerechtelijke wereld niet ondubbelzinnig worden begrepen als een blijk van vertrouwen in diezelfde gerechtelijke wereld. De rechterlijke macht zal niet in al haar geledingen kunnen oordelen over haar eigen leden en deze, indien noodzakelijk, niet kunnen veroordelen. Door het goedkeuren van dit wetsontwerp maken wij op dit beginsel van het beoordelen van de eigen leden door de gerechtelijke wereld een ons inziens te vergaande inbreuk. Wij steunen hierdoor onvoldoende de gerechtelijke wereld in haar wezen van derde pijler van de trias politica.

Translated text

Mr. Speaker, Mr. Minister, colleagues, due to the very circumstantial criticism of Mr. Van Parys, I fear that I will fall into repeat. Nevertheless, I would also like to note on behalf of the Flemish Bloc that the legislative work has not come too late, but yet very late.

Basically, the regulation does not comply with the Flemish Block.

Mr. Speaker, Mr. Minister, Ladies and Gentlemen, we will vote against this bill for two reasons. First, the principle of judgment by his peers was generally accepted in the judicial world and that is not unshortedly ⁇ ined. That is regrettable. The principle of judgment by his peers is not extended to the professional groups of the officers, of the secretaries and of the staff of the officers and the prosecutors, who, however, form the basis of the pyramid of our judicial world. This may give them the impression that they are more or less quantité négligeable. Without good soldiers, however, an army cannot function. This also applies to the judicial world, in which they are the soldiers.

However, according to the Flemish Bloc, these positions ⁇  possess the professional seriousness, knowledge, experience and expertise to judge their peers, although not exclusively. Nothing will prevent that, when a disciplinary measure is to be taken in respect of a secretary, magistrates and externals also sit in the disciplinary college. I mention professors and lecturers at the university, as stated in the bill.

The second objection of the Flemish Bloc against this arrangement is that the Minister of Justice has too much power to impose severe disciplinary penalties, especially in appeal and therefore in final instance. The reverse side of the medal is that the National Disciplinary Council will largely only have competence as an advisory body. So we support the argument of CD&V. We also planned to support CD&V’s legislative proposals, in particular that an external, independent and impartial body would judge in the disciplinary procedure. Unfortunately, it should not have been. These proposals were not accepted as the starting point of the discussion. Finally, as a sign of politics, this bill cannot be unambiguously understood by the judicial world as a demonstration of trust in that same judicial world. The judiciary shall not be able to judge its own members in all its ranks and, if necessary, to condemn them. By approving this draft law, we violate this principle of the judgment of our own members by the judicial world, which we consider to be too extensive. We therefore do not sufficiently support the judicial world in its essence of the third pillar of the trias politica.

#9

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, ik zal kort zijn. Wat ik wou zeggen, heb ik reeds gezegd tijdens de bespreking in de commissie voor de Justitie.

Het tuchtrecht is hoofdzakelijk een zaak van procedureel recht, van organisatie. Het tuchtrecht heeft weinig met materieel recht te maken. De problemen die rijzen hebben vooral te maken met procedure, met voldoende waarborgen, problemen van verjaring, problemen van een redelijke termijn waarbinnen een zaak wordt behandeld, problemen van interferentie tuchtrecht strafrecht en problemen van rechten van derden.

Het ontwerp geeft voor al deze problemen, soms in meerdere soms in mindere mate, een oplossing in die mate dat er toch een betere, coherente regeling dan voorheen tot stand komt. Het ontwerp is niet volmaakt, maar een algemene beoordeling ervan kan toch positief zijn.

Het bevat uiteraard weinig materieel recht. Een wijziging werd trouwens reeds bij de vorige wetswijziging ingevoerd, mijnheer de minister. Voor de rechtzoekende is het heel belangrijk dat magistraten en rechters die door hun handelen of nalaten schade toebrengen aan de rechtsgang, ook het voorwerp kunnen zijn van een tuchtrechtelijke procedure. Dat is heel belangrijk en moet ook door de buitenwereld geweten zijn. Nog één bedenking daarbij en die is deels ook tot u gericht, mijnheer de voorzitter: ik heb het rapport opnieuw pas ontvangen op de dag waarop ik mijn opmerkingen erover moest bezorgen, meer bepaald maandagmorgen.

Translated text

Mr. Speaker, Mr. Minister, Ladies and Gentlemen, I will be brief. What I wanted to say, I have already said during the discussion in the Committee on Justice.

Disciplinary law is primarily a matter of procedural law, of organization. Disciplinary law has little to do with material law. The problems that arise are primarily related to procedure, with adequate safeguards, problems of limitation, problems of a reasonable time within which a case is handled, problems of interference with disciplinary law criminal law and problems of third-party rights.

The design provides a solution to all these problems, sometimes multiple, sometimes to a lesser extent, to the extent that a better, coherent arrangement than before can be achieved. The design is not perfect, but a general review of it can still be positive.

Of course, it contains little material right. A change has already been introduced in the previous legislation, Mr. Minister. For the applicant, it is very important that magistrates and judges who, by their actions or omissions, harm the process, can also be the subject of a disciplinary procedure. This is very important and should also be aware of by the outside world. Another consideration, which is also partly addressed to you, Mr. Speaker: I received the report again only on the day I had to submit my comments on it, more specifically on Monday morning.

#10

#11

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, dat denk ik niet, maar ik wil erop wijzen dat deze gang van zaken in dit concrete geval het nadelige gevolg had dat ik pas maandagavond kennis heb gekregen van een rapport, waarover ik mijn opmerkingen moest binnenleveren uiterlijk op maandagmiddag, te 12.00 uur.

Ik had graag één punt, waaraan ik groot belang hecht, verduidelijkt willen zien. Mijnheer de minister, mijn vraag — die ik reeds bij de parlementaire bespreking heb gesteld — wordt slechts gedeeltelijk weergegeven bij artikel 18. Ze handelt over de zeer erge gevolgen van een ontzetting of afzetting, waarbij een persoon ook zijn pensioenrechten verliest, in tegenstelling tot een ambtshalve ontslag. Bij een ambtshalve ontslag is dat niet het geval, maar bij de afzetting of ontzetting wel. Ik heb toen aan uw medewerker de vraag gesteld of het klopte dat zelfs in het geval waarbij de betrokkene zijn pensioenrechten verliest, hij bij wijze van equivalent en uit hoofde van het bediendestatuut toch nog kan terugvallen op de pensioenrechten van de daarvoor gepresteerde periode. Maar ik heb geen antwoord ontvangen, noch gelezen. Wellicht kunt u het antwoord ook nu niet geven, maar ik zou het waarderen vroeg of laat een antwoord te krijgen. Ik blijf erbij dat in heel veel gevallen deze sanctie te verregaand en zelfs inhumaan is. Iemand die bijvoorbeeld gedurende twintig tot dertig jaar goed heeft gepresteerd, maar dan een zeer zwaar vergrijp pleegt, kan uit zijn functie worden ontzet en van vandaag op morgen al zijn sociale rechten verliezen. Hierdoor wordt niet alleen de betrokkene bestraft, maar het hele gezin en ik vind dat dit te ver gaat. Ik heb daar heel veel moeite mee en sommige collega's waren het tijdens de vorige zittingsperiode daarover eens met mij. Ik zou graag willen weten of de betrokkene, die een dergelijke uitermate draconische sanctie moet ondergaan, een minimum aan pensioenrechten behoudt.

Translated text

Mr. Speaker, I do not think so, but I would like to point out that this course of affairs in this particular case had the adverse consequence that I was not informed of a report until Monday evening, about which I had to submit my comments no later than Monday afternoon, at 12 p.m.

I would like to clarify one point, which I attach great importance to. Mr. Minister, my question — which I have already asked during the parliamentary discussion — is only partially reflected in Article 18. It deals with the very serious consequences of a dismissal or dismissal, in which a person also loses his pension rights, as opposed to an ex officio dismissal. This is not the case in the case of an official dismissal, but in the case of dismissal or dismissal. I then asked your employee whether it was true that even in the case where the person concerned loses his pension rights, he can still, in an equivalent manner and on the basis of the Staff Regulations, recover from the pension rights of the period provided for this purpose. But I did not receive a response, nor read. You may not be able to give the answer right now, but I would appreciate getting an answer sooner or later. In many cases, this sanction is too extensive and even inhumane. For example, a person who has performed well for twenty to thirty years, but then commits a very serious offence, can be cut off from his position and lose all his social rights from today to tomorrow. This does not only punish the person concerned, but the whole family and I think this goes too far. I have a lot of trouble with this and some colleagues agreed with me on this during the previous parliamentary term. I would like to know whether the person concerned, who is subject to such an extremely draconian sanction, retains a minimum of pension rights.

#12

Official text

                    
                    Monsieur le président, monsieur le ministre, madame la secrétaire d'Etat, chers collègues, ce rapport comportera deux grands axes. Je rappellerai d'abord brièvement les objectifs du projet de loi à l'examen et ensuite, je me consacrerai à évoquer les points principaux qui ont donné lieu à débat en commission.

Le présent projet constitue la pierre angulaire des initiatives que le gouvernement a annoncées pour lutter contre la criminalité grave et la criminalité organisée. Il part du principe évident que le crime ne doit pas profiter. Dans la pratique, cela signifie qu'il faut agir sur ce qui alimente la criminalité grave et la criminalité organisée en privant les criminels des profits de leurs actes, profits qui constituent précisément la raison d'être d'une telle criminalité. 

En effet, la réalité montre souvent que les criminels ne considèrent leur emprisonnement éventuel que comme un accident de parcours pour pouvoir mener, ensuite, la grande vie grâce au produit de leurs crimes ou pire encore pour réinvestir ce produit, dans d'autres projets criminels bien entendu. 

Cette constatation a également été faite à l'étranger. Divers Etats membres de l'Union européenne disposent d'un arsenal législatif. Celui-ci permet, par le biais du mécanisme de la privation des avantages, de réprimer d'une façon meilleure et plus correcte la criminalité grave et celle organisée tout en ayant un effet dissuasif. La Belgique doit prendre des mesures si elle ne veut pas devenir un port franc pour les patrimoines d'origine criminelle. 

En outre, la loi du 20 mai 1997 sur la coopération internationale concernant l'exécution des saisies et confiscations, consacre le principe selon lequel les demandes étrangères de saisie ou d'exécution de jugement de confiscation ne peuvent être honorées que si ces sanctions sont également prévues par le droit belge.

Le projet de loi s'appuie essentiellement sur quatre piliers de base. Premièrement, la condition d'une requête écrite du ministère public avant de pouvoir procéder à la confiscation d'avantages patrimoniaux. Deuxièmement, la répartition de la charge de la preuve entre le ministère public et l'inculpé concernant l'origine d'actifs patrimoniaux suspects. Troisièmement, la possibilité de saisie par équivalent d'actifs patrimoniaux entrant en ligne de compte pour la confiscation. Quatrièmement, la possibilité d'instaurer une enquête particulière sur les avantages patrimoniaux moyennant l'accord du tribunal et la possibilité pour le tribunal d'imposer séparément la confiscation.

Le projet de loi à l'examen sera complété par un deuxième volet, en l'occurrence un avant-projet de loi, actuellement au Conseil d'Etat. Cet avant-projet porte création d'un office central pour la saisie et la confiscation dans le cadre de l'ordre judiciaire. Cet office fonctionnera comme un centre d'expertise en la matière. Il sera chargé d'encadrer et de définir les orientations de la future réglementation relative à la confiscation et de veiller à son application correcte et uniforme; de fournir des informations au sujet de cette réglementation et de la jurisprudence et de la doctrine se basant sur celle-ci; de servir de "helpdesk" pour des dossiers individuels; de gérer les actifs saisis et, le cas échéant, d'en disposer; et, enfin, d'encadrer et de faciliter l'enquête judiciaire en la matière.

Après avoir examiné les objectifs du projet, nous allons nous attarder sur les points principaux qui ont donné lieu à débat. Le droit des tiers et la question des faits identiques ont retenu l'attention.

En ce qui concerne le droit des tiers, M. Van Parys pose une série de questions. Il s'interroge notamment sur la manière dont les droits des tiers seront garantis si des biens leur appartenant se trouvent dans les avantages patrimoniaux confisqués. Il souligne que les tiers devront être avertis lorsque leurs droits risquent, de l'une ou l'autre manière, d'être atteints. 

A ces remarques, le ministre précise qu'il est essentiel que les tiers de bonne foi ne soient pas lésés et que ceux qui pensent avoir un droit à faire valoir, puissent se défendre. A cet égard, une disposition réglementaire existe: l'arrêté royal du 9 août 1991. Celui-ci prévoit qu'un tiers peut réagir en cas de confiscation et il décrit la manière dont ce tiers peut se joindre à la procédure. La délimitation exacte du droit des tiers de bonne foi a également été fixée par un arrêt de la Cour de cassation du 29 mai 2001.

Pour M. Van Parys, la base actuelle de protection du droit des tiers de nature jurisprudentielle et réglementaire n'offre pas de garantie juridique suffisante. Il cite à l'appui de ses propos le professeur Traest, notamment ceci: "les effets vis-à-vis des tiers ne doivent pas seulement être limités aux cas dans lesquels l'intérêt général prime sur le droit de propriété. Les tiers menacés par la confiscation devraient systématiquement être informés de leur droit d'intervenir dans le procès. Cela relève de la responsabilité du législateur belge".

Cette discussion donne lieu au dépôt d'un amendement par le gouvernement, amendement libellé comme suit:

"Un article 5ter, rédigé comme suit, est inséré dans le Titre préliminaire du Code d'instruction criminelle: "Article 5ter.- Tout tiers intéressé qui peut, suivant les indications fournies par la procédure et en vertu de sa possession légitime, faire valoir des droits sur les avantages patrimoniaux visés aux articles 42, 3°, 43bis et 43quater du Code pénal ou qui peut faire valoir des droits sur les choses visées à l'article 505 du Code pénal, est informé de la fixation de l'audience devant la juridiction qui jugera sur le fond de l'affaire".

A la suite de quoi, M. Van Parys fait part de son intention de retirer son amendement visant le même objet.

Le second point que j'ai relevé dans la discussion concerne les faits identiques. A ce propos, M. Van Parys souligne que le projet de loi est doublement porteur d'insécurité juridique. La confiscation peut être décidée non seulement pour des avantages patrimoniaux qui résulteraient du délit pour lequel l'auteur a été condamné mais aussi pour ceux qui résulteraient de faits identiques.

Pour confisquer ces avantages patrimoniaux, il ne faudra pas apporter une preuve des faits mais simplement des indices sérieux et concrets que les avantages en question découlent de l'infraction pour laquelle la personne a été condamnée ou de faits identiques.

Le problème vient du fait qu'il est également permis que la confiscation ait lieu sans qu'un fait punissable ait été commis mais bien un fait identique. Un simple lien ténu avec un fait identique à celui pour lequel la personne a été condamnée suffira donc pour qu'il y ait confiscation.

Pour M. Van Parys, l'arrêt Phillips de la Cour européenne des droits de l'homme qui a été cité pour justifier les dispositions du projet de loi, n'est pas pertinent en la matière car il porte sur une affaire dans laquelle la confiscation a été décidée sur la base des mêmes faits, trafic de drogue, que ceux pour lesquels la personne a été condamnée. Le considérant 34 de l'arrêt est très clair à ce sujet puisqu'il précise que la procédure de confiscation ne tendait pas à la condamnation ou à l'acquittement du requérant pour une autre infraction liée au trafic de drogue.

M. Erdman, président de la commission, attire l'attention sur l'exposé des motifs du projet de loi qui apporte des précisions quant à ce qu'il faut entendre par "fait identique". L'exposé des motifs dit ce qui suit: "Est évidemment qualifié d'identique le fait qui tombe sous la même qualification que l'infraction qui fait l'objet de la condamnation et, de surcroît, les qualifications connexes qui tombent sous la même rubrique numérotée du paragraphe 1a de l'article 3."

Pour prendre un exemple, si une personne est condamnée pour vol avec effraction et que l'on soupçonne que les moyens dont dispose cette personne proviennent d'infractions similaires ayant la même qualification juridique, il sera possible de procéder à la confiscation de ces biens.

M. Van Parys répond que l'exposé des motifs ne parle pas seulement de faits tombant sous la même qualification juridique, mais aussi de "qualifications connexes". Il sera donc toujours possible de dire que les faits sont, d'une manière ou d'une autre, connexes à l'infraction et donc identiques à celle-ci.

De même, M. Van Parys estime qu'il y a également un problème quant au respect de la présomption d'innocence: la confiscation constitue, en effet, une peine et, pour qu'une peine puisse être infligée, il faut qu'il y ait un fait punissable, ce qui n'est pas le cas dans la loi en question. L'arrêt Phillips ne donne aucun élément qui pourrait laisser croire que la Cour européenne des droits de l'homme pourra accepter cela.

Le représentant du ministre apporte une série de réponses à ces différentes remarques, notamment le débat concernant l'arrêt Phillips et le "Drug Trafficking Act" anglais. Le représentant du ministre précise que la législation britannique en matière de drogue a surtout trait à la preuve que doit fournir l'accusé sur la provenance légale des avantages patrimoniaux dont il dispose et qui sont soumis à confiscation.

Il y a donc, en matière de confiscation, une répartition de la charge de la preuve. Celle-ci est cependant limitée aux infractions qui tombent sous une qualification similaire. En droit belge, la notion de fait identique, que devrait introduire la loi en projet, devrait également permettre de confisquer des avantages patrimoniaux issus d'infractions connexes et dont la personne condamnée ne peut expliquer l'origine légale.

Les faits identiques doivent être compris, comme le dit l'article 3, §3, alinéa 3 du projet, comme ceux qui relèvent des qualifications énumérées à l'alinéa 1 er et qui tombent: - soit sous le coût de la même qualification que l'infraction qui a fait l'objet de la condamnation; - soit sous une qualification connexe de la même loi pour autant qu'elle figure au §1a du présent article.

En vertu de cette disposition, si une personne est, par exemple, condamnée pour des faits visés à l'article 246 du Code pénal et que l'enquête sur le patrimoine de cette personne montre qu'une partie des revenus dont elle dispose n'est pas d'origine légale mais provient d'infractions visées à l'article 247 du Code pénal, ces derniers faits seront considérés comme identiques à ceux visés à l'article 246.

M. Van Parys déclare apprécier ces explications, fournies par le ministre et son représentant, qui permettent de mieux distinguer quelles sont les limites aux possibilités de la confiscation. Mais il se demande si le projet de loi est aussi clair. Ne courrons-nous pas le risque, avec la terminologie utilisée dans le projet, d'une mauvaise perception, par les parquets et les praticiens du droit, des limites du champ d'application de la notion de fait identique?

M. Erdman rappelle que le but du projet de loi n'est pas de déclarer la personne coupable de faits identiques mais bien d'élargir la possibilité de confiscation aux avantages patrimoniaux qui résulteraient de ce fait identique. Autrement dit, il ne s'agit pas d'infliger une peine pour d'autres faits mais d'augmenter la peine infligée pour les faits dont la personne a été reconnue coupable.

Outre l'amendement portant sur les droits des tiers, la discussion des articles amènera une série d'amendements qui seront des corrections soit d'ordre technique, soit d'ordre terminologique. La plupart de ces amendements et des articles seront d'ailleurs votés à l'unanimité. Enfin, le projet de loi sera adopté par 9 voix et 3 abstentions. Pour ce qui est du reste du détail des débats, je renvoie mes collègues à la lecture d'un rapport fort bien élaboré par les services de la commission.

Translated text

Mr. Speaker, Mr. Minister, Mrs. Secretary of State, Dear colleagues, this report will have two major axes. I will first briefly recall the objectives of the bill under consideration and then devote myself to addressing the main points that gave rise to debate in committee.

This project is the cornerstone of the initiatives announced by the government to combat serious crime and organized crime. It begins with the obvious principle that crime should not profit. In practice, this means acting on what fuels serious crime and organized crime by depriving criminals of profits from their actions, profits that are precisely the reason for such crime. by

In fact, the reality often shows that criminals consider their eventual imprisonment only as a road accident to be able to lead, then, the great life thanks to the product of their crimes or worse yet to reinvest this product, in other criminal projects of course. by

This finding has also been made abroad. Several member states of the European Union have a legislative arsenal. It allows, through the mechanism of the deprivation of advantages, to repress serious and organized crime in a better and more correct way while having a deterrent effect. Belgium must take action if it does not want to become a free port for criminal heritage. by

Furthermore, the law of 20 May 1997 on international cooperation concerning the execution of seizures and confiscations enshrines the principle that foreign applications for seizure or execution of a confiscation judgment may only be honored if such sanctions are also provided for by Belgian law.

The bill is based on four basic pillars. First, the condition of a written request from the public prosecutor before being able to proceed with the confiscation of patrimonial advantages. Second, the distribution of the burden of proof between the public prosecutor and the defendant regarding the origin of suspicious assets. Third, the possibility of seizure by equivalent of patrimonial assets entering into account for confiscation. Fourth, the possibility to initiate a special inquiry into property benefits with the consent of the court and the possibility for the court to impose confiscation separately.

The bill under consideration will be supplemented by a second part, in this case a preliminary bill, currently in the State Council. This preliminary draft provides for the establishment of a central office for seizure and confiscation within the framework of the judicial order. This office will function as a centre of expertise in this area. It will be responsible for framing and defining the guidelines for future confiscation regulations and ensuring its correct and uniform application; providing information about this regulation and the case-law and the doctrine based on it; serving as a “helpdesk” for individual cases; managing the confiscated assets and, where appropriate, disposing of them; and finally, setting and facilitating judicial investigations in this area.

After examining the objectives of the project, we will stay on the main points that gave rise to debate. The right of third parties and the question of identical facts have attracted attention.

With regard to the rights of third parties, Van Parys asks a series of questions. In particular, it asks how the rights of third parties will be guaranteed if property belonging to them is in the confiscated patrimonial advantages. It emphasizes that third parties will need to be warned when their rights are at risk, in one way or another, of being violated. by

To these remarks, the minister specifies that it is essential that third parties of good faith are not hurt and that those who think they have a right to claim, can defend themselves. In this regard, a regulatory provision exists: the Royal Decree of 9 August 1991. It provides that a third party can react in the event of confiscation and describes how that third party can join the procedure. The exact delimitation of the right of third parties of good faith was also fixed by a judgment of the Court of Cassation of 29 May 2001.

for Mr. The current basis of protection of third-party rights of a jurisprudential and regulatory nature does not offer sufficient legal guarantee. He cites Prof. Traest in support of his remarks, in particular this: “Effects towards third parties must not be limited only to cases in which the general interest prevails over the right of ownership. Third parties threatened by confiscation should be systematically informed of their right to intervene in the proceedings. This is the responsibility of the Belgian legislator.”

This discussion gives rise to the deposit of an amendment by the Government, amendment worded as follows:

“Article 5ter.- Any interested third party who can, following the indications provided by the procedure and on the basis of his legitimate possession, claim rights on the patrimonial advantages referred to in Articles 42, 3°, 43bis and 43quater of the Criminal Code or who can claim rights on the things referred to in Article 505 of the Criminal Code, shall be informed of the fixation of the hearing before the court which will judge on the substance of the case.”

Following what, Mr. Van Parys expresses its intention to withdraw its amendment on the same subject.

The second point that I pointed out in the discussion concerns the same facts. In this regard, Mr. Van Parys points out that the bill is doubly carrying legal uncertainty. Confiscation may be decided not only for patrimonial benefits that would result from the offence for which the perpetrator was convicted but also for those that would result from identical facts.

In order to confiscate these patrimonial advantages, it will not be necessary to provide evidence of facts but merely serious and concrete indications that the advantages in question derive from the offence for which the person has been convicted or identical facts.

The problem comes from the fact that it is also permitted that the confiscation takes place without a punishable fact having been committed but rather an identical fact. Therefore, a simple tenuous link with a fact identical to the one for which the person was convicted will be sufficient for confiscation.

for Mr. Van Parys, the Phillips judgment of the European Court of Human Rights which was cited to justify the provisions of the bill, is not relevant in the matter since it deals with a case in which confiscation was decided on the basis of the same facts, drug trafficking, as those for which the person was convicted. Recital 34 of the judgment is very clear in this regard as it specifies that the confiscation procedure was not aimed at the conviction or acquittal of the applicant for another offence related to drug trafficking.

by Mr. Erdman, chairman of the committee, draws attention to the exposition of the reasons of the bill, which provides clarifications as to what should be understood by "identical fact". The explanation of the reasons states as follows: "It is obviously considered identical the fact which falls under the same qualification as the offence which is the subject of the conviction and, in addition, the related qualifications which fall under the same numbered heading of paragraph 1a of Article 3."

For example, if a person is convicted of theft with intrusion and the means available to that person are suspected to come from similar offences with the same legal qualification, it will be possible to proceed with the confiscation of such property.

by Mr. Van Parys replies that the exposition of reasons does not only speak of facts falling under the same legal qualification, but also of "related qualifications". Therefore, it will always be possible to say that the facts are, in one way or another, related to the offence and therefore identical to it.

Also Mr. Van Parys considers that there is also a problem with respecting the presumption of innocence: confiscation is, in fact, a punishment and, in order for a punishment to be imposed, there must be a punishable fact, which is not the case in the law in question. The Phillips judgment does not provide any evidence that may suggest that the European Court of Human Rights will be able to accept this.

The Minister's Representative provides a series of answers to these various remarks, including the debate on the Phillips judgment and the English "Drug Trafficking Act". The Minister’s representative specifies that the UK drug legislation mainly concerns the proof that the accused must provide on the legal origin of the patrimonial advantages he has and which are subject to confiscation.

In the case of confiscation, there is a distribution of the burden of proof. However, this is limited to offences falling under a similar qualification. In Belgian law, the concept of identical fact, which should be introduced by the draft law, should also allow confiscation of patrimonial advantages arising from related offences and of which the convicted person cannot explain the legal origin.

The identical facts must be understood, as stated in Article 3, §3, paragraph 3 of the project, as those which fall under the qualifications listed in paragraph 1 er and which fall: - either under the cost of the same qualification as the offence which was the object of the conviction; - under a related qualification of the same law insofar as it appears in §1a of this article.

In accordance with this provision, if a person is, for example, convicted for facts referred to in Article 246 of the Criminal Code and the investigation on the property of that person shows that part of the income available to him is not of legal origin but comes from offences referred to in Article 247 of the Criminal Code, those latter acts will be considered identical to those referred to in Article 246.

by Mr. Van Parys says he appreciates these explanations, provided by the Minister and his representative, which allow to better distinguish what are the limits to the possibilities of confiscation. I wonder if the bill is so clear. Are we not at risk, with the terminology used in the project, of a misperception, by the prosecutors and legal practitioners, of the limits of the scope of the notion of identical fact?

by Mr. Erdman recalls that the purpose of the bill is not to declare the person guilty of identical facts but rather to extend the possibility of confiscation to the patrimonial benefits that would result from this identical fact. In other words, it is not a question of imposing a penalty for other facts but of increasing the penalty imposed for the facts of which the person has been found guilty.

In addition to the amendment on the rights of third parties, the discussion of the articles will bring a series of amendments which will be technical or terminological corrections. Most of these amendments and articles will be voted unanimously. Finally, the bill will be adopted by 9 votes and 3 abstentions. As for the rest of the details of the discussions, I would like to refer my colleagues to the reading of a very well prepared report by the Commission services.

#13

#14

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, ik bedank mevrouw Dardenne zeer hartelijk voor haar zeer volledig verslag. Dat laat mij toe zeer kort te zijn. Zij heeft immers de verschillende thesissen die aan bod zijn gekomen, heel precies en heel duidelijk uiteengezet. (...)

Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, mijnheer de schepen van Openbare Werken van de stad Gent en collega, mijnheer de fractievoorzitter, mijnheer de gewezen minister van Begroting — ik zou iedereen wel afzonderlijk kunnen aanspreken, maar dat zou veel meer tijd in beslag nemen dan de opmerkingen die ik hier vanop het spreekgestoelte wil formuleren -, de CD&V-fractie beoordeelt, ten eerste, onderhavig wetsontwerp positief.

Ik ben ervan overtuigd dat dankzij de uitbreiding van de mogelijkheden tot inbeslagneming en verbeurdverklaring van de vermogensvoordelen die voortspruiten uit een misdrijf, een belangrijk nieuw instrument voorhanden is om degenen die misbruik maken, efficiënter en sneller aan te pakken. Het wetsontwerp werd reeds in de vorige legislatuur voorbereid en wordt nu voltooid. Ik denk dat de idee en het voorstel om de bewijslast te verdelen, zodat de dader moet bewijzen dat het vermogen niet uit het misdrijf voortspruit, een belangrijke verbetering is ten opzichte van de instrumenten waarover de gerechtelijke autoriteiten op het ogenblik beschikken.

Ik wil wel opnieuw wijzen op een belangrijk probleem dat zal rijzen met artikel 17 van de Grondwet en met het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Door de wet zullen vermogensvoordelen verbeurd kunnen worden verklaard zonder dat het bewijs moet worden geleverd dat het voordeel voortvloeit uit het misdrijf waarvoor men veroordeeld is. Ernstige en concrete aanwijzingen zullen volstaan om de vermogensvoordelen voortspruitend uit het misdrijf waarvoor men veroordeeld is, verbeurd te verklaren. Met die bepaling hebben we op zichzelf geen problemen. Er rijst wel een probleem wanneer verbeurdverklaring mogelijk wordt van vermogensvoordelen uit identieke feiten waarvoor men niet is veroordeeld.

Ik zal mijn stelling even concretiseren, omdat ik begrijp dat ze nogal abstract is wanneer ik ze zo formuleer. Wanneer bijvoorbeeld iemand veroordeeld is wegens het verhandelen van 10 kilogram cocaïne, dan zal men op basis van de wetgeving de kunstwerken en de villa die verworven werden of waarvan men aanwijzingen heeft dat ze verworven werden dankzij de transactie, in beslag kunnen nemen en verbeurdverklaren. Daar is op zichzelf geen probleem mee. Wanneer er tegelijkertijd ten aanzien van dezelfde dader aanwijzingen zijn dat hij verantwoordelijk is voor het produceren van XTC, zonder dat zulks bewezen is en zonder dat hij daarvoor veroordeeld is, dan zal men desalniettemin zonder veroordeling en zonder bewijs van de feiten, beslag kunnen leggen en de vermogensvoordelen verbeurdverklaren waarvan men aanwijzingen heeft dat zij desgevallend zouden kunnen voortspruiten uit de productie van de XTC.

U zult ermee rekening moeten houden, collega's, dat wanneer dit vandaag wordt goedgekeurd, wij ons blootstellen aan een eventuele veroordeling door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en dat het strijdig kan worden bevonden met artikel 17 van de Grondwet.

Ik waarschuw hiervoor omdat, wanneer op een bepaalde ogenblik in een concreet dossier een bepaald vermogensvoordeel zal worden verbeurdverklaard en wanneer men dit zal betwisten en zijn gelijk zal kunnen halen voor het Europees Hof, men deze nieuwe wetgevende initiatieven als een boemerang zal terugkrijgen, in die zin dat men op dat ogenblik de vermogensvoordelen die men verbeurd heeft verklaard, opnieuw zal moeten prijsgeven.

Indien zulks gebeurt in een belangrijk en delicaat dossier, zal dit het omgekeerde effect hebben dan het effect dat men beoogde.

Hierop wil ik nogmaals wijzen in deze plenaire vergadering omdat het probleem volgens mij dit ontwerp niet tegemoetkomt aan de oplossing van het probleem.

Dat is trouwens de reden waarom onze fractie zich zal onthouden, mede gelet op het hiaat dat ontstond. Wij zullen uiteraard niet tegenstemmen omdat wij het ontwerp zelf positief beoordelen, maar ik waarschuw er nogmaals voor dat wij terzake met een fundamenteel probleem worden geconfronteerd met betrekking tot de Grondwet en de regelgeving die werd uitgewerkt in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

Tot hier, mijnheer de voorzitter, het standpunt met betrekking tot dit wetsontwerp, dat ik verdedigde namens CD&V.

Translated text

Mr. Speaker, Mr. Minister, colleagues, I would like to thank Mrs. Dardenne very heartily for her very comprehensive report. That allows me to be very short. In fact, it has presented the various theses that have been discussed very accurately and very clearly. The [...]

Mr. Chairman, Mr. Minister, Mr. Ships of Public Works of the City of Gent and colleague, Mr. Chairman of the Group, Mr. the former Minister of Budget — I could address everyone individually, but that would take much more time than the comments I would like to formulate from the speaker — the CD&V group assesses, first, the present bill positively.

I am convinced that, thanks to the expansion of the possibilities of seizure and confiscation of assets derived from a crime, an important new instrument is available to tackle those who abuse more efficiently and faster. The bill was already prepared in the previous legislature and is now being completed. I think that the idea and the proposal to divide the burden of proof, so that the perpetrator must prove that the assets are not derived from the crime, is a significant improvement compared to the instruments currently available to the judicial authorities.

I would like to again point out an important problem that will arise with Article 17 of the Constitution and with the European Court of Human Rights. By law, property benefits may be declared deprived without the need to provide proof that the benefit arises from the crime for which one is convicted. Serious and concrete indications will suffice to declare confiscated the asset benefits arising from the crime for which a person is convicted. With this provision in itself we have no problems. However, a problem arises when confiscation of asset benefits from identical facts for which a person has not been convicted becomes possible.

I will concrete my statement, because I understand that it is quite abstract when I formulate it in this way. For example, if a person is convicted for trafficking 10 kilograms of cocaine, then according to the legislation, one will be able to seize and confiscate the works of art and the villa that were acquired or of which there is evidence that they were acquired through the transaction. This in itself is no problem. If, at the same time, there is evidence against the same perpetrator that he is responsible for the production of XTC, without this being proven and without he being convicted for this, it will nevertheless be possible, without conviction and without evidence of the facts, to confiscate and confiscate the asset advantages of which there is evidence that they could eventually derive from the production of the XTC.

You will have to take into account, colleagues, that if it is approved today, we will be exposed to a possible conviction by the European Court of Human Rights and that it may be found to be contrary to Article 17 of the Constitution.

I warn of this because, when at a given moment in a particular case a certain asset benefit will be declared confiscated, and when one will contest it and be able to get his right before the European Court, one will get these new legislative initiatives back as a boomerang, in the sense that at that moment one will have to return the asset benefits declared confiscated.

If this happens in an important and delicate file, it will have the opposite effect than the effect that was intended.

This is what I would like to point out again in this plenary session because the problem, in my view, does not meet this draft with the solution to the problem.

That is, by the way, the reason why our group will abstain, taking into account the gap that has arisen. Of course, we will not vote against because we have a positive assessment of the draft itself, but I warn you once again that in this regard we are facing a fundamental problem with regard to the Constitution and the regulations drawn up in the European Convention on Human Rights.

So far, Mr. Speaker, the position regarding this bill, which I defended on behalf of CD&V.

#15

Official text

                    
                    Monsieur le président, monsieur le ministre, chers collègues, je tiens d'emblée à signaler que le groupe MR souscrit pleinement aux objectifs poursuivis par le texte qui nous est soumis aujourd'hui. Ce projet de loi s'inscrit en effet clairement dans le cadre de la volonté manifestée par le gouvernement de mettre en place un ensemble de mesures visant à améliorer la lutte contre la criminalité grave et organisée.

La priorité, monsieur le ministre, que constitue l'intensification de la lutte contre la criminalité organisée, a été concrétisée par l'adoption de plusieurs initiatives gouvernementales et nous nous en réjouissons.

Je pense tout d'abord au projet de loi relatif à l'anonymat des témoins, au projet de loi relatif à l'enregistrement de déclarations au moyen de médias audiovisuels ou encore au projet de loi réglant la protection des témoins menacés. Je pense encore à la mise en place du parquet fédéral, qui aura un rôle considérable à jouer dans le cadre de la lutte contre le grand banditisme.

Le projet de loi relatif aux méthodes particulières de recherche traduit également la volonté de notre gouvernement de doter nos policiers et nos magistrats d'instruments leur permettant enfin de lutter à armes égales contre la criminalité organisée. L'ensemble de ces projets s'inscrit dans une politique gouvernementale privilégiant une approche globale de la criminalité organisée et visant à mettre parallèlement sur pied un dispositif moderne et efficace de lutte contre le crime organisé.

Monsieur le ministre, chers collègues, les projets de loi relatifs à l'anonymat des témoins, à la protection des témoins menacés ou à l'enregistrement de déclarations au moyen de médias audiovisuels visaient à assurer une plus grande sécurité aux personnes qui souhaitent collaborer avec la justice en tant que témoins.

Par ailleurs, le projet qui nous est soumis aujourd'hui constitue un volet supplémentaire et participe d'une approche plutôt axée sur le butin.

Les organisations criminelles orientent essentiellement leurs activités sur le profit. Par conséquent, nous savons tous que la privation des revenus criminels constitue logiquement un moyen efficace de dissuasion et de répression.

Le présent projet de loi poursuit deux objectifs fondamentaux. Il s'agit non seulement de mieux déceler les avantages patrimoniaux tirés d'infractions relevant de la criminalité grave organisée mais également — et c'est important — de renforcer sensiblement la possibilité de confisquer ces avantages patrimoniaux.

A mon sens, ce projet de loi contient quatre éléments essentiels qui permettront de répondre de manière efficace aux deux objectifs fondamentaux que je viens de vous citer. 

1. La possibilité de procéder à une saisie conservatoire par équivalent. 

La législation actuelle ne permet pas de procéder à une saisie par équivalent avant la confiscation prononcée par le juge. Désormais, il sera possible de saisir la valeur lorsque les choses qui matérialisent l'avantage obtenu de manière illicite, ne peuvent plus être retrouvées en tant que telles dans le patrimoine de l'inculpé. Le procureur du Roi pourra donc saisir d'autres choses qui se trouvent dans le patrimoine de l'inculpé, à concurrence du montant du produit supposé de l'infraction.

2. La dissociation entre le prononcé relatif à l'infraction de base et le prononcé relatif à la confiscation.

Sur requête du ministère public, le juge qui déclare le prévenu coupable, pourra donc ordonner une enquête particulière patrimoniale.

Scinder le moment du prononcé relatif à l'infraction de base et le moment du prononcé relatif à la confiscation permettra d'éviter que la procédure relative à l'infraction soit ralentie, comme c'est souvent le cas actuellement, par la longueur de l'enquête concernant les avantages patrimoniaux et le dépistage des flux d'argent illégaux.

3. La répartition de la charge de la preuve quant à l'origine licite ou illicite d'avantages patrimoniaux. Je voudrais vraiment souligner ici que le projet de loi prévoit une répartition et non un renversement de la charge de la preuve. En outre, cette répartition de la charge de la preuve ne concerne que l'origine licite ou illicite des avantages patrimoniaux tirés de l'infraction et ne concerne pas l'infraction elle-même. Ce sera donc toujours sur base d'arrêts classiques de la charge de la preuve que le tribunal devra établir si le prévenu est coupable du fait pour lequel il est poursuivi. C'est toujours au ministère public qu'incombera la charge de la preuve. Les principes ne sont donc pas modifiés à cet égard. Ce n'est que si le prévenu est déclaré coupable que la charge de la preuve pourra être réduite dans le chef du ministère public en ce qui concerne l'origine des choses en possession du prévenu. Il reviendra ensuite au ministère public d'apporter des indices sérieux et concrets que les avantages patrimoniaux découlent de l'infraction pour laquelle le prévenu a été condamné. De son côté, bien entendu, le condamné aura la possibilité de rendre plausible le contraire. Il ne devra pas prouver le caractère légal de son patrimoine; il reviendra au condamné de fournir des éléments susceptibles d'influencer le tribunal de sorte qu'il ne soit pas convaincu de l'origine criminelle du patrimoine découvert. Ce n'est que sur ces points que les principes sont modifiés.

Un renversement total de la charge de la preuve serait manifestement contraire aux principes fondamentaux du droit pénal et ne résisterait pas à l'épreuve de la Cour européenne des droits de l'homme. Comme l'a expliqué le ministre, un renversement complet de la charge de la preuve impliquerait qu'une seule affirmation, la simple inculpation, suffirait à contraindre la défense à fournir la preuve. Comme je l'ai déjà dit plus haut, la répartition de la charge de la preuve implique que la partie poursuivante doit apporter des indices sérieux et concrets que l'origine illicite de certains biens ou valeurs est vraisemblable. La défense pourra alors être contrainte de réfuter ces indications et rendre plausible l'origine licite de ces biens ou valeurs.

Le juge reste libre de décider si la confiscation est ou non opportune et quelles choses feront ou non l'objet de la confiscation. Le texte en projet n'oblige en rien le juge à prononcer la confiscation; il garde bien entendu son pouvoir d'appréciation.

Autre précision apportée, le régime de la répartition de la charge de la preuve ne peut être appliqué que pour les avantages patrimoniaux tirés de certaines infractions énumérées de manière limitative. De manière plus générale, il s'agit d'un certain nombre d'infractions commises dans le cadre d'une organisation criminelle, de la fraude fiscale grave et organisée. Il s'agit d'infractions qui sont particulièrement dérangeantes sur le plan social comme, par exemple, le trafic de drogues, la corruption publique et privée, la traite des êtres humains ou encore les violations graves du droit humanitaire.

Le champ d'application du projet de loi est, par conséquent, strictement limité.

4. L'assouplissement de l'exigence du lien entre l'infraction établie et les avantages patrimoniaux. 

Par analogie avec la législation des Pays-Bas, notre gouvernement a choisi de ne pas limiter, sous certaines conditions, les choses et/ou valeurs entrant en ligne de compte pour la confiscation à celles qui ont un lien direct avec l'infraction. L'objectif est très clair. Le ministre de la Justice a, à mon sens, utilisé des exemples et arguments convaincants. La notion de faits identiques est indispensable si l'on souhaite priver les organisations criminelles de leur objectif premier, le profit, le butin. Cette notion permettra à nos instances judiciaires de prononcer la confiscation des avantages patrimoniaux tirés non seulement de l'infraction pour laquelle l'intéressé a été condamné mais également des avantages patrimoniaux tirés de faits identiques. En clair, mes chers collègues, les instances judiciaires pourront prononcer la confiscation des avantages patrimoniaux dont il a été démontré qu'il est plausible qu'ils proviennent de faits identiques et dont la défense n'a pu rendre crédible l'origine licite. Imaginons l'hypothèse suivante: un individu est condamné pour trafic de cannabis. A la suite d'une enquête patrimoniale, on se rend compte que cette personne a obtenu une partie de son patrimoine non déclaré grâce à la vente de pilules d'ecstasy. La vente d'ecstasy au sens strict constitue un autre fait que le trafic de cannabis.

Il ne fait pourtant aucun doute que ces deux délits sont apparentés et qu'ils doivent être traités dans une même catégorie comme relevant de la criminalité liée à la drogue. Dans cette hypothèse, si le condamné ne peut pas rendre plausible que son patrimoine non déclaré ne provient pas de faits identiques, à savoir d'autres faits liés à la drogue, le tribunal aura la possibilité de prendre cette partie du patrimoine en compte pour la confiscation.

A notre avis, cet exemple repris de la justification de l'amendement du gouvernement est révélateur de la nécessité, pour nos instances judiciaires, de disposer de cette notion de faits identiques afin de déterminer le montant de la somme à confisquer ou encore l'étendue des biens à confisquer.

Il n'entre pas dans mes intentions de répéter les débats qui se sont déroulés en commission de la Justice, mais je trouvais important d'évoquer cet exemple car il démontre que cette possibilité de confiscation doit exister si l'on souhaite mettre en place une lutte efficace contre le crime organisé, axée principalement sur le butin.

En guise de conclusion, je voudrais vous faire part, monsieur le ministre, monsieur le président, mes chers collègues, de ma satisfaction de voir le gouvernement persévérer dans sa volonté de mettre en place un dispositif légal global, visant à optimaliser la lutte contre le grand banditisme et la criminalité organisée.

Une première série de projets de loi défendus par notre ministre de la Justice et adoptés par la majorité actuelle visaient essentiellement à mettre en place un dispositif permettant d'assurer une plus grande sécurité aux personnes qui souhaitent collaborer avec la justice en tant que témoins.

Le présent projet de loi vise, quant à lui, à régler un autre volet fondamental de la lutte contre le grand banditisme, à savoir la recherche et la répression axées sur le butin. Il ne fait aucun doute que ce texte frappera les organisations criminelles dans ce qu'elles ont de plus sensible: leurs moyens financiers et les profits qu'elles retirent de leurs actes criminels. Pour ces différentes raisons, monsieur le ministre, mes chers collègues, le groupe MR soutiendra votre projet de loi.

Translated text

Mr. Speaker, Mr. Minister, dear colleagues, I would like to point out from the outset that the MR group fully supports the objectives pursued by the text that is presented to us today. This bill is clearly part of the government’s willingness to implement a set of measures aimed at improving the fight against serious and organized crime.

The priority, Mr. Minister, which is the intensification of the fight against organised crime, has been realised by the adoption of several government initiatives and we welcome this.

I think first of all of the bill on the anonymity of witnesses, the bill on the recording of statements through audiovisual media or the bill regulating the protection of threatened witnesses. I still think about the establishment of the Federal Prosecutor’s Office, which will have a considerable role to play in the fight against big banditism.

The Bill on Special Research Methods also reflects our government’s willingness to equip our police and magistrates with instruments to finally enable them to fight against organised crime with equal weapons. All of these projects are part of a government policy that favours a comprehensive approach to organized crime and aims to establish a modern and effective mechanism for combating organized crime.

Mr. Minister, dear colleagues, the bills on the anonymity of witnesses, the protection of threatened witnesses or the recording of statements through audiovisual media aimed to ensure greater security for those who wish to collaborate with justice as witnesses.

Furthermore, the project that is presented to us today constitutes an additional component and participates in a rather loot-focused approach.

Criminal organizations mainly focus their activities on profit. Therefore, we all know that deprivation of criminal income is logically an effective means of deterrence and repression.

This bill pursues two fundamental objectives. It is not only a matter of better detection of the patrimonial benefits derived from offences within the framework of serious organised crime but also – and it is important – of significantly enhancing the possibility of confiscating those patrimonial benefits.

In my opinion, this bill contains four essential elements that will effectively address the two fundamental objectives I have just mentioned. by

1 of 1. The possibility of proceeding to a conservative seizure by equivalent. by

Current legislation does not allow seizure by equivalent before confiscation by the judge. From now on, it will be possible to seize value when things that materialize the advantage obtained illegally, can no longer be found as such in the property of the accused. The Prosecutor of the King may therefore seize other things which are in the property of the accused, in excess of the amount of the alleged proceeds of the offence.

2 of 2. The dissociation between the judgment concerning the basic infringement and the judgment concerning the confiscation.

At the request of the public prosecutor, the judge who declares the defendant guilty may therefore order a special patrimonial investigation.

Dividing between the time of the ruling on the basic infringement and the time of the ruling on the confiscation will prevent the delay of the infringement proceedings, as is often the case today, by the length of the investigation on asset advantages and the detection of illegal cash flows.

3 of 3. The distribution of the burden of proof regarding the lawful or unlawful origin of patrimonial advantages. I would really like to emphasize here that the bill provides for a distribution and not a reversal of the burden of proof. Furthermore, this distribution of the burden of proof concerns only the lawful or unlawful origin of the patrimonial advantages derived from the infringement and does not concern the infringement itself. It will therefore always be on the basis of conventional judgments of the burden of proof that the court will have to establish whether the defendant is guilty of the fact for which he is prosecuted. The public prosecutor will always bear the burden of proof. Therefore, the principles are not changed in this regard. It is only if the defendant is declared guilty that the burden of proof may be reduced in the head of the public prosecution in relation to the origin of the things in the possession of the defendant. It will then be up to the public prosecutor to provide serious and concrete indications that the patrimonial benefits arise from the offence for which the accused was convicted. On its part, of course, the convicted will have the opportunity to make plausible the opposite. He will not have to prove the legal nature of his estate; it will be up to the convicted person to provide evidence that may influence the court so that he is not convinced of the criminal origin of the discovered heritage. It is only on these points that the principles are changed.

A total reversal of the burden of proof would clearly be contrary to the fundamental principles of criminal law and would not stand the test of the European Court of Human Rights. As the minister explained, a complete reversal of the burden of proof would imply that a single assertion, the simple inculpation, would suffice to force the defense to provide the evidence. As I said above, the distribution of the burden of proof implies that the prosecuting party must provide serious and concrete indications that the unlawful origin of certain goods or values is likely. The defense may then be compelled to refute these indications and make plausible the lawful origin of those goods or values.

The judge remains free to decide whether or not the confiscation is timely and what things will make or not the object of the confiscation. The draft text in no way obliges the judge to pronounce the confiscation; it ⁇  retains its power of discretion.

The proof burden distribution regime can only be applied to the financial benefits derived from certain offences listed in a restrictive manner. More generally, these are a number of offences committed within the framework of a criminal organization, serious and organized tax fraud. These are crimes that are ⁇  disturbing on the social level, such as drug trafficking, public and private corruption, trafficking in human beings or serious violations of humanitarian law.

The scope of the bill is therefore strictly limited.

4 of 4. The easing of the requirement of the link between the established infringement and the patrimonial advantages. by

By analogy with the legislation of the Netherlands, our government has chosen not to limit, under certain conditions, the items and/or values entering into account for confiscation to those that have a direct connection with the infringement. The objective is very clear. The Minister of Justice, in my opinion, has used convincing examples and arguments. The notion of identical facts is indispensable if one wishes to deprive criminal organizations of their primary goal, profit, loot. This concept will allow our judicial instances to pronounce the confiscation of the patrimonial advantages derived not only from the offence for which the interested party was convicted but also of the patrimonial advantages derived from identical facts. In short, my dear colleagues, the judicial instances will be able to pronounce the confiscation of the patrimonial advantages of which it has been demonstrated that it is plausible that they come from identical facts and whose defense has not been able to make credible the lawful origin. Imagine the following hypothesis: an individual is convicted for cannabis trafficking. As a result of a property investigation, it is realized that this person obtained part of his unreported wealth through the sale of ecstasy pills. The sale of ecstasy in the strict sense is another fact than cannabis trafficking.

However, there is no doubt that these two crimes are related and that they must be treated in the same category as falling within the drug-related crime. In this hypothesis, if the convicted person cannot make plausible that his undeclared estate does not originate from identical facts, i.e. other drug-related facts, the court will have the possibility to take that part of the estate into account for confiscation.

In our opinion, this example taken from the justification of the government amendment is revealing the necessity for our judicial instances to have this notion of identical facts in order to determine the amount of the amount to be confiscated or even the extent of the property to be confiscated.

It is not in my intention to repeat the debates that took place in the Justice Committee, but I found it important to mention this example because it demonstrates that this possibility of confiscation must exist if one wants to establish an effective fight against organized crime, focused primarily on the loot.

In conclusion, I would like to communicate to you, Mr. Minister, Mr. President, my dear colleagues, my satisfaction of seeing the government persist in its willingness to establish a comprehensive legal arrangement, aimed at optimizing the fight against big banditism and organized crime.

A first series of bills defended by our Minister of Justice and adopted by the current majority were essentially aimed at establishing a mechanism to ensure greater security for those who wish to collaborate with justice as witnesses.

The present bill aims, on the other hand, to settle another fundamental aspect of the struggle against big banditism, namely the search and repression focused on the loot. There is no doubt that this text will strike criminal organizations in what they have most sensitive: their financial means and the profits they draw from their criminal acts. For these various reasons, Mr. Minister, my colleagues, the MR group will support your bill.

#16

#17

Official text

                    
                    Het wetsontwerp dat thans voorligt, met betrekking tot de strijd tegen de georganiseerde criminaliteit, vertrekt van een ander uitgangspunt, in die zin dat het niet meer de dader is die centraal staat, maar dat het de buitgerichte wijze van opsporen is die wordt verdedigd.

Translated text

#18

#19

Official text

                    
                    Het komt hierop neer dat wij het nieuwe principe hanteren dat misdaad niet mag lonen en dat de gevangenisstraf die er door de georganiseerde misdaad vaak als een "accident de parcours" wordt bijgenomen, ook van haar substantie wordt ontdaan omdat voornamelijk op de buit wordt gemikt. Op die manier doen wij niets anders dan wat andere Europese lidstaten ons reeds voordeden.

Translated text

#20

Official text

                    
                    Tevens voeren wij de aanbevelingen uit van het Comité van ministers van de Raad van Europa van 19 september 2001 en wij blijven volledig in de lijn van het arrest geveld in de zaak Phillips, op 5 juli 2001 door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

Translated text

#21

#22

Official text

                    
                    Ces quatre principes sont: - la condition d'une requête écrite du ministère public avant de pouvoir procéder à la confiscation d'avantages patrimoniaux; - la répartition de la charge de la preuve entre le ministère public et l'inculpé en ce qui concerne l'origine des actifs patrimoniaux suspects; - la possibilité de saisie par équivalence d'actifs patrimoniaux qui entrent en ligne de compte pour confiscation; - la possibilité d'instaurer une enquête particulière sur les avantages patrimoniaux, moyennant l'accord du tribunal et la possibilité, pour celui-ci, d'imposer séparément la confiscation.

Translated text

#23

Official text

                    
                    Ik meen dat de werkzaamheden ook hebben aangetoond dat de verfijningen die zijn aangebracht door degenen die als derden te goeder trouw moeten worden beschouwd, van aard zijn om ons een aantal moeilijkheden te besparen. Voor het overige neem ik akte van de opmerkingen die, onder andere, door collega Van Parys zijn gemaakt. Ik denk dat door de uitspraak in de zaak-Phillips voldoende garanties zijn ingebouwd.

Translated text

#24

Official text

                    
                    Wij zijn met dit wetsontwerp nog niet op het einde van de rit. U moet weten dat er een voorontwerp van wet voor advies naar de Raad van State is vertrokken, op basis waarvan een centraal orgaan voor de inbeslagneming en de verbeurdverklaring binnen de rechterlijke orde in werking zal worden gesteld. Als we dat hebben bereikt, hebben we een volledige mogelijkheid om buitgericht te rechercheren en dat was de bedoeling.

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#11	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#12	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#13	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#14	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#17	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#22	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#11	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#12	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#13	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#14	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#17	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#22	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#11	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#12	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#13	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#14	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#15	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#16	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#17	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#22	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★