General information
Full name plenum van 2003-02-12 15:05:00+00:00 in Chamber of representatives
Type plenum
URL https://www.dekamer.be/doc/PCRI/html/50/ip0326.html
Parliament Chamber of representatives
You are currently viewing the advanced reviewing page for this source file. You'll note that the layout of the website is less user-friendly than the rest of Demobel. This is on purpose, because it allows people to voluntarily review and correct the translations of the source files. Its goal is not to convey information, but to validate it. If that's not your goal, I'd recommend you to click on one of the propositions that you can find in the table below. But otherwise, feel free to roam around!
Propositions that were discussed
Code
Date
Adopted
Title
50K1888
21/06/2002
✔
Projet de loi modifiant la loi du 24 février 1921 concernant le trafic des substances vénéneuses, soporifiques, stupéfiantes, désinfectantes ou antiseptiques.
Discussions
You are currently viewing the English version of Demobel. This means that you will only be able to review and correct the English translations next to the official text. If you want to review translations in another language, then choose your preferred language in the footer.
Discussions statuses
#0
#1
Official text
Hij komt. Hij is voor het ogenblik weerhouden in de Senaat. Deze ochtend was de heer Verwilghen aanwezig en ik heb nu gewacht tot minister Tavernier er was.
Translated text
He is coming. He is currently detained in the Senate. This morning Mr. Verwilghen was present and I have now waited until Minister Tavernier was there.
#2
Official text
Ik zou liever hebben dat de minister van Justitie er is.
Translated text
I would rather have the Minister of Justice there.
#3
Official text
Hij is komende.
Translated text
He is coming.
#4
Official text
Ik heb liever een aanwezige dan een komende minister.
Translated text
I would rather have a present minister than a future minister.
#5
Official text
Gewoonlijk volgt de aanwezigheid op het komen.
Translated text
Usually the presence follows the coming.
#6
Official text
Dan denk ik dat we moeten volgen tot het gevolg zich heeft voorgedaan.
Translated text
Then I think we should follow up until the result has occurred.
#7
Official text
Ik heb hem laten oproepen. Ik denk dat hij in de Senaat aan het antwoorden is.
Translated text
I let him call. I think he is in the Senate to answer.
#8
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik ken uw waardering voor de Senaat. Daar gaat het niet over. Ik vind het toch wel belangrijk dat wij de voortdurende, aandachtige aanwezigheid hebben van de minister van Justitie.
Translated text
I know your appreciation for the Senate. It is not about that. I think it is important that we have the constant, attentive presence of the Minister of Justice.
#9
Official text
Hij zal er zo zijn. Het komt toch op geen paar minuten aan.
Translated text
He will be like that. It does not come in a few minutes.
#10
Official text
Mijnheer de voorzitter, collega Verwilghen heeft mij gevraagd zeker hier te zijn om drie uur. Ik was dus net iets te laat. Hij is in de Senaat, dat kan u controleren. Hij is hier heel de voormiddag geweest tot kwart na een. Dat is normaal. Hij is in het Parlement aanwezig, hij is beschikbaar en komt straks terug.
Translated text
Mr. Speaker, Mr. Verwilghen asked me to be here at three o’clock. So I was just a little too late. He is in the Senate, you can check that. He was here all the morning until a quarter after one. That is normal. He is present in Parliament, he is available and will return soon.
#11
Official text
Hij zal er binnen een paar ogenblikken zijn.
Translated text
He will be there in a few moments.
#12
Official text
Ik vraag een schorsing.
Translated text
I ask for a suspension.
#13
Official text
Als het te lang duurt, hebt u gelijk. Ik heb hem laten roepen. De minister kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
Translated text
If it takes too long, you are right. I let him call. The Minister cannot be in two places at the same time.
#14
Official text
Wij ook niet.
Translated text
Neither do we.
#15
Official text
Mijnheer de voorzitter, waar moet hij dan zijn?
Translated text
Mr. President, where should he be?
#16
Official text
Omdat wij hadden beslist de namiddagvergadering om 15.00 uur in de plaats van om 14.15 uur aan te vatten, is de minister enkele antwoorden gaan verstrekken in de Senaat. Ik heb hem laten roepen. Men heeft mij gezegd dat hij daar zal afronden en naar hier zal komen. De regering is vertegenwoordigd door minister Tavernier. Mevrouw Van Weert, ik vermoed dat u daarmee geen probleem hebt voor het ogenblik? Hij zal hier zijn, mijnheer Leterme. U was hier deze voormiddag ook niet, mijnheer Van Parys. Dat is uw recht.
Translated text
Since we had decided to open the afternoon meeting at 15:00 instead of at 14:15, the minister has begun to provide some answers in the Senate. I let him call. I was told that he would end there and come here. The government is represented by Minister Tavernier. Mrs. Van Weert, I suspect you do not have a problem with this at the moment? He will be here, Mr. Leterme. You were not here this morning, Mr. Van Parys. That is your right.
#17
Official text
Wie moet hier zijn: de gewezen minister of de minister?
Translated text
Who should be here: the former minister or the minister?
#18
Official text
Misschien beide. Wij hebben ook de commissies deze namiddag afgeschaft. Dat weet u ook. De heer Erdman is er.
Translated text
Maybe both. We also abolished the committees this afternoon. You know that too. Mr. Erdman is here.
#19
Official text
Als u dit aanvaardt, voorzitter, dan heeft een parlementair debat over een dergelijk belangrijk maatschappelijk probleem natuurlijk geen enkele zin. Voorzitter, ik vraag u heel uitdrukkelijk dat de minister van Justitie dit debat integraal volgt! Het is aan u om in te gaan of niet op de vordering die wij doen om de minister van Justitie hier te krijgen.
Translated text
If you accept this, Mr. Speaker, then, of course, a parliamentary debate on such an important social problem makes no sense. I urge the Minister of Justice to follow this debate in full. It is up to you to enter or not on the claim we make to get the Minister of Justice here.
#20
Official text
Hij is hier geweest.
Translated text
He has been here.
#21
Official text
Als hij hier niet is, dan is het duidelijk dat hij aan dit probleem minder belang hecht dan aan het probleem dat in de Senaat aan de orde is. Voorzitter, er is geen enkele keuze mogelijk.
Translated text
If he is not here, then it is clear that he attaches less importance to this problem than to the problem that is being discussed in the Senate. There is no choice possible.
#22
Official text
Hij is hier geweest van kwart na tien tot kwart na een. Wat de bestendige aanwezigheid betreft, maak daarvan geen incident. Indien hij hier niet is in de komende minuten, dan geef ik u gelijk.
Translated text
He has been here from a quarter after ten to a quarter after one. As for its permanent presence, do not make it an incident. If he is not here in the next few minutes, then I give you the right.
#23
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik vind het belangrijk dat de VLD-minister van Justitie het volle vaderschap van dit wetsontwerp draagt en dat hij aanwezig is van bij het begin van het debat.
Translated text
Mr. Speaker, I find it important that the VLD Minister of Justice bears the full paternity of this bill and that he is present from the beginning of the debate.
#24
Official text
Collega's, de beide ministers zijn nu aanwezig en mevrouw Van Weert heeft het woord.
Translated text
The two ministers are now present and Ms. Van Weert has the word.
#25
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik ben ontroerd door de actie van de CD&V-fractie die het blijkbaar belangrijk vindt — en ik ben het daarmee eens — dat de ministers aanwezig zijn bij de bespreking van dit zeer belangrijk ontwerp. Ik wil voorafgaand aan mijn uiteenzetting over dit concrete ontwerp ...
Translated text
Mr. Speaker, I am touched by the action of the CD&V Group, which apparently considers it important — and I agree with it — that the ministers are present at the discussion of this very important draft. I would like to pre-expose this concrete draft ...
#26
Official text
De heer Coveliers is in een gesprek met zichzelf verwikkeld.
Translated text
Mr. Coveliers was involved in a conversation with himself.
#27
Official text
Ik wil voorafgaand een idee uit de wereld helpen. Volgens sommigen heeft Spirit het imago dat wij voor de permissieve samenleving zijn, dat alles mag, dat alles kan, dat wij de jongeren zeggen dat zij maar op mogen doen, dat zij soft- of harddrugs mogen gebruiken, dat het ons allemaal niet kan schelen. Collega's, dit is een karikatuur. Ik wil van deze gelegenheid gebruikmaken om die misvatting de wereld uit te helpen. Ik denk dat die ook wel een beetje te maken heeft met mensen die onze partij intussen hebben verlaten. Dat doet echter niets af aan de standpunten ten gronde die ik straks duidelijk zal verwoorden.
Translated text
I want to give you an idea from the world in advance. According to some, Spirit has the image that we are for the permissive society, that everything can be, that everything can be, that we tell the young people that they can only do it, that they can use soft or hard drugs, that we all can not care. This is a caricature. I want to use this opportunity to help the world out of this misconception. I think it also has a little to do with people who have left our party. However, this does not diminish the substantive points of view that I will express clearly later.
#28
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#29
Official text
Mijnheer Leterme, ik heb duidelijk het woord Spirit gebruikt.
Het is een karikatuur waarmee ik moeilijk kan leven. Als moeder van drie jonge kinderen ben ik absoluut bezorgd over de gevaren van verslaving op de gezondheid van jongeren en mensen in het algemeen. Net als voor de heer Vandeurzen is dat voor ons het uitgangspunt van het debat. Rechtszekerheid en het wegnemen van willekeur zijn echter voor onze partij bij het maken van wetten belangrijke principes. Beide, de aandacht voor de gezondheid en de rechtszekerheid, zijn in onze visie perfect verzoenbaar.
Wij zijn een partij die bij problemen niet de kop in het zand steekt. Wij hebben geen boodschap aan hypocrisie en wij durven de dingen bij hun naam noemen. Wij willen zoeken naar oplossingen voor maatschappelijke evoluties.
Eerst zal ik een aantal concrete opmerkingen bij het voorliggende ontwerp formuleren. Het ontwerp vertoont volgens ons immers wel wat mankementen. Vervolgens wil ik onze algemene visie op het druggebruik, en meer bepaald het softdruggebruik, toelichten.
Mijn concrete kritiek op het ontwerp wil ik beperken tot de onduidelijkheid over de gebruikte termen. Voor ons is dat de achilleshiel van het ontwerp. Wie van de meerderheid of de oppositie kan hier en nu bijvoorbeeld uitleggen wat verstaan moet worden onder problematisch gebruik of openbare overlast? Bijna alle getuigen in de hoorzittingen stelden zich vragen bij de uitvoering van de wet. Ik geef toe dat problematisch gebruik moeilijk objectiveerbaar is. De omschrijving die er in het ontwerp aan wordt gegeven, volstaat niet. Ik leef nu reeds mee met de politieman die zal moeten oordelen of er bij een betrapte sprake is van "een gebruik dat gepaard gaat met een graad van verslaving die de gebruiker niet langer de mogelijkheid biedt zijn gebruik te controleren en dat zich uit door psychische en lichamelijke symptomen."
Wat individueel gebruik betreft, geeft het ontwerp nergens een hoeveelheid aan. Men wil dit niet omdat het aantal grammen aangeven het signaal zou geven dat cannabisgebruik normaal is, maar dat slaat toch nergens op. Het niet aangeven van een hoeveelheid zorgt alleen voor meer onduidelijkheid en rechtsonzekerheid. Een richtnorm is toch het minste dat men kan vragen. Weet iemand nu of de softdrugs die hij op zak heeft zullen gecatalogeerd worden als hoeveelheden voor eigen gebruik? Neen.
Samengevat: dit voorliggend wetsontwerp zal de onduidelijkheid die er momenteel heerst niet verminderen en dat was, dacht ik toch, de bedoeling. De vastgelegde termen en principes zijn zo vaag en dubbelzinnig dat eigenlijk niemand weet wat kan of mag. Als zelfs de meeste van mijn collega's het niet weten, wat verwacht men dan van de bevolking? Iedereen; de burger, het parket en de politie, krijgt een zeer onsamenhangende boodschap en Ivan De Vadder blijft met zijn vraag zitten of hij nu al dan niet een joint mag roken op Rock Werchter. Hoe komt dat? Het voorliggende ontwerp is eigenlijk mossel noch vis. Het is een wazig compromis tussen, enerzijds, de terughoudende liberalen en, anderzijds, de vooruitstrevende groenen die in dit geval — zo stel ik vast — terughoudend zijn.
Ik denk dat een zinnetje op de website van de VLD-jongeren het goed weergeeft: "De regie van de drugnota is van het kabinet Volksgezondheid, maar het kabinet Justitie zal inzake vervolging niet erg toegeeflijk zijn". Dat het resultaat een mistig, onduidelijk en juridisch krakend document is, wordt met de mantel der liefde bedekt. Zelden werd tijdens een discussie trouwens zo geschermd met `mijn achterban'. Blijkbaar staat het iedere volksvertegenwoordiger vrij om aan zijn kiespubliek de wet uit te leggen naar eigen inzicht en goeddunken. Mevrouw Avontroodt vertelt haar kiezers dat de wet de toestand eigenlijk strenger maakt en dat men zich aan een telefoontje vanuit de gevangenis mag verwachten als kinderen met enkele grammen cannabis de weide van Werchter betreden. Aan de andere kant is er bijvoorbeeld de kiezer van de heer Goutry die zal te horen krijgen dat van paarsgroen alles mag, dat decadentie en permissiviteit welig tieren. Wat de groene kiezer van zijn excellenties zal te horen krijgen is me nog niet echt duidelijk.
Translated text
Mr. Leterme, I clearly used the word Spirit.
It’s a caricature that makes it hard for me to live. As a mother of three young children, I am absolutely concerned about the dangers of addiction on the health of young people and people in general. As for Mr Vandeurzen, this is for us the starting point of the debate. However, legal certainty and the elimination of arbitrariness are important principles for our party when making laws. Both, health care and legal certainty, are perfectly reconcilable in our vision.
We are a party that does not put the head in the sand when it comes to problems. We have no message of hypocrisy and we dare to call things by their names. We want to find solutions for social evolution.
First, I will make a few concrete comments on the present draft. In our view, the design shows some shortcomings. Next, I would like to explain our general view of drug use, and more specifically soft drug use.
I would like to limit my concrete criticism of the design to the ambiguity about the terms used. For us, that is the Achilles tail of the design. Who of the majority or the opposition can explain here and now, for example, what should be understood under problematic use or public harassment? Almost all witnesses in the hearings asked questions about the implementation of the law. I admit that problematic use is difficult to objectivize. The description given in the design is not sufficient. I already live with the police officer who will have to judge whether there is "a use that is accompanied by a degree of addiction that no longer allows the user to control his use and that is expressed by psychological and physical symptoms."
When it comes to individual use, the design does not indicate a quantity anywhere. One does not want this because indicating the number of grams would signal that cannabis use is normal, but that does not store anything. Failure to indicate a quantity only creates more uncertainty and legal uncertainty. A standard is the least one can ask for. Does anyone now know whether the soft drugs he has in his pocket will be cataloged as quantities for his own use? and no.
In summary, this current bill will not reduce the uncertainty that currently prevails and that was, I thought, the intention. The established terms and principles are so vague and ambiguous that actually no one knows what can or should be. If even most of my colleagues do not know it, what is expected of the population? Everyone; the citizen, the parquet and the police, receives a very inconsistent message and Ivan De Vadder remains sitting with his question whether or not he can smoke a joint on Rock Werchter. How does that come? The present design is actually mosquito nor fish. It is a vague compromise between, on the one hand, the reticent liberals and, on the other hand, the progressive Greens, who in this case, I assume, are reticent.
I think that a sentence on the website of the VLD youths correctly reflects it: "The direction of the drug note is of the Cabinet of Public Health, but the Cabinet of Justice will not be very submissive in terms of prosecution." That the result is a messy, unclear and legally cracking document, is covered with the mantle of love. Rarely during a discussion was, by the way, so covered with "my backbone". Apparently, every representative of the people is free to explain the law to his electoral audience at his own discretion and discretion. Mrs Avontroodt tells her voters that the law actually makes the situation stricter and that one can expect a phone call from the prison if children with a few grams of cannabis enter the weeds of Werchter. On the other hand, there is, for example, the voter of Mr. Goutry who will be told that of purple green everything is allowed, that decadence and permissivity are very strong. What the green voter will hear of his excellences is not really clear to me yet.
#30
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#31
Official text
Dat weet ik niet. Ik ben geen socialistisch kandidaat. Die vraag zal u straks moeten stellen.
Ik probeer precies aan te tonen, mijnheer Leterme, dat dit het probleem is bij deze wet.
Naar gelang het standpunt van de betrokken kiezer kan men zelf de wet uitleggen in deze of gene richting.
Dan kom ik op een punt dat voor ons ook zeer belangrijk is, namelijk de jongeren. De leefwereld van de jongeren, hun inzichten, hun vragen en hun problemen liggen Spirit na aan het hart. Dit is een wet die gemaakt is op basis van een realiteit van stijgend softdruggebruik, voornamelijk bij jongeren, maar die als gevolg van het gekrakeel van de afgelopen jaren, niet op hen van toepassing zou zijn. Als signaal kan dit tellen. Verschillende getuigen tijdens de hoorzittingen hebben nochtans verklaard dat de jongeren dit wetsontwerp niet afgewacht hebben en de toestand al genormaliseerd hebben.
Ik wil dus voor alle duidelijkheid, voor diegenen die er nog aan twijfelen, wel herhalen wat ik daarstraks al zei: ook ik maak mij zorgen over het feit dat jongeren steeds jonger en steeds vroeger softdrugs gebruiken. Ik ben ook niet blind voor de mogelijke gevolgen ervan. Wij hebben dat ook tijdens de hoorzittingen meermaals gehoord. Slechte relatie met de ouders, onverschilligheid, slechtere schoolresultaten, enzovoort, zijn het gevolg. Vandaar dat wij ondersteunen dat preventie en vroege detectie versterkt moeten worden. Daarom moeten er interventieplannen en drugspreventieprogramma's zijn op de scholen. De Gemeenschappen hebben wat dat betreft nog heel wat werk op de plank.
Tegelijkertijd betreuren wij toch dat door dit ontwerp precies een groep jongeren wordt gecriminaliseerd. Het ordewoord is dat er voor jongeren niets verandert. Geloof me. Dat vermanend vingertje, of een sterk strafrechtelijk optreden zal niets aan de bestaande toestand veranderen.
Ik heb zelfs de indruk dat de justitiële reactie tegenover de jongeren de toestand zal verergeren en ik betwijfel heel sterk of dit de juiste aanpak is. Vandaar dat wij openlijk de vraag durven stellen of de leeftijdsgrens voor de toepassing van de wet niet moet worden teruggebracht tot 16 jaar.
Door de slechte communicatie en de onduidelijke juridische toestand maken jongeren zich nu al niet te veel zorgen. Dan heeft zich echter een hele discussie ontsponnen in de commissie over wanneer die toestand is ontstaan. Was dat in 1998 met de rondzendbrief, of was het in 2001? Daarop heeft een heel groot deel van de discussie zich toegespitst. Dat was toch wel heel opvallend, want op een gegeven moment was er een getuige die stelde dat het in 1998 al begonnen was. De VLD was daarmee bijzonder blij, omdat zij daardoor van alle smet bevrijd waren. Zij waren dan niet diegenen geweest die dit zogenaamd permissief beleid hebben ingevoerd.
Ik wil hiermee gewoon zeggen dat dit niet de essentie van de discussie is. Op een gegeven moment is de discussie te veel in die richting ontaard. Het werd een politiek welles-nietes-spelletje over waar de verantwoordelijkheden liggen voor de invoering van dit beleid.
Wij zullen dit wetsontwerp niet goedkeuren. De uitvoering ervan zal immers de onzekerheid die al enige tijd heerst alleen maar doen toenemen. Willekeur in behandeling blijft mogelijk. Niemand weet wat de gevolgen zijn...
Translated text
I do not know. I am not a Socialist candidate. You will have to ask that question later.
I try to prove exactly, Mr. Leterme, that this is the problem with this law. Their
Depending on the point of view of the voter concerned, one can interpret the law himself in this or that direction.
Then I come to a point that is very important to us too, namely the young people. The living world of the young people, their insights, their questions and their problems are at the heart of Spirit. This is a law made on the basis of a reality of increasing soft drug use, mainly among young people, but which, due to the crackling of recent years, would not apply to them. As a signal, this can count. Several witnesses during the hearings, however, stated that the young people did not wait for this bill and have normalized the situation.
So for all clarity, for those who are still in doubt, I would like to repeat what I said earlier: I also worry about the fact that young people are getting younger and using soft drugs more and more. I am not blind to the possible consequences. We have heard this several times during the hearings. Poor relationship with parents, indifference, worse school outcomes, and so on, are the result. Therefore, we support the need to strengthen prevention and early detection. Therefore, there should be intervention plans and drug prevention programs in schools. The communities still have a lot of work on the table in this regard.
At the same time, we regret that this project is criminalizing just a group of young people. The motto is that for young people nothing changes. Believe me . That warning finger, or a strong criminal action, will not change the existing situation.
I even have the impression that the judicial response to the youth will worsen the situation and I doubt very strongly whether this is the right approach. Therefore, we dare openly ask the question whether the age limit for the application of the law should not be reduced to 16 years.
Due to poor communication and unclear legal status, young people are now not too concerned. However, there has been a whole discussion in the committee about when this situation has occurred. Was it in 1998 with the circular letter, or was it in 2001? This is what a very large part of the discussion has focused on. That was quite striking, because at one point there was a witness who claimed it had already begun in 1998. The VLD was ⁇ pleased with this, because they were liberated from all blemish. They would not have been those who introduced this so-called permissive policy.
I just want to say that this is not the essence of the discussion. At some point, the discussion has shifted too much in that direction. It became a political welles-nietes game about where the responsibilities lie for the implementation of this policy.
We will not approve this bill. After all, its implementation will only increase the uncertainty that has prevailed for a while. Arbitration in treatment remains possible. Nobody knows what the consequences are...
#32
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik wil collega Van Weert een vraag stellen. Ik heb minister Stevaert op de televisie gehoord. Hij vindt dat drugs een probleem zijn dat in de electorale periode of in de kiescampagne niet aan de orde mag worden gesteld. Dat is een zeer interessante stelling. Als men het met iets moeilijk heeft, mag het niet aan de orde worden gesteld. Ik had de indruk dat uw boegbeeld, de heer Anciaux, absoluut niet gelukkig was met de wet.
Ik wil u een vraag stellen over de rechtszekerheid. Blijkbaar weegt dat probleem voor u zeer zwaar. Dat is trouwens een constante bij veel verdedigers van het ontwerp. Ook zij zeggen dat het niet rechtvaardig is dat bij een strafbaar feit iemand die in ZichenZussen-Bolder woont, een grotere kans heeft dat men daarop zal reageren en dat die kans voor iemand die in Brussel of in Antwerpen woont minder groot is. Zoiets geeft eigenlijk een gevoel van onrechtvaardigheid. Daarom moeten we het dus strafbaar houden maar de zekerheid creëren dat er niet kan worden gereageerd. Ik vind dat een zeer eigenaardige redenering, los van het feit dat het Hof van Cassatie al vaak heeft gezegd dat het gebruik van het opportuniteitsbeginsel door het parket — de technische vertaling ervan — geen schending is van het gelijkheidsbeginsel.
Ik wil u het volgende voorstellen. De pakkans bij een snelheidsovertreding — om de discussie te brengen op een thema dat uw kartelpartij SP.A ook genegen is — is wellicht groter in Vlaanderen dan in Wallonië. Men beschikt in Vlaanderen over anonieme camera's die men niet heeft geïnstalleerd in Wallonië. Als ik uw redenering volg, zou de heer Stevaert tot de conclusie moeten komen dat, vermits het onbillijk is dat de pakkans in de ene regio groter is dan in de andere, we regels moeten maken om te zeggen dat er omstandigheden zijn waarbij men wel in overtreding is, maar omwille van de rechtszekerheid weet dat men niet zal worden vervolgd. Dat is de redenering die daarachter zit. Dat leunt dicht aan bij de standpunten van bijvoorbeeld de heer De Decker. Hij zegt dat, als hij 's nachts op straat rijdt aan 160 km per uur, dat natuurlijk strafbaar is, maar dat het toch niet redelijk is dat hij dan zou kunnen worden geflitst. Eigenlijk is dat geen probleem en komt hij tot de afspraak dat het wel strafbaar is, maar dat men, als men het doet op een veilige manier, niet mag worden gestraft. Er is immers een verschil in behandeling, een verschil in risico op reactie tussen de ene plaats en de andere.
Ik versta eigenlijk het volgende niet. Het gevoel van rechtszekerheid voor iemand die iets doet wat niet mag, moet voor de betrokkene verzekeren dat dit leidt tot een gedrocht van een regelgeving om ervoor te zorgen dat iemand wel strafbaar is, maar niet vervolgd wordt. Kunt u uitleggen waarom dat per se moet gebeuren
Als een burenruzie in een kustgemeente meer aandacht krijgt van de politie dan in een grootstedelijk gebied, vindt u dan dat wij burenruzies moeten gedogen? Of welke redenering schuilt daarachter?
Translated text
Mr. President, I would like to ask a question to Mr. Van Weert. I heard Minister Stevaert on television. He believes that drugs are a problem that should not be addressed in the electoral period or in the election campaign. This is a very interesting statement. If you are dealing with something difficult, it should not be discussed. I had the impression that your statue, Mr. Anciaux, was absolutely not happy with the law.
I have a question about legal certainty. Apparently that problem weighs very heavy for you. This, by the way, is a constant among many proponents of the design. They also say that it is not fair that in a criminal offence someone who lives in ZichenZussen-Bolder has a greater chance that one will respond to it and that that chance for someone who lives in Brussels or Antwerp is less large. Such a thing actually gives a feeling of injustice. Therefore, we must keep it punishable but create the certainty that it cannot be responded. I find that a very peculiar reasoning, apart from the fact that the Court of Cassation has repeatedly stated that the use of the opportunity principle by the prosecutor’s office — its technical translation — does not constitute a violation of the principle of equality.
I would like to propose the following. The chance of a speed breach – to bring the discussion on a topic that your cartel party SP.A also likes – may be greater in Flanders than in Wallonia. In Flanders there are anonymous cameras that are not installed in Wallonia. If I follow your reasoning, Mr Stevaert should come to the conclusion that, since it is unfair that the chance of punishment in one region is greater than in another, we should make rules to say that there are circumstances in which one is in breach, but for the sake of legal certainty know that one will not be prosecuted. That is the reasoning behind it. This is close to the views of, for example, Mr De Decker. He says that, if he drives on the street at 160 km per hour at night, that is, of course, punishable, but that it is still not reasonable that he could then be whispered. In fact, that is not a problem and he comes to the agreement that it is punishable, but that if one does it in a safe way, one should not be punished. After all, there is a difference in treatment, a difference in risk of reaction between one place and another.
I really do not understand the following. The sense of legal certainty for someone who does something that is not lawful should ensure that this leads to a breach of a regulation to ensure that someone is punishable, but not prosecuted. Can you explain why this must happen?
If a neighbor's quarrel in a coastal municipality gets more attention from the police than in a metropolitan area, do you think we should dare neighbor's quarrels? Or what reasoning is behind it?
#33
Official text
Ten eerste, ik vind dat de vergelijking met de verkeerssituatie niet opgaat, maar ik zal niet antwoorden in de plaats van minister Stevaert. Dat moet hij dan zelf maar eens bij gelegenheid doen. Daarover gaat het hier vandaag niet. Als u voort zou luisteren naar mijn betoog, dan zult u merken dat ik geen pleitbezorger ben van het huidige voorstel. Straks zal ik toelichten waarom wij in principe denken dat een legalisering wellicht een betere oplossing zou zijn. Internationaal gezien kan dat echter niet, maar dat zal ik straks verklaren.
U moet mij daarop dus niet verder pakken.
Translated text
First, I think that the comparison with the traffic situation does not go up, but I will not answer in the place of Minister Stevaert. He must do it himself at every opportunity. This is not the matter here today. If you continued to listen to my speech, you will find that I am not an advocate of the current proposal. Later, I will explain why we in principle think that legalization might be a better solution. Internationally, however, this is not possible, but I will explain that later.
You should not take me further on that.
#34
Official text
Mijn vraag luidde: moet het creëren van een rechtszekerheid voor iemand die iets doet wat niet mag, de drijfveer zijn voor een aanpassing van de wet? Dat begrijp ik niet.
Translated text
My question was: Should creating legal certainty for someone who does something that is not allowed to do be the driving force for an adjustment of the law? I do not understand that.
#35
Official text
Maar neen! Laat mij straks even...
Translated text
But no ! Leave me a moment later...
#36
Official text
Mijnheer de voorzitter, de vraag van collega Vandeurzen is erg belangrijk. Ze gaat over het aanvaarbare risico. Wanneer is het aanvaardbaar dat de pakkans klein is of niet? Dat is wel een belangrijke discussie, want daar zit inderdaad een gevaar tot discriminatie in. Ik wil daarover graag discussiëren.
Mevrouw Van Weert, u antwoordt daarop dat u voor de legalisering van drugs bent. Dat is natuurlijk een utopie, want dat kan u niet als u de internationale verdragen naleest — en gelukkig maar.
Maar u antwoordt niet op de vraag van de heer Vandeurzen. Dat is nochtans een belangrijke vraag. U hebt namelijk zelf het voorbeeld gegeven van minister Stevaert. Die vraag was niet gratis! Hoe motiveert u in een maatschappij waarin u een wettekst maakt — het moge gelijk welke wettekst zijn en het kan best verantwoord zijn — waardoor op bepaalde plaatsen, door de pakkans kleiner te maken, het risico groter wordt voor de burger die de wet volgt? Ik geef het volgende voorbeeld. Als ik in het verkeer kom, volg ik altijd de snelheidsbeperkingen — in mijn auto natuurlijk. Ik vind namelijk dat ik een risico neem als ik in het verkeer stap, door aan dat verkeer deel te nemen, zelfs als iedereen de wegcode volgt. Maar als de overheid er niet op toeziet of anderen de wegcode wel volgen, dan wordt dat risico voor mij onaanvaardbaar groot. Ik heb er geen problemen mee dat iemand tegen 160 km/u absoluut tegen een muur wilt rijden. Dat is zijn zaak, als men ervoor zorgt dat zijn nalatenschap die muur betaalt. Ik heb er echter heel veel problemen mee dat iemand tegen 160 km/u rijdt en een gevaar is voor de anderen. Daarover gaat het. Volgens mij is dat ook de kern van de vraag van de heer Vandeurzen, die een interessant debat zou kunnen uitlokken.
Translated text
Mr. President, the question of Mr. Vandeurzen is very important. It is about the acceptable risk. When is it acceptable that the package is small or not? This is an important discussion, because there is indeed a danger of discrimination. I would like to discuss this.
Mrs. Van Weert, you answer that you are in favour of the legalization of drugs. That is, of course, a utopia, because you cannot do so if you comply with international treaties — and fortunately.
But you do not answer the question of Mr. Vandeurzen. However, this is an important question. You have given the example of Minister Stevaert. This question was not free! How do you motivate in a society in which you make a law—which law may be, and it may be most responsible—so that in certain places, by reducing the chances, the risk increases for the citizen who follows the law? I give the following example. When I get into traffic, I always follow the speed limits — in my car, of course. In fact, I find that I take a risk when I step into the traffic, by participating in that traffic, even if everyone follows the road code. But if the government does not monitor whether others follow the road code, then that risk becomes unacceptable for me. I have no problem with anyone who wants to drive at 160 km/h absolutely against a wall. That is his business, if one makes sure that his inheritance pays that wall. However, I have a lot of problems with someone driving at 160 km/h and it is a danger for others. This is about it. I think that is also the core of Mr Vandeurzen’s question, which could trigger an interesting debate.
#37
Official text
Mijnheer Vandeurzen, u zult misschien nader verklaren wat u daarnet bedoelde.
Translated text
Mr. Vandeurzen, you may explain in more detail what you mean.
#38
Official text
Neen, het is een interessant debat, dat het verschil aantoont tussen de politieke partijen. Wij vinden dat de overheid zich wel die feiten moet aantrekken. De overheid moet verhinderen dat mensen zichzelf tegen 160 km/uur tegen een muur te pletter rijden. Ik vind dat de overheid de ambitie mag hebben om te proberen dat te voorkomen.
Translated text
No, it is an interesting debate, which shows the difference between the political parties. We believe that the government should take these facts into account. The government must prevent people from driving themselves against a wall at a speed of 160 km/h. I think the government should have the ambition to try to prevent this.
#39
Official text
Dat klopt, maar ik zou toch nog willen zeggen dat het daarover niet gaat. Het gaat erover dat als men met een bepaalde hoeveelheid gepakt wordt er nog altijd geen duidelijkheid is. Er is nog altijd interpretatie.
Translated text
That is true, but I would like to say that this is not the case. It is about that when one is caught with a certain amount there is still no clarity. There is still interpretation.
#40
Official text
Zodra u zich met een bepaalde hoeveelheid van de stof op straat begeeft, neemt u bewust een risico. Wat moet de overheid doen? Tegen die man of die vrouw zeggen dat dit het risico is. Dat risico kan zich al dan niet realiseren. Dat is iets heel anders.
Translated text
Once you get into the street with a certain amount of the substance, you consciously take a risk. What should the government do? To that man or that woman say that this is the risk. This risk can be realized or not. That is something very different.
#41
Official text
Dan moet het wel duidelijk afgelijnd zijn. Ik kom dan tot wat wij vinden dat er wel zou moeten gebeuren. Ik heb daarstraks al proberen duidelijk te maken dat wij wel degelijk durven pleiten voor een legalisering, goed wetend uiteraard dat dit volgens de bestaande internationaal geldende verdragen op dit moment niet haalbaar is. Ik zeg dus niet dat wij dat hier en nu moeten goedkeuren. Ik zeg wel dat we initiatieven zouden moeten nemen om deze verdragen internationaal aan te kaarten en eventueel een wijziging voor te staan. Dat is één. Daarom vragen we waarom we nu op dit moment niet resoluut zouden durven kiezen voor een depenalisering. Voor ons is het namelijk cruciaal...
Translated text
Then it must be clearly delineated. Then I come to what we think should happen. I have since tried to make it clear that we really dare to advocate for legalization, knowing, of course, that according to the existing internationally valid treaties this is not feasible at the moment. So I am not saying that we should approve this here and now. I say, however, that we should take initiatives to map these treaties internationally and possibly propose an amendment. That is one. Therefore, we ask why we would not dare resolutely opt for depenalization right now. For us, it is crucial...
#42
Official text
Gewoon voor de klaarheid van de discussie. U bent in een samenwerkingsverband met de SP.A. Begrijp ik het goed dat Spirit voorstander is van de legalisatie van bepaalde softdrugs?
Translated text
Just for the clarity of the discussion. You are in a partnership with the SP.A. Do I understand correctly that Spirit is in favor of the legalization of certain soft drugs?
#43
Official text
Wij vinden dat dit internationaal moet worden aangekaart en dat die verdragen herbekeken moeten worden. Als dat internationaal kan, dan denk ik dat dit een oplossing is voor of een mogelijke aanpak van de problematiek. Waarom? Laat mij ook meteen zeggen waarom.
Translated text
We believe that this needs to be addressed internationally and that these treaties need to be reviewed. If this is possible internationally, I think this is a solution or a possible approach to the problem. Why Why ? Let me immediately tell you why.
#44
Official text
Ik vind u correct en eerlijk in de uitdrukking van uw standpunt. Ik vind alleen jammer dat als uw boegbeeld, de heer Anciaux, op TerZake is, hij de moed niet heeft om dat recht in de camera te zeggen.
Translated text
I find you correct and honest in the expression of your position. I only regret that if your image, Mr. Anciaux, is on TerZake, he does not have the courage to say that right in the camera.
#45
Official text
Ik heb de bewuste uitzending niet gezien noch de vraag gehoord. Ik zeg hier...
Translated text
I have not seen the conscious broadcast or heard the question. I say here...
#46
Official text
Het staat nu te boek voor altijd, mijnheer Vandeurzen.
Translated text
It is written forever, Mr. Vandeurzen.
#47
Official text
Voilà.
Translated text
Here is .
#48
Official text
Hier staan ook camera's, moet ik u zeggen, als het u kan interesseren.
Translated text
There are also cameras, I must tell you, if it may interest you.
#49
Official text
Wij vinden het cruciaal dat de markt van de softdrugs gescheiden wordt van de markt van de harddrugs. Ik denk dat collega Vandeurzen eigenlijk onrechtstreeks diezelfde bezorgdheid heeft geuit als hij in zijn uiteenzettingen steeds spreekt van één grote supermarkt waar alle soorten drugs kunnen verkregen worden. Dat is inderdaad de realiteit vandaag. Wij zeggen dan ook dat men die realiteit moet aanpakken en softdrugs en harddrugs uit elkaar moet halen. Dat kan men maar doen als men kan komen tot een legalisering. Wij kunnen daar op dit moment niet toe komen door het feit dat we gebonden zijn door internationale verdragen. Nu komen mensen die op zoek zijn naar cannabis op de markt en ze komen daar nog steeds in aanraking met harddrugs. Met die legalisering zorgen we ervoor dat de markten gescheiden worden. Wat ons betreft, mag de markt georganiseerd en gecontroleerd worden door de overheid, zeker wat betreft de productinfo, de kwaliteitscontrole, de prijs en de verkoop. Daarnet is door één van de sprekers aangehaald dat de softdrugs van de jaren '60 niet meer de softdrugs zijn van vandaag wegens hogere concentraties en dergelijke meer. Ik denk dat het collega Germeaux was die dat gezegd heeft. Dat zijn inderdaad onrustwekkende evoluties waar we vandaag geen vat op hebben, waar we geen impact op hebben. Met een legalisering zouden we kunnen trachten daar meer impact en vat op te krijgen.
Volgens ons is dit voorstel niet in tegenspraak met een ontradingsbeleid. Wij blijven erbij — net zoals we moeten ontraden dat er overmatig alcoholgebruik en overmatig sigarettengebruik is — dat uiteraard ook moet ontraden worden dat er overmatig softdrugsgebruik is, gezien de effecten die daarstraks al zijn opgesomd, effecten die trouwens ook met overmatig alcohol- en tabaksgebruik samenhangen.
Alleen verschillen wij duidelijk van mening over de manier waarop dat wordt aangepakt en over de beste omstandigheden om deze problematiek in beeld te brengen, bespreekbaar te maken en onder controle te krijgen. De behoefte aan drugs moet zo laag mogelijk worden gehouden. Wij moeten dan niet enkel focussen op het product zelf, hoewel dat belangrijk is. Een geïntegreerd beleid is noodzakelijk. Er moet worden ingegrepen in levensomstandigheden die gerelateerd zijn aan druggebruik. Ik sluit mij dan toch enigszins aan bij de CD&V-visie. Als overheid moet men wel degelijk de ambitie hebben om mensen te beschermen tegen het vernietigen van zichzelf. Ik vind dat een overheidstaak. De vraag is enkel op welke manier dat het best wordt aangepakt. Daarin verschillen wij duidelijk van mening.
Tot slot wens ik de regering succes bij de uitvoering van dit wetsontwerp.
Translated text
We consider it crucial that the market of soft drugs be separated from the market of hard drugs. I think that colleague Vandeurzen actually indirectly expressed the same concern when in his presentations he always speaks of one large supermarket where all kinds of drugs can be obtained. This is indeed the reality today. We therefore say that one must address this reality and separate soft drugs and hard drugs. This can only be done if it can be legalized. We cannot reach this at the moment because we are bound by international treaties. Now people who are looking for cannabis are coming into the market and they are still in contact with hard drugs there. With this legalization, we ensure that the markets are separated. As far as we are concerned, the market may be organized and controlled by the government, especially with regard to product information, quality control, price and sales. At the same time, one of the speakers cited that the soft drugs of the 1960s are no longer the soft drugs of today because of higher concentrations and so on. I think it was colleague Germeaux who said that. These are indeed disturbing evolutions that we have no grip on today, which we have no impact on. With legalization, we could try to gain more impact and capability.
We believe that this proposal is not in conflict with a displacement policy. We remain — just as we must discard that there is excessive alcohol consumption and excessive cigarette consumption — that, of course, there must also be discarded that there is excessive use of soft drugs, given the effects already listed thereafter, effects that are also related to excessive alcohol and tobacco consumption.
Only we clearly differ in opinions on how it is addressed and on the best conditions to bring this problem into the picture, make it discussable and get under control. The need for drugs should be kept as low as possible. We should not just focus on the product itself, although that is important. Integrated policy is necessary. It is necessary to intervene in living conditions related to drug use. I agree with the CD&V vision. As a government, one must have the ambition to protect people from destroying themselves. I think that is a public task. The question is only how it is best addressed. In this we clearly differ in opinions.
Finally, I wish the government success in implementing this bill.
#50
Official text
U zegt dus dat ook de problematiek van de achterdeur moet worden aangepakt. In uw voorstel zou de overheid de producten analyseren, testen op hun kwaliteit. Heb ik goed begrepen dat de overheid dan ook zou instaan voor de verkoop? Als u wilt legaliseren vanaf 16 jaar, moet iemand het toch verkopen.
Translated text
Therefore, you say that the problem of the back door should also be addressed. In your proposal, the government would analyze the products, test their quality. Did I understand correctly that the government would be responsible for the sale? If you want to legalize from the age of 16, someone must sell it anyway.
#51
Official text
Ik heb niet gezegd dat de verkoop door de overheid moet worden georganiseerd. Ik heb gesproken over controle.
Translated text
I did not say that the sale should be organized by the government. I talked about control.
#52
Official text
Wie verkoopt het dan? Ik vind het mooi dat u het probleem aankaart, maar wat is uw oplossing?
Translated text
Who sells it then? I would like you to address the problem, but what is your solution?
#53
Official text
Ik zou naar mevrouw Van de 02.37 Casteele moeten kijken. Is het ondenkbaar dat de apotheker daar verantwoordelijkheid in neemt? Ikzelf ben geen vragende partij.
Translated text
I should look at Mrs. Van of the 02.37 Casteele. Is it unthinkable that the pharmacist takes responsibility for this? I am not a requesting party.
#54
Official text
Ik heb het begin van uw betoog over de leeftijd van 16 jaar niet goed begrepen. Ik dacht dat u zei dat men de wet eventueel zou moeten herbekijken om het gedogen vanaf 16 jaar mogelijk te maken.
Translated text
I did not understand the beginning of your argument about the age of 16 years. I thought you said that one should eventually re-examine the law in order to make it possible to do so from the age of 16.
#55
Official text
Ik ben geen voorstander van deze wet, maar ik vind wel dat jongeren vanaf 16 jaar in staat zijn daarover te oordelen.
Translated text
I am not in favour of this law, but I believe that young people from 16 years old are able to judge about it.
#56
Official text
Opnieuw verbaas ik mij over het ongebreideld geloof in de heilzame werking van de vrije markt. Dat wordt nu vanuit Spirit gepredikt. Ik vraag mij af of de partij waarmee Spirit een kartel vormt, daar ook zo in gelooft. Het is merkwaardig dat een aantal partijen meent dat de organisatie in de vrije markt voor de bewaking van de kwaliteit zorgt, ook al is er een grotere concentratie van het product dan 20 jaar geleden. Volgens sommigen is het bijna een harddrug geworden. Toch vindt u dat legalisatie de te volgen weg is. Ik vind het niet altijd consistent. In het ene debat moeten wij de vrije markt corrigeren, want ze vormt een bedreiging voor de samenleving. In het debat over drugs vindt men dat er beter een vrije markt is. Misschien kunnen wij even het voorbeeld nemen van de productnormen. Hoe gaan wij dat organiseren? Dat moet in het circuit zomaar kunnen.
Translated text
I am once again surprised by the unbroken belief in the beneficial functioning of the free market. This is now preached from Spirit. I wonder if the party with which Spirit forms a cartel believes that too. It is curious that some parties believe that the organization in the free market provides for quality monitoring, even though there is a greater concentration of the product than 20 years ago. Some say it has almost become a hard drug. However, you believe that legalization is the path to follow. I do not always find it consistent. In one debate, we must correct the free market, because it poses a threat to society. In the debate on drugs, it is better to have a free market. We can take an example of product standards. How will we organize this? This should be possible in the circuit.
#57
Official text
Mijnheer Vandeurzen, hoe loopt het vandaag? Er is de illegale markt.
Translated text
Mr. Vandeurzen, how is it today? There is an illegal market.
#58
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik zou mevrouw Van Weert een vraag willen stellen. Bent u er echt van overtuigd dat, indien men softdrugs zou depenaliseren of legaliseren, het grote probleem van de kwaliteit zou zijn opgelost? Denkt u dat wij daardoor het fundamentele probleem van risico op verslaving bij jongeren zouden wegnemen? Vreest u niet dat de aantrekking op jongeren van wat niet mag, het belangrijkst is? Vreest u niet dat, wanneer softdrugs zouden zijn gelegaliseerd, zij hun aantrekkingskracht op jongeren zouden verliezen en dat net die andere markt van de harddrugs, waarvoor wij hen zeker moeten behoeden, op hen impact zal krijgen? Zou er geen verschuiving komen door het feit dat het product minder aantrekkelijk wordt? In de commissie heb ik dat beweerd. Ik heb altijd gezegd dat het grote voordeel van cannabis is dat het van alle illegale drugs het minst schadelijke is. Als jongeren risicogedrag vertonen en willen experimenteren, heb ik nog altijd veel liever dat ze experimenteren met een product dat een beperkt risico inhoudt.
Stel u voor dat u dat product legaliseert en het bij jongeren die aantrekking niet meer heeft, zodat zij bijvoorbeeld gaan experimenteren met LSD, met ecstasy en andere producten. Dat trekt jongeren immers aan, het andere gedrag. Uiteindelijk gaat het daarover in deze tekst: voorkomen dat jongeren die stap zetten. Uit ervaring vrees ik dat, als u tot depenalisering en/of legalisering van die producten overgaat, die producten bij jongeren die aantrekkingskracht niet meer zullen hebben en dat andere producten die aantrekkingskracht wel zullen hebben. Dat is een zeer fout en gevaarlijk signaal.
Translated text
Mr. Speaker, I would like to ask Mrs. Van Weert a question. Are you really convinced that if we depenalized or legalized soft drugs, the big problem of quality would have been solved? Do you think that this would eliminate the fundamental problem of risk of addiction among young people? Are you not afraid that attracting young people to what they do not like is the most important thing? Are you not afraid that if soft drugs were legalized, they would lose their appeal to young people and that just that other market of hard drugs, for which we must ⁇ protect them, will have an impact on them? Would there not be a shift due to the fact that the product becomes less attractive? I said that in the committee. I have always said that the great advantage of cannabis is that it is the least harmful of all illegal drugs. If young people show risk behavior and want to experiment, I still much prefer that they experiment with a product that involves a limited risk.
Imagine legalizing that product and legalizing it in young people who are no longer attractive, so that they, for example, start experimenting with LSD, ecstasy and other products. That attracts young people, the other behavior. Ultimately, this is what this text is about: preventing young people from taking that step. From experience, I fear that, if you move to depenalization and/or legalization of those products, those products will no longer be attractive to young people and that other products will be attractive to them. This is a very wrong and dangerous signal.
#59
Official text
Dat klopt, ik heb natuurlijk geen overzicht over wat de effecten zullen zijn. Wij kunnen alleen maar inschattingen maken, onder meer aan de hand van de gemaakte studies, en dat is een reëel gevaar. Daarnaast, mijnheer Germeaux, denk ik dat door de duidelijke scheiding tussen soft- en harddrugs men ook zeer resoluut moet kiezen voor een harde aanpak van de handel en de dealers die harddrugs aan de man brengen. Ik denk dat dat ons meer ruimte geeft om er zeer hard tegenaan te gaan. Ik denk dat men dat ook zeer uitdrukkelijk moet doen, anders zit men met de risico's waarnaar u zelf verwijst. Vandaag bestaat daarvoor geen maatschappelijk draagvlak, precies omdat de softdrugs daarbij betrokken zijn, waarvan velen zeggen dat ze maatschappelijk vergelijkbaar zijn met alcohol. Wat dat betreft, gaat men dus eigenlijk een beetje naar een aanvaarding. Die twee soorten drugs moeten wij uit elkaar houden.
Translated text
That is true, of course, I have no overview of what the effects will be. We can only make estimates, including based on the studies made, and that is a real danger. In addition, Mr. Germeaux, I think that because of the clear separation between soft and hard drugs one must also very resolutely choose a harsh approach to trade and the dealers who bring hard drugs to the man. I think that gives us more space to face it very hard. I think that one should also do this very explicitly, otherwise one is with the risks that you refer to yourself. Today there is no social support for this, precisely because the soft drugs are involved, many of which say they are socially similar to alcohol. In this regard, there is actually a bit of acceptance. These two types of drugs must be separated.
#60
Official text
Monsieur le président, chers collègues, la lutte contre les assuétudes, contre toutes les assuétudes, que ce soit des drogues licites ou illicites, constitue bien un enjeu majeur de santé publique.
Parmi les artisans, les partisans ou les opposants aux textes qui nous sont présentés, il ne faut pas voir de différence quant à cet objectif. Personne ne dit qu'une drogue quelle qu'elle soit, licite ou illicite, est banale. Il n'y a pas de drogue banale, nous sommes tous d'accord là dessus.
Nous sommes tous d'accord également pour dire que la répression seule n'est pas une réponse satisfaisante à la problématique de la drogue, pour différentes raisons. On l'a vu, cette réponse n'a pas empêché la consommation ni même l'augmentation de la consommation. Les drogues ont toujours existé et continuent malheureusement à exister. En outre, quant on ne parle que de répression, on empêche le traitement et, finalement, on ajoute de la douleur à la douleur, de la difficulté sociale à la difficulté sociale, on ne règle pas le problème.
Je ne suis pas de ceux qui pensent que ce problème peut être réglé facilement. Par exemple, simplement, en disant non à la drogue ou en mettant en place un système répressif fort. Franchement, je crois que cette politique a montré qu'elle n'était absolument pas pertinente par rapport à la problématique qui nous occupe. L'approche de la drogue est complexe et nécessite une réponse politique construite et composée de différents éléments.
Il faut donc prendre le problème à bras-le-corps et cesser de se voiler la face ou de se mettre la tête dans le sable. Je pense que c'est là le courage que notre gouvernement a eu. Je crois que c'est bien en cela qu'il s'est différencié et qu'il se différencie de ce qui se passait sous les précédentes législatures. L'intérêt de l'approche qui nous est proposée par le gouvernement, c'est qu'il s'agit d'une approche globale et intégrée. Je ne ferai donc pas le choix d'isoler un élément pour le diaboliser ou pour le banaliser. Je pense qu'en faisant cela, on se trompe de chemin et c'est bien pour cela que je regrette que la plupart des interventions jusqu'ici se focalisent sur un seul aspect du problème, comme s'il s'agissait de la seule réponse apportée par le gouvernement.
J'insiste pour que chaque élément soit replacé dans le contexte de l'approche globale prônée par les ministres car c'est bien à travers elle qu'on pourra enfin tenter de développer dans notre pays une politique raisonnable de lutte contre les assuétudes et le cortège de risques qu'elles engendrent.
Je tiens à souligner d'emblée l'importance d'un des textes qui est soumis à notre approbation. Il s'agit de celui qui a trait à l'accord de coopération avec les Communautés et les Régions.
En effet, la modification du droit pénal, dans un sens moins répressif, ne peut être appliquée que si elle va de pair avec des mesures appropriées dans le domaine de la prévention et de l'assistance aux toxicomanes. Ces deux domaines relèvent de la santé publique, de l'enseignement, de la recherche scientifique, des soins de santé, autant de compétences que le gouvernement fédéral partage avec d'autres pouvoirs. Cet accord de coopération est donc d'une importance capitale si nous voulons renforcer le dispositif de lutte contre les drogues.
Les autres textes qui nous sont soumis proposent une nouvelle réglementation des drogues. Il s'agit d'une avancée partielle pour une meilleure prévention des assuétudes et la réduction des risques.
Pour Ecolo, le vote de cette nouvelle réglementation en matière de drogue constitue, je le souligne, une avancée partielle en faveur d'une meilleure prévention des assuétudes et d'une réduction des risques pour la santé des consommateurs. Le texte actuel marque une évolution qui s'inscrit dans le prolongement du travail parlementaire entamé dès 1996, qui a débouché à l'époque sur la circulaire De Clerck. On travaille donc dans une certaine continuité.
On le sait, la politique de prohibition totale des drogues en vigueur depuis 1921 s'est révélée un échec, tant en matière de santé qu'en matière de sécurité publique. L'échec et l'impasse d'une approche uniquement répressive en matière de consommation de cannabis sont complètement avérés. Les objectifs d'origine — protection de la santé publique, réduction de la production et de la distribution de la drogue — n'ont pas été atteints. La situation est même pire puisque la consommation de cannabis n'a cessé de progresser au niveau de la population générale et au sein de la population scolarisée. La répression a complètement échoué et se retourne, depuis une dizaine d'années, principalement contre les consommateurs de drogue.
Par une interdiction générale, les consommateurs entraient inévitablement dans l'illégalité et donc, implicitement, dans la criminalité. Or, on le sait, les poursuites judiciaires minent les possibilités d'avenir des consommateurs, compliquent le nécessaire travail de prévention et d'aide aux consommateurs, bref affaiblissent, paradoxalement, la lutte contre les drogues.
A l'avenir, les consommateurs adultes de cannabis ne devraient plus être poursuivis par les tribunaux, dès lors que cette consommation intervient dans des lieux privés, en l'absence de mineurs, et pour autant qu'il n'y ait pas d'usage problématique ou de nuisance sociale.
A l'égard des mineurs, le principe d'interdiction de l'usage du cannabis est rappelé et, en cas de consommation de cannabis, le jeune sera renvoyé vers les services de l'aide à la jeunesse.
En distinguant mieux les consommateurs, qui seront désormais essentiellement considérés sous l'angle de la santé publique et de la prévention, en les distinguant des trafiquants, la nouvelle législation limite la criminalisation de la consommation tout en renforçant les mesures répressives à l'encontre des trafiquants.
Le vote de cette nouvelle réglementation, après de longs débats — deux ans au moins — permettra également de commencer à sortir du flou qui est dommageable pour l'efficacité du travail de prévention soutenu par la Communauté française, en particulier auprès des mineurs. Pour rappel, ce travail de prévention et de réduction des risques vise à inciter les jeunes, les gens, à ne pas consommer de drogue, en leur faisant prendre conscience que la consommation de certains produits licites ou illicites, légaux ou illégaux, peut porter atteinte à leur santé et à leur bien-être. Signalons également que les programmes de prévention et de réduction des risques menés par la Communauté française portent tant sur les drogues licites qu'illicites. N'oublions pas que les produits les plus largement consommés aujourd'hui restent l'alcool et le tabac.
Dans la mise en oeuvre de la nouvelle réglementation, il faudra toutefois être particulièrement attentif à ce que les notions de "consommation problématique" ou "d'usage personnel" ne constituent pas une nouvelle source d'arbitraire et d'insécurité juridique.
De la même manière, il nous faut malheureusement déplorer qu'une série de questions ne soient pas actuellement résolues. Que signifie précisément "absence de mineurs"? Quelles sont les quantités de cannabis tolérées? Quid de la culture du cannabis? Il s'agit là d'autant de zones de flou qui subsistent malheureusement aujourd'hui, nous le reconnaissons. Le chantier ouvert par la nouvelle loi n'est assurément pas clos. Il faudra y revenir même si on peut considérer qu'il s'agit d'un pas en avant.
Pour Ecolo, la dépénalisation partielle de la consommation du cannabis allège le régime des sanctions possibles. Mais l'Etat se devra, tôt ou tard, d'intervenir via d'autres institutions que le pénal, qu'elles soient médicales ou sociales, et prendre en charge la réglementation de la production et de la distribution du cannabis plutôt que d'abandonner ses prérogatives aux lois de l'offre et de la demande sur le marché clandestin illégal.
Seule l'approche réglementaire qui évite tant les impasses de l'approche répressive pénale que l'ambiguïté des circulaires des parquets ainsi que les dérives d'une dépénalisation de fait de l'usage des drogues, est à même de permettre une politique responsable en la matière. Comme chacun le sait, nous avons signé une coproposition de loi — elle est sur votre table —, visant à réglementer la production la distribution et la vente de cannabis. Ce texte nous permettra à l'avenir de continuer à faire avancer la réflexion. Pour nous, il garde sa pertinence.
En conclusion, monsieur le président, il était temps de prendre nos responsabilités. Notre gouvernement l'a fait. Même si certains éléments des projets qui nous sont soumis ne nous satisfont pas entièrement, nous pouvons considérer que c'est un pas dans le bon sens. Mon groupe votera donc pour les textes qui nous sont proposés et continuera à être attentif à cette problématique importante de société.
Translated text
The struggle against taxation, against all taxation, whether legal or illegal drugs, is indeed a major public health issue. by
Among the artisans, supporters or opponents of the texts that are presented to us, there should be no difference in this goal. No one says that a drug, whatever it is, legal or illegal, is banal. There is no banal drug, we all agree on that.
We all agree also to say that repression alone is not a satisfactory response to the drug problem, for various reasons. It has been seen, this response has not prevented consumption or even increased consumption. Drugs have always existed and, unfortunately, continue to exist. Furthermore, when one speaks only of repression, one prevents treatment and ultimately adds pain to pain, from social difficulty to social difficulty, one does not solve the problem.
I am not one of those who think that this problem can be solved easily. For example, simply by saying no to drugs or by setting up a strong repressive system. Honestly, I believe that this policy has shown that it was absolutely irrelevant in relation to the problem that we are dealing with. The drug approach is complex and requires a constructed and composed of different elements political response.
Therefore, it is necessary to take the problem arm-to-body and stop covering your face or putting your head in the sand. I think this is the courage that our government has had. I think that is precisely in this that it has differentiated and that it differs from what was happening during the previous legislatures. The interest of the approach proposed to us by the government is that it is a comprehensive and integrated approach. Therefore I will not make the choice of isolating an element in order to diabolize it or to banalize it. I think that by doing this, one goes wrong and that’s why I regret that most interventions so far have focused on one aspect of the problem, as if it were the only response provided by the government.
I insist that each element is replaced in the context of the overall approach advocated by the ministers because it is through it that we will finally be able to try to develop in our country a reasonable policy of fighting against assets and the curtail of risks that they generate.
I would like to highlight from the beginning the importance of one of the texts that is subject to our approval. The agreement relates to the Cooperation Agreement with the Communities and Regions.
Indeed, the amendment of the criminal law, in a less repressive sense, can only be applied if it goes hand in hand with appropriate measures in the field of prevention and assistance to drug addicts. These two areas are public health, education, scientific research, health care, as many skills as the federal government shares with other powers. This cooperation agreement is therefore of paramount importance if we want to strengthen the drug control mechanism.
The other texts submitted to us propose a new drug regulation. This is a partial step forward for better prevention of insolvencies and risk reduction.
For Ecolo, the vote on this new drug regulation constitutes, I emphasize, a partial step forward towards better prevention of abuse and reduction of risks to consumer health. The current text marks an evolution that is part of the extension of parliamentary work begun in 1996, which at the time resulted in the De Clerck circular. We work in a certain continuity.
As is known, the policy of total drug prohibition in force since 1921 has proved to be a failure, both in terms of health and public safety. The failure and impasse of a purely repressive approach to cannabis consumption is fully proven. The original objectives — protection of public health, reduction of drug production and distribution — have not been achieved. The situation is even worse as cannabis consumption has continued to progress at the level of the general population and among the school population. The repression has completely failed and has turned, for about a decade, mainly against drug users.
Through a general ban, consumers inevitably entered into illegality and therefore, implicitly, into crime. Now, as we know, judicial prosecutions undermine the future possibilities of consumers, complicate the necessary work of prevention and assistance to consumers, in short weaken, paradoxically, the fight against drugs.
In the future, adult cannabis consumers should no longer be prosecuted by courts, as long as this consumption occurs in private places, in the absence of minors, and as long as there is no problematic use or social inconvenience.
As regards minors, the principle of prohibition of the use of cannabis is recalled and, in the case of cannabis consumption, the young person will be returned to the youth support services.
By better distinguishing consumers, which will now be mainly considered from the perspective of public health and prevention, by distinguishing them from traffickers, the new legislation limits the criminalization of consumption while strengthening repressive measures against traffickers.
The vote on this new regulation, after long debates — at least two years — will also allow to begin to get out of the blur that is detrimental to the effectiveness of the prevention work supported by the French Community, especially with minors. As a reminder, this work of prevention and risk reduction aims to encourage young people, people, not to consume drugs, by making them aware that the consumption of certain legal or illegal products, legal or illegal, can harm their health and well-being. We also point out that the prevention and risk reduction programmes carried out by the French Community cover both legal and illegal drugs. Let us not forget that the most widely consumed products today remain alcohol and tobacco.
In the implementation of the new regulation, however, special attention must be paid to ensure that the notions of "problematic consumption" or "personal use" do not constitute a new source of arbitrariness and legal uncertainty.
In the same way, we must unfortunately regret that a number of issues are currently not resolved. What exactly does “absence of minors” mean? What are the tolerated amounts of cannabis? What about cannabis cultivation? These are so many unclear areas that unfortunately remain today, we acknowledge it. The construction site opened by the new law is ⁇ not closed. We will have to go back, even if we can see it as a step forward. by
For Ecolo, the partial decriminalization of cannabis consumption eases the regime of possible sanctions. But the state will, sooner or later, have to intervene through institutions other than the criminal, whether medical or social, and take over the regulation of the production and distribution of cannabis rather than abandon its prerogatives to the laws of supply and demand on the illegal clandestine market.
Only a regulatory approach that avoids both the impasse of the criminal repressive approach and the ambiguity of the prosecutor’s circulars, as well as the derivatives of a de facto decriminalization of drug use, is capable of enabling a responsible policy in this area. As everyone knows, we have signed a co-proposal of law — it’s on your table — aimed at regulating the production, distribution and sale of cannabis. This text will allow us in the future to continue to advance the reflection. For us, it retains its relevance.
In conclusion, it is time to take our responsibilities. Our government has done it. Even if some elements of the projects submitted to us do not fully satisfy us, we can consider that this is a step in the right direction. My group will therefore vote for the texts that are proposed to us and will continue to be attentive to this important issue of society.
#61
Official text
Mijnheer de voorzitter, heren ministers, collega's, sta mij toe vooraf — niet op de gebruikelijke manier maar omdat ik het meen — de verslaggevers te danken die zich de moeite hebben getroost hier vanmorgen een overzicht van hun verslag te brengen. Mevrouw Douifi heeft dat gedaan wat betreft de overeenkomst met de Gemeenschappen. De heren Germeaux en Paque hebben dat gedaan over de basistekst als zodanig. Ik wil daarbij ook de heer Vandeurzen betrekken die de berichtgever is geweest van de commissie voor de Justitie naar de commissie voor de Volksgezondheid en dat schitterend heeft gedaan.
In feite praten we hier over de wijziging van een wet die binnen enkele dagen zijn tweeëntachtigste verjaardag viert. De wet betreffende de verdovende middelen en de genotsmiddelen dateert van 24 februari 1921 en werd iets meer dan honderd jaar na de opiumoorlogen goedgekeurd. Met de opiumoorlogen wilde het Westen, en meer bepaald de Britten, de Chinezen verplichten opium te leveren. Ik wil maar zeggen dat wanneer men de geschiedenis bekijkt, er zich toch wel eigenaardige zaken kunnen voordoen.
Ik blijf bij de geschiedenis. In de regeerverklaring van de huidige regering, en het past daarnaar af en toe terug te grijpen, staat dat wat de drugsproblematiek betreft, de regering binnen de zes maanden na haar aantreden aan het Parlement een evaluatierapport zal voorleggen inzake het huidige drugsbeleid. In dat rapport zal onder meer een evaluatie worden gemaakt van de rondzendbrief van de voormalige minister van Justitie over het bezit en detailhandel van illegale verdovende middelen, van het rapport van de parlementaire werkgroep over de drugsproblematiek en van de ervaringen in andere landen. Op basis van de resultaten van dit rapport zou de regering, in samenspraak met het Parlement, een coherent drugsbeleid uitwerken. Dat is de regeerverklaring van 1999. Dat was nodig. Ik ga hier niet opnieuw de krantenknipsels tonen die collega De Man reeds heeft besproken. Dat was echter nodig omdat er toen, wanneer men de tijdsgeest van 1998 bekijkt, enig misverstand bestond over de rondzendbrief die door de toenmalige minister van Justitie was opgesteld. Ik begrijp dat. Ten eerste, het middel van een rondzendbrief is immers goed, maar niet alleenstaand. Ten tweede, er zat daarin een aantal bijzonder moeilijke te interpreteren elementen. Er werd daarin gesproken over de allerlaagste prioriteit bij de vervolging.
Ik lees — zoals anderen het ook deden — in de toenmalige kranten dat men zei dat de richtlijn het bezit van harddrugs gedoogde, dat junkies niet langer automatisch worden vervolgd, dat magistraten het drugswereldje niet kennen. Kortom, er werd kamerbrede kritiek geuit op de drugscirculaire. De heer Van Parys heeft toen, volgens mij terecht, ontkend dat zijn rondzendbrief ook maar enige vorm van legalisatie van softdrugs inhield. Dat is juist, dat stond daar niet in. Ik denk trouwens dat de verdienste van die rondzendbrief was dat men moest beginnen nadenken over de vraag of het probleem dat het gebruik vormde van verdovende middelen, van producten die op de lijst stonden zoals bedoeld in de wet van 1921 maar nadien werd aangepast, moest worden aangepakt.
De regering heeft woord gehouden. In het veiligheids- en detentieplan van minister Verwilghen werd immers een heel hoofdstuk gewijd aan de drugsproblematiek. Men heeft toen gesteld dat, omwille van het feit dat dit ook een niet te ontkennen belangrijk element is voor de volksgezondheid, deze materie ook van die kant moet worden bekeken. Het is uit die twee elementen dat uiteindelijk de zogenaamde drugsnota, die voorafging aan de wet die we nu kennen, resulteerde.
Ik geef toe dat die drugsnota een beetje — misschien een beetje veel — gehypothekeerd is door de manier van voorstelling. Het is ietwat onhandig geweest om de verwarring te creëren. Inderdaad collega, het was onhandig van mevrouw Aelvoet. Ze liet zich de ene dag verleiden tot uitspraken over snoepjes. De andere dag begon ze over een drugsnota die eigenlijk naar dat thema verwees. Het is spijtig. Deze nota verdiende dat niet op dat ogenblik. Ik denk dat die nota een aanzet was. Ze was een goede aanzet tot wat later de tekst van de wet zou worden.
Het is belangrijk dat er in de eerste plaats een wettekst is. Dat wil zeggen dat er duidelijke normatieve regels zijn op strafrechtelijk gebied. Deze poneren een aantal principes. Ze brengen aan onder meer de wet van 1921 wijzigingen aan, maar ook aan de wet op het politieambt. Dat is niet onbelangrijk. Daarnaast — ik kom daarop later nog terug — is er niet alleen het samenwerkingsakkoord, maar is er en komt er ook een rondzendbrief. Dat samenwerkingsakkoord is uiteraard belangrijk voor het element preventie. In de rondzendbrief zullen een aantal begrippen verfijnd moeten worden.
Ik wil onmiddellijk reeds antwoorden op de vraag hoe het komt dat er in de wet geen sprake is van een aantal grammen. Dat is precies om de reden die door collega Germeaux terecht naar voren is gebracht. Een wettekst is weinig flexibel. Wij weten allemaal welke contrastrategieën door de georganiseerde misdaad worden gebruikt. Het volstaat om de concentratie te verhogen in een bepaald product om daaraan te ontsnappen. Daarom worden er in deze wetteksten terecht geen grammen bepaald. De minister van Justitie zal in elk geval in zijn rondzendbrief grammen moeten vermelden.
Translated text
Mr. Speaker, Mr. Ministers, colleagues, allow me to thank in advance — not in the usual way but because I think so — the reporters who have comforted themselves the effort to bring here this morning an overview of their report. Mrs Douifi did so with regard to the Agreement with the Communities. The gentlemen Germeaux and Paque have done so about the basic text as such. I would like to include Mr Vandeurzen, who has been the rapporteur from the Committee on Justice to the Committee on Public Health and has done this brilliantly.
In fact, we are talking here about amending a law that will celebrate its eighty-twoth birthday within a few days. The Law on Narcotic Drugs and Pleasures dates from 24 February 1921 and was approved a little more than a hundred years after the opium wars. With the opium wars, the West, and more specifically the British, wanted to compel the Chinese to supply opium. I just want to say that when you look at history, there can be strange things.
I remain with history. In the government statement of the current government, and it is appropriate to retreat from time to time, it is stated that with regard to the drug issue, the government will submit an evaluation report on the current drug policy within six months of its entry into Parliament. The report will include an assessment of the former Minister of Justice’s circular letter on the possession and retail trade of illicit drugs, the report of the Parliamentary Working Group on the drug issue and the experiences in other countries. Based on the results of this report, the government, in consultation with the Parliament, would develop a coherent drug policy. This is the Government Declaration of 1999. That was needed. I am not going to repeat here the newspaper clips that colleague De Man has already discussed. However, this was necessary because, when one looks at the time spirit of 1998, there was some misunderstanding about the circular letter drawn up by the then Minister of Justice. I understand that. First, after all, the medium of a circular letter is good, but not isolated. Secondly, there were some ⁇ difficult to interpret elements in it. It was discussed on the lowest priority of persecution.
I read — as others did — in the newspapers of the time that it was said that the directive drowned the possession of hard drugs, that junkies are no longer automatically prosecuted, that magistrates do not know the drug world. In short, there was widespread criticism of the drug circulation. Mr. Van Parys then, in my opinion rightly, denied that his circular letter also contained any form of legalization of soft drugs. It is true, that was not in it. Furthermore, I think that the merit of that circular letter was that one had to begin to think about whether the problem that constituted the use of narcotic substances, of products that were listed as intended in the law of 1921 but subsequently amended, should be addressed.
The Government has kept the word. After all, in the security and detention plan of Minister Verwilghen, a whole chapter was devoted to the drug problem. It was then stated that, because this is also an undeniably important element for public health, this matter must also be considered from that side. It is from those two elements that eventually resulted in the so-called drug note, which preceded the law we now know.
I admit that that drug note is a little—per ⁇ a little—hypothesized by the way of representation. It has been a bit inconvenient to create the confusion. Indeed, it was uncomfortable from Mrs. Aelvoet. One day she was tempted to make statements about sweets. The other day she began on a drug note that actually referred to that topic. It is regrettable. This note did not deserve that at that time. I think that note was an incentive. It was a good initiative to what would later become the text of the law. Their
It is important that there is, first of all, a legal text. That is, there are clear normative rules in the area of criminal law. These poses a number of principles. Amendments were made, among other things, to the law of 1921, but also to the law on the police office. That is not insignificant. In addition – I will return to this later – there is not only the cooperation agreement, but there is and will also be a round-send letter. This cooperation agreement is of course important for the element of prevention. In the circular letter, some concepts will need to be refined. Their
I would like to immediately answer the question of why there is no mention of a number of grams in the law. This is precisely the reason that colleague Germeaux correctly put forward. The legislation is not very flexible. We all know what counter-strategies are used by organized crime. It is sufficient to increase the concentration in a particular product to escape it. Therefore, grams are not correctly defined in these laws. In any case, the Minister of Justice will have to indicate grams in his circular letter.
#62
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik dank de collega voor de suggestie. De minister van Justitie kan daar dan ook eens op antwoorden. Ik had uit de debatten in de commissies voor de Justitie en in de commissie voor de Volksgezondheid begrepen dat het niet opportuun was om aan de politieagent een indicatie mee te geven in de wet of in de rondzendbrief van het aantal grammen dat beschouwd werd als een gebruikershoeveelheid. Ik denk dat dit standpunt ook nadrukkelijk werd verdedigd door de minister van Volksgezondheid. Collega Coveliers, ik hoor u nu toch duidelijk zeggen dat volgens u de minister van Justitie in zijn rondzendbrief zal moeten zeggen hoeveel grammen een bezit voor eigen gebruik is. Ik begrijp dat toch zeer goed.
Translated text
I would like to thank my colleague for the suggestion. The Minister of Justice can answer this. I had understood from the debates in the committees for justice and in the committee for public health that it was not appropriate to give the police officer an indication in the law or in the circular letter of the number of grams that was considered a user quantity. I think this position was also strongly defended by the Minister of Health. Colleague Coveliers, I hear you now say clearly that you think the Minister of Justice will have to say in his circular letter how many grams a possession is for own use. I understand this very well.
#63
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik verwijs daarbij aansluitend nog eens naar de nota van 13 november, ondertekend door de ministers Verwilghen en Tavernier. Op bladzijde 8 staat "de regering heeft bewust geen maximale hoeveelheid vastgesteld om het signaal te vermijden dat cannabisgebruik evident, alledaags of normaal is." Dit document uit november gaat over de richtlijn die de minister zal uitvaardigen. Dit gaat over de richtlijn.
U zegt nu in tegenspraak tot wat er hier in dit document staat dat de heer Verwilghen in zijn richtlijn wel een aantal grammen zal meegeven. Ofwel spreekt u de waarheid, ofwel is dit hier volkomen fout. Wat is het nu eigenlijk?
Translated text
Mr. Speaker, I would like to refer to the note of 13 November, signed by the ministers Verwilghen and Tavernier. On page 8, it says “The government has not intentionally set a maximum amount to avoid the signal that cannabis use is obvious, everyday or normal.” This is about the Directive.
You now say, contrary to what is stated here in this document, that Mr. Verwilghen will give in his directive a number of grams. Either you are telling the truth, or this is completely wrong. What is it actually?
#64
Official text
Mijnheer De Man, ik kan u uitleggen waarom men daaraan niet zal ontkomen. Ik heb daar wel enkele minuten tijd voor nodig. Als u mij de kans geeft om mijn redenering daaromtrent te ontwikkelen, zal ik het u uitleggen. Ik denk dat men hierover tot een bepaling zal moeten komen. Men zal moeten komen tot een eenheid, tot een maat.
Mevrouw Van Weert is nu even weg. Ze is misschien een sigaretje gaan roken. Dit is voor een liberaal moeilijk. Ik geef dat toe. Ik denk dat wanneer men uitgaat van de idee dat de individuele vrijheid zo groot mogelijk moet zijn, het natuurlijk wringt telkens men individuele vrijheid afneemt. Dan zegt men dat men ingaat tegen een basisprincipe waarvoor men als verordening van de maatschappij staat. De verantwoording daarvan en het merkwaardige aan een liberale visie op justitie is dat precies om de veiligheid te garanderen en om aan iedereen dezelfde mogelijkheid — geen zekerheid — van veiligheid te garanderen, men verplicht is om degenen die misbruik maken van de vrijheid een sanctie op te leggen.
Dat is de reden waarom wij daartegen moeten optreden. Daarom zeggen wij dat verdovende middelen — ik bedoel de middelen die op de lijst staan — verboden moeten blijven. Waarom geldt dat niet voor de andere roesmiddelen? Ik heb het dan nog niet over de roestechnieken, maar alleen over de roesmiddelen. Bij de andere roesmiddelen — zoals sommigen alcohol, tabak en koffie noemen — wordt de vrijheid van anderen vooralsnog niet dusdanig ingeperkt en wordt de fysieke afhankelijkheid niet zodanig ingeperkt dat men als gemeenschap zou moeten optreden. Dat mag in de vrije keuze blijven, wat niet belet dat men wel vragen kan stellen over de risico's die mensen nemen die overmatig gewone tabak roken of overmatig drinken. Wij zetten daarop al een rem door te bepalen dat men in het verkeer niet dronken mag zijn — subjectieve dronkenschap —, wat wij objectief vaststellen door intoxicatie. Of men verder moet gaan in de beperking van die vrijheid is mijns inziens twijfelachtig, maar wij zeggen, bijvoorbeeld, dat openbare dronkenschap as such — dat is een subjectieve appreciatie — wordt verboden. Daartegen kunnen soms vrij ernstige geldboeten worden uitgesproken.
De motivering om die middelen te blijven verbieden is precies de afhankelijkheid die daardoor wordt gecreëerd en de schade die kan worden aangericht, ook aan het individu als dusdanig, waarvoor nadien de gemeenschap via verzorging en dergelijke moet opdraaien. Ik meen dat het moeilijk te motiveren is om deze producten te legaliseren. De stelling — die ik jaren geleden, toen ik criminologie volgde aan de universiteit ooit een halve minuut heb geloofd — dat men door legalisering alles uit de criminele sfeer haalt, getuigt van een totaal foute visie op de georganiseerde misdaad. Wij hebben vastgesteld dat de moderne vorm van georganiseerde misdaad is ontstaan in de jaren twintig van de vorige eeuw, in de Verenigde Staten, precies tijdens de drooglegging. Die drooglegging heeft ervoor gezorgd dat alcohol een verboden product werd, waardoor men niet alleen alcohol ging stoken, maar het product ook ging vervoeren en verspreiden. Men zorgde voor bendes die het alcoholtransport konden beschermen en uiteindelijk ging men ook corrumperen — denk aan de beroemde figuur van Eliot Ness — om te trachten deze zaken te doen. Overigens, uit die periode zijn twee heel beroemde personen voortgekomen in de Verenigde Staten; aan de ene kant Al Capone en aan de andere kant Joseph Kennedy. U ziet dat men daarmee alle kanten uitkan.
Ik herhaal, het is onjuist te denken dat het wegnemen van de illegaliteit van het product de georganiseerde misdaad gaat wegnemen. Dat is zoals de gedachte dat door alle prostitutie te beheersen, de prostitutie weg is. Ook dat is, denk ik, niet correct. Men moet dat beheersen, maar men moet er geen illusies bij hebben. Het zou hetzelfde zijn te zeggen dat we door het wegnemen van elke vorm van eigendom — laten we Proudhon even volgen — ook geen diefstal meer zullen hebben. Ik meen dat de kwaliteit van het leven dan dusdanig gering zou zijn, dat dit zelfs niet kan worden overwogen.
Onze stelling is dat drugs verboden blijven. De enige vraag die wij stellen is hoe we dat verbod moeten proberen te handhaven. Dat verbod handhaven we uiteraard door de georganiseerde misdaad ernstig te tackelen. Iedereen die de recente criminele geschiedenis volgt, moet toch toegeven dat men deze vorm van criminaliteit voor het eerst — ik geef toe dat het een evolutie is — in kaart heeft kunnen brengen. Men weet wat er gebeurt, wat al bijzonder veel waard is. Dankzij die misdaadanalyse kunnen er ook een aantal ophelderingen gebeuren en kunnen een aantal mensen worden gevat. Wat blijkt daaruit? Dat bijna nooit iemand wordt veroordeeld voor het louter gebruik van cannabis as such. Ik zal zeker niet ontkennen dat er gerelateerde criminaliteit is.
Dat sommigen in het kader van een roes een crimineel feit plegen, ontken ik niet. Een veroordeling echter voor louter gebruik, dat gebeurt niet. Dat is een van de gevolgen van de rondzendbrief. Daar moet aan geremedieerd worden om duidelijk te stellen wat wij eventueel wel willen toelaten — ik kom daar dadelijk op terug — of ik zal het anders uitdrukken: om duidelijk te maken wat wij eventueel niet zullen vervolgen. Dat moet duidelijk bepaald worden. Wie het toch doet, moet weten welk risico hij loopt. Ik kom daar steeds op terug omdat ik denk dat het belangrijk is. Wij leven in een risicomaatschappij, waar een overheid een aantal maar niet alle risico's kan verzekeren, waar de deelnemer aan het openbare leven erop moet kunnen rekenen dat de overheid de risico's die zij beweert te verzekeren, ook daadwerkelijk verzekert. Daarbij is er echter een aantal risico's waarvan de overheid duidelijk moet zeggen dat, wanneer dat risico wordt genomen, dat voor u is en dat u nadien niet moet komen zagen over een behandeling die wel of niet correct is. Nee, dat risico neemt men zelf, tijdsgebonden, plaatsgebonden. Dat is een individueel risico.
Zo ziet het optreden van de overheid eruit, zoals uit de drie stukken blijkt — zij zijn erg belangrijk: de wet, het samenwerkingsakkoord en de rondzendbrief. Dat is de politiek die gevolgd wordt: het ernstig tackelen van de georganiseerde misdaad, en uiteraard preventie. Preventie is essentieel, maar — daarover verschil ik misschien met de vorige spreker van mening — zij is pas mogelijk indien men ook repressie achter de hand houdt. Wanneer men ter preventie zegt: u mag dat niet doen, maar als u het doet, treed ik niet op, dan mislukt die preventie.
Translated text
Mr. De Man, I can explain to you why one will not escape from it. I need a few minutes of time for that. If you give me the opportunity to develop my reasoning on this, I will explain it to you. I think there should be a provision on this. One will have to come to a unity, to a measure. Their
Mrs. Van Weert is now gone. She may be going to smoke a cigarette. This is difficult for a liberal. I admit that. I think that when one assumes the idea that individual freedom should be as great as possible, it naturally wrinks every time one diminishes individual freedom. Then one says that one goes against a basic principle which one stands for as the regulation of society. The responsibility for this and the strange thing about a liberal view of justice is that precisely in order to guarantee security and to guarantee everyone the same possibility — not certainty — of security, one is obliged to impose a sanction on those who abuse freedom.
That is why we must act against it. That’s why we say that narcotic drugs — I mean the substances on the list — must remain banned. Why does this not apply to the other roasting agents? I am not talking about the roasting techniques, but only about the roasting agents. With the other substances — as some call alcohol, tobacco, and coffee — the freedom of others is not so restricted as yet, and the physical dependence is not so restricted that one should act as a community. That should remain within the freedom of choice, which does not prevent one from asking questions about the risks taken by people who excessively smoke or drink ordinary tobacco. We already put a brake on it by determining that one must not be drunk in traffic — subjective drunkenness — which we objectively establish by intoxication. Whether one should go further in the limitation of that freedom is in my opinion questionable, but we say, for example, that public drunkenness as such — that is a subjective appreciation — is prohibited. Sometimes quite severe fines can be imposed.
The motivation for continuing to prohibit these means is precisely the dependence that is created by them and the damage that can be caused, also to the individual as such, for which then the community must pay through care and the like. I think it is difficult to motivate to legalize these products. The assertion — which I believed for a half-minute years ago, when I studied criminology at the university — that legalization takes everything out of the criminal sphere, testifies to a totally wrong view of organized crime. We have established that the modern form of organized crime originated in the 1920s of the last century, in the United States, precisely during the drying. That drying has caused alcohol to become a prohibited product, which not only allowed alcohol to be stacked, but also transported and distributed. They provided gangs that could protect the alcohol transport and eventually they also went to corrupt — think of the famous figure of Eliot Ness — to try to do these things. By the way, from that period two very famous people emerged in the United States; on the one hand Al Capone and on the other Joseph Kennedy. You can see that this can be done on all sides.
I repeat, it is wrong to think that removing the illegality of the product will remove organized crime. That’s like the idea that by controlling all prostitution, prostitution is gone. That too is, I think, not correct. One must control it, but one should not have illusions with it. It would be the same to say that by removing all forms of property — let us follow Proudhon for a moment — we will also have no more theft. I think that the quality of life would then be so low that it cannot even be considered.
Our position is that drugs are prohibited. The only question we ask is how we should try to maintain that ban. This prohibition is ⁇ ined by seriously addressing organized crime. Anyone who follows the recent criminal history must admit that this form of crime has been identified for the first time — I admit that it is an evolution. You know what is happening, which is very valuable. Thanks to this crime analysis, a number of clarifications can also take place and a number of people can be caught. What is shown from this? That almost never anyone is condemned for the mere use of cannabis as such. I ⁇ won’t deny that there is related crime.
That some are committing a criminal act in the context of a rose, I do not deny. A condemnation, however, for mere use, that does not happen. This is one of the consequences of the circular letter. This must be mediated in order to clarify what we may want to allow — I will return to it soon — or I will express it differently: in order to clarify what we may not persecute. This must be clearly determined. Anyone who does it must know the risks they are taking. I repeat this because I think it is important. We live in a risk society, where a government can insure some but not all risks, where the participant in public life must be able to rely on the government to actually insure the risks it claims to insure. However, there are a number of risks that the government must clearly say that, when that risk is taken, that is for you and that you should not subsequently come to know about a treatment that is or is not correct. No, that risk is taken by oneself, time-bound, place-bound. This is an individual risk.
This is what the government’s action looks like, as the three documents show — they are very important: the law, the cooperation agreement and the circular letter. This is the policy that is being followed: serious combating organized crime, and of course prevention. Prevention is essential, but – in this regard I may differ from the previous speaker – it is only possible if one also keeps repression behind. When one says for prevention: you must not do it, but if you do it, I do not act, then that prevention fails.
#65
Official text
Mijnheer Coveliers, ik wil u aanspreken als expert in de problematiek van de georganiseerde misdaad — en daar bedoel ik niets verkeerds mee; ik heb niet gezegd: een ervaringsdeskundige. U zegt dat de georganiseerde criminaliteit zeker goed zal moeten worden aangepakt. U weet echter dat georganiseerde criminaliteit dikwijls te maken heeft met illegale drugstrafieken. Dat is vrij constant bij alle maffia's die wij kennen in ons land. U weet dat ons land wat dat betreft een tamelijk grote draaischijf is. Wij hebben die bedenkelijke reputatie nu eenmaal. Kunt u mij echter eens uitleggen waarom het Nederlandse inzicht fout zou zijn, en dat, wanneer men de vraag gedoogt, en de huisteelt gedoogt, maar voor het overige het circuit in de absolute illegaliteit laat — frustratie die door een aantal collega's die voorstander zijn van de legalisatie, wij niet dus, geuit is — dit de criminaliteit aantrok. Waarom zou dat argument, de Nederlandse ervaring dat dit precies de criminaliteit aantrok — dus een totaal illegaal circuit met een gedoogde vraag en geen straf voor om het even welk druggebruik — niet in België gelden? Leidt u dat niet tot de conclusie dat u in België niet dezelfde stap moet doen? In uw plaats, met uw expertise op het vlak van de georganiseerde criminaliteit, zou ik geredeneerd hebben dat het beter was daar niet aan te beginnen want dat het gedogen van de vraag en het creëren van een illegaal aanbod — gemixt met een aanbod van alle andere drugs dat daarbij hoort — in een land dat zo al een draaischijf is voor dat soort illegale activiteiten, een ongelooflijk risico van georganiseerde criminaliteit is.
Dat argument schijnt u niet te delen. U schijnt te zeggen dat men perfect de vraag kan gedogen, de rest in de illegaliteit houden, en toch zeer efficiënt de maffia bestrijden. Ik begrijp dat eerlijk gezegd niet.
Translated text
Mr. Coveliers, I would like to address you as an expert on the problem of organized crime — and I mean nothing wrong with that; I did not say: an experienced expert. You say that organized crime will definitely have to be addressed properly. However, you know that organized crime is often associated with illegal drug trafficking. This is quite constant with all the mafia we know in our country. You know that our country is a fairly large turntable in this regard. We have that dubious reputation. Can you, however, explain to me why the Dutch perception would be wrong, and that when one dusts the question, and dusts the housekeeping, but for the rest leaves the circuit in the absolute illegality — frustration expressed by a number of colleagues who are in favor of legalization, we not therefore, — this attracted crime. Why would that argument, the Dutch experience that this exactly attracted the crime — thus a completely illegal circuit with a reasonable question and no punishment for any drug use — not apply in Belgium? Does that not lead you to the conclusion that you should not take the same step in Belgium? In your place, with your expertise in the field of organised crime, I would have reasoned that it would be better not to start there because the courage of demand and the creation of an illegal supply — mixed with a supply of all other drugs that involves it — in a country that is already a spin-off for this kind of illegal activity, is an incredible risk of organized crime.
You do not seem to share that argument. You seem to say that one can perfectly sweep the question, keep the rest in the illegality, and yet very efficiently fight the mafia. I honestly do not understand that.
#66
Official text
De heer Coveliers zat daarnet heftig neen te schudden toen onze CD&V-collega zei dat thuiskweek getolereerd zal worden. Hij schudde heftig neen. Ik meen echter te mogen afleiden uit de teksten dat een beperkte hoeveelheid cannabisplanten thuis zal mogen geteeld worden. Nu schudt de heer Verwilghen ook nee, maar de minister van Volksgezondheid heeft dan weer gezegd dat dit wel moet kunnen. Het staat ook in de teksten, zwart op wit.
Translated text
Mr. Coveliers was shaking strongly when our CD&V colleague said that domestic farming will be tolerated. He shook strongly no. However, I think it can be inferred from the texts that a limited amount of cannabis plants will be allowed to be grown at home. Now Mr. Verwilghen also shakes no, but the Minister of Public Health has then again said that this should be possible. It is also stated in the texts, black on white.
#67
Official text
Mijnheer de voorzitter, mogen wij duidelijkheid vragen wat dat betreft? Men wil dus, zegt de heer Coveliers, duidelijke aanwijzingen geven wat betreft het cannabisgebruik. We weten dus niet hoeveel cannabis men op zak mag hebben. Dat zal dus komen na de verkiezingen misschien, ik weet het niet.. We mogen bovendien geen duidelijkheid hebben of het kweken al dan niet toegelaten is. De VLD-fractieleider zegt van niet, de VLD-minister zegt van niet, maar de andere regeringspartners zeggen blijkbaar van wel. Die vraag moet beantwoord worden!
Translated text
Can we ask for clarity in this regard? So, says Mr. Coveliers, one wants to give clear clues regarding the use of cannabis. Therefore, we do not know how much cannabis one can have in his pocket. Maybe it will happen after the election, I don’t know. Furthermore, we must not have clarity as to whether cultivation is permitted or not. The VLD faction leader says no, the VLD minister says no, but the other government partners apparently say yes. That question must be answered!
#68
Official text
(...
Translated text
( ... ...
#69
Official text
Mijnheer Deseyn, u spreekt straks ook. Wacht toch een beetje het debat af, laat het zijn normaal verloop kennen. De heer Coveliers werd onderbroken. De heer Coveliers heeft het woord en op het einde van het debat spreken de twee ministers. U mag één zinnetje zeggen.
Translated text
Mr. Deseyn, you will also speak later. Wait a little while for the debate, let it know its normal course. Mr Coveliers was interrupted. Mr Coveliers has the word and at the end of the debate the two ministers speak. You can say one sentence.
#70
Official text
In de commissie heb ik onlangs gevraagd: mag ik nu kweken thuis, en hoeveel? De minister van Volksgezondheid heeft daarop geantwoord: ja, natuurlijk, enkele plantjes, maar als het over een hele plantage gaat, dan zal er natuurlijk iets volgen. Hij kon daarop nog geen cijfer plakken, want dat zou alleen moeilijkheden creëren. Er is dus een wezenlijk verschil met wat de minister van Justitie beweert. Ik vind dat een heel essentiële vraag en ik zou daar graag een antwoord op hebben van de betrokken ministers.
Translated text
In the committee I recently asked: can I now grow at home, and how much? The Minister of Health replied: Yes, of course, some plants, but if it is a whole plantation, then of course something will follow. He could not put a number on it yet, because that would only create difficulties. There is, therefore, a substantial difference from what the Minister of Justice claims. I think this is a very essential question and I would like to have an answer from the ministers involved.
#71
Official text
Het is allemaal belangrijk, maar laat nu de heer Coveliers zijn redenering afmaken.
Translated text
It is all important, but now let Mr. Coveliers finish his reasoning.
#72
Official text
Ik betreur dat na het bijzonder interessant maatschappelijk probleem dat door collega Vandeurzen naar voren werd gebracht, men mij begint te ondervragen over een detail waarop ik dadelijk nog terugkom. Mijnheer De Man, laat mij toch eens uitspreken. Ik denk niet dat de georganiseerde misdaad bevorderd gaat worden door het kweken van cannabis. Dat is niet waar. Lees de analyses daarover. Dat is manifest onjuist.
Translated text
I regret that after the ⁇ interesting social problem raised by colleague Vandeurzen, one begins to question me about a detail to which I will soon return. Mr. Man, let me speak. I don’t think organized crime will be promoted by growing cannabis. That is not true. Read the analyses on this. This is manifestly wrong.
#73
Official text
Mijnheer De Man, het is niet correct dat u op bestendige wijze iemand onderbreekt die een aantal gedachten aan het ontwikkelen is. Ik laat dat graag toe. Laat hem nu zijn redenering afmaken. Hij kent de vragen van de heer Vandeurzen en de heer Deseyn en uzelf. Hij weet het goed. Hij is groot genoeg om zijn redenering af te maken. Mijnheer Coveliers, gaat u door.
Translated text
Mr. De Man, it is not correct that you permanently interrupt someone who is developing some thoughts. I would like to allow that. Let him finish his reasoning. He knows the questions of Mr. Vandeurzen and Mr. Deseyn and yourself. He knows well. He is big enough to complete his reasoning. Mr Coveliers, you go on.
#74
Official text
Ik ga nu antwoorden op de vraag van collega Vandeurzen, of dat toch proberen. Ik zal de problematiek van de huis-, tuin- en keukenplanten aanstonds ook behandelen, maar niet nu.
Ik vind het een belangrijk probleem. Dat is daarnet ook duidelijk gemaakt door de ietwat naïeve opmerking van collega Els Van Weert. U kunt natuurlijk iedere criminaliteit wegnemen door niets meer te verbieden. Dat is evident, dat is juist. Om 100% efficiënt de georganiseerde misdaad aan te pakken, hebt u gelijk door te zeggen dat alles verboden is en zo hard mogelijk wordt aangepakt. Hoewel, men heeft geprobeerd alle druggebruikers hard aan te pakken en een mogelijkheid te geven tot ontsnappen. U kent de wet die bepaalde dat als men zijn dealer verklikte, men vrijuit zou gaan. Er zijn zeer weinig gevallen bekend — ik geloof een tiental — van mensen die dat gedaan hebben. Dat is juist. Wat is de poging die u moet afwegen? Ik heb dat in het begin gezegd. Dat is de vraag naar wat we eventueel niet kunnen vervolgen. Het gaat dus niet over gedogen, maar over wat we niet kunnen vervolgen. Wat kunnen we doen als we de misdaadondernemingen kennen? In uw streek bijvoorbeeld zijn er veel xtc-labs die bijna wereldwijd exporteren. Zij verschuiven en verplaatsen zich zeer veel, ook naar Nederlands Limburg. Dat heeft blijkbaar iets met die streek te maken. Iemand heeft dat op een pijnlijke manier ondervonden, zoals u weet, nog niet zo heel lang geleden. De moderne misdaadondernemingen gaan zich in de eerste plaats diversifiëren en gaan zich niet uitsluitend met één aspect van de criminaliteit bezighouden. Zij zullen tegelijk aan mensenhandel doen, antiekdiefstallen, oplichting en noem maar op, plus daarbij — daarin hebt u gelijk — verdovende middelen. Daarbij zal geen onderscheid worden gemaakt in grote mate tussen welke verdovende middelen. Indien men cannabis niet meer vervolgt en men laat thuis een plantje toe, dan hebben we de kans dat het er minder zal bij zijn. Ik denk dat dit niks te maken heeft met de aanpak van de georganiseerde misdaad.
Voor die vormen van criminaliteit zijn middelen en moderne politietechnieken voorzien. Ik denk niet dat het niet vervolgen van hetgeen ik zo dadelijk nog eens duidelijk wil omschrijven ook maar enige negatieve invloed gaat hebben op de aanpak van de georganiseerde misdaad. Ik ken de stelling van Charles Dewinter die hij naar voren heeft gebracht in de commissie. Ik deel die niet volledig wat dat aspect betreft, hoewel ik hem apprecieer als politieman.
Een ander aspect is het aanbod van het warenhuissysteem, van de dealers. Ik denk dat het een juiste vaststelling is dat er bijna een warenhuissysteem is. Bij de vervolging moet er zeer goed opgelet worden dat men zich niet laat misleiden, want het dealen op zich blijft verboden. Daar moet men dus tegen optreden. Wat is de situatie? U hebt de preventie die zeer belangrijk is want u bereikt er in principe iedereen mee. U moet echter ook een repressie hebben die erop volgt, want anders mislukt die aanpak. Wat wordt er gesteld over de repressie? We zeggen dat we alle bezit van verdovende middelen zullen vervolgen, maar zullen alleen, in bepaalde heel beperkte omstandigheden, het bezit van een hoeveelheid cannabis voor één dag — zo staat er letterlijk, de hoeveelheid zal men nadien nog moeten specificeren in een omzendbrief — niet vervolgen. Dan heb ik het over het bezit. Het gebruik van drugs wordt nooit vervolgd, enkel het bezit, het verhandelen of het aanmaken. Dat is zo omdat iemand die gebruikt het per definitie ook bezit. Vandaar dat het nergens in een wettekst is vermeld.
Het is slechts een heel klein aspectje als men zegt dat enkel voor cannabis een kleine hoeveelheid voor dagelijks gebruik getolereerd is, als het geen overlast betekent. Die overlast specifiëren we met, ten eerste, het bijzijn van minderjarigen. Ik ben het helemaal oneens met het verlagen van de leeftijd. Men moet een grens trekken en volgens mij is de enige maatschappelijk aanvaarde leeftijd voor alles wat te maken heeft met meerderjarigheid 18 jaar. Dat geldt voor stemrecht, voor strafrechtelijke aansprakelijkheid en naar mijn gevoel voor alles. 18 jaar lijkt mij een basisleeftijd, een drempel waaronder we volgens mij niet kunnen gaan. In het bijzijn van minderjarigen is bezit dus per definitie overlast en per definitie strafbaar.
Wat betekent dat nu voor een festival, want daarover gaat het toch? Ik heb er nog over gediscussieerd met een van de kandidaten op een van de VLD-lijsten. Wel, dan komen we terug bij die risico-theorie. We hebben duidelijkheid gecreëerd die we misschien te danken hebben — ik wil dat gerust toegeven — aan de ervaring met de vorige omzendbrief en de moeilijkheden die daaruit voortgevloeid zijn bij de vervolging. Het leerde ons dat we duidelijk moeten omschrijven wanneer er niet vervolgd wordt en duidelijk zeggen dat al de rest wel vervolgd wordt. Alleen een bepaald stukje gaan we niet vervolgen, waarbij het de bezitter van het product is die het risico neemt. Iemand die cannabis op zak heeft weet dat het risico bestaat dat hij daarvoor zal geverbaliseerd worden.
Hij weet dat hij op een heel grote weide kan staan, waar één minderjarige aanwezig is, en dat er een substituut kan zijn die hem daarvoor vervolgt. Als dat zich voordoet, dan moet men niet zeggen: op Torhout-Werchter word ik gevat en op een andere weide niet. Neen, men heeft dat risico bewust genomen en de strafwet kan dus worden toegepast wanneer het openbaar ministerie meent dat dit moet en wanneer nadien de rechter meent dat dit moet, op basis van de elementen vervat in de wet.
Translated text
I will now respond to the question of colleague Vandeurzen, or try it anyway. I will also address the problem of house, garden and kitchen plants at this time, but not now.
I think it is an important problem. This is also made clear by the somewhat naive commentary of colleague Els Van Weert. You can, of course, eliminate any crime by forbidding nothing else. That is obvious, that is correct. In order to tackle organised crime 100% efficiently, you are right to say that everything is forbidden and is addressed as hard as possible. Although, one has tried to tackle all drug users hard and give a chance to escape. You know the law that stipulated that if one snatched his dealer, one would go freely. There are very few known cases — I believe a dozen — of people who have done so. That is right. What is the attempt you should weigh? I said that in the beginning. This is the question of what we may not be able to pursue. Therefore, it is not a question of courage, but of what we cannot pursue. What can we do if we know the criminal companies? In your region, for example, there are many xtc labs that export almost globally. They move and move very much, including to Dutch Limburg. It seems to have something to do with that area. Someone experienced it in a painful way, as you know, not so long ago. Modern criminal enterprises are primarily going to diversify and are not going to deal exclusively with one aspect of crime. They will simultaneously engage in human trafficking, antique theft, fraud and mention, plus – in this you are right – narcotic drugs. There will not be much distinction between which drugs. If you no longer pursue cannabis and allow a plant at home, then we have a chance that it will be less there. I think this has nothing to do with the approach to organized crime.
For these forms of crime, resources and modern police techniques are provided. I do not think that the failure to prosecute what I would like to describe so quickly will have any negative impact on the approach to organized crime. I know the position of Charles Dewinter which he put forward in the committee. I do not share that fully in that aspect, although I appreciate him as a police officer. Their
Another aspect is the supply of the warehouse system, from the dealers. I think it is a correct conclusion that there is almost a warehouse system. During the persecution, one must be very careful not to let one be deceived, for dealing in itself remains forbidden. Therefore, it is necessary to act against this. What is the situation? You have the prevention that is very important because you basically reach everyone with it. However, you should also have a repression that follows it, otherwise that approach will fail. What is being said about repression? We say that we will prosecute all possession of narcotic drugs, but we will only, under certain very limited circumstances, not prosecute the possession of a quantity of cannabis for one day — as it is literally stated, the quantity will then have to be specified in a circulation letter. Then I’m talking about property. The use of drugs is never prosecuted, only the possession, the trade or the creation. This is because someone who uses it per definition also owns it. Therefore, it is not mentioned anywhere in a legal text.
It is only a very small aspect if one says that only for cannabis a small amount is tolerated for daily use, if it does not mean inconvenience. This disturbance is specified with, first, the presence of minors. I totally disagree with the reduction of age. One must draw a limit and, in my opinion, the only socially accepted age for everything related to majority is 18 years. This applies to voting rights, to criminal liability and, in my opinion, to everything. 18 years seems to me a basic age, a threshold below which I think we cannot go. In the presence of minors, possession is therefore by definition inconvenience and by definition punishable. Their
What does this mean for a festival, because that’s what it’s about? I have discussed this with one of the candidates on one of the VLD lists. Well, then we go back to that risk theory. We have created clarity, which we may owe — I am sure to admit — to the experience of the previous letter of conversion and the difficulties resulting from it in the persecution. It taught us that we must clearly describe when not being persecuted and clearly say that everyone else is being persecuted. Only a certain piece we will not prosecute, where it is the owner of the product who takes the risk. Anyone who has cannabis in his pocket knows that there is a risk that he will be verbalized before that.
He knows that he can stand on a very large lawn, where one minor is present, and that there can be a substitute who will pursue him for that. If that happens, then one should not say: on Torhout-Werchter I am caught and on another pasture not. No, one has consciously taken that risk and the Criminal Code can therefore be applied when the public prosecutor considers that this should be done and when subsequently the judge considers that this should be done, based on the elements contained in the law.
#75
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#76
Official text
Dat is dan het probleem van mijnheer Mayeur.
Translated text
That is the problem of Mr. Mayeur.
#77
Official text
De wetgever gaat optreden in een materie waar de preventieve duidelijke boodschap zo belangrijk is. Als de heer Mayeur hier vanmorgen het totaal tegenovergestelde komt zeggen van wat de heer Coveliers verklaart, dan scheelt er manifest iets met de kwaliteit van ons werk. Ik versta het niet goed mijnheer Coveliers. U bent nu bezig om de groep te verkleinen die met de grootste zekerheid weet dat hij wel een strafbaar feit pleegt, maar niet worden vervolgd. U maakt die groep compacter en kleiner.
Ik spreek mij er niet over uit of met een kanon op een mug moet worden geschoten, dat zijn de prioriteiten van het openbaar ministerie. Waarom moeten wij echter voor iemand die iets strafbaar doet — en dat kan klein of groot zijn — een zodanige uitzondering maken op alle principes uit ons strafprocesrecht? Om enkele mensen de zekerheid te geven dat het strafbaar is, maar dat er niets kan gebeuren? Om de kans te geven aan de maffia om dan via de push in de vraag een dynamiek te brengen in de illegaliteit van het aanbod? Waarom wilt u dat risico nemen? Zegt u dat eens.
Translated text
The legislature will act in a matter where the preventive clear message is so important. If Mr. Mayeur comes here this morning to say the exact opposite of what Mr. Coveliers explains, then there is manifestly something wrong with the quality of our work. I don’t understand it well, Mr. Coveliers. You are now reducing the group who with the utmost certainty knows that they are committing a criminal offence, but are not being prosecuted. You make that group more compact and smaller.
I’m not talking about whether to shoot a mosquito with a cannon, that’s the prosecutor’s priorities. But why should we make such an exception to all the principles of our criminal procedure law for someone who commits a criminal offence — which can be small or large? To give some people the assurance that it is criminal, but that nothing can happen? To give the mafia a chance to bring through the push in the question a dynamic in the illegality of the supply? Why do you want to take that risk? Tell me that.
#78
Official text
Ik meen daarvoor twee redenen te mogen aanhalen. Ten eerste, omdat uit het verleden is gebleken dat het vervolgen van iedereen blijkbaar totaal onmogelijk is. Het nadeel van de vorige rondzendbrief was dat door die onmogelijkheid — ten minste, diegenen die het moesten toepassen stelden het zo — anderen die wel moesten worden vervolgd, niet werden vervolgd.
Translated text
I think there are two reasons for this. First, because from the past it has been shown that persecuting everyone is apparently completely impossible. The disadvantage of the previous round letter was that because of that impossibility — at least, those who had to apply it so stated — others who had to be persecuted were not persecuted.
#79
Official text
Waarom doen wij dit? Omdat wij niet per definitie een genotmogelijkheid willen afnemen van iemand. Er zijn x aantal mensen die dat doen, die in die omstandigheden daarmee geen enkele maatschappelijke schade veroorzaken en daarmee geen enkel bijkomend risico betekenen en die niet de vrijheid van iemand anders afnemen. Dan moeten ons gerechtelijk apparaat en onze recherchekracht zich daarop niet gaan focussen. Die kunnen wij beter gebruiken om onder meer een aantal grote vormen van georganiseerde misdaad met daarbij horende fraudes en dergelijke op te lossen.
Translated text
Why do we do this? Because we do not by definition want to take away a pleasure opportunity from someone. There are x numbers of people who do so, who in those circumstances do not cause any social damage and therefore do not represent any additional risk and who do not diminish the freedom of someone else. Then our judicial system and our research force should not focus on this. We can better use them to address, among other things, a number of major forms of organized crime with related fraud and the like.
#80
Official text
Dat is de reden, mijnheer Vandeurzen. Dat is ook de reden waarom wij zeer duidelijk zeggen: verdovende middelen die op de lijst staan zijn verboden, alleen zal er niet vervolgd worden in die omstandigheden. Als u toch cannabis neemt, dan is het aan u om ervoor te zorgen dat u binnen die omstandigheden blijft.
Translated text
That is why, Mr Vandeurzen. That is also why we say very clearly: Narcotic drugs that are on the list are prohibited, only will not be prosecuted in those circumstances. If you are still taking cannabis, it is up to you to ensure that you remain within those circumstances.
#81
Official text
Indien nadien een openbaar ministerie bewijst dat je buiten die omstandigheden valt en de rechter neemt dat aan, dan is dat uw risico en moet u er ook voor opdraaien. Dat is precies de essentie van deze tekst.
Translated text
If a public prosecutor subsequently proves that you fall outside those circumstances and the judge acknowledges that, then that is your risk and you must also act for it. That is precisely the essence of this text.
#82
Official text
(...
Translated text
( ... ...
#83
Official text
Mijnheer Vandeurzen, ik weet dat u net zoals vele andere collega's zeer gemotiveerd bent over dit debat in deze Kamer, maar het is ook moeilijk voor degene die spreekt.
Translated text
Mr Vandeurzen, I know that you, like many other colleagues, are very motivated about this debate in this Chamber, but it is also difficult for the speaker.
#84
Official text
Ik heb geen probleem...
Translated text
I have no problem...
#85
Official text
Ik weet het, maar de heer Vandeurzen...
Translated text
I know, but Mr. Vandeurzen...
#86
Official text
Als het redelijke vragen zijn, zoals die van de heer Vandeurzen, heb ik er geen probleem mee.
Translated text
If these are reasonable questions, such as those of Mr Vandeurzen, I have no problem with them.
#87
Official text
Ik zou over dit punt graag uw mening willen en ook die van de heer Erdman. U zegt dat, als iemand rondloopt met een gebruikershoeveelheid cannabis, hij de volgende inschatting moet maken: als de politieman vindt dat het te veel is kan hij proces-verbaal opstellen en het parket inschakelen. In het slechtste geval brengt de procureur u tot voor de rechter. U zegt dat, als u maar die gebruikershoeveelheid bezit, de rechter u niet kan straffen. U zegt dat ook in het verslag, ik heb het goed gelezen en ik citeer het hier: "...Immers, in de toekomst is het bezit van een hoeveelheid cannabis voor persoonlijk gebruik — geen overlast, geen problematisch gebruik -, niet langer strafbaar. Nu vind ik dat persoonlijk — en ik kijk naar collega Erdman — volstrekt in strijd met de letter van de tekst. In de commissie voor de Justitie — en u weet dat heel goed, mijnheer Erdman — heeft u gezegd dat de procureur alle vrijheid heeft. Als hij door een andere bron geïnformeerd wordt over het feit dat iemand een gebruikershoeveelheid bezit, kan hij hem perfect veroordelen, want het blijft strafbaar.
Kijk eens, dit zijn nu twee eminente juristen van twee partijen van de meerderheid. De ene zegt dat het gewone gebruik niet meer strafbaar is, iets wat nooit gezegd is in de voorbije jaren, maar nu wel door de heer Coveliers. De heer Erdman heeft gezegd dat op basis van deze wet de procureur die door een andere omstandigheid dan het proces-verbaal kennis krijgt van het feit, hij wel kan straffen, want het blijft strafbaar. Wat moet ik nu denken van die twee interpretaties? Dat moet u mij eens uitleggen.
Translated text
I would like to hear your opinion on this point and also that of Mr. Erdman. You say that if someone walks around with a user quantity of cannabis, he should make the following estimate: if the policeman finds it is too much, he can draw up a process-verbal and turn on the parquet. In the worst case, the prosecutor will bring you to court. You say that if you only own that number of users, the judge cannot punish you. You also say that in the report, I read it well and I quote it here: "...Immers, in the future, possession of a quantity of cannabis for personal use — no annoyance, no problematic use — will no longer be punishable. Now I find that personally — and I look at colleague Erdman — completely contrary to the letter of the text. In the Justice Committee — and you know that very well, Mr. Erdman — you have said that the prosecutor has all freedom. If he is informed by another source about the fact that someone owns a user volume, he can perfectly condemn him, as it remains punishable.
Look, these are now two eminent lawyers from two majority parties. One says that ordinary use is no longer criminal, something that has never been said in recent years, but now by Mr. Coveliers. Mr. Erdman has said that on the basis of this law the prosecutor who becomes aware of the fact by a circumstance other than the process-verbal, he can punish, because it remains punishable. What should I think of these two interpretations? You have to explain it to me.
#88
Official text
Ik zal het proberen duidelijk te maken met een voorbeeld dat buiten de drugsfeer valt, maar wel te maken heeft met strafrecht. U weet dat diefstal tussen echtgenoten niet bestaat, ook al is men getrouwd met een contract van scheiding van goederen. Indien één van de echtgenoten een goed wegneemt denkende dat het van zijn echtgenoot of echtgenote is, maar het blijkt nadien zelfs maar gedeeltelijk van een derde te zijn, dan wordt het strafbaar. Dat is precies wat ik bedoel. De wet zegt dat men niet zal vervolgen in bepaalde omstandigheden. Indien iemand de verantwoordelijkheid neemt het toch te doen, dan zal het aan het openbaar ministerie zijn om in het kader van het vervolgingsbeleid en in het kader van een efficiënt gebruik van opsporings- en vervolgingscapaciteiten — wat men zo mooi de integrale kwaliteitszorg noemt die door de parketten-generaal wordt nageleefd — te kijken of het zinvol is die man of vrouw voor de rechter te brengen. Dan zal de rechter nog moeten oordelen in hoeverre men al dan niet valt onder de uitzondering die in deze wet is ingeschreven.
Men kan de rechter niet opleggen wat hij moet doen. Ik heb uit ervaring geleerd dat als de rechter zijn vonnis of arrest uitspreekt, men dat nadien kan interpreteren, maar men kan moeilijk op voorhand zeggen dat hij dit of dat moet. Hij zal dus de mogelijkheid hebben om zich ook daarover, al was het maar op basis van artikel 151 van de Grondwet, uit te spreken.
Mijnheer de voorzitter, als u mij toestaat zou ik nog kort enkele dingen willen zeggen over de registratie. Ik ga het niet meer hebben over overlast, want daar hebben we het al over gehad. Het is een subjectief begrip, dat is evident.
Translated text
I will try to clarify it with an example that falls outside the drug field, but has to do with criminal law. You know that theft between spouses does not exist, even if one is married with a contract of separation of property. If one of the spouses takes away a property thinking that it belongs to his husband or wife, but it later turns out to be even partially owned by a third party, it becomes punishable. That is exactly what I mean. The law says that one will not be prosecuted under certain circumstances. If anyone assumes the responsibility to do so anyway, it will be up to the Public Prosecutor’s Office to see, within the framework of the prosecution policy and within the framework of an efficient use of the prosecution and prosecution capabilities – what is so well called the integral quality assurance that is observed by the Prosecutor General – whether it makes sense to bring that man or woman before the court. Then the judge will still have to judge whether or not one falls under the exception inscribed in this law.
You cannot tell the judge what to do. I have learned from experience that when the judge makes his judgment or judgment, one can interpret it later, but one can hardly say in advance that he should this or that. He will therefore have the opportunity to speak on this issue, even if it is only based on Article 151 of the Constitution.
Mr. Speaker, if you allow me, I would like to briefly say a few things about the registration. I’m not going to talk about discomfort anymore, because we’ve already talked about it. It is a subjective concept, which is obvious.
#89
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik herinner mij dat de heer Coveliers zich in het begin verzet heeft tegen de anonieme registratie. Hij poneert nu dat de rechter wel zal beslissen, maar op basis van anonieme registratie gaat hij dat zeer moeilijk kunnen doen. Ik ben benieuwd naar uw uitleg.
Translated text
Mr. Coveliers opposed anonymous registration at the beginning. He now points out that the judge will decide, but on the basis of anonymous registration he will be very difficult to do that. I look forward to your explanation.
#90
Official text
Mijnheer de voorzitter, mijnheer De Man, u weet dat in het kader van een visie op de handhaving van een beperkt aantal normen, men ook een visie heeft op wat Justitie eigenlijk zou moeten doen, wat het openbaar ministerie, de politie aansturende zou moeten doen en wat men voorlegt aan de rechter. Niet wat die rechter moet doen. Dat is zijn taak, daar mag de wetgever niet in tussenkomen. Daar gaat het precies over. Er is een wijziging, terecht, van het artikel 40 van de wet op het politieambt. Wat zegt deze tekst? Die tekst zegt dat politieagenten — inspecteurs moeten we nu zeggen — proces-verbaal moeten maken van alle feiten die hun ten ore komen en dit moeten overzenden aan de procureur des konings. Het enige wat in deze tekst wordt gezegd is dat, wanneer in bepaalde omstandigheden door een meerderjarige een dagelijkse dosis — die in de rondzendbrief nader in eenheden zal worden omschreven — wordt gebruikt, er geen overlast is, enzovoort, de agent geen proces-verbaal moet opmaken. Wat betekent dat? In iedere normale politieorganisatie bepaalt men op basis van de misdaadanalyses die men krijgt, op basis van de reactie van de cliënt, zijnde de bevolking, welk vervolgingsbeleid men gaat opstellen. Daar zal men dus tegen de agenten zeggen in welke omstandigheden ze geen proces-verbaal moeten opstellen, maar wel registreren. Registreer dat eenvoudig en dan wordt dat maandelijks overgezonden aan het openbaar ministerie zodanig dat het openbaar ministerie, indien het zulks wenst, eventueel meer gerichte acties kan gaan ondernemen.
Dat is hetzelfde met een aantal andere elementen. Bijvoorbeeld, wanneer men gaat vaststellen dat er bepaalde milieudelicten aangegeven worden, geregistreerd worden, ook door politiemensen, dan gaan ze ook niet onmiddellijk een proces-verbaal opmaken, maar gaat men veeleer gerichte acties ondernemen om daar ook gericht te kunnen optreden. Dat heet dan de efficiëntie van het strafrecht waarbij men gaat uitrekenen wat het betekent wat men inzet namens de gemeenschap om een bepaalde norm proberen te handhaven en wat het resultaat daarvan is. Dan komt men tot de bepaling van het strafbeleid wanneer men de efficiëntie van het strafrecht daar gaat inpassen. Er zijn andere teksten die hier binnenkort worden besproken, die over wereldproblemen gaan, waar men dezelfde vraag eens zou moeten stellen naar de efficiëntie van het strafrecht overigens.
De vraag is: is het wel efficiënt, wat we nu gaan doen? Daar zullen we het dan over hebben als die teksten hier naar voren komen. Dat is de reden van de registratie.
Translated text
Mr. Speaker, Mr. De Man, you know that within the framework of a vision on the enforcement of a limited number of standards, one also has a vision on what Justice should actually do, what the prosecutor’s office, the police should do, and what one submits to the court. Not what the judge should do. That is their job, and the legislator should not interfere with it. That is exactly what it is about. There is an amendment, rightly, to Article 40 of the Law on the Police Office. What does this text say? That text says that police officers — inspectors we must now say — must make process-verbals of all facts that come to their hearing and transmit them to the king’s prosecutor. The only thing that is said in this text is that when, under certain circumstances, an adult uses a daily dose — which will be further described in units in the circular letter — there is no inconvenience, and so on, the agent must not draw up a process-verbal. What does that mean? In any normal police organization, one determines on the basis of the criminal analysis that one receives, on the basis of the response of the client, which is the population, what prosecution policy one is going to develop. There, therefore, one will tell the agents under what circumstances they should not draw up a process-verbal, but register. Simply register that and then it will be transmitted monthly to the Prosecutor’s Office so that the Prosecutor’s Office, if so desired, may start taking more targeted actions.
This is the same with a number of other elements. For example, when one is going to find that certain environmental crimes are ⁇ , registered, including by police officers, then they will not immediately draw up a process-verbal, but rather take targeted actions to be able to act there too. This is called the efficiency of criminal law in which one begins to calculate what it means what one uses on behalf of the community to try to maintain a certain norm and what the result of it is. Then one comes to the determination of the criminal policy when one goes to fit the efficiency of the criminal law there. There are other texts that will be discussed here soon, which deal with global problems, where one should ask the same question about the efficiency of criminal law, by the way.
The question is: is it efficient, what will we do now? We will talk about this when these texts come up here. That is the reason for the registration.
#91
Official text
Voorzitter, ik vind wel dat collega Coveliers correct moet zijn. De registratie waarin in artikel 16 is voorzien, is de anonieme registratie. Dat is niet de autonome politieafhandeling waarbij het parket of de politieofficier een aantal informaties bij zich heeft en een aantal onderzoeksdaden afwerkt om dan het dossier aan het parket over te zenden. Het gaat er om dat hij aan de procureur niet kan zeggen wie het feit heeft gepleegd. De bedoeling was duidelijk: de ketting van de justitie, die begint met een vaststelling die het openbaar ministerie moet toelaten om te reageren, kan niet starten. In mijn ogen staat er in de wet niets geschreven over het verbod om te vervolgen. Dat denk ik niet. Ik zal die vraag met veel plezier straks nog eens aan collega Erdman stellen.
Ik wil u nog eens vragen om verduidelijking. Ik stel die vraag ook aan de minister van Volksgezondheid. In uw nieuw artikel, dat afwijkt van artikel 40 van de politiewet, zegt u: "In afwijking van dat artikel wordt in geval van de vaststelling van het bezit door een meerderjarige enzovoort... slechts tot registratie door de politie overgegaan". U zegt nu dat dit wil zeggen dat de politieagent niet moet verbaliseren. Als hij niet moet, dan mag hij anoniem registreren. Dat had ik eens graag geweten. Is dat de interpretatie die de minister van Volksgezondheid daaraan geeft? Dan zie ik überhaupt het nut van deze hele oefening niet in. Is het zo dat er volgens de minister van Volksgezondheid staat dat, als een politieagent iemand betrapt met een jointje, hij toch besluit dat hij een PV mag opstellen, ook al vindt hij het een gebruikershoeveelheid? Hij moet geen PV maken, maar hij mag er een maken. Is het dat, mijnheer Tavernier?
Translated text
Mr. Coveliers should be correct. The registration provided for in Article 16 shall be the anonymous registration. This is not the autonomous police handling in which the prosecutor’s office or the police officer has some information with them and completes a number of investigative acts to then transmit the file to the prosecutor’s office. The point is that he cannot tell the prosecutor who committed the fact. The intention was clear: the chain of justice, which begins with a determination that should allow the prosecutor to respond, cannot start. In my view, there is nothing written in the law about the prohibition of prosecution. I do not think. I will with great pleasure again ask this question to colleague Erdman later.
I would like to ask you again for clarification. This question is also addressed to the Minister of Health. In your new article, which deviates from article 40 of the Police Act, you say: "In derogation from that article, in the case of the establishment of possession by a major, and so on, the... It has only been registered by the police.” You now say that this means that the police officer should not verbalize. If he does not have to, he can register anonymously. I would have liked to know that. Is this the interpretation that the Minister of Health gives to this? I do not see the usefulness of this whole exercise. Is it true that, according to the Minister of Health, it is stated that, if a police officer catches someone with a joint, he still decides that he can draw up a PV, even if he considers it a number of users? He doesn’t have to make a PV, but he can make one. Is it that, Mr. Tavernier?
#92
Official text
Dat is toch evident, mijnheer Vandeurzen.
Translated text
This is obvious, Mr Vandeurzen.
#93
Official text
Ik vraag dit aan de minister.
Translated text
I ask this to the Minister.
#94
Official text
Is deze vraag minder hoogstaand omdat u ze aan mijnheer Tavernier stelt?
Translated text
Is this question less high because you are asking it to Mr. Tavernier?
#95
Official text
Ik denk dat het belangrijk is de tekst te nemen zoals hij is. U moet die echt letterlijk nemen. Ik geloof dat er staat: wordt overgegaan tot. Dan volg ik volledig de redenering van de heer Coveliers. Wat is eigenlijk de bedoeling? Dat is dat als u via registratie, het vaststellen en noteren van een aantal zaken merkt dat een globaal probleem eventueel toeneemt, u gerichte acties kunt doen, efficiënt, niet op basis van een papierberg, maar op basis van registraties waarvan u maandelijks rapport opmaakt. Dat is de bedoeling. Zo krijgt u een overzicht en gaat u als het nodig is tot acties over. Ik volg dus volledig de redenering van de heer Coveliers.
Translated text
I think it is important to take the text as it is. You need to take it literally. I believe that it is stated: is passed to. Then I fully follow the reasoning of Mr. Coveliers. What is actually the intention? That is, if through registration, establishing and noting a number of things, you notice that a global problem may potentially increase, you can take targeted actions, efficiently, not based on a mountain of paper, but based on records of which you report monthly. That is the intention. This way you will get an overview and move on to actions if necessary. I therefore fully follow the reasoning of Mr Coveliers.
#96
Official text
Dit is een moeilijk debat. We moeten niet een debat in het debat houden. Ik vraag de minister niet te antwoorden tot de sprekers gedaan hebben. Ik kan ook straks antwoorden na het debat. U kunt geen debat in het debat houden met een spreker die telkens wordt onderbroken. Zo gaat dat niet, dat weet u ook wel. De minister zal antwoorden en daarna heeft de Kamer een repliek. Mijnheer Vandeurzen, voor de laatste keer en dan gaat de heer Coveliers besluiten.
Translated text
This is a difficult debate. We should not have a debate in the debate. I ask the Minister not to answer until the speakers have done. I will be able to answer after the debate. You cannot hold a debate in the debate with a speaker who is interrupted every time. This is not the case, you know. The Minister will answer and then the Chamber will have a replica. Mr. Vandeurzen, for the last time and then Mr. Coveliers will decide.
#97
Official text
Mijnheer de voorzitter, wat de minister van Volksgezondheid zegt, is zeer belangrijk. De verklaring van de heer Coveliers ging over de vaststelling van een gebruikershoeveelheid bij meerderjarigen bij niet-problematisch gebruik en geen overlast. De heer Tavernier zegt dat de tekst volgens hem duidelijk is. Er mag geen proces-verbaal worden gemaakt en er moet registratie zijn. De heer Coveliers zegt het tegenovergestelde, namelijk er moet geen proces-verbaal zijn, het mag er zijn. Dat zijn twee totaal verschillende interpretaties. Wat die registratie betreft, mijnheer Tavernier, begrijp ik het totaal niet. Hoe kan men nu een maand nadien zeggen dat het problematisch was en verder moet worden onderzocht als men zelfs niet weet over...
Translated text
What the Minister of Health says is very important. Mr. Coveliers’s statement concerned the determination of a user volume in the majority with non-problematic use and no inconvenience. Mr. Tavernier says the text is clear in his opinion. There must be no process-verbal and there must be registration. Mr. Coveliers says the opposite, namely, there must be no process-verbal, it must be there. These are two completely different interpretations. Regarding this registration, Mr. Tavernier, I do not understand it altogether. How can one now a month later say that it was problematic and needs to be further investigated if one doesn’t even know about...
#98
Official text
Op het laatste punt hebt u de minister verkeerd begrepen. Er is geen enkele politiedienst die zijn agenten zomaar op straat stuurt om alles op te pakken waar ze procesverbaal van kunnen maken. Ik hoop dat althans. Er wordt toch wel degelijk — denk ik — overlegd over wat er moet gebeuren en hoe dat moet gebeuren op basis van analyses, wijkvergaderingen, de criminaliteitsanalyse die daar gebeurt, krantenberichten en noem maar op. Op basis daarvan gaat men zeggen wat nu precies de taak is van een aantal politiemensen. Indien men dus tegen de politiemensen gaat zeggen dat zij moeten focussen op drugbezit, zal men hen zeggen dat, indien zij menen dat het daar niet onder valt, zij het recht hebben om proces-verbaal op te stellen. Dat is hetzelfde met iemand die verkeerd geparkeerd staat. Er zijn heel veel politiemensen die dan — terecht of ten onrechte, daar zal ik mij niet over uitspreken — besluiten om daarvoor geen proces-verbaal op te stellen. Daar beslist de politieman ook zelf. Wanneer het zeer vaak gebeurt dat op een bepaalde plaats dezelfde verkeershinder ontstaat, zal men wel gaan optreden. Mutatis mutandis kan men dat met dit systeem vergelijken. Mijnheer de voorzitter, heren ministers, ik zou nog eens...
Translated text
On the last point, you misunderstood the Minister. There is no single police service that simply sends its agents out on the streets to pick up everything they can make proceedings. I hope at least. There is indeed — I think — consultation about what should be done and how it should be done on the basis of analyses, neighborhood meetings, the crime analysis that takes place there, newspaper reports and let’s mention. Based on this, it will be said what exactly is the task of a number of police officers. So if you say to the police officers that they should focus on drug possession, you will tell them that, if they think it does not fall under that, they have the right to draw up a process-verbal. It is the same with someone who is parked incorrectly. There are a lot of police officers who then — rightly or wrongly, I will not speak about that — decide not to draw up a process-verbal for that. This is decided by the policeman himself. When it happens very often that the same traffic impairment occurs in a certain place, one will take action. Mutatis mutandis this can be compared with this system. Mr. Speaker, Ladies and Gentlemen, I would like to...
#99
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik ben verrast door de stelling van collega Coveliers. In die zin is het zo dat een politieambtenaar die een misdrijf vaststelt de keuze heeft om een proces-verbaal op te maken of niet. Bijvoorbeeld naar aanleiding van een verkeersovertreding kan de politiefunctionaris besluiten dat het niet erg genoeg lijkt om een proces-verbaal op te stellen. Is dit zo?
Translated text
Mr. Speaker, I am surprised by the statement of Mr. Coveliers. In that sense, it is true that a police officer who establishes a crime has the choice to draw up a trial record or not. For example, following a traffic offence, the police officer may decide that it does not seem bad enough to draw up a trial record. Is this so?
#100
Official text
U weet even goed als ik, mijnheer Van Parys, dat dit inderdaad een dagdagelijks gebruik is. Het kan ook niet anders. Anders zal men geen enkele politiepatrouille nog kunnen uitsturen in de stad omdat ze op alle hoeken moeten wachten om een proces-verbaal op te stellen voor een auto die verkeerd geparkeerd staat. Dat is precies één van de opportuniteitsmogelijkheden en één van de bepalingen in het strafbeleid, in het politiebeleid dat moet nageleefd worden. Anders komt men tot politie die all crime fighters worden en niets meer pakken. Dat is het probleem. Ik dacht dat we daar al lang van afgestapt waren.
Translated text
You know as well as I, Mr. Van Parys, that this is indeed a daily practice. Nor can it be otherwise. Otherwise, one will not be able to send any police patrol in the city because they will have to wait at every corner to draw up a trial record for a car that is wrongly parked. That is precisely one of the opportunities and one of the provisions in the criminal policy, in the police policy that must be observed. Otherwise, they come to the police who become all crime fighters and catch nothing more. That is the problem. I thought we had gone away from it for a long time.
#101
Official text
Dit betekent dus een totaal nieuwe stelling ten aanzien van het opportuniteitsbeginsel. Als deze stelling juist is, betekent het dat de politie oordeelt over de opportuniteit van het al dan niet opstellen van een proces-verbaal, hoewel op dit ogenblik artikel 29 van het Wetboek van strafvordering het parket de opportuniteit geeft om al dan niet te vervolgen maar niet aan de politie om daaromtrent een opportuniteitsafweging te maken. Ik moet u zeggen dat we op dit ogenblik werkelijk de principes volkomen vergeten zijn. Collega Coveliers, ik heb u altijd geapprecieerd omwille van uw kennis van de materie. Er kan toch geen discussie zijn over het gegeven dat, wanneer de politiediensten een misdrijf vaststellen, om het even welk misdrijf, zij proces-verbaal moeten opmaken en dat het dan aan het parket is om de opportuniteit van vervolging te overwegen. Als uw stelling juist is, dan zitten we in het "politiesepot". Dan zal de politie kunnen oordelen in welke mate men proces-verbaal opmaakt. Verontschuldig mij, maar dit is werkelijk contra legem, dit is werkelijk tegen alle bepalingen die op dit ogenblik van toepassing zijn. Ik begrijp dat het niet simpel is om uitgelegd te krijgen wat de opdracht is van de politiediensten ten aanzien van misdrijven met betrekking tot de drugsproblematiek, maar om nu van daar uit gaan afleiden dat de politie de mogelijkheid zou hebben om al dan niet proces-verbaal op te stellen... Ik vraag daar akte van het in het verslag. Dan is de verwarring niet alleen totaal inzake de drugsproblematiek, maar ook ten aanzien van het ganse vervolgingsbeleid.
Deze regeling maakt het mogelijk dat ik in de toekomst kan pleiten dat de politiediensten omwille van het even welke omstandigheid ten onrechte proces-verbaal hebben opgemaakt.
Translated text
This means an entirely new position regarding the opportunity principle. If this statement is correct, it means that the police will judge on the opportunity of drawing up or not drawing up a trial record, although at the moment Article 29 of the Code of Criminal Procedure gives the prosecutor’s office the opportunity to prosecute or not, but not to the police to make an opportunity consideration on this subject. I must tell you that at this moment we have truly completely forgotten the principles. Colleague Coveliers, I have always appreciated you for your knowledge of the matter. There can be no dispute about the fact that, when the police services establish a crime, for any crime, they must draw up a process-verbal and that it is then up to the prosecutor’s office to consider the possibility of prosecution. If your statement is correct, then we are in the “police pocket”. Then the police will be able to judge to what extent a process-verbal is drawn up. Sorry, but this is really contra legem, this is really against all the provisions that are currently applicable. I understand that it is not easy to obtain an explanation of what is the task of the police services in relation to crimes related to the drug issue, but to come now to the conclusion that the police would have the possibility to draw up or not process-verbal... I am asking for an act of that in the report. Then the confusion is not only total about the drug issue, but also about the entire prosecution policy.
This arrangement makes it possible for me to argue in the future that the police services, for whatever circumstances, have misformulated the process-verbal.
#102
Official text
Helemaal niet.
Translated text
Absolutely not.
#103
Official text
Inzake de drugproblematiek hebt u de totale verwarring, de chaos gecreëerd. Omdat u in moeilijkheden zit met de groenen en de socialisten komt men terug tot het legaliteitsbeginsel. Artikel 29 bestaat of bestaat niet!
Translated text
With regard to the drug issue, you have created the total confusion, the chaos. Because you are in trouble with the Greens and the Socialists, you come back to the legality principle. Article 29 exists or does not exist.
#104
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik wil opmerken dat het gehakketak onder de aanwezige juristen weinig zoden aan de dijk brengt. Wat de mensen nodig hebben is klare taal! (Hilariteit bij CD&V) Collega's van CD&V, ik wil verwijzen naar de rondzendbrief van de heer Van Parys, op dat ogenblik minister van Justitie, over de vereenvoudigde processen-verbaal. Ik citeer: "Deze vereenvoudigde processen-verbaal zullen door de verbaliserende politiedienst worden opgemaakt, geregistreerd, afgedrukt, opgeborgen en bewaard samen met de eventuele bijlagen. Naargelang de hoeveelheid processenverbaal zal tweewekelijks of maandelijks een listing van al de vereenvoudigde processen-verbaal aan het parket worden verzonden". Mijnheer Van Parys, geef toe dat het evenmin uw bedoeling was dat die allemaal opnieuw door het parket onder de loep zouden worden genomen. In diezelfde nota stelt u dat het contact met de politiedienst die verbaliseert — dat wordt nu die registreert — moet worden beschouwd als een voldoende waarschuwing en herinnering aan de norm voor de gebruiker. Of de politieagent verbaliseert of registreert, voor de gewone man in de straat is daar geen verschil tussen! Zelfs als de politie alleen maar registreert, wordt hij herinnerd aan de norm. Daarover gaat het!
Translated text
Mr. Speaker, I would like to note that the hackketket among the lawyers present brings little sorts to the dig. What people need is clear language! (Hilarity to CD&V) Colleagues of CD&V, I would like to refer to the circular letter of Mr Van Parys, at that time Minister of Justice, on the simplified process-verbal. I quote: “These simplified process verbals will be compiled, recorded, printed, stored and stored by the verbalizing police service together with any annexes. Depending on the amount of process verbals, a listing of all the simplified process verbals will be sent to the parquet every two weeks or every month". Mr. Van Parys, please admit that it was also not your intention that all of these would be reviewed again by the parquet. In that same note you state that contact with the police service that verbalizes — which is now registering — should be considered as a sufficient warning and reminder of the standard for the user. Whether the police officer verbalizes or records, for the ordinary man in the street, there is no difference between! Even if the police only register, he is reminded of the norm. This is about it!
#105
Official text
Mijnheer de voorzitter, het verheugt me dat mevrouw Van de Casteele verwijst naar de rondzendbrief omdat dit mij toelaat daarop in te gaan. De rondzendbrief was de resultante van de besprekingen binnen de werkgroep Drugs die in deze Kamer grondig heeft gefunctioneerd tussen alle democratische fracties van het Parlement. De rondzendbrief is heel duidelijk.
Translated text
Mr. Speaker, I am pleased that Mrs. Van de Casteele refers to the circulation letter because this allows me to get into it. The circular letter was the result of the discussions within the Working Group Drugs which in this Chamber has thoroughly functioned among all democratic groups of Parliament. The circular letter is very clear.
#106
Official text
Tijdens de hoorzittingen werd meermaals gewezen op de onduidelijkheid en de verschillende interpretaties van die omzendbrief.
Translated text
During the hearings, the ambiguity and the different interpretations of that letter of reference were repeatedly pointed out.
#107
Official text
Mijnheer de voorzitter, als u mij even toestaat om de rondzendbrief te citeren ... Het zou misschien niet slecht zijn ten minste te proberen naar mekaar te luisteren. In dit Parlement is dat natuurlijk niet eenvoudig.
In de rondzendbrief staat dat, wanneer men een vaststelling doet van eenvoudig gebruik, de verbalisanten een vereenvoudigd procesverbaal moeten opmaken. Dat is een fundamenteel verschil ten opzichte van de nieuwe regeling. Bij eenvoudig gebruik of bij vaststelling van gebruik van cannabis voor eigen gebruik moet een vereenvoudigd proces-verbaal worden opgemaakt. Wat gebeurt er met deze vereenvoudigde processen-verbaal? Deze worden maandelijks overgezonden aan het parket. Waarom worden deze maandelijks overgezonden aan het parket? Omdat op basis van deze registratie kan worden nagegaan in welke mate er inderdaad sprake is van problematisch gebruik of niet. Op dit ogenblik, in de nieuwe situatie, wordt geen enkel proces-verbaal opgemaakt. Hoe zou het parket dan kunnen in staat zijn geregeld of regelmatig gebruik vast te stellen? Dit was de heel klare lijn. Mevrouw Van de Casteele, dit vereenvoudigd proces-verbaal was inderdaad de enige juiste weg, zoals u ook hebt geciteerd.
Als u niet wilt luisteren, kunnen we natuurlijk nooit tot een valabele discussie over deze problematiek komen.
Wat was de bedoeling van dit vereenvoudigd proces-verbaal? Het staat in de rondzendbrief en u hebt het geciteerd. De bedoeling was een confrontatie met de norm en een waarschuwing, omdat wij althans ervan uitgaan dat geen enkele vaststelling zonder reactie kan blijven. Bij de vaststelling van een eenvoudig gebruik was het zeer duidelijk dat de verbalisant degene die de inbreuk had gepleegd, moest wijzen op het feit dat dit niet kon. Dat is de fundamentele wijziging met wat nu in de wet staat. Nu staat er dat wij niet reageren en dat het eigenlijk geen kwaad kan en dat men mag voortdoen.
Confrontatie, waarschuwing, herinnering aan de norm. Omdat er een registratie was die maandelijks aan het parket werd overgezonden, kon het parket nadien het herhaalde gebruik vaststellen op basis van de geïndividualiseerde registratie in de vereenvoudigde processenverbaal en konden dan respectievelijk de hulpverlening en het parket het vervolgingsbeleid instellen. Dit was de lijn van de rondzendbrief die, mevrouw Van de Casteele, het resultaat was van de bespreking in de werkgroep Drugs waarmee ook de partij waartoe u toen behoorde, volledig akkoord ging. De lijn was dus bijzonder duidelijk en verschilde van het huidige gegeven in de zin dat de reactie was verzekerd en dat er altijd een gepersonaliseerd proces-verbaal moest worden opgemaakt. Thans is dat helemaal niet meer het geval.
Translated text
Mr. Speaker, if you allow me to quote the circular letter ... It might not be bad to at least try to listen to each other. Of course, this is not easy in this Parliament.
In the circular letter it is stated that, when one makes a determination of simple use, the verbalisers must draw up a simplified process verb. This is a fundamental difference from the new regulation. In case of simple use or when determining the use of cannabis for personal use, a simplified process-verbal should be drawn up. What happens to this simplified process-verbal? These are sent monthly to the parket. Why are these monthly transmitted to the parket? Because on the basis of this registration it can be verified to what extent there is indeed a problematic use or not. At this moment, in the new situation, no process-verbal is formed. How could the parquet then be able to establish regular or regular use? This was the very clear line. Mrs. Van de Casteele, this simplified process-verbal was indeed the only right way, as you also cited.
If you do not want to listen, of course, we can never come to a valid discussion about this problem.
What was the purpose of this simplified process-verbal? It is in the circulation letter and you have quoted it. The intention was a confrontation with the norm and a warning, because at least we assume that no conclusion can remain without reaction. In establishing a simple use, it was very clear that the verbalisant must point out to the person who committed the infringement that he could not do so. This is the fundamental change with what is now in the law. Now it is stated that we do not react and that it can actually not harm and that one can continue.
Confrontation, warning, reminder of the norm. Since there was a record that was transmitted monthly to the parket, the parket was then able to determine the repeated use based on the individualized record in the simplified process verb and then could set the policy of prosecution, respectively, to the aid service and the parket. This was the line of the circular letter which, Mrs. Van de Casteele, was the result of the discussion in the Working Group Drugs with which the party to which you belonged at the time also fully agreed. The line was therefore ⁇ clear and different from the current given in the sense that the response was assured and that there always had to be a personalized process-verbal. Now this is no longer the case at all.
#108
Official text
Ik moet u eraan herinneren dat de heer Coveliers aan het woord is. Hij is onderbroken geworden en er is een discussie geweest tussen de minister en collega's, die weliswaar over belangrijke zaken ging. Op de duur zal men zich echter bij de dienst van het Integraal Verslag afvragen wat de heer Coveliers gedurende die tijd op het spreekgestoelte deed.
De heer Coveliers heeft het woord.
Translated text
I must remind you that Mr Coveliers is speaking. It has been interrupted and there has been a discussion between the minister and colleagues, which, though, was about important matters. On the length, however, one will ask the Service of the Integral Report what Mr. Coveliers did during that time on the speaker’s seat.
Mr Coveliers has the word.
#109
Official text
Mijnheer de voorzitter, als iemand zich dat afvraagt, wil ik nu duidelijk voor het verslag bepalen dat ik de discussie stimuleerde. Ik heb ervoor gezorgd dat de discussie loskwam.
Translated text
Mr. Speaker, if anyone asks this question, I would like to make it clear before the report that I encouraged the discussion. I made sure that the discussion was resolved.
#110
Official text
Ik zou twee elementen willen antwoorden op wat collega Van Parys gezegd heeft en dan rond ik af. De theoretische benadering over het politiewerk die hij naar voren heeft gebracht, kan natuurlijk de toets van de realiteit niet doorstaan. In geen enkele politieorganisatie kan men van politiemensen verwachten dat ze alle misdrijven — ik leg de nadruk op het woord misdrijven, want zo is het gezegd — zouden verbaliseren en doorgeven. Zoals er voor het openbaar ministerie een opportuniteitsbeginsel is, spiegelt zich dat ook af op de politiediensten. Dat is precies de reden, collega Van Parys, waarom er niet alleen een interne controle is op de politie, maar ook een externe controle. Dat is precies om na te gaan en ervoor te zorgen dat dit niet afglijdt.
Translated text
I would like to answer two elements to what colleague Van Parys said and then I turn around. The theoretical approach to the police work he has brought forward, of course, cannot withstand the test of reality. In no police organization can one expect police officers to verbalize and transmit all crimes — I emphasize the word crimes, for so it is said. As there is an opportunity principle for the prosecutor’s office, this also reflects on the police services. That is precisely why, colleague Van Parys, there is not only an internal control of the police, but also an external control. That’s exactly to check and make sure this doesn’t slip away.
#111
Official text
Ten tweede, er is inderdaad een onderscheid. Dat is juist en ik wil dat op uw credit schrijven. U hoeft nu niet zo belachelijk te doen, want ik vond het net een interessante opmerking. Uw lichaamstaal zoals de heer De Crem mij zegt, ontgoochelt mij nu geweldig, want die spreekt een onbegrip uit dat ik van u niet had verwacht en dat niet overeenstemt met uw normale reacties.
Translated text
Second, there is indeed a distinction. That’s right, and I want to write that on your credit. You don’t have to be so ridiculous now, because I just found it an interesting comment. Your body language, as Mr. De Crem tells me, now disappoints me greatly, because it expresses a misunderstanding that I did not expect from you and that does not correspond to your normal reactions. Their
#112
Official text
Er is inderdaad een onderscheid tussen het verkort proces-verbaal, zoals dat in de rondzendbrief staat van de regering van voor 1999, en de registratie vanaf dit ogenblik. Ik wil erop wijzen dat de algemene reactie in de kranten toen ook ongeveer identiek waren. Men zei toen ook dat het verkort proces-verbaal op niets trekt.
Translated text
There is indeed a distinction between the abbreviated process-verbal, as stated in the circular letter of the government before 1999, and the registration from now on. I would like to point out that the general reaction in the newspapers at the time was also roughly identical. It was also said that the shortened process-verbal does not attract anything. Their
#113
Official text
Wat is gebleken? Inderdaad vloeit daar niet veel uit voort. Die lijsten van verkorte processen-verbaal kwamen inderdaad toe op de parketten en deze legden die opzij, wellicht terecht, in het kader van het opportuniteitsbeginsel. In het gunstigste geval zetten ze die zaken op fiches om na een tijd te kunnen zien of die personen iets te zien hebben gehad met cannabis als ze hen nog eens tegenkomen in een zaak. Dat is een optie die nu genomen is. Het principe is dat drugs verboden zijn. Er is een kleine uitzondering, met name al die zaken. Wanneer iemand dat risico neemt, dan is het aan de verbalisant om eventueel te zeggen dat hij registreert. Dat kan in de gevallen waarbij er geen overlast is, waarbij er geen minderjarigen zijn, waarbij er geen problematisch gebruik is. Wij menen dat de registratie als antwoord van de maatschappij daarop voldoende is. Er kan gereageerd worden, onder meer via het systeem van de justitiële case-manager. In dat systeem wordt ervoor gezorgd dat die repressie in een juist perspectief wordt gezien.
Translated text
What has been shown? Indeed, there is not much flowing out of it. Those lists of abbreviated processes-verbal were indeed applied to the parquet and they put them aside, ⁇ rightly, within the framework of the principle of opportunity. In the most favorable case, they put those things on chips to see after a while if those individuals have had anything to do with cannabis if they encounter them again in a case. This is an option that has been taken now. The principle is that drugs are prohibited. There is a small exception, especially all those things. When someone takes that risk, it is up to the verbalisant to possibly say that he is registering. This can be done in cases where there is no discomfort, where there are no minors, where there is no problematic use. We believe that registration as a response from society to this is sufficient. It can be responded, including through the system of the judicial case manager. That system ensures that that repression is viewed from the right perspective. Their
#114
Official text
Ook na uw rondzendbrief is geschreven dat de gevangenis de ultimum remedium is en daarmee zijn we het — dat denk ik toch — allemaal eens. Immers, ook de gevangenis is meestal niet drugsvrij. Dat geldt trouwens voor heel Europa. We moeten daarom via een aantal bemiddelingssystemen of via een aantal hulpsystemen trachten dat te verhelpen. Dat is het verschil tussen uw rondzendbrief en hetgeen nu in die drie elementen wordt beslist. Toen werd een naam vermeld en nu is er slechts een registratie van plaats en ruimte, waarvan men later eventueel kan gebruikmaken voor gerichte acties, mocht dat nodig blijken. Ik herhaal dat het gaat over niet-problematisch gebruik, waarbij geen minderjarigen aanwezig zijn en waarbij geen overlast wordt veroorzaakt. In het andere geval volgt er wel een proces-verbaal. Ik wil afronden met mijn interveniënten te danken. Door hen werd mijn betoog veel meer gestoffeerd dan ik mij aanvankelijk had voorgenomen. Niets is zo erg als te staan praten zonder dat iemand de indruk geeft dat het hem interesseert.
Translated text
Even after your circular letter it is written that the prison is the ultimum remedy and with it we are — I think — all agreed. After all, even the prison is usually not drug-free. This, by the way, applies to all of Europe. We must therefore try to remedy this through a number of mediation systems or through a number of aid systems. That is the difference between your circular letter and what is now decided in those three elements. Then a name was mentioned and now there is only a record of place and space, which one may later possibly use for targeted actions, if necessary. I repeat that this is a non-problematic use, in which no minors are present and in which no inconvenience is caused. In the other case, there is a process-verbal. I would like to conclude by thanking my intervenants. Through them my argument was substantiated much more than I had initially anticipated. Nothing is so bad as standing talking without giving someone the impression that it interests them. Their
#115
Official text
Samenvattend zou ik willen zeggen dat het feit dat wij als liberalen met deze tekst akkoord gaan, niet zomaar uit de lucht is gegrepen. Wij hebben dat gedaan vanuit onze visie op basiswaarden, die ons zeker niet zijn opgedrongen door het hiernamaals, mijnheer Leterme. Dat is al één voordeel.
Translated text
In summary, I would like to say that the fact that we as liberals agree with this text has not just been taken out of the air. We have done this from our vision of basic values, which are ⁇ not imposed on us by the afterlife, Mr. Leterme. That is already one advantage.
#116
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#117
Official text
Dat was in uw tijd zo met de PS, maar bij ons is dat zo niet meer. Wij hebben een liberale visie, waarin wij zeggen dat wij een zo groot mogelijke vrijheid moeten creëren. Precies om die vrijheid te creëren, moeten wij zorgen dat die niet wordt gehypothekeerd door misbruik van de vrijheid van anderen.
Translated text
It was so in your time with the PS, but with us it is not so anymore. We have a liberal vision, in which we say that we must create as much freedom as possible. Precisely in order to create that freedom, we must ensure that it is not mortgaged by abuse of the freedom of others. Their
#118
Official text
Het gaat hier over burgers die kunnen deelnemen aan de gemeenschap, vandaar de reserves die moeten worden gemaakt voor minderjarigen en voor bepaalde gehandicapten. De anderen nemen deel aan de gemeenschap met het besef van een aantal risico's, waarvan een gedeelte door de gemeenschap gedekt wordt, maar ook een aantal niet. Dit willen wij duidelijk als boodschap overbrengen. Degene die meent van die kleine uitzondering te moeten gebruikmaken, neemt zelf dat risico en moet zelf voor de gevolgen opdraaien. In die optiek keuren wij deze wet goed.
Translated text
This is about citizens who can participate in the community, hence the reserves that must be made for minors and for certain disabled persons. The others participate in the community with the awareness of a number of risks, some of which are covered by the community, but also some not. We want to convey this clearly as a message. He who thinks that this small exception should be used, takes that risk and must bear the consequences himself. In this view, we approve this law.
#119
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik zou één zaak willen rechtzetten. Als de heer Van Parys zegt dat ik in de vorige legislatuur de toenmalige drugsnota mee heb goedgekeurd, dan klopt dat. Ik wil evenwel duidelijk maken dat wij de omzendbrief van de minister toen niet hebben goedgekeurd. Wij hebben toen wel gezegd dat het niet problematisch gebruik van cannabis de laagste prioriteit moest krijgen, maar de invulling daarvan via de omzendbrief was een uitvoering in hoofde van de toenmalige minister.
In mijn interpretatie is, beste collega's, hetgeen de huidige regering doet even goed een uitvoering van de richtlijnen of van de conclusies en aanbevelingen die wij toen hebben gedaan. Als u objectief bent zal u moeten vaststellen dat dit niet zo ver uit elkaar ligt en dat wij na een evaluatie van de huidige regeling, een aantal bijsturingen doen, conform met wat we toen hebben afgesproken. Niemand van ons heeft de waarheid in pacht. Wij hebben toen naar een gulden middenweg gezocht. Ik vind dat dit even goed de gulden middenweg blijft.
Translated text
I would like to correct one thing. If Mr. Van Parys says that in the previous legislature I approved the then drug note, then that is true. However, I would like to make it clear that we did not approve the Minister’s notice at the time. We said at the time that the non-problematic use of cannabis should be given the lowest priority, but the completion of it through the circulation letter was an implementation under the head of the then minister.
In my interpretation, dear colleagues, what the current government is doing is just as well an implementation of the guidelines or of the conclusions and recommendations we made then. If you are objective, you will need to find out that this is not so far apart and that after an evaluation of the current scheme, we will do some upgrades, in accordance with what we agreed at the time. None of us has the truth in hand. We were looking for a golden middle. I think this is still the golden middle.
#120
Official text
De voorzitter: Nu heel kort de heer Van Parys en dan de heer Bacquelaine. U, mijnheer Van Parys, hebt vier sprekers. Ik weet wel dat het iets is waarbij u persoonlijk verantwoordelijk bent geweest, weliswaar in de omstandigheden die u hebt toegelicht. Gelieve het desondanks heel kort te houden. Daarna komt de heer Bacquelaine aan het woord. Iedereen die het woord komt vragen heeft het recht te spreken. Dit is een debat. Dit is helemaal geen doofpotoperatie. Hier zijn internetcamera's, journalisten en er is het integraal verslag. Wat ik zeg staat erop, wat u zegt ook, mijnheer Van Parys. Korte repliek aan mevrouw Van de Casteele en dan mijnheer Bacquelaine.
Translated text
The Chair: Now very briefly Mr Van Parys and then Mr Bacquelaine. You, Mr Van Parys, have four speakers. I know that it is something in which you have been personally responsible, though in the circumstances you have explained. Please keep it very short. Then Mr Bacquelaine takes the floor. Anyone who comes to speak has the right to speak. This is a debate. This is not a deaf pot operation. Here are internet cameras, journalists and there is the integral report. What I say is what you say, Mr. Van Parys. A short response to Mrs. Van de Casteele and then Mr. Bacquelaine.
#121
Official text
Mijnheer de voorzitter, het gaat hier helemaal niet over in het hart kijken of niet. Het gaat over hetgeen in de teksten staat. Ik wil nog eens heel duidelijk aanduiden wat het verschil is tussen de regeling in de omzendbrief die een resultante was van de werkgroep die in de vorige legislatuur bestaan heeft en de huidige regeling. Het verschil is dat wanneer er een vaststelling is van eenvoudig gebruik, op dat ogenblik de politiediensten een vereenvoudigd proces-verbaal moesten opstellen. Deze vereenvoudigde processen-verbaal maakten onder meer de identiteit op van diegene die de overtreding beging. Deze vereenvoudigde processen-verbaal werden maandelijks aan het parket overgemaakt dat op dat ogenblik oordeelde over de vervolging. De huidige situatie is dat bij vaststelling van eenvoudig gebruik geen enkel proces-verbaal opgemaakt wordt, dat er geen enkele registratie van de identiteit is zodat het ook onmogelijk wordt om later een herhaaldelijk gebruik vast te stellen. Dat is het fundamentele verschil.
In het zo verfoeide verleden waar men aan meegewerkt heeft — iets dat men op dit ogenblik moeilijk kan toegeven — gaf elk gebruik aanleiding tot een reactie. Het is natuurlijk niet min dat ten aanzien van diegenen die een overtreding begaan, de verbalisant de waarschuwing geeft en een beroep doet op de norm om te zeggen dat dit niet kan, dat dit strafbaar is en dat dit de geverbaliseerde nadeel zal berokkenen. Op die manier kon er ook bij een nieuwe overtreding een vervolging of een beroep op de hulpverlening georganiseerd worden. Dit is heel concreet wat in de omzendbrief stond en waar alle democratische partijen in de vorige legislatuur mee akkoord waren.
Nu doet men hier afstand van. Dat men dan de gevolgen draagt van de houding die men aanneemt. Nu is het zo dat men die registratie nominatim niet meer doet en dat op die manier zelfs het herhaaldelijk gebruik niet meer kan vastgesteld worden.
Translated text
It is not a matter of looking in the heart or not. It is about what is in the texts. I would like to point out again very clearly what is the difference between the scheme in the circulation letter that was a resultant of the working group that existed in the previous legislature and the current scheme. The difference is that when there is a finding of easy-to-use, at that point the police services had to draw up a simplified process-verbal. These simplified processes-verbal formed, among other things, the identity of the person who committed the offence. These simplified processes-verbals were handed over monthly to the prosecutor’s office which at that time ruled about the prosecution. The current situation is that when establishing simple use no process-verbal is formed, that there is no single registration of the identity so that it is also impossible to establish a repeated use later. That is the fundamental difference. Their
In the so hated past in which one has collaborated — something that one can hardly admit at this moment — every use gave rise to a reaction. It is, of course, not less that in respect of those who commit an offence, the verbaliser gives the warning and appeals to the norm to say that this cannot be done, that this is punishable and that this will cause the verbalized disadvantage. In this way, a prosecution or a call for assistance could also be organised in the event of a new infringement. This is very concrete what was stated in the circulation letter and with which all democratic parties in the previous legislature agreed.
Now they are getting away from this. That one then bears the consequences of the attitude that one adopts. Now it is the case that one no longer does that registration nominatim and that in this way even the repeated use can no longer be established.
#122
Official text
De voorzitter: U hebt uw standpunt heel duidelijk naar voor gebracht. Het woord is nu aan de heer Bacquelaine.
Translated text
The Chairman: You expressed your position very clearly. The word is now to Mr. Bacquelaine.
#123
Official text
Monsieur le président, messieurs les ministres, chers collègues, après avoir entendu, à plusieurs reprises, l'argumentation longuement développée par certains, je crois que bon nombre d'entre nous se sont interrogés sur la portée exacte du texte qui nous est soumis.
Finalement, la question posée est de savoir ce que sera, à l'avenir, la politique des poursuites en matière de détention de cannabis. On néglige un peu les autres aspects de la politique fédérale en matière de drogue. C'est sur la seule question de la politique des poursuites en matière de cannabis que se sont focalisés les travaux de la commission. Telle était bien entendu la volonté de l'opposition: faire fi de toutes les décisions prises en matière de prévention et d'assistance et, en quelque sorte, donner l'impression aux citoyens que le gouvernement actuel fait preuve d'une véritable politique de tolérance.
Ce discours correspond-il réellement aux intentions du gouvernement? Honnêtement, je ne le pense pas. S'agit-il d'une rupture par rapport à la directive de 1998 — c'est tout le débat que j'entends cet après midi — prise par les deux ministres précédents de la Justice? Je ne le pense pas non plus. Nous sommes dans la poursuite des conclusions du groupe de travail sur la drogue.
Translated text
Mr. Speaker, Mr. Ministers, dear colleagues, after hearing, on several occasions, the long-term argument developed by some, I believe that many of us have questioned the exact scope of the text that is submitted to us.
Finally, the question is what will be, in the future, the policy of prosecution for cannabis possession. Other aspects of federal drug policy are somewhat neglected. It is only on the question of the policy of prosecution in the case of cannabis that the work of the commission has focused. This, of course, was the will of the opposition: to dismiss all decisions made in the field of prevention and assistance and, in some way, to give the impression to the citizens that the current government is showing a true policy of tolerance.
Does this really correspond to the intentions of the government? Honestly, I do not think so. Is this a break from the 1998 directive — this is all the debate I hear this afternoon — taken by the two previous ministers of justice? I also do not think so. We continue to follow the conclusions of the Working Group on Drugs.
#124
Official text
(...).
Translated text
( ... )
#125
Official text
J'ai parfaitement entendu ce que vous avez dit. Je vous invite cependant à un peu de tolérance. Ce n'est pas parce que vous dites quelques chose que vous avez forcément raison.
Translated text
I have perfectly heard what you said. I would like to ask for a little tolerance. It is not because you say something that you are necessarily right.
#126
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#127
Official text
Je vais y revenir en détail. Je comprends que cela vous ennuie, mais que prévoit le triptyque proposé par le gouvernement?
Nous pouvons regretter que des écologistes dont l'ancien ministre de la Santé, Mme Aelvoet, aient fait des déclarations malheureuses. Certaines de ses déclarations ont semé la confusion dans l'esprit du public par rapport à la politique mise en oeuvre par le gouvernement.
Actuellement, M. Tavernier réoriente les choses, en collaboration avec le ministre de la Justice, pour lever cette ambiguïté.
Dans le cadre de la philosophie de la note de politique fédérale en matière de drogue, le message fondamental que le gouvernement a voulu mettre en oeuvre et transmettre est sans équivoque. Toutes les drogues, qu'elles soient légales ou illégales, sont des substances dangereuses. Leur consommation est à éviter car elles comportent, intrinsèquement, des risques. Le cannabis, au même titre que l'alcool et le tabac, n'est pas un produit inoffensif.
En ce qui concerne la détention de cannabis, il convient, me semblet-il, de remettre les pendules à l'heure. Je le répète, l'ancienne ministre de la Santé publique avait clamé, parfois haut et fort, qu'il s'agissait d'une véritable dépénalisation de la détention de cannabis. Elle a même appelé à une certaine "jouissance générale" en la matière. Je me souviens de cette expression. Or, j'estime que la décision prise par le gouvernement s'avère beaucoup plus nuancée.
La détention de cannabis reste une infraction. En revanche, des aménagements et des précisions ont été apportés à la politique des poursuites. Le projet du gouvernement prévoit un nouveau type de peine. Celle-ci sera plus légère, applicable à l'importation, à la fabrication, au transport, à l'acquisition, à la détention de cannabis ou à la culture de plants de cannabis en vue de sa consommation personnelle. La détention de cannabis reste donc une infraction, même si cette détention n'a lieu qu'en vue d'une consommation personnelle.
Venons-en à la démarche à suivre par les policiers. Si un policier surprend une personne détenant une quantité de cannabis, il doit vérifier si cette quantité détenue est destinée à une consommation personnelle ou non. A ce stade, un critère opérationnel a été défini. Le projet de directive définit ce que l'on entend par "détention pour consommation personnelle". Sera considérée comme une détention de cannabis pour consommation personnelle, la détention d'une quantité ne pouvant être consommée qu'en une seule fois ou, au maximum, en 24 heures.
Par contre, la directive précédente permettait d'avoir, selon M. Van Parys, la quantité de cannabis que l'on voulait. Dans votre procédure de procès-verbal simplifié, aucun critère n'était défini en matière de quantité. Il était même possible de faire du trafic en dehors de sa propre consommation. Les policiers pouvaient faire un procès-verbal simplifié dans des conditions extrêmement laxistes. On pourrait discourir longtemps pour savoir quelle directive sera la plus sévère ou la plus laxiste en la matière. Le gouvernement ayant pris une décision en fonction d'une certaine méthode, vous avez maintenant décidé de considérer votre directive comme différente, plus précise, moins laxiste.
Translated text
I will come back to it in detail. I understand that this annoys you, but what is the triptyque proposed by the government?
We can regret that environmentalists including the former health minister, Ms. Aelvoet, made unfortunate statements. Some of his statements have sowed confusion in the public mind with regard to the policy implemented by the government.
Currently Mr. Tavernier is reorienting things, in collaboration with the Minister of Justice, to remove this ambiguity.
As part of the philosophy of the Federal Drug Policy Note, the fundamental message the government has wanted to implement and convey is unambiguous. All drugs, whether legal or illegal, are dangerous substances. Their consumption should be avoided because they involve intrinsically risks. Cannabis, like alcohol and tobacco, is not a harmless product. by
With regard to cannabis holding, it seems to me appropriate to put the pendul on time. I repeat, the former minister of public health had clamored, sometimes loud and loud, that this was a real decriminalization of the possession of cannabis. She even called for some “general play” in this matter. I remember that expression. However, I think the decision made by the government is much more nuanced.
The possession of cannabis remains an offence. On the other hand, amendments and clarifications have been made to the prosecution policy. The government’s bill provides for a new type of punishment. This will be lighter, applicable to import, manufacture, transport, acquisition, possession of cannabis or cultivation of cannabis plants for personal consumption. Therefore, the possession of cannabis remains an offence, even if this detention is only for personal consumption.
Now, let’s get to the action of the police. If a police officer surprises a person holding a quantity of cannabis, he must check whether the quantity held is intended for personal consumption or not. At this stage, an operational criterion has been defined. The draft directive defines what is understood by “detention for personal consumption”. It will be considered to be a possession of cannabis for personal consumption, the possession of a quantity that can be consumed only once or, at most, within 24 hours.
However, the preceding directive allowed, according to Mr. Van Parys, the amount of cannabis we wanted. In your simplified protocol procedure, no quantity criteria were defined. It was even possible to make traffic outside of its own consumption. Police officers could make a simplified record in extremely lax conditions. It could be discussed for a long time to see which directive will be the strictest or laxest in the matter. The government having made a decision based on a certain method, you have now decided to consider your directive as different, more precise, less lax.
#128
Official text
Monsieur le président, je donnerai l'explication en néerlandais. J'ai une grande confiance en la traduction qui est toujours excellente. Vous écoutez en néerlandais, monsieur Bacquelaine?
Translated text
I will give the explanation in Dutch. I have great confidence in the translation which is always excellent. Do you listen in Dutch, Mr. Bacquelaine?
#129
Official text
Mijnheer de voorzitter, collega's, heren ministers, het debat dat we op dit ogenblik voeren is enorm belangrijk omdat op basis van deze besprekingen de wet zal worden uitgelegd. Op basis van dit debat zullen onze politiemensen moeten nagaan wat hun precieze opdracht is ten aanzien van vaststellingen die te maken hebben met de drugproblematiek. Ik herhaal dat dit debat van het grootste belang is omdat op basis van deze voorbereidende teksten waaraan we op dit ogenblik werken, de politiemensen weten wat hun te doen staat. Dit is een bijzonder belangrijk gegeven ten aanzien van de hele drugsproblematiek.
Translated text
Mr. Speaker, colleagues, ladies and gentlemen, the debate we are currently conducting is extremely important because on the basis of these discussions the law will be interpreted. Based on this debate, our police officers will have to examine what their exact mission is in relation to findings related to the drug issue. I repeat that this debate is of the utmost importance because on the basis of these preparatory texts on which we are currently working, police officers know what to do. This is a ⁇ important fact with regard to the whole drug issue.
#130
Official text
We stellen nu vast dat de fractievoorzitter van de VLD stelt dat de politiediensten ten aanzien van bepaalde vaststellingen die betrekking hebben op drugsgebruik geen enkel initiatief moeten nemen en dat zij de opportuniteit hebben te doen wat ze willen doen. De heer Bacquelaine daarentegen stelt dat de politiemensen het initiatief moeten nemen en bij vaststelling van een misdrijf een proces-verbaal opstellen. Dat zijn twee stellingen die lijnrecht tegenover mekaar staan. Stel u de situatie voor van een modale agent in Antwerpen, Gent, Brakel of het Waalse landsgedeelte die met deze problematiek te maken krijgt nadat de wet, het besluit en de rondzendbrief tot stand zijn gekomen. De agent weet dat de ene politicus stelt dat er proces-verbaal moet worden opgemaakt en de andere politicus hem daarin volledig vrij laat. Welke lijn moet hij volgen? Dit is de uitdaging van het debat.
Translated text
We now see that the Chairman of the VLD Group states that the police services should not take any initiative with regard to certain findings relating to drug use and that they have the opportunity to do what they want to do. Mr Bacquelaine, on the other hand, argues that police officers should take the initiative and draw up a trial record when a crime is established. These are two positions that line straight opposite each other. Imagine the situation of a modal agent in Antwerp, Gent, Brakel or the Welsh region who faces this problem after the law, the decision and the circular letter have come into being. The agent knows that one politician claims that a process-verbal must be drawn up and the other politician leaves him completely free in it. Which line should he follow? This is the challenge of the debate. Their
#131
Official text
Mijnheer de minister van Justitie, ik wil u een aantal vragen voorleggen. Ten eerste, heeft in de globaliteit een politieambtenaar...
Translated text
Mr. Minister of Justice, I would like to ask you a few questions. First, a global police officer has...
#132
Official text
Mijnheer Van Parys, het is altijd zo geweest dat de minister antwoordt aan het einde van het debat. U hebt daarna de gelegenheid tot repliek. Anders gaat het niet. Uw vragen zijn genoteerd.
Translated text
Mr. Van Parys, it has always been that the Minister answers at the end of the debate. Then you have the opportunity to replicate. Otherwise it will not. Your questions are recorded.
#133
Official text
Neen, mijnheer de voorzitter, ik vraag de minister heel duidelijk ...
Translated text
No, Mr. President, I ask the Minister very clearly ...
#134
Official text
Mijnheer Van Parys, u bent minister geweest. De minister antwoordt op het einde van het debat. Ik zal erover waken dat de ministers een volledig antwoord geven.
Translated text
Mr. Van Parys, you have been a minister. The Minister responds at the end of the debate. I will make sure that the ministers give a full answer.
#135
Official text
Mijnheer de voorzitter, in dit debat moet de minister van Justitie antwoorden op ...
Translated text
In this discussion, the Minister of Justice must answer...
#136
Official text
Hij zal straks antwoorden.
Translated text
He will answer later.
#137
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik heb mijn vraag nog niet gesteld. Hoe kan de minister straks antwoorden als hij niet eens mijn vraag gehoord heeft!
Translated text
I have not yet asked my question. How can the Minister then answer if he has not even heard my question!
#138
Official text
Monsieur le président, je continue puisque monsieur Van Parys fait semblant de ne pas comprendre.
Translated text
Mr. President, I continue because Mr. Van Parys pretends not to understand.
#139
Official text
Mijnheer Van Parys, u hebt het woord niet.
Translated text
Mr. Van Parys, you do not have the word.
#140
Official text
Un peu de tolérance!!
Translated text
A little bit of tolerance!
#141
Official text
Mijnheer Van Parys, u zult u inschrijven voor het debat. Ik schrijf u in! U bent als spreker ingeschreven op het einde van het debat.
Translated text
Mr Van Parys, you will be registered for the debate. I write you in! You are registered as a speaker at the end of the debate.
#142
Official text
Malgré cette tentative d'obstruction, je reprends le fil de mon intervention.
Si un policier surprend une personne qui détient une quantité de cannabis, il vérifiera si la quantité est destinée à une consommation personnelle. À ce stade, on définit un critère opérationnel. Le projet de directive définit ce qu'on entend par "détention pour consommation personnelle". Sera considérée comme détention de cannabis pour consommation personnelle la détention d'une quantité qui ne peut être consommée qu'en une seule fois ou au maximum en 24 heures. C'est un critère essentiel car il contribuera à l'uniformisation de la politique des poursuites. Si la détention de cannabis en vue d'une consommation personnelle ne s'accompagne d'aucune consommation problématique ni d'aucune nuisance publique, la police procédera alors à une simple constatation. La constatation de l'infraction...( Interruption de M. Van Parys) J'y viens, monsieur Van Parys.
Translated text
Despite this attempt at obstruction, I continue the thread of my speech.
If a policeman surprises a person who holds a quantity of cannabis, he will check if the quantity is intended for personal consumption. At this stage, an operational criterion is defined. The draft directive defines what is understood by “detention for personal consumption”. It shall be considered as possession of cannabis for personal consumption the possession of a quantity that can be consumed only once or at most within 24 hours. This is an essential criterion as it will contribute to the uniformization of the prosecution policy. If the possession of cannabis for personal consumption is not accompanied by any problematic consumption or any public annoyance, the police will then proceed to a simple finding. Declaration of the offence (Interruption of the I am here, Mr. Van Parys.
#143
Official text
Laissez-le parler: il vous le dira.
Translated text
Let him speak; he will tell you.
#144
Official text
Je suis en train d'expliquer. Vous êtes l'exemple même de l'intolérance! La constatation de l'infraction sera alors notée dans le carnet de renseignements, ce qu'on appelle la "main courante" du policier, qui transférera ensuite cette information dans le système informatique de la police de manière anonyme. Un rapport récapitulatif anonyme sera envoyé mensuellement au parquet.
Par contre, si cette détention de cannabis en vue d'une consommation personnelle s'accompagne effectivement d'une consommation problématique ou de nuisance sociale ou, par exemple, de circonstance aggravante telle que la consommation en présence de mineurs...
Translated text
I am explaining. You are an example of intolerance. The constatation of the infringement will then be recorded in the intelligence book, what is called the “current hand” of the policeman, who will then transfer this information to the police computer system anonymously. An anonymous summary report will be sent monthly to the Prosecutor’s Office.
On the other hand, if this possession of cannabis for personal consumption is actually accompanied by problematic consumption or social distress or, for example, aggravating circumstance such as consumption in the presence of minors...
#145
Official text
Als iedereen hier onderbroken zou worden die gekke dingen zegt, dan moet u dikwijls onderbreken. U bent ingeschreven en kunt straks spreken.
Translated text
If everyone here would be interrupted who says crazy things, then you should often interrupt. You are registered and can speak later.
#146
Official text
Je demande un peu de calme, de 02.98 réserve, de sérénité. Il n'y a pas lieu de dépasser les bornes du self control en la matière. C'est un peu comme pour la consommation de cannabis, il faut garder une possibilité de gérer sa propre émotion, sa propre réflexion!
Je répète donc. Si la détention de cannabis en vue d'une consommation personnelle s'accompagne effectivement d'une consommation problématique — qui va être définie — ou d'une nuisance publique — qui va être définie également, ce qui n'était pas le cas avant — ou de circonstances aggravantes, notamment la consommation en présence de mineurs, la police dressera alors un procès-verbal ordinaire qu'elle transmettra au ministère public. A ce stade, le gouvernement a fait preuve d'un souci de clarification, en donnant une définition aussi précise que possible de deux notionsclés qui sont la consommation problématique et la nuisance publique.
La notion de consommation problématique recouvre la consommation qui ne permet plus au consommateur de contrôler sa consommation, ce qui se manifeste par des symptômes notamment psychiques ou physiques. La notion de nuisance publique renvoie de manière générale à l'article 135 de la nouvelle loi communale. Cette notion vise les formes de dérangements graves de l'ordre public qui, normalement, n'entrent pas dans le champ d'application de la loi pénale. Les exemples les plus couramment cités sont les nuisances sonores, le tapage, l'agressivité verbale, le fait d'importuner les autres en public ou encore d'uriner en public — c'est un des exemples repris dans cet article 135. Mais est également considérée comme nuisance publique la détention de cannabis dans un établissement pénitentiaire, dans les locaux d'un service social ou d'un établissement scolaire, ainsi que dans leur voisinage immédiat ou dans d'autres lieux fréquentés par des mineurs d'âge, à des fins scolaires, sportives ou sociales.
Lorsque le parquet sera saisi, il pourra orienter l'intéressé vers ce que l'on appelle le "case manager justice" dont le rôle consistera à assurer, à partir de la Maison de justice, le suivi de la problématique des drogues et des toxicomanies, ainsi que de la coopération avec le secteur de l'assistance. Ce "case manager justice" s'adressera à un conseiller thérapeutique qui sera chargé, pour sa part, de rendre un avis. En fonction de la nature, de la combinaison et de la gravité des faits ainsi que de la personnalité de l'intéressé et de l'avis du conseiller thérapeutique, le magistrat du parquet prendra les mesures qu'il estime adaptées. Dans la mesure du possible, le détenteur de cannabis, souffrant d'une consommation problématique, sera orienté vers le secteur de l'assistance.
Ces mesures peuvent être de plusieurs types: le classement sans suite après renvoi vers un service spécialisé d'assistance, la probation prétorienne, l'extinction de l'action publique après paiement d'une somme d'argent ou encore la médiation pénale.
Bien entendu, les options du gouvernement que je viens d'exposer ne concernent que les majeurs. Pour ce qui concerne les mineurs d'âge, rien ne change. Si on appréhende un mineur d'âge en consommation ou en possession de cannabis, des mesures d'aide et de protection pourront être prises à son encontre. Les infractions commises par les mineurs d'âge restent de la compétence du tribunal de la jeunesse. Le ministre de l'Enseignement secondaire en Communauté française a d'ailleurs rappelé, justement et fermement, que la drogue n'a pas sa place à l'école et que les mesures de sécurité doivent être renforcées.
La politique défendue par le gouvernement est-elle résolument — le débat porte bien là-dessus me semble-t-il — en rupture avec la politique menée précédemment et avec la directive précédente? En d'autres termes, le gouvernement s'est-il engagé dans la voie du laxisme? A nouveau, je ne le pense pas. Pour quelles raisons le gouvernement a-t-il décidé de revoir la politique criminelle menée par la directive de 1998? Pour quelles raisons le parlement s'apprêtet-il à revoir cette politique criminelle? Paradoxalement — il faut bien le dire —, cette directive, plutôt que d'assurer une certaine harmonisation au niveau des arrondissements judiciaires, a abouti à une répression non uniforme de la détention de drogues et plus particulièrement de cannabis.
La directive de 1998 était extrêmement vague quant à la description des différentes catégories et laissait ainsi un trop grand pouvoir d'appréciation aux services de police et aux parquets avec pour conséquence que les services de police et les parquets définissaient différemment, d'une région à l'autre ou d'un endroit à l'autre, les concepts utilisés.
Pour ce qui concerne le concept de détention en vue d'une consommation personnelle, les services de police et les parquets utilisaient des critères divergents qui variaient d'un arrondissement à l'autre. Les principaux critères utilisés étaient la quantité, les résultats de l'enquête, la situation sociale et économique de la personne concernée. En ce qui concerne la quantité, on a constaté, il faut le rappeler, que les critères utilisés dans les différents arrondissements du pays pour le cannabis variaient de 5 à 50 grammes! Il y avait donc là un laisser-aller total issu de cette directive floue et ambiguë des ministres Van Parys et De Clerck. Quelle en était la conséquence? Certains policiers considéraient parfois que 50 grammes, c'était le critère pour une consommation personnelle. C'était évidemment inacceptable.
Translated text
I ask for a bit of calm, of 02.98 reserve, of serenity. There is no need to go beyond the limits of self-control in this matter. It’s a bit like for cannabis consumption, you have to keep a chance to manage your own emotion, your own reflection!
So I repeat. If the possession of cannabis for personal consumption is actually accompanied by a problematic consumption — which will be defined — or a public annoyance — which will also be defined, which was not the case before — or aggravating circumstances, including consumption in the presence of minors, the police will then draw up an ordinary record that it will forward to the public prosecutor. At this stage, the government has shown a concern for clarification, giving a definition as accurate as possible of two key concepts that are problematic consumption and public annoyance.
The notion of problematic consumption covers consumption that no longer allows the consumer to control its consumption, which is manifested by psychological or physical symptoms in particular. The notion of public harassment generally refers to Article 135 of the new municipal law. This concept refers to the forms of serious disturbances of public order that normally do not fall within the scope of the criminal law. The most commonly cited examples are noise disturbance, tapping, verbal aggression, impelling others in public or urinating in public — this is one of the examples recalled in this article 135. However, it is also considered to be a public harassment the possession of cannabis in a prison institution, in the premises of a social service or a school establishment, as well as in their immediate vicinity or in other places frequented by minors, for school, sports or social purposes.
When the Prosecutor’s Office is seized, it will be able to direct the person concerned to the so-called “Case Manager Justice” whose role will be to ensure, from the House of Justice, the monitoring of the problem of drugs and drug addiction, as well as the cooperation with the assistance sector. This "case manager justice" will address a therapeutic counselor who will be charged, for his part, to give an opinion. Depending on the nature, combination and severity of the facts, as well as the personality of the person concerned and the opinion of the therapeutic counselor, the magistrate of the prosecutor’s office shall take the measures he considers appropriate. To the extent possible, the cannabis owner, suffering from problematic consumption, will be directed to the assistance sector.
These measures can be of several types: classification without follow-up after referral to a specialized service of assistance, pretorian probation, the extinction of public action after payment of a sum of money or even criminal mediation.
Of course, the options of the government I have just outlined concern only the major. As far as children are concerned, nothing has changed. If a minor is arrested in consumption or possession of cannabis, aid and protection measures may be taken against him. Offences committed by minors remain within the jurisdiction of the Youth Court. The Minister of Secondary Education in the French Community has also recalled, justly and firmly, that drugs do not have their place in schools and that safety measures must be strengthened.
Is the policy defended by the government resolutely — I think the debate is about that — in rupture with the previous policy and with the previous directive? In other words, has the government engaged in the path of laxism? Again, I do not think so. For what reasons did the government decide to review the criminal policy pursued by the 1998 Directive? For what reasons is Parliament preparing to review this criminal policy? Paradoxically, this directive, rather than ensuring some harmonization at the level of the judicial districts, has resulted in an uneven repression of the possession of drugs and more ⁇ of cannabis.
The 1998 Directive was extremely vague in terms of the description of the different categories and thus left too much discretion to the police services and the prosecutors with the consequence that the police services and the prosecutors defined differently, from one region to another or from one place to another, the concepts used.
As regards the concept of detention for personal consumption, police services and prosecutors used divergent criteria that varied from one district to another. The main criteria used were the quantity, the results of the survey, the social and economic situation of the person concerned. As for the quantity, it has been found, it should be remembered, that the criteria used in the different districts of the country for cannabis varied from 5 to 50 grams! There was, therefore, a total let-go from this blurred and ambiguous directive of ministers Van Parys and De Clerck. What was the consequence? Some police officers sometimes considered that 50 grams was the criterion for personal consumption. This was obviously unacceptable.
#147
Official text
Mijnheer de voorzitter, mag ik de heer Bacquelaine vragen waar de regel in verband met de 50 gram ingeschreven was in de rondzendbrief? Kan de heer Bacquelaine me zeggen waar in de omzendbrief er sprake was van 50 gram.
Translated text
Mr. Speaker, can I ask Mr. Bacquelaine where the rule concerning the 50 grams was inscribed in the circulation letter? Can Mr. Bacquelaine tell me where in the circulation letter there was 50 grams.
#148
Official text
Justement, il n'en était pas question. C'est cela que je reproche. On ne définissait absolument aucun critère opérationnel. C'est un problème. Certains policiers considéraient ainsi que la consommation personnelle c'était 50 grammes, d'autres que c'était 5 grammes, d'autres encore 20 grammes.
Translated text
In fact, it was not the case. That is what I blame. No operational criteria were defined. This is a problem. Some police officers considered that personal consumption was 50 grams, others that it was 5 grams, others even 20 grams.
#149
Official text
Mijnheer de voorzitter, mag ik proberen de heer Bacquelaine duidelijk te maken wat in de rondzendbrief stond? Er moest met name altijd een proces-verbaal worden opgesteld, of het nu ging om minder of meer dan 50 gram? Zodra dat proces-verbaal was opgesteld, werd het aan het openbaar ministerie overgezonden. Vandaag is het zo dat er geen proces- verbaal wordt opgesteld en dat er dus uiteraard geen reactie meer kan komen. Dit is wat u hebt bereikt in deze regering en met deze nieuwe regeling: er zal geen reactie van het openbaar ministerie meer mogelijk zijn, omdat het openbaar ministerie niet meer wordt ingelicht bij gebreke aan een proces-verbaal. Dat is het nieuwe dat u hebt georganiseerd.
Translated text
Mr. Speaker, can I try to clarify to Mr. Bacquelaine what was in the circular letter? In particular, a process-verbal must always be drawn up, whether it was less or more than 50 grams? As soon as that process-verbal was drawn up, it was transmitted to the Prosecutor’s Office. Today it is the case that there is no process-verbal preparation and that therefore, of course, there can no longer be any response. This is what you have achieved in this government and with this new arrangement: there will no longer be a response from the prosecutor’s office, because the prosecutor’s office is no longer informed in the absence of a trial-verbal. This is the new thing you have organized.
#150
Official text
En effet, je connais parfaitement cette directive. Je vous rappelle que j'étais vice-président du groupe de travail sur la problématique de la drogue et que votre directive est issue notamment des conclusions de ce groupe de travail. J'ai évidemment suivi attentivement l'évolution de ce dossier.
Ce que je constate, c'est que la situation qui prévalait sous votre directive amenait les policiers à considérer parfois que la détention de 40 ou 50 grammes de cannabis permettait de suivre un procèsverbal simplifié par rapport au procès-verbal ordinaire. On donnait comme message que la détention jusqu'à 30, 40 ou 50 grammes ne valait pas un procès-verbal ordinaire mais bien un procès-verbal simplifié. Ce message était donc très toxique et, en matière de drogue, c'est le cas de le dire. Maintenant, quelqu'un qui détiendra 50 grammes aura un procès-verbal ordinaire, pas simplifié.
Je pense qu'on se trompe quand on considère que la situation que l'on décrit maintenant amène un danger par rapport à un certain laisser-aller. C'est tout à fait le contraire, c'était votre directive qui amenait du laxisme et une possibilité de considérer qu'il ne fallait pas un procès-verbal ordinaire lorsque quelqu'un détenait 50 grammes. C'était donc bien pire.
Il me semble un peu facile maintenant de prétendre qu'on transforme les choses en une espèce de laxisme général. C'est tout à fait l'inverse. Maintenant, on définit des critères qui sont beaucoup plus en phase avec la réalité. Quelqu'un qui détient une quantité de 2 ou 3 grammes de cannabis, c'est-à-dire une consommation journalière verra effectivement une constatation anonyme. C'est vrai qu'on ne va pas enclencher un circuit judiciaire qui va occuper le parquet, sur une infraction extrêmement mineure.
Dans votre système, on arrivait parfois à ce que le parquet, prenant prétexte de ce que le procès-verbal était simplifié et non pas ordinaire, pouvait laisser aller les choses pour des consommations et des détentions beaucoup plus importantes que ce ne sera le cas aujourd'hui.
Translated text
I am well aware of this directive. I would like to remind you that I was the Vice-President of the Working Group on the Problem of Drugs and that your directive was derived in particular from the conclusions of this Working Group. I have closely followed the development of this issue. by
What I find is that the situation that prevailed under your directive led police officers to sometimes consider that the possession of 40 or 50 grams of cannabis allowed to follow a simplified protocol compared to the ordinary protocol. It was given as a message that detention up to 30, 40 or 50 grams was not worth an ordinary record, but rather a simplified record. This message was therefore very toxic and, in the case of drugs, this is the case to say. Now, someone who will hold 50 grams will have an ordinary, not simplified record.
I think one is mistaken when one considers that the situation we describe now brings a danger compared to a certain let-go. It is quite the opposite, it was your directive that brought laxism and a possibility of considering that there was no need for an ordinary record when someone held 50 grams. So it was much worse. by
It seems to me a little easy now to pretend that things are transformed into a kind of general laxism. It is quite the opposite. Now we define criteria that are much more in line with reality. Someone who holds a quantity of 2 or 3 grams of cannabis, i.e. a daily consumption, will actually see an anonymous finding. It is true that we will not initiate a judicial circuit that will occupy the prosecutor’s office, on an extremely minor offence. by
In your system, it sometimes happened that the prosecutor’s office, taking the pretext that the minutes were simplified and not ordinary, could let things go for much larger consumptions and detentions than will be the case today.
#151
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik zal het zeer kort houden. Ik begrijp de verontwaardiging van collega Van Parys zeer goed. Dat men zo met de waarheid kan sollen en dat men de dingen zo kan verdraaien als hier, is onvoorstelbaar. Een vereenvoudigd proces-verbaal, mijnheer Bacquelaine, heeft precies dezelfde juridische waarde als een proces-verbaal dat een bladzijde langer is. Het bevat de identiteit van de betrokkene en de andere elementen, die zeer nauwkeurig stonden opgeschreven. In termen van juridische kwaliteit maakt dat geen enkel verschil.
Translated text
Mr. Speaker, I will be very brief. I understand the outrage of colleague Van Parys very well. That one can deal with the truth in such a way and that one can distort things in such a way as here is unimaginable. A simplified process verb, Mr. Bacquelaine, has exactly the same legal value as a process verb that is one page longer. It contains the identity of the person concerned and the other elements, which were very accurately written. In terms of legal quality, this makes no difference.
#152
Official text
Pourquoi faisiez-vous la différence si, pour vous, il n'y a pas de différence entre un procès- verbal simplifié et un procès verbal ordinaire? Si vous dites vousmême qu'il n'y a pas de différence, c'était vraiment rouler la population de faire croire qu'il y avait une différence, alors qu'il n'y en a pas...
Translated text
Why did you make a difference if, for you, there is no difference between a simplified verbal process and an ordinary verbal process? If you say to yourself that there is no difference, it was really rolling the population to make them believe that there was a difference, while there is no difference...
#153
Official text
Mijnheer de voorzitter, als ik de redenering van de heer Bacquelaine volg, zullen we hier de volgende jaren de grootste repressie krijgen.
Dan zal men in Brussel ineens een heel andere strategie volgen. Die 5 gram mag nog niet eens worden genoemd, want we mogen nog niet zeggen hoeveel het is. Wij mogen niet zeggen hoeveel het is en hoeveel planten het zijn. Wij weten ook nog niet goed wat problematisch is.
Mijnheer Bacquelaine, als ik u hoor, zal het veel strenger worden. Het enige probleem is dat iedereen denkt dat nu alles is toegelaten en dat alle hulpverleners en de politie zeggen dat het hek van de dam is. Wanneer men een normale jurist vraagt of men nu een gedoogbeleid installeert, antwoordt hij: "Het is de eerste keer dat in België voor een bepaald misdrijf wordt gezegd dat de politie niet haar normale werk mag doen en dat zij dat niet op de normale manier mag opschrijven. Het is de eerste keer dat in België een echt gedoogbeleid wordt georganiseerd." Ik begrijp zeer goed dat een normale en uitstekende jurist zoals de heer Van Parys hierdoor tegen het plafond gaat.
Translated text
Mr. Speaker, if I follow Mr. Bacquelaine’s reasoning, we will face the greatest repression here in the coming years.
Then in Brussels one will suddenly follow a completely different strategy. That 5 grams should not even be mentioned, because we can not say how much it is. We cannot say how much it is and how many plants it is. We also do not know exactly what is problematic.
Mr. Bacquelaine, when I hear you, it will become much stricter. The only problem is that everyone thinks that now everything is allowed and that all emergency workers and the police say the fence is from the dam. When one asks an ordinary lawyer whether one is now installing a police policy, he answers: “This is the first time in Belgium that for a particular crime is said that the police cannot do their normal work and that they cannot write it down in the normal way. It is the first time that a genuine drug policy is organised in Belgium."I understand very well that a normal and excellent lawyer such as Mr. Van Parys thus goes against the ceiling.
#154
Official text
Monsieur Vandeurzen, c'est tout à fait l'inverse. Nous faisons une distinction entre la consommation personnelle et la détention pour trafic, ce qui n'était pas le cas ou était tout à fait flou dans la directive précédente. Maintenant, il sera clair que dans le cas de quelqu'un qui détient une quantité dont on peut juger raisonnablement qu'elle correspond à une consommation personnelle et non à une activité de trafic, on ne va probablement pas enclencher l'appareil judiciaire, on ne va probablement pas mettre ces consommateurs en prisons. On s'arrangera pour les orienter, si c'est nécessaire, s'il y a une consommation problématique, vers le secteur de l'assistance plutôt que vers le secteur judiciaire, c'est exact.
Par contre, précédemment, il régnait un flou total, une ambiguïté totale par rapport à cette notion de consommation personnelle. On délivrait ainsi un message qui n'était pas clair du tout. Si vous parlez aujourd'hui d'un message flou et ambigu auprès de la population, c'est de votre faute. C'est vous qui délivrez ce message, ce n'est pas le gouvernement, ce n'est pas la majorité. C'est vous qui dites que, désormais, tout va être permis, ce qui est contraire à la vérité et contraire aux textes de loi. C'est vous qui déclenchez cette opération qui est intellectuellement malhonnête.
Translated text
Mr Vandeurzen, it is quite the opposite. We make a distinction between personal consumption and detention for traffic, which was not the case or was completely blurred in the previous directive. Now it will be clear that in the case of someone who holds a quantity that can reasonably be judged to correspond to personal consumption and not to a traffic activity, we will probably not trigger the judicial apparatus, we will probably not put these consumers in prison. We will arrange to direct them, if necessary, if there is a problematic consumption, to the assistance sector rather than to the judicial sector, that is true.
On the other hand, previously, there was a total blur, a total ambiguity in relation to this notion of personal consumption. There was a message that was not clear at all. If you speak today of a vague and ambiguous message to the public, it is your fault. It is you who deliver this message, it is not the government, it is not the majority. It is you who say that from now on everything will be permitted, which is contrary to the truth and contrary to the texts of the law. It is you who trigger this operation that is intellectually dishonest.
#155
Official text
Mijnheer Bacquelaine, de definitie van problematisch gebruik stond ook in de vorige omzendbrief. Alleen hebt u die definitie nu natuurlijk gewijzigd. Waar vroeger een herhaald gebruik, niet alleen van cannabis, maar ook van heroïne, cocaïne en andere drugs, een problematisch gebruik werd genoemd, is dat nu niet meer het geval in uw nieuwe definitie.
Een herhaald gebruik is op zichzelf blijkbaar niet meer problematisch. Mevrouw Van de Casteele heeft dat zonet ook bevestigd.
Translated text
Mr. Bacquelaine, the definition of problematic use was also in the previous email. Only you have now changed that definition. Where previously a repeated use, not only of cannabis, but also of heroin, cocaine and other drugs, was called a problematic use, this is no longer the case in your new definition.
Repeated use is no longer problematic in itself. Mrs. Van de Casteele has also confirmed that.
#156
Official text
Marc Verwilghen: Mijnheer de voorzitter, collega Vandeurzen, ik denk dat het toch heel duidelijk is dat elke andere vorm van drugs buiten cannabis altijd te aanzien is als problematisch gebruik. Dat is altijd zo. Hierop is geen enkele uitzondering.
Translated text
Marc Verwilghen: Mr. Speaker, colleague Vandeurzen, I think it is very clear that any other form of drugs other than cannabis can always be considered as problematic use. It is always so. There is no exception to this.
#157
Official text
En ce qui concerne la consommation problématique, je rappelle que, précédemment, cette notion renvoyait simplement à la persistance de la consommation et à cette notion d'intégration socioéconomique déficiente — on m'expliquera ce que cela veut dire — ou à la consommation qui s'accompagnait d'autres infractions. Il me semble effectivement qu'une consommation qui s'accompagne d'autres infractions implique que les infractions en question doivent être poursuivies. Le fait de consommer du cannabis ou une autre drogue ne dispense pas de respecter la loi. Il serait donc un peu facile de considérer que quelqu'un qui commet une infraction parce qu'il serait consommateur de drogue devrait échapper à la sanction, ce n'est évidemment pas le cas. Les infractions doivent être poursuivies, qu'il y ait consommation de drogue ou non.
En ce qui concerne le concept de nuisance sociale, le critère le plus souvent utilisé précédemment était l'existence d'une criminalité liée à la drogue. Ici, nous introduisons plus de précisions dans la notion de nuisance publique, notamment par rapport à la perturbation de la tranquillité publique et de la liberté d'autrui. Je crois qu'il est important d'établir une différence entre une consommation qui induit simplement un comportement personnel, sans toucher de quelque façon que ce soit à la liberté d'autrui, et une consommation personnelle qui induit des comportements troublant la liberté d'autrui et, donc, une véritable nuisance sociale.
Tant les mesures prévues par la directive de 1998 que les critères vagues et le cadre conceptuel susceptible d'interprétations divergentes se sont avérées insuffisantes. Il faut le dire, cette directive a été un échec. Le caractère vague de son cadre conceptuel a abouti à une approche fragmentée, différenciée d'un endroit à l'autre. Chaque parquet a interprété la directive en fonction de la politique qu'il menait. Il n'était donc, en aucun cas, question d'uniformité des poursuites. La particularité de cette directive résidait précisément dans le fait que, dans le cadre de la politique suivie, tout était toujours possible.
L'intention du gouvernement a donc consisté à corriger cette directive et à énoncer des critères et des concepts beaucoup plus clairs et mieux définis de manière opérationnelle, afin de laisser beaucoup moins de place à l'arbitraire et d'établir une plus grande harmonisation des pratiques des parquets en la matière. A chaque catégorie prédéfinie devra correspondre une procédure particulière impliquant, dans la mesure du possible, le secteur de l'assistance.
Pour ce qui concerne la consommation des autres drogues illégales, une distinction claire doit être faite entre la détention en vue de trafic par pur appât du gain et la détention pour consommation personnelle. Il faut éviter que le simple consommateur soit emprisonné. Les prisons n'ont pas été conçues pour l'accueil de catégories particulières de détenus à problèmes tels que les toxicomanes. Les experts sont convaincus que l'emprisonnement n'est pas le moyen le plus approprié pour mettre un terme à la consommation de stupéfiants ou, à plus forte raison, pour traiter une toxicomanie.
Permettez-moi, mes chers collègues, de citer quelques extraits de la directive de 1998, afin d'appuyer mon argumentation.
Observons que les positions de l'actuelle opposition et de la majorité en ce qui concerne le fondement même de l'appréciation des objectifs à poursuivre ne divergent pas fondamentalement. Il y a simplement un effort de clarification, un effort d'uniformisation et un effort visant à lever les ambiguïtés, mais les trois instruments principaux permettant de dessiner une politique en matière de drogue restent évidemment la prévention, l'assistance et la répression.
Entre une approche purement répressive que nous condamnons et une approche de tolérance que nous condamnons également, une place doit être laissée à une troisième voie qui était appelée, du temps de M. Van Parys, une politique de normalisation. Je me souviens du terme "normalisering" qui était un peu difficile à traduire en français dans son sens, mais nous avons appelé cela également une politique de normalisation.
Translated text
As regards problematic consumption, I recall that, previously, this notion merely referred to the persistence of consumption and to this notion of poor socio-economic integration – I will be explained what this means – or to consumption accompanied by other offences. In fact, it seems to me that a consumption accompanied by other offences implies that the offences in question must be prosecuted. Consumption of cannabis or other drugs does not exempt from compliance with the law. It would therefore be a bit easy to consider that someone who commits an offence because he would be a drug user should escape the penalty, this is obviously not the case. Crimes must be prosecuted, whether there is drug use or not.
With regard to the concept of social harassment, the most frequently used criterion previously was the existence of a drug-related crime. Here, we introduce more precision in the notion of public harassment, in particular in relation to the disturbance of public tranquility and freedom of others. I believe it is important to distinguish between a consumption that simply induces a personal behavior, without affecting in any way the freedom of others, and a personal consumption that induces behaviors that disrupt the freedom of others and, therefore, a real social inconvenience.
Both the measures provided for by the 1998 Directive and the vague criteria and the conceptual framework likely to result in divergent interpretations proved insufficient. It must be said that this directive was a failure. The vague nature of its conceptual framework has resulted in a fragmented approach, differentiated from place to place. Each prosecutor interpreted the directive according to its policy. Therefore, it was in no way a question of uniformity of the prosecutions. The peculiarity of this Directive was precisely that, within the framework of the policy pursued, everything was always possible.
The Government’s intention was therefore to correct this Directive and to enact criteria and concepts much clearer and better defined in an operational manner, in order to leave much less room for arbitration and to establish a greater harmonisation of the practices of the prosecutors in this matter. Each pre-defined category shall be covered by a specific procedure involving, as far as possible, the sector of assistance.
With regard to the consumption of other illicit drugs, a clear distinction must be made between detention for the purpose of trafficking for purely profit and detention for personal consumption. The consumer must not be imprisoned. The prisons were not designed to accommodate specific categories of prisoners with problems such as drug addicts. Experts are convinced that imprisonment is not the most appropriate way to end drug use or, for a greater reason, to treat a drug addiction.
Permit me, my colleagues, to cite a few extracts from the 1998 Directive in support of my argument.
Note that the positions of the current opposition and the majority regarding the very basis of the assessment of the objectives to be pursued do not fundamentally differ. There is simply a clarification effort, a uniformization effort and an effort to remove ambiguities, but the three main instruments for drafting a drug policy remain obviously prevention, assistance and repression.
Between a purely repressive approach that we condemn and a approach of tolerance that we also condemn, a place must be left to a third path that was called, from the time of Mr. Van Parys, a policy of standardization. I remember the term "normalization" which was a bit difficult to translate into French in its sense, but we also called this a standardization policy.
#158
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#159
Official text
Monsieur le président, c'est ce que je suis en train de vous expliquer.
Translated text
This is what I am explaining to you.
#160
Official text
Vous aurez la parole tout à l'heure, monsieur Van Parys. M. Bacquelaine a dit que le mot "normalisering" est un terme difficile à traduire.
Translated text
You will have the floor soon, Mr. Van Parys. by Mr. Bacquelaine said that the word “normalization” is a difficult term to translate.
#161
Official text
(...)
Translated text
The [...]
#162
Official text
Pareille politique ne signifie évidemment pas, que ce soit dans la directive de 1998 ou dans la proposition et les textes qui sont à l'étude aujourd'hui, que l'usage de la drogue puisse devenir normal au quotidien dans notre société.
Force est de constater que le gouvernement a également opté pour une politique que je peux appeler de "normalisation". Cela ressort très clairement de la note de politique fédérale en matière de drogue.
Dans un deuxième temps, me semble-t-il, les ministres précédents, et M. Van Parys en particulier, fixaient les priorités pour une politique de lutte contre la drogue qu'ils disaient réaliste et moderne. Je rappelle que cette politique de drogue a été définie en grande partie par le groupe de travail sur la problématique de la drogue. Le principal objectif était de déconseiller et de réduire la consommation de drogue, de diminuer le nombre de nouveaux consommateurs. C'était le cas précédemment et c'est toujours le cas actuellement. L'objectif est bien de déconseiller, de réduire la consommation, de diminuer le nombre de nouveaux consommateurs.
La deuxième priorité vise la protection de la société et de ses membres qui sont confrontés au problème de la drogue et à ses risques. Elle concerne aussi les toxicomanes qu'il faut aider à vivre le mieux possible malgré la drogue. Je crois que cet objectif existait précédemment, il existe toujours.
Troisième axe prioritaire, il n'est pas possible, disait-on et disonsnous toujours, ni souhaitable que la justice soit l'unique mécanisme de régulation sociale. Cela a toujours été dit, vous avez dit cela, nous disons la même chose. Les consommateurs de drogues doivent en premier lieu pouvoir faire appel à un large éventail de solutions en matière d'assistance à la toxicomanie. Cela a été dit, nous le disons toujours.
Quatrièmement, il faut éviter que les consommateurs de drogue n'ayant commis aucune infraction que celle de détenir de la drogue, se retrouvent en prison. Quand a-t-on dit cela? On dit cela maintenant mais on l'a déjà dit et vous le disiez exactement de la même façon. La prison n'est pas le milieu adapté pour les consommateurs de drogue.
Cinquièmement, l'approche pénale, et plus précisément la prison, doit être — disait-on, disiez-vous —, le remède ultime pour régler les cas où il y a usage problématique de certaines substances. Une justice pénale efficace, disiez-vous, commence là où d'autres mécanismes d'aide para-judiciaire régulatrice auraient échoué ou auraient été ignorés, ce qui présuppose une concertation permanente et organisée entre les acteurs concernés. Nous sommes toujours pour la concertation entre les acteurs dans le domaine de la poursuite des infractions liées à la consommation de drogue. Je crois que ce qui est tiré de la directive de 1998 reflète à merveille une politique globale et intégrée que nous avons décidé de mettre en place. La différence, et elle est me semble-t-il de taille, étant que le gouvernement ici et la majorité ne se contentent pas de simples affirmations. Nous élaborons un véritable plan qui organise une politique globale et intégrée aux niveaux à la fois de la prévention, de la répression et de l'assistance.
Et pour ce qui concerne plus particulièrement le cannabis, j'ajouterai — en rappelant ce qui existait précédemment dans le cadre de la directive de 1998 -, que, je cite: « la détention de cannabis pour consommation personnelle est un délit auquel il convient de donner la priorité la plus faible dans la politique des poursuites. Un procèsverbal ordinaire ne serait dressé que s'il y a consommation problématique ou nuisance sociale. »
Jusqu'à présent, il faut bien constater que la philosophie défendue par les auteurs de cette directive est en quelque sorte similaire à celle que nous défendons aujourd'hui, à quelques exceptions près. C'est tout le problème de l'ambiguïté de confusion et de la clarification. La politique menée par la majorité n'est pas vraiment en rupture avec la politique qui était menée par M. Van Parys. Elle est simplement clarifiée, mieux définie, plus transparente. Et la majorité actuelle apporte plus de clarté, plus de précisions en vue d'aboutir à une véritable harmonisation des poursuites.
Le gouvernement et la majorité mettent fin à l'incertitude créée, malgré les bonnes intentions, par votre directive. Il y a plusieurs points plus stricts. Je parle de la protection des mineurs en matière de réglementation, actuellement en vigueur.
En effet, pour ce qui concerne les mineurs, messieurs de l'opposition, malgré ce que vous en dites, il n'y a plus aujourd'hui d'équivoque possible, ce qui n'était pas le cas précédemment, je tiens à le signaler car la confusion était totale.
La réglementation prévue dans les projets de loi ou dans l'arrêté royal ou dans la directive de politique criminelle ne concerne — et c'est dit expressément — que les majeurs. Par ailleurs, la consommation de cannabis en présence de mineurs constitue maintenant une circonstance aggravante — ce qui n'était pas le cas dans votre chef, je le rappelle — qui fera l'objet d'une demande de renvoi ou d'une citation à comparaître devant le tribunal. Le projet de directive de politique criminelle est maintenant sans équivoque à cet égard, ce qui ne ressortait pas aussi clairement de la directive de 1998. On peut d'ailleurs lire dans le projet de directive actuelle que la circonstance aggravante visée à titre principal est celle relative aux mineurs d'âge. Conformément au souhait du gouvernement, une attention particulière est consacrée effectivement à la situation de ces mineurs.
Il est à noter que le projet de loi ouvre également le droit aux policiers et aux fonctionnaires ou agents désignés à cette fin par le Roi de pénétrer à toute heure dans les locaux où il est fait usage, en présence de mineurs, de substances soporifiques, stupéfiantes ou d'autres substances psychotropes susceptibles d'engendrer une dépendance. En bref, lorsqu'il y a des indices sérieux de danger pour les mineurs — et c'est bien là l'objet de cette protection — les fonctionnaires de police pourront perquisitionner s'il le faut et si les indices sont suffisants. Insinuer que le gouvernement et la majorité lanceraient un message de banalisation à notre jeunesse, prétendre que le gouvernement mettrait notre jeunesse en danger, est à l'inverse de la réalité. Il s'agit là d'une véritable désinformation à connotation purement électoraliste.
Je pense qu'il convient d'être très clairs dans le message que nous adressons à la jeunesse. Il est hors de question de banaliser la consommation de cannabis. Il est d'ailleurs regrettable que certains ministres du fédéral, je vous l'avoue, ou de la Communauté française, parfois, confondent un peu la justesse du message. J'en ai parlé lors du débat sur Francorchamps. Des brochures ont été éditées qui, parfois, manquent de clarté au niveau du message. Je suis le premier à regretter ce manque de clarté qui peut entraîner une certaine confusion dans les esprits des jeunes et des moins jeunes. Je le répète, pour moi, la majorité ne peut procéder à aucune banalisation ou laxisme en la matière. En aucun cas, le gouvernement ne peut mettre en place une politique de laxisme. Il doit, au contraire, procéder à une adaptation et à une clarification de la politique des poursuites. Pour le Mouvement Réformateur, il est évidemment essentiel d'éviter de suggérer que la consommation de cannabis peut être considérée comme évidente ou simplement banale.
Sur divers points, le projet de directive dément à nouveau les allégations de laxisme. Il prévoit ce que l'on doit entendre par détention de cannabis en vue de consommation personnelle, ce que la précédente directive ne fixait pas toujours clairement. Elle ne fixait pas de critères explicites qui permettaient de distinguer la détention en vue de la consommation personnelle de la détention en vue du trafic. Désormais, ce critère sera opérationnel. L'évaluation de la précédente directive a démontré, dans certains arrondissements, une certaine divergence quant à l'appréciation de cette consommation personnelle et a instauré — c'est le fait de la directive de 1998 — un climat de permissivité qui s'était installé à la suite de ces directives peu claires, peu transparentes, qu'il convenait d'adapter et de modifier.
Seules les personnes majeures en possession de très petites quantités de cannabis, ne présentant aucun symptôme de consommation problématique et ne provoquant aucune nuisance sociale, ne seront pas poursuivies.
C'est la conséquence des textes que nous proposons aujourd'hui.
A la lecture des projets de loi, d'arrêté royal et de directive, je m'étais demandé si la politique criminelle en projet serait radicalement différente de celle appliquée précédemment sur base de la directive de 1998. Comme j'ai eu l'occasion de l'expliciter, si les concepts utilisés sont, sur le fond, assez semblables, les critères sont enfin définis de manière beaucoup plus claire. Mes craintes ont été quelque peu apaisées par le dépôt par le gouvernement de deux amendements qui définissent de manière beaucoup plus explicite dans la loi — ce qui n'était pas le cas auparavant — les notions de consommation problématique et de nuisance publique.
Je nourris toutefois quelques doutes à propos de la capacité ou, plutôt, des compétences des policiers qui seront appelés à apprécier en première ligne si la consommation est problématique ou non. Sont-ils aptes à poser ce type de diagnostic, si l'on peut parler de diagnostic? J'imagine qu'un module sera intégré dans leur formation de base afin de leur permettre de poser de tels constats. Les politiques appliquées sur le terrain devront dépendre principalement de la manière dont les policiers locaux appréhenderont la détention de cannabis en vue de la consommation personnelle. Il est vrai qu'il faudra juger de la façon dont ces constatations seront effectives sur le terrain. En fonction de ce jugement, de cette appréciation, nous devrons peut-être adapter les textes à l'avenir; je pense qu'en la matière, il n'y a rien de définitif.
Les propositions formulées par le gouvernement permettent d'écarter la prison au consommateur occasionnel qui ne cause aucune nuisance publique et dont la consommation n'est pas problématique. La technique permet donc d'éviter la prison à ceux qui n'ont pas commis d'autre infraction que la détention de cannabis et de diversifier, selon moi, la réaction de l'appareil judiciaire. L'orientation vers le secteur de l'assistance permet de donner une réponse multidisciplinaire aux problèmes complexes et multidimensionnels que sont la toxicomanie et les assuétudes.
Il est à noter que la politique du gouvernement est plus volontariste. Elle organise une véritable procédure d'avis thérapeutique qui implique, dans une large mesure, des intervenants du secteur de l'assistance. Il s'agit là, me semble-t-il, encore d'une plus-value par rapport à la politique définie par l'ancienne majorité. Ce pont lancé entre le secteur de la justice et le secteur de l'assistance vaut également pour toutes les drogues illégales.
Le groupe réformateur s'inscrit dans le mouvement novateur qui est initié en vue de mener une politique pénale diversifiée à l'égard des consommateurs de drogues. La toxicomanie et les assuétudes sont une problématique essentiellement complexe que l'on ne peut résoudre par la seule réponse répressive. Les experts sont convaincus que l'emprisonnement n'est pas le moyen le plus approprié pour mettre un terme à la consommation de stupéfiants, ni à plus forte raison pour traiter une toxicomanie; les prisons n'ont d'ailleurs pas été conçues pour l'accueil de détenus à problèmes tels que les toxicomanes. L'orientation prioritaire des consommateurs de drogues n'ayant pas commis d'autre infraction que la détention vers le secteur de l'assistance est un progrès incontestable. A mon avis, tant le gouvernement fédéral que les gouvernements des Communautés doivent investir suffisamment dans le secteur de l'assistance.
Il faut éviter — et ce sera ma conclusion — la banalisation de la consommation de drogues. La consommation de drogues ne peut constituer une cause d'excuse ou une circonstance atténuante d'un comportement criminel. Pour ce qui concerne plus particulièrement le cannabis, il faut éviter de suggérer l'idée que la consommation pourrait être banalisée. Il me semble toutefois utile de rappeler, à nouveau, que le gouvernement s'est engagé à ce que les critères et les concepts utilisés soient définis plus clairement, de manière opérationnelle.
Je rappelle qu'en 1997, ce fameux groupe de travail chargé d'étudier la problématique de la drogue notait dans ses recommandations: "Entre les approches prohibitionnistes et anti-prohibitionnistes, il y a place pour une troisième voie. Cette approche s'appuie sur une réalité historique. La consommation et partant l'abus de stupéfiants sont de toutes les époques et de toutes les sociétés et cultures. Il est essentiel de définir dans ce domaine comme dans beaucoup d'autres des limites dans lesquelles la consommation de produits est ou n'est plus acceptable et contrôlable ou non contrôlable par la société.
La politique prohibitionniste ne garantit plus une meilleure maîtrise du phénomène de la drogue et la politique antiprohibitionniste, qui se limiterait simplement à la décriminalisation totale se traduirait peutêtre par une explosion de l'offre et de la demande. A cet égard, nous devons appliquer le principe de précaution. Il s'agit donc de trouver le juste milieu entre ces deux extrêmes: un équilibre qui, eu égard à la nature du phénomène de la drogue, doit être dynamique et évolutif.
Pour pouvoir mener cette politique de normalisation, un équilibre permanent doit être trouvé entre la fixation de la norme et l'inévitable adaptation de la politique à un phénomène social évolutif. L'application pondérée de la norme est importante si l'on veut éviter la stigmatisation, l'exclusion, la marginalisation, toutes notions qui sont parfaitement inutiles. La seule approche répressive d'un tel phénomène ne permet pas de maîtriser, encore moins de résoudre le problème. La fixation de la norme doit viser à donner des repères tant aux justiciables qu'aux instances chargées d'assurer le respect de la loi.
Toujours selon les recommandations du groupe de travail, une politique de normalisation implique l'harmonisation des politiques, laquelle doit intervenir dans le domaine de la prévention, de l'assistance, de la politique sociale mais également dans le domaine de la politique répressive. Il convient donc d'organiser une politique globale et intégrée en matière de drogue. Il me semble que le gouvernement actuel — et la majorité — concrétise ces recommandations. Il ne s'est pas contenté de déclarations d'intention ou d'inscrire ces principes dans une directive. Un plan d'action mieux intégré a été élaboré afin d'organiser, de manière opérationnelle, une politique de lutte contre les assuétudes.
Le gouvernement a défini ses priorités à tous les niveaux. La possession de drogues illégales reste punissable. Dans la politique des poursuites, on opère une distinction ente la vente et la consommation personnelle. La détention de cannabis est assortie de la priorité des plus faibles dans la politique des poursuites. En cas de détention de drogue illégale autre que le cannabis, il est recommandé de procéder à des poursuites lorsqu'il y a nuisance sociale ou lorsque l'intéressé affiche un comportement problématique.
Le groupe de travail concluait qu'il n'est ni utile ni efficace de vouloir tout régler par la loi pénale. Le gouvernement ne procède à aucune dépénalisation de la détention de cannabis. Il met en place une politique de clarification de la politique des poursuites. Pour nous, il est essentiel d'éviter de suggérer que la consommation de cannabis peut être considérée comme un comportement faisant partie de la norme.
Le cannabis reste une drogue qui présente des risques sur les plans physique et psychologique. Il est important d'expliquer aux jeunes le sens des propositions du gouvernement. Un effort considérable doit encore être fourni en la matière. Il importe de lutter contre la désinformation, qui est actuellement le fait de l'opposition, désinformation qui risque, effectivement, de faire en sorte que le message délivré à la jeunesse soit ambigu ou dénué de suffisamment de clarté. Il est du devoir des gouvernements de faire en sorte que le message soit tout à fait clair.
Nous ne voulons pas d'incitation à la consommation de drogue. Nous voulons une clarification de la politique des poursuites. J'estime que les propositions formulées par le gouvernement sont en totale concordance avec l'esprit des recommandations antérieures. Le gouvernement ne rompt pas fondamentalement avec la philosophie de la précédente directive, mais précise et corrige en quelque sorte ce que j'appellerais le brouillon élaboré par les précédents ministres de la Justice. Le triptyque proposé par le gouvernement est fidèle aux recommandations: clarifier la politique des poursuites. Les concepts utilisés sont mieux définis et laissent moins de place à l'interprétation et à l'arbitraire. Les notions de consommation sont précisées. Les propositions du gouvernement apporteront — c'est là l'essentiel — une plus-value incontestable par rapport à la directive de
Translated text
Such a policy obviously does not mean, either in the Directive of 1998 or in the proposal and texts that are being examined today, that drug use can become normal in daily life in our society.
It is important to note that the government has also opted for a policy that I can call “normalization”. This is clearly reflected in the federal drug policy note.
In the second time, I think, the previous ministers, and Mr. Van Parys in particular, set the priorities for a drug-fighting policy that they called realistic and modern. I would like to remind you that this drug policy was largely defined by the Working Group on the problem of drugs. The main goal was to discourage and reduce drug use, to reduce the number of new consumers. This was the case before and is still the case now. The goal is to discourage, reduce consumption, reduce the number of new consumers.
The second priority aims to protect society and its members who are faced with the drug problem and its risks. It also concerns drug addicts who need to be helped to live the best possible despite the drug. I believe that this goal existed before, it still exists.
Third priority axis, it is not possible, it was always said and we always say, nor is it desirable that justice be the only mechanism of social regulation. This has always been said, you have said this, we say the same thing. Drug users must first and foremost be able to use a wide range of solutions for drug addiction assistance. It has been said, we always say it.
Fourth, it is necessary to prevent drug users who have committed no offence other than the possession of drugs from being imprisoned. When was this said? We say this now, but we have already said it and you said it exactly the same way. Prison is not a suitable environment for drug users.
Fifth, the criminal approach, and more precisely the prison, must be — it was said, you said — the ultimate remedy for settling cases where there is a problematic use of certain substances. Effective criminal justice, you said, begins where other mechanisms of par-judicial regulatory assistance have failed or have been ignored, which presupposes a permanent and organized consultation between the relevant actors. We are always in favor of consultation among actors in the field of prosecution of drug use-related offences. I believe that what is drawn from the 1998 Directive perfectly reflects a comprehensive and integrated policy that we have decided to implement. The difference, and it seems to me to be large, is that the government here and the majority are not content with simple affirmations. We are developing a real plan that organizes a comprehensive and integrated policy at the levels of both prevention, repression and assistance.
And with regard to cannabis in particular, I will add — recalling what existed previously in the framework of the 1998 directive — that, I quote: “The possession of cannabis for personal consumption is a crime which should be given the lowest priority in the policy of prosecution. An ordinary protocol would be drawn up only if there is problematic consumption or social inconvenience. “The
Until now, it must be noted that the philosophy defended by the authors of this directive is somehow similar to the one we defend today, with a few exceptions. This is the whole problem of the ambiguity of confusion and clarification. The policy led by the majority is not really in rupture with the policy led by Mr. by Van Parys. It is simply clarified, better defined, more transparent. And the current majority brings more clarity, more precision in order to ⁇ a genuine harmonisation of prosecution.
The government and the majority put an end to the uncertainty created, despite the good intentions, by your directive. There are several stricter points. I am talking about the protection of minors in regards to regulation, currently in force. by
Indeed, as far as the minors are concerned, gentlemen of the opposition, despite what you say about it, there is no longer today any possible ambiguity, which was not the case before, I would like to point out because the confusion was total.
The regulation provided for in the draft laws or in the Royal Decree or in the Criminal Policy Directive concerns — and it is expressly said — only the major. Furthermore, the consumption of cannabis in the presence of minors is now an aggravating circumstance — which was not the case in your head, I remind you — which will be the subject of a referral request or a citation to appear in court. The draft Criminal Policy Directive is now unambiguous in this regard, which was not so clearly reflected in the 1998 Directive. Furthermore, it can be read in the current draft directive that the aggravating circumstance referred to in the main proceedings is that concerning minors. In accordance with the government’s wish, special attention is actually paid to the situation of these minors.
It should be noted that the bill also opens the right to police officers and officials or agents designated for this purpose by the King to enter at any time in the premises where it is used, in the presence of minors, sophoric substances, narcotics or other psychotropic substances likely to generate addiction. In short, when there are serious indications of danger to minors — and this is the purpose of this protection — police officers will be able to search if necessary and if the indications are sufficient. Insinuating that the government and the majority would send a message of banalization to our youth, pretending that the government would put our youth in danger, is the opposite of reality. This is a true disinformation with purely electoral connotation.
I think we should be very clear in the message we are addressing to the youth. There is no question of banalizing the consumption of cannabis. It is also regrettable that some ministers of the federal, I confess to you, or of the French Community, sometimes confuse a little about the correctness of the message. I was talking about Francorchamps. Brochures have been published which, sometimes, lack clarity at the level of the message. I am the first to regret this lack of clarity that can cause some confusion in the minds of young and younger people. I repeat, for me, the majority cannot proceed to any banalization or laxism in this matter. Under no circumstances can the government implement a policy of laxism. It must, on the contrary, adapt and clarify the prosecution policy. For the Reform Movement, it is obviously essential to avoid suggesting that cannabis consumption can be considered obvious or simply banal.
On several points, the draft directive once again denies the allegations of laxism. It provides for what should be understood by possession of cannabis for personal consumption, which was not always clearly defined in the previous directive. It did not establish explicit criteria for distinguishing between detention for personal consumption and detention for trafficking. This criterion will now be operational. The assessment of the previous directive demonstrated, in some districts, a certain divergence in the assessment of this personal consumption and created, as is the fact of the 1998 directive, a climate of permissiveness which had established itself as a result of these unclear, untransparent directives, which were to be adapted and amended.
Only older persons in possession of very small amounts of cannabis, with no symptoms of problematic consumption and causing no social inconvenience, will not be prosecuted.
This is the result of the texts we propose today. by
In reading the draft laws, royal decree and directive, I had wondered whether the criminal policy in the draft would be radically different from the one previously applied on the basis of the 1998 directive. As I have had the opportunity to explain, if the concepts used are, in the background, quite similar, the criteria are finally defined in a much clearer way. My fears have been somewhat calmed by the government’s filing of two amendments that define the notions of problematic consumption and public harassment in a much more explicit way in the law — which was not the case before.
However, I have some doubts about the capacity or, rather, the skills of police officers who will be called to appreciate in the front line whether consumption is problematic or not. Are they able to make this type of diagnosis, if we can speak of diagnosis? I imagine that a module will be integrated into their basic training to enable them to make such findings. The policies applied on the ground will have to depend mainly on how local police officers will deal with cannabis holding for personal consumption. It is true that it will be necessary to judge how these findings will be effective on the ground. Depending on this judgment, this assessment, we may have to adapt the texts in the future; I think that in this matter, there is nothing definitive.
The proposals made by the government allow to exclude prison for the occasional consumer who does not cause any public annoyance and whose consumption is not problematic. The technique therefore allows to avoid imprisonment for those who have not committed any other offence other than the possession of cannabis and to diversify, in my opinion, the reaction of the judicial apparatus. The orientation towards the assistance sector enables a multidisciplinary response to complex and multidimensional problems such as drug addiction and addiction. by
It should be noted that the government’s policy is more voluntary. It organises a true procedure of therapeutic counseling that involves, to a large extent, stakeholders in the care sector. It seems to me that this is still a plus-value compared to the policy defined by the former majority. This bridge between the justice sector and the assistance sector also applies to all illegal drugs. by
The Reform Group is part of the innovative movement that is initiated with a view to conducting a diversified criminal policy towards drug users. Addiction and addiction are essentially complex problems that cannot be solved by repressive response alone. Experts are convinced that imprisonment is not the most appropriate way to end drug use, nor is it even more important to treat drug addiction; prisons have not been designed to accommodate prisoners with problems such as drug addicts. The priority orientation of drug users who have committed no other offence than detention towards the assistance sector is an undeniable progress. In my opinion, both the federal government and the governments of the Communities should invest sufficiently in the aid sector. by
We must avoid – and this will be my conclusion – the banalization of drug use. Drug use shall not constitute an excuse or a mitigating circumstance of criminal conduct. Specifically with regard to cannabis, it is necessary to avoid suggesting that consumption could be banalized. However, I find it useful to remind, once again, that the government has committed to making the criteria and concepts used defined more clearly, in an operational way. by
I recall that in 1997, this famous working group in charge of studying the problem of drugs noted in its recommendations: “Between prohibitionist and anti-prohibitionist approaches, there is room for a third path. This approach is based on a historical reality. The consumption and therefore the abuse of drugs are of all ages and societies and cultures. It is essential to define in this area as in many others the limits within which the consumption of products is or is no longer acceptable and controllable or uncontrollable by the society.
The prohibitionist policy no longer guarantees a better control of the drug phenomenon, and the anti-prohibitionist policy, which would simply limit itself to total decriminalization, would ⁇ result in an explosion of supply and demand. In this regard, we must apply the precautionary principle. It is therefore a matter of finding the right middle between these two extremes: a balance that, given the nature of the drug phenomenon, must be dynamic and evolutionary.
In order to carry out this standardization policy, a permanent balance must be found between the establishment of the standard and the inevitable adaptation of the policy to an evolving social phenomenon. The weighted application of the standard is important if one wants to avoid stigma, exclusion, marginalization, all notions that are completely useless. The only repressive approach to such a phenomenon does not allow to control, let alone to solve the problem. The establishment of the standard must aim to give references both to the justiciable and to the bodies responsible for ensuring compliance with the law.
In accordance with the recommendations of the Working Group, a standardization policy involves the harmonisation of policies, which must intervene in the field of prevention, assistance, social policy but also in the field of repressive policy. Therefore, a comprehensive and integrated drug policy should be organised. It seems to me that the current government — and the majority — is implementing these recommendations. It has not merely made statements of intent or incorporated these principles into a directive. A better integrated action plan has been developed in order to organize, in an operational manner, a policy to combat taxation.
The government has defined its priorities at all levels. The possession of illegal drugs is punishable. In the policy of prosecution, a distinction is made between sale and personal consumption. The possession of cannabis is accompanied by the priority of the weakest in the prosecution policy. In case of possession of illegal drugs other than cannabis, it is recommended to proceed with prosecution when there is social disturbance or when the person concerned exhibits problematic behavior.
The working group concluded that it is neither useful nor effective to want to settle everything by the criminal law. The government does not decriminalize the possession of cannabis. It establishes a policy to clarify the policy of prosecution. For us, it is essential to avoid suggesting that cannabis consumption can be considered as a behavior that is part of the norm. by
Cannabis remains a drug that presents physical and psychological risks. It is important to explain to young people the meaning of government proposals. A considerable effort still needs to be made in this area. It is important to combat disinformation, which is currently the result of the opposition, disinformation that effectively risks making the message delivered to the youth ambiguous or lacking sufficient clarity. It is the responsibility of governments to make sure that the message is quite clear. by
We do not want incentives for drug use. We want to clarify the policy of prosecution. I believe that the proposals made by the Government are in full accordance with the spirit of the previous recommendations. The government does not fundamentally break with the philosophy of the previous directive, but in some way clarifies and corrects what I would call the brochure drawn up by the previous ministers of justice. The triptych proposed by the government is true to the recommendations: clarify the policy of prosecution. The concepts used are better defined and leave less room for interpretation and arbitrariness. The concept of consumption is defined. The government’s proposals will bring – and this is the most important thing – an undeniable added value compared to the Directive on
#163
Official text
Ik stel voor mevrouw Douifi het woord te geven en vervolgens de heer Van Parys. Mijnheer Van Parys, met mevrouw Douifi zal elke fractie aan bod gekomen zijn. Dan komen de sprekers van de CD&V-fractie voor de tweede ronde. Ik heb er geen enkel probleem mee dat de heer Van Parys dan het woord voert. Het is om kwart voor zes. De regel is duidelijk. Elke fractie komt aan de beurt en dan de tweede spreker van dezelfde fracties. Mevrouw Douifi is de spreker van de negende fractie die hier het woord voert. Ik zal uw fractieleider vragen wie na haar namens uw fractie het woord voert. Als het zo is, zal het de heer Deseyn zijn. Als men mij zegt dat de heer Van Parys om 18.00 uur spreekt, dan spreekt hij om 18.00 uur. Daarover beslist u zelf.
Mevrouw Douifi, u hebt het woord als laatste spreker van de fracties
Translated text
I propose that Mrs. Douifi be speaking, and then Mr. Van Parys. Mr. Van Parys, with Mrs. Douifi, each group will have been discussed. Then the speakers of the CD&V group come for the second round. I have no problem with Mr. Van Parys speaking. It is about a quarter to six. The rule is clear. Each faction comes in turn and then the second speaker of the same factions. Ms. Douifi is the speaker of the ninth group speaking here. I will ask your group leader who will speak after her on behalf of your group. If so, it will be Mr. Deseyn. If one tells me that Mr. Van Parys speaks at 18:00, then he speaks at 18:00. You decide about it yourself.
Mrs. Douifi, you have the word as the last speaker of the factions
#164
Official text
Mijnheer de voorzitter, ondertussen zijn de gemoederen wat verhit. Ik weet niet of ik u zal kunnen helpen in het bedaren ervan en ik weet ook niet of het aan mijn betoog zal liggen.
Sta mij toe, mijnheer de voorzitter, heren ministers, collega's, mijn uiteenzetting te starten met het geven van een voorbeeld, een levenssituatie, een concreet voorbeeld van een jonge vrouw. Het gaat om een situatie uit de realiteit die zich in de loop van vorig jaar, 2002, voorgedaan heeft.
Het betreft de situatie van Mira die al van jongs af aan psychische problemen heeft en soms last heeft van angsten en ook depressies kent. Gaandeweg gaat zij deze verzachten en ontvluchten door te drinken. De psychische weerbots achteraf wordt echter steeds groter wat zij dan weer tracht te verzachten door antidepressiva en kalmeringspillen. Zij wordt afhankelijk, zij wordt dus verslaafd. Zij zoekt en vindt ook geregeld ambulante hulp bij een psycholoog. Als het drankprobleem uit de hand loopt, laat zij zich opnemen, ontwent van de drank en is na enkele weken weer te been. De medicamentenverslaving blijft echter. De kalmeringpillen maken haar echter lichamelijk en geestelijk down wat ze dan weer tracht te ontvluchten door alcohol en koffie te drinken. Een vicieuze cirkel dus. Ondertussen heeft zij ook de geneugten van de hoestsiroop ontdekt, een magistraal bereide hoestsiroop op basis van codeïne, verslavend maar toch redelijk gemakkelijk te verkrijgen. Het geeft haar tegelijkertijd een euforisch en kalmerend gevoel dat soms de drank vervangt. Haar leven staat meer en meer in het teken van kalmeringspillen, hoestsiroop en alcohol, een soms verwoestende legale cocktail. Zij verliest haar werk, haar vrienden en haar appartement. Crisissen worden zwaarder en opnames worden frequenter. Zij sjokt van de ene psychiatrische instelling naar de andere waar ze telkens terug op de been geholpen wordt maar zonder meer. Haar medisch dossier wordt nooit doorgegeven. Elke instelling begint weer van vooraf aan. Een serieuze opvolging of nazorg is er nooit.
In de ambulante centra voor geestelijke gezondheidszorg zijn er lange wachtlijsten maar zij kan niet wachten. Ondertussen is zij zo verslaafd dat men haar in de psychiatrie liever niet meer ziet komen wegens te verslaafd en in de verslaafdenzorg niet wegens te psychiatrisch of wegens geen plaats. Mira takelt geestelijk en lichamelijk verder af. Als de politie haar op straat vindt, wordt zij afgezet bij familie waar het noch voor haar, noch voor haar familie leefbaar is. Ze zwalpt dus weer richting crisisopname in de dienst noodgevallen. Vorige jaar, collega's, is de jonge vrouw op vijfenveertigjarige leeftijd gestorven.
Ik vestig de aandacht op dit voorbeeld omdat het een voorbeeld is van het gebruik van — in dit geval — legale drugs. Of het in dit geval om het gebruik van legale of illegale drugs gaat, doet er echter niet toe. Ik wil met dit voorbeeld aantonen waar het onder andere grondig misloopt in het beleid voor mensen met reële verslavingsproblemen. Mensen met ernstige verslavingsproblemen worden al te vaak van het kastje naar de muur gestuurd omdat er onvoldoende zorg op maat en onvoldoende opvolging is. Er zijn kortom te weinig coördinatie en te weinig middelen. Dit is precies een van de pijlers van de federale drugsnota die ik nog even ter bespreking wil brengen, met name het trachten een meer effectieve en betere hulp te bieden aan wie met ernstige verslavingsproblemen kampt. Dit kan door te proberen tot een betere hulpverlening op zich en een betere samenwerking tussen hulpverlening en justitie te komen.
Eén pijler uit de nota staat voor een geïntegreerd en globaal drugsbeleid, terwijl preventie en repressie de andere pijlers vormen. Iedereen is het in de voorbije weken, maanden en zelfs de voorbije twee jaar, erover eens geraakt dat inzake het drugsbeleid, enerzijds, de inspanningen voor preventie en hulpverlening moeten worden verhoogd en, anderzijds, de door drugsmisbruik veroorzaakte overlast beter moet worden aangepakt.
De teksten die vandaag ter goedkeuring voorliggen, passen in een globaal geïntegreerd drugsbeleid dat de werkelijke problemen beter wil aanpakken. Ik vind het daarom jammer dat de federale drugsnota en tevens het wetsontwerp inzake het samenwerkingsakkoord tussen de federale overheid, de Gemeenschappen en de Gewesten extern, in de media, en wellicht ook intern, veel te weinig aandacht hebben gekregen. Dit was precies omdat het beleid deze keer trachtte te steunen op een integrale aanpak. Het is de eerste keer dat dergelijke nota's werden ingediend. Het vervolgingsbeleid, het strafrechtelijk beleid is één aspect daarvan, maar daarop kom ik nog terug.
Ik wil het niet minimaliseren of banaliseren, maar wat de globale aanpak betreft, is er veel naar het achterplan verschoven. We hebben ons de voorbije weken misschien te veel — zonder dat ik dat wil minimaliseren — alleen maar geconcentreerd op de discussie van het vervolgingsbeleid, van het politionele en justitiële luik. Door de manier waarop we het debat hebben gevoerd, zijn we misschien allemaal mee verantwoordelijk voor de signalen die naar de publieke opinie zijn gezonden en voor de verwarring die is ontstaan. Ik wil ook daarop straks nog terugkomen.
Waarom vind ik het jammer dat we te weinig over de globale drugsnota hebben gesproken en vorige week ook niet diep genoeg zijn gegaan in de discussie over het samenwerkingsakkoord? Ik vind het jammer omdat de verschillende niveaus, het federaal niveau, het niveau van de Gemeenschappen en de Gewesten verschillende bevoegdheden hebben. Zij beslissen echter allemaal over heel belangrijke sleutels om op termijn een doeltreffend en succesvol beleid te voeren. Het is ook belangrijk te onderstrepen dat we in een globaal drugsbeleid ook ervoor moeten zorgen dat zoveel mogelijk mensen, jongeren, sterk in hun schoenen staan en zich goed in hun vel voelen opdat ze minder behoefte zouden hebben aan het gebruik of misbruik van legale of illegale drugs. We hebben geleerd uit de hoorzittingen en uit de cijfers die we kregen van het UZ Leuven wat de crisisopvang van verslaafden betreft, dat het belangrijk is te werken aan sociaal-culturele trends, aan de sociaal-economische achtergrond en aan de gevoelssituatie van mensen en zeker van jongeren, zodat we kunnen voorkomen dat mensen die wellicht niet sterk genoeg zijn om op een andere manier hun problemen te voorkomen, naar legale of illegale drugs grijpen.
De sociale benadering en de invalshoek vanuit volksgezondheid zijn volgens mij deze keer te weinig belicht. De voorbije maanden hebben wij vooral een politieke discussie gevoerd. Vanmiddag is gebleken dat de discussie verzandt in een welles-nietesspelletje over de vraag of er een gedoogbeleid is en of de normen inzake druggebruik nu al dan niet worden losgelaten. Sommigen vinden van wel; anderen vinden van niet. Wellicht zullen wij dat spel de rest van de dag blijven spelen.
In de eerste plaats gaat het om een normaliseringsbeleid, om een beleid dat op een meer rationele manier tracht om te gaan met de maatschappelijke realiteit van cannabisgebruik. Vanuit die veranderde realiteit stelt het beleid normen voor over wat wel en wat niet wordt bestraft. Na evaluatie blijkt dat het beleid een voortzetting is van het beleid tijdens de vorige legislaturen. Mevrouw Gilkinet heeft dat ook al gezegd.
Translated text
Meanwhile, the emotions are somewhat warm. I don’t know if I will be able to help you in bringing it out, and I also don’t know if it will depend on my argument.
Allow me, Mr. Speaker, Mr. Ministers, Colleagues, to begin my presentation by giving an example, a life situation, a concrete example of a young woman. It is a situation from the reality that occurred in the course of last year, 2002.
It is the situation of Mira, who has psychological problems from a young age and sometimes suffers from anxiety and also depression. Gradually, she begins to soften them and escape by drinking. However, the psychological backbone afterwards grows more and more, which she then tries to soften with antidepressants and calming pills. She becomes dependent, so she becomes addicted. She also regularly seeks and finds ambulatory assistance from a psychologist. If the drinking problem goes out of hand, let her take up, get rid of the drink, and after a few weeks is back on her feet. However, the drug addiction remains. The calming pills, however, make her physically and mentally down which she then tries to escape by drinking alcohol and coffee. A vicious circle. Meanwhile, she has also discovered the pleasures of the cough syrup, a magistrally prepared cough syrup based on codeine, addictive but yet relatively easy to obtain. It gives her at the same time an euphoric and calming feeling that sometimes replaces the drink. Her life is increasingly marked by sedative pills, cough syrup and alcohol, a sometimes devastating legal cocktail. She loses her job, her friends, and her apartment. Crises become more severe and recalls become more frequent. She shocks from one psychiatric institution to another where she is helped back on her leg every time, but without a doubt. Her medical records are never passed on. Every institution starts again in advance. A serious succession or follow-up is never there.
In the outpatient mental health care centers there are long waiting lists, but she can’t wait. Meanwhile, she is so addicted that one would rather not see her in the psychiatry because she is too addicted and in the drug care not because she is too psychiatric or because she has no place. Mira tackles mentally and physically further. If the police find her on the street, she is deported to a family where it is neither livable for her nor for her family. So she slides back towards crisis reception in the emergency service. Last year, colleagues, the young woman died at the age of forty-five.
I draw attention to this example because it is an example of the use of — in this case — legal drugs. Whether it is the use of legal or illegal drugs in this case, however, does not matter. With this example, I would like to show where, among other things, the policy for people with real addiction problems is fundamentally failing. People with severe addiction problems are too often sent from the cabinet to the wall because there is insufficient care to suit and insufficient follow-up. In short, there is too little coordination and too little resources. This is precisely one of the pillars of the Federal Drug Note that I would like to discuss for a moment, in particular trying to provide more effective and better assistance to those struggling with serious addiction problems. This can be achieved by trying to improve aid provision in itself and better cooperation between aid provision and justice.
One pillar of the note stands for an integrated and global drug policy, while prevention and repression form the other pillars. Everyone has agreed in the last weeks, months and even the last two years that on drug policy, on the one hand, the prevention and assistance efforts should be increased and, on the other hand, the distress caused by drug abuse should be better addressed.
The texts to be adopted today fit into a globally integrated drug policy that aims to better address the real problems. I therefore regret that the Federal Drug Notice and also the Bill on the Cooperation Agreement between the Federal Government, the Communities and the Regions have received very little attention externally, in the media, and possibly also internally. This was precisely because the policy this time sought to rely on an integrated approach. This is the first time such notes have been submitted. The prosecution policy, the criminal law policy is one aspect of it, but I will return to that.
I don’t want to minimize or banalize it, but as far as the global approach is concerned, much has shifted to the background. We may have concentrated too much in the last few weeks—without wanting to minimise it—only on the discussion of the policy of prosecution, of the police and judicial gap. By the way we conducted the debate, we may all be responsible for the signals sent to the public opinion and for the confusion that has arisen. I would also like to come back to this later.
Why am I sorry that we talked too little about the global drug note and did not go deep enough in the discussion about the cooperation agreement last week? I regret it because the different levels, the federal level, the level of the Communities and the Regions have different powers. However, they all decide on very important keys to conduct an effective and successful policy in the long run. It is also important to emphasize that in a global drug policy we must also ensure that as many people as possible, young people, stand strong in their shoes and feel good in their skin so that they would have less need to use or abuse legal or illegal drugs. We learned from the hearings and from the figures we received from the UZ Leuven regarding the crisis reception of addicts, that it is important to work on socio-cultural trends, on the socio-economic background and on the emotional situation of people and ⁇ of young people, so that we can prevent people who may not be strong enough to otherwise prevent their problems from taking legal or illegal drugs.
The social approach and the perspective from the public health point of view are, in my opinion, too little highlighted this time. Over the past few months, there has been a political debate. This afternoon it turned out that the discussion sends in a welles-niets game about whether there is a drug policy and whether the drugs use standards are now released or not. Some think yes; others think no. Per ⁇ we will continue to play that game for the rest of the day.
First of all, it is a normalization policy, a policy that seeks to deal with the social reality of cannabis use in a more rational way. From that changed reality, the policy sets standards on what is punished and what is not punished. After the evaluation, it shows that the policy is a continuation of the policy in the previous legislatures. Mrs. Gilkinet has already said this.
#165
Official text
Ik zou nu toch graag wat uitleg krijgen. Men kan blijven praten zonder iets te zeggen. U spreekt over wellesnietesspelletjes. U laveert daar zelf handig tussen. U zegt dat u boven die spelletjes staat en dat u dat veel realistischer bekijkt. Wat bedoelt u wanneer u zegt dat u druggebruik veel rationeler zal benaderen?
Translated text
I would like to get some explanation now. You can keep talking without saying anything. You are talking about winning games. You make it conveniently between yourself. You say that you are above those games and that you look at that much more realistically. What do you mean when you say that you will approach drug use much more rationally?
#166
Official text
Ik wou net beginnen te spreken over normen. Als men effectievere aanpak wil doorvoeren, moet men dichter bij de realiteit staan. Mijnheer Goutry, in de hoorzittingen hebt u vernomen wat de realiteit vandaag is. Ik kom daarop terug. Als men aan risicobeheersing wil doen en problemen wil voorkomen en beter wil oplossen, moet men dichter bij de normen gaan staan. Hoe dichter men bij de normen staat, hoe beter de handhaving kan gebeuren. Dat bedoel ik met een rationele aanpak. Dat is de bedoeling. Dat is de geest die wij in de tekst van het wetsontwerp terugvinden.
Ik zou het niet beter kunnen zeggen met wat ik in Het Laatste Nieuws van 12 oktober 2002 heb gelezen. Daarin zegt CD&V-voorzitter De Clerck: "De nieuwe paars-groene wetgeving, die nog moet worden gestemd, verschilt niet fundamenteel van mijn beleid, maar de huidige regering heeft geblunderd in haar communicatie. Zij heeft het signaal uitgestuurd: wij gedogen.".
Ik citeer dit fragment omdat ik wil aantonen dat er bij het toenmalige normaliseringsbeleid, in het bijzonder met betrekking tot de omzendbrief van 1998, ook in de media heel wat discussie en verwarring was over wat kon en wat niet. Andere collega's hebben dat ook al gezegd. Artikels uit die periode werden reeds vermeld. Ik vermoed dat om oppositieredenen wordt gezegd dat de regering met het drugbeleid slechte signalen uitstuurt. In de media het beleid afschilderen als een laks gedoogbeleid is tegenstrijdig met wat in de vorige legislatuur is gebeurd.
Translated text
I just wanted to start talking about standards. If one wants to implement a more effective approach, one must be closer to reality. Mr. Goutry, in the hearings you have heard what the reality is today. I come back to that. If one wants to do risk management and to prevent problems and to better solve them, one needs to get closer to the standards. The closer to the standards, the better enforcement can be done. I mean rational approach. That is the intention. That is the spirit that we find in the text of the draft law.
I could not say it better with what I read in The Last News of 12 October 2002. CD&V Chairman De Clerck said: "The new purple-green legislation, which is yet to be voted, is not fundamentally different from my policy, but the current government has failed in its communication. She sent out the sign: “We were brave.”
I quote this passage because I want to demonstrate that in the standardization policy of that time, especially with regard to the turnover letter of 1998, there was also in the media a lot of discussion and confusion about what could and what could not. Other colleagues have already said that. Articles from that period have already been mentioned. I suspect that for opposition reasons it is said that the government with its drug policy sends bad signals. In the media, depicting politics as a lax dough policy is contrary to what happened in the previous legislature.
#167
Official text
(...
Translated text
( ... ...
#168
Official text
Mijnheer Goutry, u krijgt straks het woord.
Translated text
Mr. Goutry, you will have the word later.
#169
Official text
Precies in verband met de discussies rond het zogenaamde "signaal" dat van hier zou uitgaan, liet de heer Marc Tack, coördinator van het Centrum voor studie, preventie en behandeling van Alcoholisme en andere Toxicomanieën (CAT), zich in de hoorzitting op 14 januari 2003 in de commissie voor de Volksgezondheid van de Kamer uit over de mogelijke gevolgen van een wetswijziging op het gebruik door jongeren. Hij zei dat de wet wel de modaliteit maar niet de realiteit van druggebruik verandert. Daarmee gaf de heer Tack aan dat de politiek zich minder met het signaal moet bezighouden en meer met de rationele benadering van de realiteit. De realiteit is dat een op vijf Belgen wel eens cannabis gebruikt. Voor de 18-jarigen bedraagt dat percentage zelfs 35%. Ongeveer 90% daarvan stopt er echter na een tijdje mee. Zelfs degenen die ermee doorgaan, doen dat zonder dat zijzelf of hun omgeving daar problemen mee hebben.
Moeten wij die cijfers en die vaststellingen toejuichen? Nee, natuurlijk niet. Ook wij juichen die niet toe. Maar mensen straffen, rekening houdend met de cijfers die ik net gegeven heb, enkel met de hoop dat zij daarom zullen stoppen met iets waar zijzelf noch hun omgeving problemen hebben, helpt niets en heeft ook geen zin. Dat is trouwens niet geloofwaardig en het is wellicht ook een verkwisting van energie en middelen.
De normen inzake drugs worden dus niet losgelaten maar afgesteld op de realiteit. Hoe dichter men bij de norm blijft, hoe gemakkelijker men de norm zou moeten kunnen handhaven. Dat betekent voor ons ook dat er extra aandacht moet zijn voor de manier waarop preventieboodschappen gegeven worden. Het verleden toont aan dat preventie die vooral gebaseerd is op afschrikking en bestraffing — genre: doe het niet, want het mag niet — niet of enkel tijdelijk werkt. Soms heeft zij zelfs een tegengesteld effect omdat dat soort preventie precies niet aansluit bij de leefwereld en de realiteit van de betrokkenen die wij precies willen bereiken. Ook wat de preventieboodschappen betreft, moeten wij dichter bij de normen gaan staan, dichter bij de realiteit gaan staan van diegenen die het doen, om een meer geloofwaardige en dus een meer effectieve preventie te kunnen voeren.
Dat betekent voor de SP.A ook dat de preventie moet aanstippen wat de mogelijke risico's van drugsgebruik zijn, van cannabis en andere. Het is dus vanuit een coherent geheel van actiepunten op het vlak van coördinatie, preventie, zorgverlening en repressie dat voor ons de contouren moeten worden vastgelegd van de aanpak van de drugsproblematiek. Dat is de verdienste van deze federale Drugsnota — dat mag gezegd worden — en van het samenwerkingsakkoord dat nu ter stemming ligt. Daarmee komt men ook voort tegemoet aan de aanbevelingen van de parlementaire werkgroep-drugs, waarin ook een aanpassing van het vervolgingsbeleid, het strafrechtelijk beleid ten aanzien van de drugsgebruikers, noodzakelijk werd geacht.
Zo kom ik natuurlijk bij het heikele punt waarover in de commissie — zoals verslaggever collega Paque het vanochtend in het Frans heeft gezegd — vele "passionante", of misschien zelfs passionele, discussies zijn gevoerd. De geest van de wetsaanpassingen die voorliggen is er een die geen problemen wil maken waar er geen zijn, opdat het beleid zich beter zou kunnen richten op een effectievere voorkoming en een effectievere aanpak van de echte problemen.
Het doel is dus duidelijk, maar de manier waarop we dit trachten te doen is een ander paar mouwen, aangezien er maar een smalle manoeuvreerruimte bestaat. In de vorige regering heeft men getracht dit doel te verwezenlijken met een circulaire aan de parketten over de prioriteiten en het vervolgingsbeleid ten aanzien van drugs, waarbij cannabis de laagste prioriteit kreeg. Uit het evaluatierapport van 2000 bleek dat nog relatief vaak nodeloze vervolging werd aangewend.
Vandaag is er opnieuw voor gekozen om binnen de contouren van het strafrecht te blijven. Het past trouwens ook in een ontradingspolitiek, maar er wordt getracht niet-vervolging in bepaalde gevallen beter te verankeren door een wijziging in de drugswet, met bijhorende koninklijke besluiten en een nieuwe circulaire aan de parketten. Concreet zal dit betekenen dat bij het bezit van een hoeveelheid cannabis voor eigen gebruik, indien dat niet gepaard gaat met problematisch gebruik of overlast, er geen proces-verbaal meer wordt opgesteld maar wel een anonieme politionele registratie. Zo kan men vermijden dat er onnodig vervolgd wordt in deze gevallen. Het wordt mogelijk gemaakt via een amendement om de politieambtenaar in afwijking van artikel 40 van de wet op het politieambt de mogelijkheid te geven geen proces-verbaal meer op te stellen bij de vaststelling van een strafbaar feit, maar enkel in bepaalde gevallen. Er gebeurt dan enkel een anonieme registratie in plaats van een proces-verbaal. Dat moet in de praktijk betekenen dat het opsporings- en vervolgingsbeleid zich prioritair naar overlast of risicosituaties dient te richten, wat in de praktijk vertaald dient te worden in het overleg tussen de lokale overheden, de politie en de procureur. Regionale accentverschillen zullen wellicht nog mogelijk blijven, maar ze zullen kleiner worden.
Tot slot wil ik nog zeggen dat de SP.A-fractie legaal of illegaal druggebruik niet — en ik denk dat dat voor iedereen geldt in dit halfrond — als een evidentie beschouwt. Niemand doet dat. De ontrading is een algemene maatschappelijke opdracht, een opdracht voor iedereen, maar de aanpassingen die vandaag voorliggen moeten leiden tot een beter en geïntegreerd beleid. We moeten trachten de continuïteit van het geïntegreerd beleid te waarborgen en te verbeteren. Daardoor kunnen we risicogedrag en problematische gebruikers effectiever helpen. De repressie kan en moet daarvoor worden opgedreven, daar waar het nodig is.
Translated text
Precisely in connection with the discussions surrounding the so-called “signal” that would come from here, Mr. Marc Tack, coordinator of the Centre for the Study, Prevention and Treatment of Alcoholism and Other Toxicomanies (CAT), spoke in the hearing on 14 January 2003 in the Chamber’s Committee on Public Health about the possible consequences of a legislative change on youth use. He said that the law changes the modality but not the reality of drug use. With this, Mr Tack indicated that politics should focus less on the signal and more on the rational approach to reality. The reality is that one in five Belgians uses cannabis. For 18-year-olds, that percentage is even 35%. However, about 90% of them stop after a while. Even those who continue with it do so without having problems with themselves or their surroundings.
Should we welcome these figures and findings? No, of course not. We do not congratulate them either. But punishing people, taking into account the numbers I just gave, only in the hope that they will therefore stop doing something that neither they nor their surroundings have problems, helps nothing and makes no sense. This, by the way, is not credible and it may also be a waste of energy and resources.
Therefore, the standards on drugs are not released but adjusted to reality. The closer one stays to the norm, the easier one should be able to maintain the norm. This also means for us that there needs to be extra attention to the way prevention messages are given. The past shows that prevention that is primarily based on deterrence and punishment — genre: don’t do it, because it shouldn’t — doesn’t work or only works temporarily. Sometimes it even has the opposite effect because that type of prevention does not exactly match the world of life and the reality of those involved that we want to reach exactly. Also with regard to the prevention messages, we need to get closer to the standards, closer to the reality of those who do it, in order to be able to conduct a more credible and therefore more effective prevention.
This also means for the SP.A that prevention should stimulate the potential risks of drug use, cannabis and others. It is therefore from a coherent set of action points in the areas of coordination, prevention, health care and repression that the contours of the approach to the drug problem must be defined for us. That is the merit of this federal Drugsnota — that can be said — and of the cooperation agreement that is now under vote. This also follows the recommendations of the Parliamentary Working Group on Drugs, which also considered necessary an adaptation of the prosecution policy, the criminal policy towards drug users.
Thus I come, of course, to the delicate point on which in the committee — as journalist colleague Paque said this morning in French — many “passionate” or ⁇ even passionate discussions have been held. The spirit of the legislative adjustments that are ahead is one that does not want to create problems where there are no, so that the policy can better focus on more effective prevention and more effective approach to the real problems.
So the goal is clear, but the way we try to do this is another pair of sleeves, as there is only a narrow maneuvering space. The previous government has sought to ⁇ this goal with a circular on the parks on the priorities and the prosecution policy in relation to drugs, with cannabis being given the lowest priority. The 2000 evaluation report found that unnecessary persecution was still used relatively often.
Today, it has again been chosen to remain within the contours of the criminal law. It, by the way, also fits into an evasion policy, but it is attempted to better anchor non-persecution in certain cases by a change in the drug law, with associated royal decrees and a new circular on the parks. Specifically, this will mean that in possession of a quantity of cannabis for personal use, if it is not accompanied by problematic use or discomfort, there is no longer a process-verbal, but an anonymous police registration. Thus, it is possible to avoid unnecessary prosecution in these cases. By way of an amendment, it is possible to allow the police officer, by way of derogation from Article 40 of the Law on the Police Office, to no longer draw up a process record when establishing a criminal offence, but only in certain cases. There is an anonymous registration instead of a process-verbal. In practice, this should mean that the investigation and prosecution policy should prioritise disaster or risk situations, which should be translated into practice in the consultation between the local authorities, the police and the prosecutor. Regional accent differences may remain possible, but they will diminish.
Finally, I would like to say that the SP.A group does not consider legal or illegal drug use — and I think that applies to everyone in this hemisphere — as evidence. No one does that. The de-trading is a general civil society mandate, a mandate for all, but the adjustments that are underway today must lead to a better and integrated policy. We must strive to ensure and improve the continuity of the integrated policy. This allows us to help risk behavior and problematic users more effectively. Repression can and should be encouraged where it is necessary.
#170
Official text
Collega's, we hebben alle fracties gehoord en nu volgt de tweede ronde. Er zijn twee fracties die verschillende sprekers hebben aangeduid. Voor de CD&V zijn dat de heer Deseyn en de heer Goutry en voor Ecolo-Agalev zijn dat mevrouw Leen en mevrouw Descheemaeker. Mijnheer Van Parys, als u dat wenst verleen ik u met genoegen nu het woord en dan stop ik 5 minuten voor het sluiten van de middagvergadering en het openen van de avondvergadering.
Translated text
Colleagues, we have heard all the factions and now follows the second round. There are two groups that have designated different speakers. For the CD&V are that Mr. Deseyn and Mr. Goutry and for Ecolo-Agalev are that Mrs. Leen and Mrs. Descheemaeker. Mr. Van Parys, if you wish, I am pleased to give you the word now and then I stop 5 minutes before closing the afternoon meeting and opening the evening meeting.
#171
Official text
Mijnheer de voorzitter, nu de camera's verdwenen zijn...
Translated text
Now that the cameras are gone...
#172
Official text
De camera's zijn er altijd, mijnheer Van Parys, er zijn er acht.
Translated text
The cameras are always there, Mr. Van Parys, there are eight.
#173
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik hoop dat ik minstens niet door u zal worden onderbroken.
Nu de camera's verdwenen zijn wil ik graag het woord nemen, zodanig dat de werkzaamheden worden georganiseerd zoals u dit wenst, met betrekking tot de zichtbaarheid van de oppositie. Omdat ik plichtsbewust mijn opdracht als parlementslid wil vervullen, wil ik in de gelegenheid zijn om te repliceren op een aantal zaken die hier zijn gezegd. Het was zo een boeiend debat kunnen zijn, indien wij in staat waren geweest om te kunnen tussenkomen en een aantal zaken ten opzichte van elkaar zo hadden kunnen duidelijk maken. U wil deze vorm van debat niet. De grijsheid van het debat zal er het gevolg van zijn.
De rondzendbrief waarover gesproken is, was de resultante van wat in de werkgroep Drugs is tot stand gekomen. De rondzendbrief was in de vorige legislatuur één van de weinige aanbevelingen van de werkgroep Drugs die uitgevoerd zijn. Hierbij werden inderdaad de aanbevelingen in verband met het vervolgingsbeleid integraal toegepast. Wanneer deze rondzendbrief in dit Parlement besproken werd, is hij zelfs bij wijze van motie, eenparig goedgekeurd door alle democratische partijen. Ik hoop dat men zijn stemgedrag van toen niet zal verloochenen. De waarheid heeft haar rechten.
Translated text
I hope that I will not be interrupted by you.
Now that the cameras have disappeared, I would like to take the word, so that the work is organized as you wish, with regard to the visibility of the opposition. Since I am committed to fulfilling my mandate as a member of Parliament, I would like to have the opportunity to replicate on some of the issues mentioned here. It would have been such an exciting debate, if we had been able to intervene and have been able to clarify a number of things in relation to each other. You do not want this kind of debate. The greyness of the debate will be the result.
The circular letter discussed was the result of what has been achieved in the Working Group Drugs. The circular letter was one of the few recommendations of the Working Group Drugs that have been implemented in the previous legislature. In fact, the recommendations relating to the prosecution policy were fully applied. When this round letter was discussed in this Parliament, it was even in the form of a motion, unanimously approved by all democratic parties. I hope that one will not deny his voting behavior from then. The truth has its rights.
#174
Official text
Mijnheer Van Parys, u blijkt dit niet te grijpen. Ik heb anderhalf jaar meegedraaid in die werkgroep Drugs. Ik heb het verslag hier bij mij. We hebben inderdaad dan op 24 juni 1997 een debat gevoerd in het halfrond, waar we de aanbevelingen van de werkgroep Drugs in grote lijnen en met een grote meerderheid hebben aanvaard, maar ik zeg nogmaals dat in die aanbevelingen op geen enkele manier stond hoe dit zou worden uitgevoerd. U heeft een poging gedaan in uw rondzendbrief van 1998, om wat we in 1997 hebben beslist ook op het terrein uit te voeren. Wij hebben daarover geen debat gevoerd. Wij hebben die rondzendbrief ook niet goedgekeurd en ik heb evenveel recht om te zeggen dat wat deze regering doet evengoed een uitvoering is van de aanbevelingen die wij toen hebben goedgekeurd.
Translated text
Mr. Van Parys, you do not seem to grasp this. I have been involved in the drug work group for one and a half years. I have the report here. Indeed, on 24 June 1997, we held a debate in the hemisphere, where we accepted the recommendations of the Working Group on Drugs in a broad line and with a large majority, but I repeat that in those recommendations in no way was stated how this should be implemented. You have made an attempt in your 1998 circulation letter to implement what we decided in 1997 also on the ground. We did not have a debate on this. We also did not approve that circular letter and I have the same right to say that what this government is doing is also a implementation of the recommendations that we then approved.
#175
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik verwijs naar de interpellatie die werd gehouden naar aanleiding van het verschijnen van de omzendbrief en naar het stemgedrag van iedereen onder u en van de verschillende democratische fracties die hier toen vertegenwoordigd waren. Men heeft zich daar bij wijze van stemming inderdaad uitgesproken over deze omzendbrief, mevrouw Van de Casteele. U moet weten welke de consequenties van een bepaald stemgedrag zijn.
Het inhoudelijke is echter veel belangrijker dan het formele. Daarom heb ik mij zo bijzonder boos gemaakt op de tussenkomst van collega Bacquelaine. Dat is het voordeel van het systeem van debat van onze voorzitter. We kunnen nu repliceren op een man die niet meer aanwezig is, mijnheer de voorzitter. Dat is het boeiende van de wijze waarop u het debat hier organiseert. Het is een debat in het ijle waar een tegensprekelijkheid onmogelijk wordt gemaakt. De voorzitter heeft zijn doel bereikt, dat is zonder meer duidelijk. Desalniettemin hebben wij het eergevoel en de fierheid om hier te repliceren.
De inhoud en de boodschap van de omzendbrief zijn belangrijk. Dit is belangrijk in tegenstelling tot de huidige regeling, collega's. De boodschap van de omzendbrief was immers heel precies. Wanneer men om het even welke vaststelling deed in verband met de drugproblematiek dan was de boodschap naar de publieke opinie duidelijk. Dit ging ook op voor een vaststelling met betrekking tot het bezit van cannabis voor eigen gebruik De boodschap zei dat dit niet kan, niet mag en een reëel gevaar betekent voor degene die zich daaraan begeeft.
Daarom werden er inderdaad zeer precieze en duidelijke instructies gegeven aan de politiediensten. Dit waren instructies om inderdaad een vereenvoudigd proces-verbaal op te maken. Collega's, dit vereenvoudigd proces-verbaal werd in de omzendbrief omschreven als ten eerste een waarschuwing en ten tweede een verwijzing naar de norm. "Mevrouw, mijnheer, dit mag niet. Dit kan niet. Dit is tegen de wet. Dit kan u schaden." Dit was de zeer precieze opdracht en boodschap die terug te vinden was in de omzendbrief.
De politiediensten maakten dan inderdaad een proces-verbaal op op naam en met de omschrijving van de feiten. Dit werd maandelijks overgemaakt aan het openbaar ministerie. Zo staat het heel duidelijk en precies omschreven in de omzendbrief. Het openbaar ministerie had op dat ogenblik de opportuniteit om vervolging in te stellen of niet. Het kreeg op dat ogenblik kennis van de gegevens en kon oordelen over de opportuniteit. Dat is het fundamentele verschil met de huidige regeling. Met de huidige regeling is het zo dat men het openbaar ministerie buitenspel zet. Bij vaststellingen van bezit voor eigen gebruik maakt men immers geen proces-verbaal op. Dat is de zogenaamde rechtszekerheid die vandaag wordt gecreëerd. Er is alleen een anonieme vaststelling mogelijk in het carnetje van de betreffende politieagent.
Dat is de rechtszekerheid die men op dat ogenblik creëert. Het openbaar ministerie kan hierdoor gewoon niet in kennis gesteld worden van het strafbaar feit. Het zal dus ook onmogelijk kunnen vaststellen dat het om een herhaald gebruik gaat. Het is anoniem en bevindt zich in dat kleine boekje waar de politieagent over beschikt. Dit is dus het alternatief dat op dit ogenblik door deze meerderheid aangeboden wordt.
Mijnheer de voorzitter, collega's, dit is het essentiële onderscheid dat hier dood de meerderheid in alle talen wordt genegeerd. Op dit ogenblik, in de huidige nieuwe situatie is er geen enkele reactie meer. Men verhindert dat het openbaar ministerie kan tussenkomen en kan vervolgen. In de vorige situatie, op initiatief en ingevolge de aanbevelingen van de werkgroep in dit Parlement hadden we gezegd dat er hoe dan ook een reactie moest komen.
Dit is schadelijk. Dit is strafbaar. Dit moet een gevolg kunnen krijgen. Vandaar dat er inderdaad een proces-verbaal moest worden opgesteld zodanig dat de confrontatie met de norm, dat de waarschuwing een feit was en dat men desgevallend in staat was de omgeving, de familie, het gezin, de school in te lichten. Het knipperlicht ging aan, vrienden. Dit was de belangrijke opdracht.
Mijnheer de minister van Volksgezondheid, nu is er eenvoudig geen knipperlicht meer. Dit is het essentiële in de boodschap. Het feit dat men zegt: inderdaad, het kan geen kwaad en u mag er van verzekerd zijn, er komt geen reactie, want de enige reactie is een anonieme reactie die natuurlijk ten aanzien van de individuele persoon geen enkel gevolg kan krijgen. Dit is naar waarheid in de teksten die voorliggen in de vroegere rondzendbrief en in de huidige teksten die voorliggen, dit is de realiteit van de dingen. Ik vind het onwaardig van sommige parlementsleden dat men hier theorieën verkondigt die compleet tegengesteld zijn aan de teksten die vandaag voorliggen. Men schakelt eenvoudig het openbaar ministerie uit, wat in geen enkele andere materie ooit is gebeurd, door het openbaar ministerie uit te sluiten van kennisname op naam van het individu dat zich inderdaad in toestand van het plegen van een misdrijf bevindt, meer bepaald het individu dat zich in het bezit van drugs of cannabis voor eigen gebruik bevindt.
Dat is een bijzonder belangrijk precedent, maar er zijn hier nog andere precedenten geciteerd, mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, collega's, met name het gegeven dat hier op deze tribune wordt gezegd dat de politiemensen over de opportuniteit zullen kunnen oordelen of, naar aanleiding van de vaststelling van een misdrijf, er al dan niet een proces-verbaal wordt opgemaakt. Dit is hier op deze tribune uitdrukkelijk verklaard.
Mijnheer de voorzitter, het is daarom dat ik aan de minister van Justitie zou willen vragen of het inderdaad mogelijk is dat in de globaliteit of naar aanleiding van deze wetgeving de politiediensten de mogelijkheid hebben om bij vaststelling van een misdrijf geen proces-verbaal op te maken. Dit is een bijzonder belangrijk principieel punt, niet alleen in deze discussie, maar ten aanzien van de bevoegdheden van politiediensten, respectievelijk het openbaar ministerie.
Mijnheer de voorzitter, ik vraag dus heel concreet aan de minister van Justitie of het inderdaad kan dat politiediensten of politiemensen bij vaststelling van een misdrijf over de opportuniteit kunnen oordelen om al dan niet een proces-verbaal op te stellen.
Translated text
Mr. Speaker, I refer to the interpellation held following the appearance of the referral letter and to the voting behavior of all of you and of the various democratic groups represented here at the time. There has indeed been a vote on this letter, Mrs. Van de Casteele. You need to know what the consequences of a particular vote behavior are.
However, the content is much more important than the formal. That is why I was so ⁇ angry at the intervention of colleague Bacquelaine. This is the advantage of our President’s debate system. We can now replicate to a man who is no longer present, Mr. President. That is the fascinating thing about the way you organize the debate here. It is a debate in the veil where a contradiction is made impossible. The President has achieved his goal, which is obvious. Nevertheless, we have the honor and pride to replicate here. Their
The content and message of the message is important. This is important in contrast to the current regulation, colleagues. After all, the message of the circulation letter was very accurate. When any determination was made in connection with the drug issue, the message to the public opinion was clear. The message said this could not, should not, and poses a real danger to those who engage in it.
Therefore, indeed, very precise and clear instructions were given to the police services. These were instructions for actually creating a simplified process-verbal. Colleagues, this simplified process verb was described in the circulation letter as, firstly, a warning and, secondly, a reference to the norm. “Lady, sir, this is not allowed. This cannot. This is against the law. This could hurt you."This was the very precise command and message that could be found in the sending letter. Their
The police services then indeed drafted a process-verbal on the name and with the description of the facts. This was submitted monthly to the Prosecutor’s Office. This is very clearly and accurately described in the circulation letter. At that time, the prosecutor had the opportunity to initiate prosecution or not. It at that moment gained knowledge of the data and could judge the opportunity. That is the fundamental difference with the current system. With the current regulation, the prosecutor’s office is out of play. In the case of determinations of ownership for own use, there is no process-verbal. This is the so-called legal security that is being created today. Only an anonymous identification is possible in the carnet of the police officer concerned.
That is the legal certainty that is being created at that moment. The prosecutor cannot be notified of the criminal offence. Therefore, it will also be impossible to determine that it is a repeated use. It is anonymous and is located in that small booklet that the police officer has at his disposal. This is, therefore, the alternative that is currently offered by this majority.
Mr. Speaker, colleagues, this is the essential distinction that here dead the majority in all languages is ignored. At this moment, in the current new situation, there is no reaction anymore. It prevents the Prosecutor’s Office from intervening and being prosecuted. In the previous situation, on the initiative and following the recommendations of the working group in this Parliament, we had said that there should be a response anyway.
This is harmful. This is criminal. This must have a consequence. Hence, indeed, a process-verbal had to be drawn up in such a way that the confrontation with the norm, that the warning was a fact, and that one could, if necessary, enlighten the environment, the family, the family, the school. The light blinked, my friends. This was the important task.
Mr. Minister of Health, now there is simply no more flashing light. This is the essential thing in the message. The fact that one says: indeed, it can not harm and you can be assured of it, there will be no response, because the only response is an anonymous response that, of course, cannot have any consequence with respect to the individual person. This is true in the texts that lie in the former circular letter and in the current texts that lie ahead, this is the reality of things. I find it unworthy of some members of parliament that theories are proclaimed here that are completely opposed to the texts present today. You simply disable the prosecutor’s office, which has never happened in any other matter, by excluding the prosecutor’s office from taking knowledge on behalf of the individual who is indeed in a state of committing a crime, more specifically the individual who is in possession of drugs or cannabis for his own use.
This is a ⁇ important precedent, but there are other precedents quoted here, Mr. President, Mr. Minister, colleagues, in particular the fact that it is said here on this tribune that the police officers will be able to judge about the opportunity or, following the establishment of a crime, whether or not a process-verbal is drawn up. This is explicitly stated here on this tribune.
Mr. Speaker, this is why I would like to ask the Minister of Justice whether it is indeed possible that, in the whole or following this legislation, the police services have the possibility not to draw up a trial-verbal when a crime is established. This is a ⁇ important principle point, not only in this discussion, but with regard to the powers of police services, respectively the prosecutor’s office. Their
Mr. Speaker, I ask the Minister of Justice, therefore, in a very concrete way, whether it is indeed possible that police services or police officers, when establishing a crime, can judge about the opportunity to draw up or not draft a process-verbal.
#176
Official text
Marc Verwilghen: Mijnheer de voorzitter, ik heb deze vraag al beantwoord in de commissie voor de Justitie. Ik zal dat nogmaals doen in mijn repliek.
Translated text
Marc Verwilghen: Mr. Speaker, I have already answered this question in the Committee on Justice. I will repeat this in my replica.
#177
Official text
Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, misschien kan u ze dan nog eens beantwoorden. Het zou nuttig zijn om in dialoog te treden om het debat interessant te maken en niet een debat te organiseren waar men drie uren nadat de spreker een opmerking heeft gemaakt antwoordt. Is artikel 29 van het Wetboek van Strafvordering nog altijd van toepassing of niet? Moet een politieofficier proces-verbaal opmaken wanneer er een misdrijf wordt vastgesteld?
Mijnheer de voorzitter, dit is de concrete vraag, waar de minister met ja of neen kan op antwoorden. Ik vraag dit uitdrukkelijk omdat het belangrijk is dat onze politiemensen weten waar ze staan.
Translated text
Mr. Speaker, Mr. Minister, maybe you can answer them again. It would be useful to engage in dialogue to make the debate interesting and not to organize a debate where one answers three hours after the speaker has made a comment. Is Article 29 of the Criminal Procedure Code still applicable or not? Should a police officer draw up a process-verbal when a crime is established?
This is the concrete question, to which the Minister can answer with yes or no. I ask this explicitly because it is important that our police officers know where they are.
#178
Official text
Marc Verwilghen: Mijnheer de voorzitter, ik zal een globaal antwoord geven. Dat is een eerste zaak. Een tweede zaak is — en daar zou men zich toch eens over moeten beraden — in welke hoedanigheid de heer Van Parys hier is. Hij is een lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hij heeft dus het absolute recht om zijn mening te zeggen. Ik ben de laatste om dat te betwisten. Ik begrijp ook dat hij zijn circulaire, want zijn handtekening staat daar ook onder, verdedigt. We zijn hier dus niet het debat aan het voeren van hoe goed die circulaire is en hoe slecht deze circulaire is. Ik zal straks toelichten waarom dat zo is. Dan vind ik, eerlijkheidshalve gezegd, de uiteenzetting die we daarstraks hebben gehoord niet van het fraaiste wat we al hebben gezien.
Translated text
Marc Verwilghen: Mr. Speaker, I will give a global answer. That is a first thing. A second question is – and it should be discussed – in what capacity Mr. Van Parys is here. He is a member of the Chamber of People’s Representatives. He has the absolute right to express his opinion. I am the last to challenge that. I also understand that he defends his circular, because his signature is also underneath. So we are not here debating how good that is circular and how bad that is circular. I will explain later why this is so. Then I find, frankly speaking, the explanation we have heard thereafter is not the most beautiful one we have seen.
#179
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik begrijp dus dat men parlementsleden in dit debat hoedanigheden toemeet en op die manier probeert het debat te voorkomen of uit te sluiten. In deze, mijnheer de minister van Justitie, is er een belangrijke discussie ontstaan. De discussie is terug te brengen tot het volgende probleem.
Een politieofficier stelt een misdrijf vast. Heeft hij de bevoegdheid, de opportuniteit, om te oordelen of er al dan niet een proces-verbaal moet worden opgemaakt? Dat is hier op deze tribune uitdrukkelijk gezegd en het antwoord op deze vraag is cruciaal omdat op deze wijze onze politiemensen te weten zullen kunnen komen wat hun gedraging moet zijn ten aanzien van vaststellingen in verband met criminaliteit in het algemeen en vaststellingen met betrekking tot de drugcriminaliteit in het bijzonder. Door op dit ogenblik deze vraag in het midden te laten, organiseren wij het politiesepot, het systeem waarbij politiemensen, zoals de heer Coveliers op deze tribune gezegd heeft, in staat zouden zijn om misdrijven vast te stellen en dan zelf te oordelen of er al dan niet proces-verbaal moet worden opgemaakt. De heer Coveliers heeft hier op deze tribune gezegd: "bij vaststelling van een verkeersovertreding zal de politieman de bevoegdheid hebben om te oordelen of er al of niet een procesverbaal moet worden opgesteld". Als men dit hier op deze tribune mag en kan stellen, dan opent dit niet alleen het gedoogbeleid ten aanzien van het bezit van drugs en cannabis voor eigen gebruik, maar opent dit een gedoogbeleid in functie van de good-will van de politieofficier. Dan staan we voor een fundamenteel probleem inzake de rechtsstaat. Dan zullen we hier wetten stemmen waarvan we dan wel zullen zien of de politiemensen ze al dan niet toepassen.
Dit is wat hier op deze tribune door eminente juristen is gezegd en waar wij van de minister van Justitie redelijkerwijze een antwoord kunnen verwachten, in welke hoedanigheid dan ook, mijnheer de voorzitter. In de hoedanigheid van lid van dit parlement willen wij een rechtmatig antwoord om daaromtrent elke onduidelijkheid weg te nemen. Ik stel vast dat men dit niet wenst te doen en dat men deze onduidelijkheid wil laten bestaan. Dit betekent onder meer dat men op deze wijze het uitdrukken van dergelijke stellingnamen legitimeert en ondersteunt, wat aanleiding is tot een fundamentele vraag ten aanzien van de rechtszekerheid. Collega's, voortaan zal het zo zijn dat wanneer een misdrijf wordt gepleegd, de officier daarmee zal doen wat hij wil doen.
In de drugproblematiek stelt men uitdrukkelijk: "In deze materie zal u geen proces-verbaal opmaken en zal u ervoor zorgen dat het openbaar ministerie niet in staat is om te vervolgen". Dit is wat hier op deze tribune is gezegd en wat eigenlijk geen tegenspraak heeft mogen krijgen via de debatcultuur die door de voorzitter van deze Kamer is tot stand gekomen en via de waanzinnige weigering van de minister van Justitie om het evidente antwoord te geven, met name de toepassing van het Wetboek van strafvordering artikel 29 waar men zegt: "Bij vaststelling van misdrijven zal de politie een procesverbaal opmaken en dan is het aan het openbaar ministerie om over de opportuniteit te oordelen".
Waar gaan we naartoe in dit Parlement als de wet hier niet uitgelegd kan worden zoals we ze hier gestemd hebben. Daar gaat het uitdrukkelijk over. Dat is de uitdaging van dit debat. De wijze waarop dit hier op dit ogenblik gebeurt, creëert niet alleen de grootst mogelijke dubbelzinnigheid en chaos ten opzichte van de drugproblematiek zoals het al ten overvloede werd vastgesteld en met bravoure door collega Vandeurzen en collega Goutry. Om dit te verantwoorden heeft men dus het probleem verruimd ten aanzien van bevoegdheden van politiediensten om misdrijven vast te stellen.
Om dit te verantwoorden heeft men het probleem verruimd ten aanzien van bevoegdheden van politiediensten om misdrijven vast te stellen.
De voorzitter van de commissie voor de Justitie antwoordt niet. De minister van Justitie evenmin. De voorzitter van de Kamer laat dit gebeuren. Op dit ogenblik aanvaardt men het politiesepot.
Translated text
Mr. Speaker, I understand, therefore, that members of Parliament in this debate are being empowered and thus attempted to prevent or exclude the debate. In this, Mr. Minister of Justice, there has been an important discussion. The discussion should be brought back to the next problem.
A police officer finds a crime. Does he have the authority, the opportunity, to judge whether or not a process-verbal should be drawn up? This is explicitly stated here on this tribune and the answer to this question is crucial because in this way our police officers will be able to know what their behavior should be with regard to criminal findings in general and drug crime findings in particular. By leaving this question in the middle at this moment, we organize the police spot, the system in which police officers, as Mr. Coveliers said on this tribune, would be able to establish crimes and then judge themselves whether or not a process-verbal should be drawn up. Mr. Coveliers said here on this tribune: "When a traffic offence is established, the police officer will have the power to judge whether or not a minutes of the trial should be drawn up." If one can and can say this here on this tribune, then this not only opens up the dog policy regarding the possession of drugs and cannabis for personal use, but opens up a dog policy according to the goodwill of the police officer. Then we are facing a fundamental problem concerning the rule of law. Then we will vote here laws that we will see whether the police officers apply them or not. Their
This is what has been said here on this tribune by eminent lawyers and where we can reasonably expect a response from the Minister of Justice, in any capacity, Mr. Speaker. As a member of this Parliament, we want a legitimate answer to remove any uncertainty in this regard. I assume that one does not want to do this and that one wants to let this uncertainty exist. This means, inter alia, that in this way the expression of such statements is legitimized and supported, which raises a fundamental question of legal certainty. Colleagues, from now on it will be that when a crime is committed, the officer will do with it what he wants to do.
In the drug issue, it is expressly stated: "In this matter you will not draw up a process-verbal and you will ensure that the prosecutor's office is not able to prosecute." This is what has been said here on this tribune and what actually should not have been contradicted through the debate culture created by the chairman of this Chamber and through the insane refusal of the Minister of Justice to give the obvious answer, in particular the application of the Code of Criminal Procedure article 29 where it says: "When crimes are established, the police will draw up a process record and then it is up to the Prosecutor's Office to judge the opportunity."
Where do we go in this Parliament if the law cannot be interpreted here as we voted for it here. This is explicitly referred to. That is the challenge of this debate. The way this is happening here at this moment, not only creates the greatest possible ambiguity and chaos with regard to the drug problem as it has already been established abundantly and with bravour by colleague Vandeurzen and colleague Goutry. In response to this, therefore, the problem of the powers of police services to establish crimes has been broadened.
In response to this, the problem has been broadened with regard to the powers of police services to establish crimes. Their
The Chairman of the Justice Committee does not respond. Neither is the Minister of Justice. The chairman of the House allows this to happen. Currently, the police post is accepted.
#180
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik heb me niet in dit debat te moeien vermits ik mijn standpunt duidelijk heb gemaakt tijdens de adviesprocedure in de commissie voor de Justitie. Ik heb niet de gewoonte af te wijken van een standpunt dat ik eerder heb ingenomen.
Mijnheer Van Parys, ik verwijs naar bladzijde 256 van het verslag waar de regels, mijns inziens, zeer duidelijk zijn uitgestippeld niet alleen voor de strafwet maar ook voor het strafprocesrecht. Ik kan er alleen aan toevoegen dat na het debat in de commissie voor de Justitie de regering daadwerkelijk heeft ingezien dat haar oorspronkelijke tekst moest worden aangepast. Door de aanpassing zijn er specificaties aangebracht inzake noties. Het is correct dat discussie mogelijk is of deze noties voldoende of onvoldoende nauwkeurig gespecifieerd zijn. Er is slechts een uitzondering toegestaan op artikel 40. Meer heb ik daar niet aan toe te voegen. Wat ik gezegd heb en correct is weergegeven op bladzijde 256 herbevestig ik hier, voor zover het nodig is.
Translated text
Mr. Speaker, I have not been too troubled in this debate since I have made my position clear during the advisory procedure in the Committee on Justice. I have no habit of deviating from a position I have taken before. Their
Mr Van Parys, I refer to page 256 of the report where the rules, in my opinion, are very clearly set out not only for the Criminal Code but also for the Criminal Procedure Law. I can only add that after the debate in the Committee on Justice, the Government actually realized that its original text had to be adjusted. Through the adjustment, specifications have been made regarding concepts. It is correct that discussion is possible whether these notions are sufficiently or insufficiently accurately specified. Only one exception to Article 40 is allowed. I have nothing more to add to this. What I have said and is correctly displayed on page 256 I reaffirm here, to the extent necessary.
#181
Official text
Mijnheer de voorzitter, ik wil de heer Erdman danken voor de correctheid die hij aan de dag legt en dat hij herbevestigt dat de uitspraken van de heer Coveliers klinkklare onzin zijn. Ik herhaal dat het klinkklare onzin is! Dat is wat de heer Erdman met omfloerste woorden herbevestigt. Hij bevestigt dat hij in de commissie voor de Justitie en tijdens de debatten over de federale drugnota anderhalf jaar geleden de regering erop gewezen heeft dat haar ambities om een gedoogbeleid te kunnen organiseren alleen konden worden waargemaakt met de invoering van één uitzondering op de algemene taken van de politie.
Laat ons in deze discussie beginnen met te durven zeggen wat we doen. We organiseren het gedoogbeleid. Daar kan men voor of tegen zijn. Nonsens uit zijn nek slaan om te kunnen beweren dat het strenger of niet strenger is, is geen parlementair debat!
Translated text
Mr. President, I would like to thank Mr. Erdman for the correctness he shows and for reaffirming that Mr. Coveliers’ statements are clear nonsense. I repeat that it is clear nonsense! This is what Mr. Erdman reaffirms with wrapped words. He confirms that in the Committee on Justice and during the debates on the federal drug note one and a half years ago he pointed out to the government that its ambitions to be able to organize a drug policy could only be fulfilled by introducing one exception to the general tasks of the police.
Let us begin in this discussion by daring to say what we do. We are organizing the dog policy. You can be for or against it. Striking nonsense from his neck to be able to claim that it is stricter or not stricter is not a parliamentary debate!
#182
Official text
Mijnheer de voorzitter, de heer Vandeurzen heeft op treffende en precieze wijze de conclusie gemaakt.
Gelukkig was er nog één moedig man in dit debat, de voorzitter van de commissie voor de Justitie, die in mensentaal heeft gezegd dat elke politieofficier altijd proces-verbaal zal opmaken als een misdrijf wordt vastgesteld. Dat is evident. Mijnheer Erdman, u hebt dit herbevestigd. Dit is de wet. Dit is hetgeen in dit Parlement is goedgekeurd. Er is één uitzondering. Bij bezit van cannabis voor eigen gebruik is er de anonieme registratie. Dit betekent dat het parket niet in staat is op te treden, laat staan om het even welk initiatief te nemen. Dit is zeer duidelijk. Dit is de reden, mijnheer de voorzitter, waarom het debat wel nog interessant kan zijn. Dit zijn de teksten die voorliggen.
Collega's, vooraleer u u morgen bij de stemming definitief uitspreekt, moet u beslissen of u aanvaardt dat het parket en zijn openbaar ministerie in de onmogelijkheid wordt gesteld om welk initiatief dan ook te nemen bij de vaststelling dat iemand wordt aangetroffen in het bezit van cannabis voor eigen gebruik omdat het parket niet kan, niet mag en niet zal geïnformeerd worden op basis van de bepalingen van het voorliggend ontwerp? Dat is de vraag die u zult moeten beantwoorden. Wat de heren Coveliers en Bacquelaine ook mogen beweren, bij vaststelling van cannabisbezit voor eigen gebruik zal er alleen de anonieme registratie zijn die het optreden van het parket onmogelijk maakt.
Dat is de reden waarom we spreken van een gedoogbeleid. Een gedoogbeleid ontstaat op het ogenblik dat het het openbaar ministerie onmogelijk wordt gemaakt om een initiatief te nemen. Dit is hetgeen de regering in de voorliggende teksten heeft neergeschreven. We spreken van gedoogbeleid omdat de politiediensten alleen anoniem mogen registreren. De boodschap die hiermee gegeven wordt is nefast omdat men aan ouders, aan jongeren, aan kinderen op deze wijze de indruk geeft dat cannabisgebruik niet zoveel kwaad kan. Op deze wijze verspreidt men de boodschap dat dit mag. Dit staat in schril contrast met de omzendbrief die altijd een reactie oplegde. De boodschap van de omzendbrief was een waarschuwing, een verwijzing naar de norm. Degene die werd aangetroffen in het bezit van cannabis werd gewezen op het risico dat zou kunnen ontstaan. De waarschuwing zou nooit een onmiddellijke aanhouding tot gevolg hebben. Wat denkt u wel wat voor soort mensen wij zouden zijn! Er was een waarschuwing. Er was een reactie. Er was een contact met de omgeving, het gezin, de familie en de werkomgeving — een soort flikkerlicht — om de mensen erop te wijzen dat er wel eens iets aan de hand zou kunnen zijn. In de mate dat dit een verlengstuk kreeg in het herhaald gebruik, van een verslaving of van overlast dan kwam inderdaad het openbaar ministerie, dan trad het parket in werking.
Dit was de filosofie van het gezond verstand, van wat mensen willen. De filosofie die nu wordt ingevoerd is de filosofie van doe maar, laat maar gaan, alles mag, alles kan. Het gedoogbeleid wordt gerealiseerd en het is in juridische termen vertaalt in mensentaal wat de voorzitter van de commissie heeft gezegd.
Mijnheer Coveliers, u bent hier op uw nummer gezet maar u hebt het helaas niet gehoord.
Translated text
Mr Vandeurzen made the conclusion in a convenient and precise manner.
Fortunately, there was another courageous man in this debate, the chairman of the Justice Committee, who said in human language that every police officer will always draw up a process-verbal if a crime is established. That is obvious. Mr. Erdman, you have confirmed this. This is the law. This is what has been approved in this Parliament. There is one exception. In case of possession of cannabis for personal use there is the anonymous registration. This means that the parquet is unable to act, let alone to take any initiative. This is very clear. This is why, Mr. Speaker, the debate can still be interesting. These are the texts that are present.
Colleagues, before you make a final statement tomorrow at the vote, do you have to decide whether you accept that the prosecutor’s office and its prosecutor’s office are put in the impossibility of taking any initiative in determining that someone is found in possession of cannabis for personal use because the prosecutor’s office cannot, should not and will not be informed on the basis of the provisions of the present draft? That is the question that you will have to answer. Whatever Mr. Coveliers and Mr. Bacquelaine may claim, when determining cannabis possession for own use, there will only be the anonymous registration that makes the occurrence of the parquet impossible.
That is why we are talking about a dog policy. A police policy arises at the moment when it is made impossible for the public prosecutor to take an initiative. This is what the government has written in the previous texts. We’re talking about police policy because the police services can only register anonymously. The message that is given with this is nefarious because it gives the impression to parents, to young people, to children in this way that cannabis use can not do so much harm. In this way, we spread the message that this can be done. This is in sharp contrast to the message that always imposed a response. The message from the circulation letter was a warning, a reference to the norm. The person who was found in possession of cannabis was alerted to the risk that could arise. The warning would never result in an immediate arrest. What kind of people would we be! There was a warning. There was a reaction. There was contact with the environment, the family, the family, and the working environment — a kind of flashlight — to point out to people that something might be happening. To the extent that this received an extension in the repeated use, of a addiction or of discomfort then indeed came the prosecutor's office, then the prosecutor's office entered into operation. Their
This was the philosophy of common sense, of what people want. The philosophy that is now introduced is the philosophy of do but, let but go, everything can, everything can. The dog policy is realized and it is translated into human language in legal terms what the chairman of the committee has said.
Mr. Coveliers, you were put on your number here but you unfortunately did not hear it.