plenum van 2003-02-12 18:55:00+00:00 in Chamber of representatives

General information

Full name: plenum van 2003-02-12 18:55:00+00:00 in Chamber of representatives
Type: plenum
URL: https://www.dekamer.be/doc/PCRI/html/50/ip0327.html
Parliament: Chamber of representatives

You are currently viewing the advanced reviewing page for this source file. You'll note that the layout of the website is less user-friendly than the rest of Demobel. This is on purpose, because it allows people to voluntarily review and correct the translations of the source files. Its goal is not to convey information, but to validate it. If that's not your goal, I'd recommend you to click on one of the propositions that you can find in the table below. But otherwise, feel free to roam around!

Propositions that were discussed

Code	Date	Adopted	Title
50K1888	21/06/2002	✔	Projet de loi modifiant la loi du 24 février 1921 concernant le trafic des substances vénéneuses, soporifiques, stupéfiantes, désinfectantes ou antiseptiques.

Discussions

You are currently viewing the English version of Demobel. This means that you will only be able to review and correct the English translations next to the official text. If you want to review translations in another language, then choose your preferred language in the footer.

Discussions statuses

ID	German	French	English	Esperanto	Spanish	Dutch
#0	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#1	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#2	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#3	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#4	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#5	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#6	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#7	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#8	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#9	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#10	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#11	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#12	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#13	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#14	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#15	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#16	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#17	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#18	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#19	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#20	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#21	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#22	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#23	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#24	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#25	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#26	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#27	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#28	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#29	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#30	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#31	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#32	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#33	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#34	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#35	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#36	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#37	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#38	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#39	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#40	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#41	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#42	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#43	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#44	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#45	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#46	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#47	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#48	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#49	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#50	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#51	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#52	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#53	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#54	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#55	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#56	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#57	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#58	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#59	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#60	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#61	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#62	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#63	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#64	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#65	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#66	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#67	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#68	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#69	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#70	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#71	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#72	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#73	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#74	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#75	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#76	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#77	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#78	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#79	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#80	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#81	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#82	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#83	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#84	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#85	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#86	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#87	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#88	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#89	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#90	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#91	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#92	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#93	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#94	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#95	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#96	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#97	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#98	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#99	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#100	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#101	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#102	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#103	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#104	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#105	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#106	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#107	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#108	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#109	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#110	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#111	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#112	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#113	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#114	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#115	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#116	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#117	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#118	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#119	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#120	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#121	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#122	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#123	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#124	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#125	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#126	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#127	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#128	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#129	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#130	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#131	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#132	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#133	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#134	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#135	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#136	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#137	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#138	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#139	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#140	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#141	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#142	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#143	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#144	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#145	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#146	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#147	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#148	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#149	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#150	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#151	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#152	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#153	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#154	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#155	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#156	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#157	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#158	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#159	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#160	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#161	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#162	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#163	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#164	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#165	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#166	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#167	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#168	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#169	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#170	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#171	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#172	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#173	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#174	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#175	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#176	⚙	★	⚙	⚙	⚙	⚙
#177	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#178	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#179	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#180	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#181	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#182	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#183	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#184	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#185	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#186	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#187	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#188	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#189	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#190	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#191	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#192	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#193	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#194	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#195	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#196	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#197	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#198	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#199	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#200	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#201	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★
#202	⚙	⚙	⚙	⚙	⚙	★

#0

#1

#2

#3

#4

#5

#6

#7

Official text

                    
                    Uiteraard. Uit hetgeen de collega's van de CD&V-fractie hebben gezegd, blijkt duidelijk dat wij de voorliggende teksten niet echt genegen zijn. Men had eigenlijk gezegd dat we de kwestie in de commissie voor de Volksgezondheid zouden behandelen en niet vanuit justitieel of criminologisch oogpunt. We zouden de drugproblematiek en alles wat daaraan is gerelateerd, bekijken vanuit het perspectief van de volksgezondheid. We hebben er vele debatten over gehad en lange hoorzittingen over gehouden. Daaruit blijkt dat er eigenlijk heel wat risico's zijn voor de gezondheid en zeker voor de volksgezondheid in het algemeen.

Wat het optreden van de minister van Volksgezondheid betreft, merken we toch een heel vreemde houding. Ik geef een voorbeeld uit het recente verleden. Gisteren ging het in de commissie voor de Volksgezondheid over sproeistoffen op groenten en fruit. We kregen een hele toelichting van de minister dat bij enig vermoeden van normoverschrijding een hele ketting wordt in gang gezet, met een strenge reactie die erop volgt. Men neemt maatregelen. Voor de fruittelers staan ook straffen op til. Maar wat zien we voor de cannabistelers? Men weet het niet, want niemand kan zeggen of het binnen de huiselijke kring voor eigen gebruik mag worden geteeld. Daarover is de meeste onduidelijkheid. Ik heb die vraag de jongste weken en maanden misschien al vijftig keer gehoord, maar nog steeds hebben wij geen duidelijk antwoord gekregen. Het zou dus zeer wenselijk zijn mocht vanavond, zowel door de minister van Justitie als door de minister van Volksgezondheid, een duidelijk collectief standpunt van de regering worden ingenomen, zodat op zijn minst op dat punt enige duidelijkheid kan worden verschaft.

Het is duidelijk dat er voor de volksgezondheid heel wat gerelateerde problemen zijn. Ik noem er slechts enkele. Cannabis kan problemen genereren voor de motoriek, het tijdsbesef en de zintuiglijke waarneming. Dat zijn maar enkele van de problemen. Als er zulke serieuze risico's zijn verbonden aan de THC-moleculen uit het cannabisproduct, moeten wij dat dan vanuit het standpunt van volksgezondheid wel toelaten? Moeten wij er niet maximaal voor zorgen dat het onder de verboden producten valt en de zaken ook op die manier benaderen?

Er is een probleem voor de veiligheid in het algemeen, maar voor de verkeersveiligheid in het bijzonder. Wij hebben gehoord — onder andere op de hoorzittingen - dat er serieuze problemen rijzen met betrekking tot de rijvaardigheid. Daarop wil ik even dieper ingaan.

Wat is het effect van cannabis op het rijgedrag? Hoewel alcohol de grootste boosdoener is in het verkeer, stelt men vast dat ook de invloed van cannabis heel concreet de aanleiding kan zijn voor verkeersongevallen. Ik vind het zo belangrijk om dat nog eens te beklemtonen omdat de regering van verkeersveiligheid toch een belangrijke prioriteit wou maken. We zien dat het eigenlijk niet past in de totale aanpak. Wat vandaag gebeurt, doet toch serieus afbreuk aan uw voornemens om de verkeersveiligheid te optimaliseren.

Translated text

of course . From what the colleagues of the CD&V group have said, it is clear that we are not really fond of the present texts. It was actually said that we would address the issue in the Public Health Committee and not from a judicial or criminological point of view. We would look at the drug issue and everything related to it from the perspective of public health. We have had many debates and held long hearings. It shows that there are actually a lot of risks to health and ⁇  to public health in general.

As for the intervention of the Minister of Health, however, we notice a very strange attitude. Let me give an example from the recent past. Yesterday, in the Public Health Committee, it was discussed about spraying substances on fruits and vegetables. We received a whole explanation from the minister that in the event of any suspicion of norm breach, a whole chain is launched, with a strict reaction following. They take measures. There are also punishments for the fruit growers. But what do we see for the cannabistelers? One does not know it, because no one can say if it can be grown within the domestic circle for own use. This is the most uncertainty. I have heard this question ⁇  fifty times in the last few weeks and months, but still we have not received a clear answer. It would therefore be very desirable if this evening, both by the Minister of Justice and by the Minister of Public Health, a clear collective position of the government would be taken, so that at least on that point some clarity can be provided.

It is clear that there are a lot of related problems for public health. I will name only a few. Cannabis can generate problems for motor skills, time consciousness and sensory perception. These are just some of the problems. If there are such serious risks associated with the THC molecules in the cannabis product, should we allow that from the public health point of view? Shouldn’t we make every effort to ensure that it falls under the prohibited products and approach the affairs in that way?

There is a problem for safety in general, but for road safety in particular. We have heard — including in the hearings — that there are serious problems with regard to driving skills. I would like to go into this a little deeper.

What is the effect of cannabis on driving behavior? Although alcohol is the biggest culprit in traffic, it is noted that the influence of cannabis can also be very concrete the cause of road accidents. I think it is so important to emphasize this once again because the government wanted to make road safety an important priority. We see that it actually does not fit in the overall approach. However, what is happening today seriously impairs your intentions to optimize road safety.

#8

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik wil ook wel op het einde antwoorden, maar men geeft mij nu een heel concreet iets. Men probeert te zeggen dat de boodschap verwarrend is. Ik ga akkoord met die sprekers die zeggen dat de verwarrende boodschap inderdaad vanuit CD&V gekomen is, meer bepaald rond wat u nu zegt over verkeersveiligheid en rijden onder invloed. Daarbij hebben in de commissie verschillende sprekers, onder andere van uw fractie, verschillende keren gezegd dat er onduidelijkheid over was. Op de duur heb ik zowel de brochure rond het drugsbeleid zelf als de brochure over drugsvrij rijden van het Instituut voor Verkeersveiligheid getoond, evenals de advertentie die ooit twee jaar geleden gezamenlijk werd geplaatst. In alle drie staat heel uitdrukkelijk dat die twee niet samengaan. Ook niet cannabis! Hier nu staan zeggen dat er onduidelijkheid over zou zijn, is dus niet correct.

Translated text

#9

Official text

                    
                    Heel kort twee zaken, voorzitter. De minister van Volksgezondheid heeft over de beschuldiging dat er verwarring heerst door de oppositie geen enkel recht van spreken tot hij het verlossende woord spreekt over bijvoorbeeld het telen van cannabisplanten in huis. Dat hij daar eens duidelijk in is! Als hij duidelijk is en op een lijn zit met zijn collega, heeft hij recht van spreken en kritiek geven.

Ten tweede, wat het rijden onder invloed betreft, is het helemaal niet zo dat dit op een of andere manier gecontesteerd is. Ik begrijp zeer goed dat de minister van Justitie voor zerotolerantie pleit. Het is mij niet bekend wat u nu bovenhaalt.

Translated text

#10

Official text

                    
                    Dit is de brochure of de folder van een of twee jaar geleden van het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid. In deze brochure en in deze advertentie staat het zeer duidelijk. Degenen die daarrond verwarring geschapen hebben, zijn alleen mensen uit jullie fractie. Dat gebeurde doelbewust om verwarring te scheppen in plaats van duidelijkheid.

Translated text

#11

Official text

                    
                    Het probleem dat de CD&V-fractie hier aankaart, is het volgende. Cannabisgebruik blijft men nog meer dan een week detecteren door het feit dat dit in het vet wordt opgenomen en langzaam afbreekt. Het probleem is het volgende. Als men de zerotolerantie wil — wij staan daarachter — betekent dit dat wie het gedoogbeleid vooropstelt, aan de gebruiker van cannabis moet zeggen dat hij gedurende een week niet achter het stuur kan gaan zitten. Men kan het niet anders opsporen. Dat is het probleem. Langs de ene kant zegt men dat men het gebruik gedoogt. Als men consequent is met zijn zerotolerantie in het verkeer — wij gaan daarmee akkoord — dan betekent dit dat men, omdat het technisch niet anders kan, eigenlijk aan de gebruiker — meerderjarig, niet problematisch, geen overlast — zegt om gedurende een week niet achter het stuur te kruipen, omdat men altijd dit product kan vinden. Als dat de boodschap is die u wilt geven, geef ze dan in alle duidelijkheid. Wij hebben met die boodschap geen probleem. Wij ondersteunen ze. Echter enerzijds, gedogen en anderzijds, zerotolerantie willen in het verkeer en weten hoe moeilijk het is het product op te sporen, is toch een probleem creëren. Wees dan duidelijk en zeg om het niet te gebruiken. Dat is toch simpel!

Translated text

The problem that the CD&V faction finds here is as follows. Cannabis use continues to be detected for more than a week because it is absorbed in the fat and slowly decomposes. The problem is the following. If one wants zero tolerance — we are behind it — this means that whoever promotes the doping policy must tell the cannabis user that he can’t sit behind the wheel for a week. It cannot be detected otherwise. That is the problem. On one side, it is said that the use is drowned. If one is consistent with its zero tolerance in traffic – we agree with it – then this means that, because technically it cannot be otherwise, one actually tells the user – elderly, not problematic, no inconvenience – not to crawl behind the wheel for a week, because one can always find this product. If that is the message you want to give, then give it in all clarity. We have no problem with that message. We support them. However, on the one hand, wise and on the other hand, wanting zero tolerance in traffic and knowing how difficult it is to detect the product is still creating a problem. So be clear and say not to use it. That is simple!

#12

#13

Official text

                    
                    Ik kreeg graat zeer kort het woord, voorzitter, want ik heb in de commissie de werkzaamheden niet kunnen volgen. De een voert zijn moeder op als het over de boekenprijs gaat. Mijnheer de minister van Volksgezondheid, ik zou daarop graag een antwoord hebben, omdat heel wat jonge mensen mij daarover vragen gesteld hebben. U kunt zeggen dat dit in de brochure staat, maar eerlijk gezegd, dat staat daar niet in. Ik bedoel de hele concrete vraag.

De hele concrete vraag is of jongeren die eventueel occasioneel drugs gebruiken, een week niet met de auto mogen rijden. Het is immers wetenschappelijk bewezen dat de drugs een week in het bloed blijven. Ik verdien hier niets mee, maar sta mij echter toe om te zeggen dat de enige die daarover nog wat duidelijkheid geeft aan de publieke opinie, de minister van Justitie is. Hij sprak over nultolerantie. Ik lees in de brochure wel dat men niet mag rijden onder invloed.

Translated text

#14

#15

Official text

                    
                    Collega Vandeurzen neemt mij voor een stuk de woorden uit mond. Dat toont duidelijk aan dat ten minste de CD&V-fractie op één lijn zit. Voor sommige fracties is het inderdaad minder moeilijk dan voor andere, mijnheer Coveliers.

Ik wilde daarnet de minister van repliek dienen, omdat zijn antwoord natuurlijk van een zeker simplisme getuigt. Natuurlijk pleiten wij voor zero-tolerantie. Maar wanneer men het percentage potentiële en effectieve cannabisgebruikers ziet, dan is het toch een illusie om dat politiek te kunnen waarmaken met wat nu voorligt. Mijnheer Tavernier, men weet hoelang de nawerking in het lichaam duurt. Specialisten zijn ervan overtuigd dat de concrete nawerkingen op het lichamelijk gedrag minimaal 48 uur duren. Wanneer men vaststelt dat er een verminderde aandacht is voor complexe taken als autorijden, dan kunt u toch niet zomaar een bepaalde categorie meerderjarigen juridisch onaantastbaar maken voor cannabisgebruik. Het ene kan niet zonder het andere. Men kan niet zeggen dat men één categorie gerechtelijk zal beschermen en anderzijds op de barricaden staan zwaaien met zero-tolerantie in het verkeer. Ik denk dat dat niet kan samengaan.

Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat wie onder invloed van drugs - onder andere van cannabis - rijdt, meer risico loopt op ernstige of zelfs dodelijke verwondingen. Al is het maar voor dat paar procenten extra die nu onder invloed zullen rijden — eventueel door een vorig gebruik —, ik denk toch dat we hier spreken van een zware verantwoordelijkheid. Onder de zwaargewonde bestuurders zijn er 15 keer meer die positief zijn voor drugs — onder andere cannabis — en slechts 7 keer — als ik me zo mag uitdrukken - meer die positief zijn voor alcohol. Men zou dus kunnen zeggen dat het dubbel zo erg is.

Over het algemeen heeft cannabis een kalmerende werking met een aantal ongewenste effecten op het rijgedrag. Dat is nogal duidelijk. We gaan steeds uit van dat kader van zero-tolerantie. Een integraal verkeersveiligheidsbeleid moet samengaan met een strengere aanpak van drugsgebruik. Immers, de concrete gedragingen van mensen na cannabisgebruik zijn de volgende. Er treedt een vorm van apathie op. Voorts is er sprake van duizeligheid, slaperigheid, euforie, superioriteitsgevoel, verminderd kritisch vermogen, verminderd concentratievermogen, verlengde reactietijd, verandering in visuele en auditieve waarnemingen en bewegingsstoornissen. Mensen die daarvoor gevoelig zijn, moeten dan maar eens proberen om fatsoenlijk een wagen te besturen. Mijnheer de minister, deze effecten maken het precies onmogelijk om in alle veiligheid een voertuig te besturen. Zowel uit laboproeven als uit reële rijvaardigheidstesten blijkt dat de bestuurders onder invloed van cannabis, ook onder invloed van zeer lage concentraties, problemen hebben met de oog-en-hand-coördinatie, met het op de baan houden van de wagen, met de perceptie, met de waakzaamheid. Het vermindert kortom de rijvaardigheid. Dat is reeds één grondig en goed argument om strenger op te treden en om niet krampachtig één categorie van gebruikers juridisch onaantastbaar te maken.

Wij hebben het al gezegd in de commissie: het roken van een jointje stemt overeen met een alcoholgehalte van 0,3 tot 0,7 promille. Ik denk dat dat sprekende cijfers zijn. Bepaalde experts spreken van 0,8 promille, een ernstige overschrijding van de norm. Ik wil daarmee andermaal zeggen dat men daarover niet zo defaitistisch moet doen. Wanneer jongeren in de privé-sfeer 's avonds een jointje roken, focust men op de sfeer van die avond zelf en is men een beetje blind voor de nawerking in de tijd, niet alleen in de verkeerssituatie maar ook op de arbeidsvloer. Ik kom daarop straks even terug.

Wanneer wij de verslagen erop nalezen, zien wij dat collega Ansoms minister Verwilghen over verschillende aspecten van cannabis in het verkeer heeft ondervraagd. Collega Ansoms heeft terecht geconcludeerd dat wij in een wel heel merkwaardige situatie terechtkomen: Stevaert pleit voor zero-tolerantie voor alcohol in het bloed, Agalev was in congresteksten dezelfde mening toegedaan, en ook de regering pleit ten overstaan van de buitenwereld voor zerotolerantie, maar toch wil men de grenswaarden voor cannabis verhogen. Voor ons is het alvast duidelijk. Wij willen niet die schizofrene houding aannemen: enerzijds, prediken voor zerotolerantie in het kader van de verkeersveiligheid maar anderzijds, toch proberen zoveel mogelijk de zaken goed te praten. CD&V is voorstander van een nultolerantie voor drugs in het verkeer. Aangezien ook vanuit de transportsector signalen worden opgevangen over het vermoedelijk gebruik van stimulerende middelen door vrachtwagenbestuurders, lijkt het voor ons zinvol ook die categorie op het gebruik van onder meer cannabis en stimulerende middelen te testen en daartegen harder op te treden dan nu het geval is.

Ik sprak over nawerkingen in de tijd, niet alleen in de verkeerssituatie, maar ook over de concrete consequenties voor het functioneren in de arbeidssituatie. Mijnheer Coveliers, ik richt me nu specifiek tot u. U zei daarnet dat die beperkte categorie voor wie de wet in een uitzondering voorziet, geen enkele schade toebrengt aan de maatschappij. Ik denk dat dit een bijzonder kortzichtige visie is. Wanneer iemand niet goed presteert in zijn arbeidssituatie is er altijd een minimale, al is het maar economische schade.

Translated text

Colleague Vandeurzen takes the words out of my mouth for a bit. This clearly shows that at least the CD&V fraction is on one line. For some groups it is indeed less difficult than for others, Mr. Coveliers.

I just wanted to serve the Minister of Replication, because his answer, of course, testifies to a certain simplism. We advocate zero tolerance. But when you look at the percentage of potential and effective cannabis users, it is still an illusion to be able to realize that policy with what is now ahead. Mr. Tavernier, one knows how long the after-action in the body lasts. Specialists are convinced that the concrete side effects on physical behavior last at least 48 hours. When one finds that there is a reduced focus on complex tasks such as driving, you cannot simply make a certain category of adults legally inviolable for cannabis use. One cannot do without the other. One cannot say that one category will be protected by the courts and on the other side on the barricades stands swinging with zero tolerance in traffic. I think that cannot go together.

Scientific research shows that those who drive under the influence of drugs – including cannabis – are at greater risk of serious or even fatal injuries. Even if it is just for those few extra percentages that will now be influenced — possibly by a previous use — I still think that we are talking about a heavy responsibility here. Among the seriously injured drivers, there are 15 times more who are positive for drugs — including cannabis — and only 7 times — if I can say so — more who are positive for alcohol. So one could say that it is twice as bad.

In general, cannabis has a calming effect with a number of undesirable effects on driving behavior. That is quite clear. We are constantly assuming that framework of zero tolerance. A comprehensive road safety policy should be accompanied by a stricter approach to drug use. After all, the concrete behaviors of people after cannabis use are as follows. There is a form of apathy. In addition, there is dizziness, drowsiness, euphoria, feeling of superiority, reduced critical ability, reduced concentration ability, prolonged reaction time, change in visual and auditory perceptions and movement disorders. People who are sensitive to this should then try to drive a car decently. Mr. Minister, these effects make it exactly impossible to drive a vehicle in all safety. Both lab tests and real driving skills tests show that drivers under the influence of cannabis, even under the influence of very low concentrations, have problems with eye-and-hand coordination, with keeping the car on track, with perception, with alertness. In short, it reduces the ability to drive. That is already one thorough and good argument to act stricter and not to convulsively make one category of users legally inviolable.

We have already said it in the committee: smoking a joint corresponds to an alcohol content of 0.3 to 0.7 promile. I think these are speaking figures. Some experts speak of 0.8 promile, a severe excess of the norm. I would like to reiterate that this should not be done so defaitistically. When young people in the private sphere smoke a joint in the evening, one focuses on the atmosphere of that evening itself and one is a little blind to the after-action in time, not only in the traffic situation but also on the work floor. I will come back to that later.

When we read the reports on them, we see that colleague Ansoms asked Minister Verwilghen about various aspects of cannabis in traffic. Collega Ansoms has rightly concluded that we are in a very strange situation: Stevaert advocates zero tolerance for alcohol in the blood, Agalev had expressed the same opinion in congress texts, and also the government advocates zero tolerance in front of the outside world, but nevertheless one wants to raise the limit values for cannabis. For us it is clear. We do not want to take that schizophrenic attitude: on the one hand, preaching for zero tolerance in the framework of road safety, but on the other hand, nevertheless, try to speak as well as possible. CD&V is in favour of zero tolerance for drugs in the traffic. As signals are also received from the transport sector about the alleged use of stimulants by truck drivers, it seems reasonable for us to also test this category on the use of cannabis and stimulants, among others, and to act against it harder than is now the case.

I talked about after-effects in time, not only in the traffic situation, but also about the concrete consequences for functioning in the work situation. Mr. Coveliers, I am now addressing you specifically. You just said that the limited category for whom the law provides an exception does not cause any harm to society. I think this is a ⁇  short-sighted vision. When someone does not perform well in his work situation, there is always a minimum, even if it is only economic damage.

#16

#17

#18

#19

#20

#21

Official text

                    
                    Wij zullen daarover misschien later een ideologisch debat kunnen voeren.

Wij zullen daarover niet eensgezind zijn, collega Coveliers. Dat is ons wezenlijk uitgangspunt om aan politiek te doen. Wij hoeven daarover niet eensgezind te zijn.

De vraag is nu wat de maatschappelijke meerwaarde is van de wet. Ik denk dat die nihil is, dat ze onbestaande is. De vraag is: waarom moeten wij ons in zulke bochten wringen om iets te creëren dat maatschappelijk geen meerwaarde meebrengt? U lacht ermee, maar ik vind dat allemaal niet om te lachen. Laten wij even focussen op de vraag naar duidelijkheid.

Mijnheer de minister van Volksgezondheid, u wil nu een aantal zaken gaan afwentelen op de oppositie, net alsof het onze fout zou zijn dat er onduidelijkheid gecreëerd is. Er zijn al veel dingen gezegd over de brochure. Wel, ik wil er nog eens uit citeren. Men schrijft daar: "In de toekomst zal er niet langer worden vervolgd indien het gaat om de productie van een hoeveelheid cannabis die bestemd is voor eigen gebruik onder de gekende voorwaarden." Men specificeert dan die gekende voorwaarden: meerderjarig, geen problematisch gebruik, geen maatschappelijke overlast, geen handel. En dat durft men te betitelen als "de gekende voorwaarden."

In het Parlement hebben wij over die begrippen dagenlang debatten gevoerd. Ik vind het eigenlijk een schromelijke overschatting van de jongeren. Zij nemen deze brochure immers vluchtig door. Men doet het in de brochure af als "de gekende voorwaarden", net alsof het probleem daarmee is opgelost. Voor vele mensen uit de hulpverleningssector evenals bij justitie en politie is er een grote vraag naar duidelijkheid. Dat staat voorop.

Er is nu een volledig verkeerde perceptie geweest in de hoofden van de burger, van de mens in de straat. U moet niet denken dat ik als lid van de oppositie zo gelukkig ben met die toestand. Ik vind het jammer voor de hele politiek. Het komt de geloofwaardigheid van de politiek niet ten goede. Het is slecht voor de politiek. Wij staan hier dan ook met enige plaatsvervangende schaamte, omdat dit punt vanuit dit Parlement door uw regering op die manier werd gecommuniceerd. De mensen denken immers niet zo genuanceerd. Doe dit dus niet af als oppositiepraat.

Verschillende experts verklaarden dat een kleine groep in de maatschappij heel grote problemen met cannabis heeft. Men schat dit op 5% tot 10% van de vele gebruikers. Het gaat meestal om mensen die maatschappelijk, psychisch kwetsbaar zijn. Ik vind het alvast de moeite om wat meer te vechten voor die groep van 5% tot 10%.

Mijnheer Coveliers, op dat punt verschillen wij weer wezenlijk van mening. Wij vinden dat wij moeten zorgen voor de mensen die niet de kans hebben gehad om een zekere weerbaarheid op te bouwen. Vanuit de politiek moeten wij enige bescherming aanbieden. Dat zal zeker niet het geval zijn met de tekst die hier nu voorligt.

Translated text

We may have an ideological debate about this later.

We will not agree on this, colleague Coveliers. This is our basic starting point for doing politics. We do not need to be unanimous on this.

The question now is what the social added value of the law is. I think that it is null, that it is non-existent. The question is: why do we have to wrinkle in such curves to create something that does not bring any added value to society? You laugh at it, but I don’t think it’s all to laugh. Let us focus on the question of clarity.

Mr. Minister of Health, now you want to start a number of things on the opposition, just as if it was our fault that there was uncertainty created. A lot has been said about the brochure. Well, I would like to quote it again. There is written: “In the future, there will no longer be prosecution if it comes to the production of a quantity of cannabis intended for personal use under the known conditions.” And that is daring to be called “the known conditions.”

We have been debating these concepts in Parliament for days. In fact, I think it is an overestimation of the youth. They take this brochure quickly. It is described in the brochure as "the known conditions", just as if the problem has been solved with it. For many people in the emergency sector as well as in the judiciary and police, there is a high demand for clarity. That is at the forefront.

There has now been a completely wrong perception in the heads of the citizen, of the man in the street. You should not think that as a member of the opposition I am so happy with that state. I feel sorry for the whole of politics. It does not contribute to the credibility of politics. It is bad for politics. We therefore stand here with some substitute shame, because this point from this Parliament was communicated in this way by your government. People do not think so nuanced. Don’t take this as an opposition speech.

Several experts stated that a small group in society has very large problems with cannabis. This is estimated to be 5% to 10% of the many users. These are usually people who are socially and mentally vulnerable. I find it hard to fight a little more for that group of 5% to 10%.

Mr. Coveliers, on this point we again differ substantially. We believe that we should take care of those who have not had the opportunity to build a certain resilience. From politics, we must offer some protection. This will ⁇  not be the case with the text presented here.

#22

#23

#24

#25

#26

#27

Official text

                    
                    Het is duidelijk dat de prioriteit binnen het drieluik preventie, hulpverlening en repressie moet gaan naar preventie. We zien echter dat ook in de postale sector de huidige regeringsploeg problemen heeft met prioriteit. Prioriteit is letterlijk "wat eerst komt". Wat eerst komt, is de preventie. Net op dat punt heeft de overheid gefaald. Dat is zeker ook zo op Vlaams niveau. We moeten ons echter niet verstoppen achter bevoegdheidsniveaus. Dezelfde partijen zijn op de verschillende niveaus aan de macht. Er kunnen dus zeker afspraken worden gemaakt over budgetten. Die budgetten werden beloofd. Ze werden echter niet uitgekeerd, noch op Vlaams noch op federaal niveau.

Translated text

#28

#29

#30

#31

Official text

                    
                    (...). Er zijn misschien andere verschillen. Er is echter door iedereen gezegd dat er voor minderjarigen veel verandert. Het is immers zelfs uitgesloten dat iemand anders cannabis gebruikt in de aanwezigheid van een minderjarige. Dat is heel duidelijk door alle sprekers gezegd. Mijnheer Goutry, dat is inderdaad zelfs een verdieping hoger gezegd.

Translated text

#32

Official text

                    
                    Er veranderen zeker drie belangrijke zaken. Ten eerste, is er de onzekerheid. Men zal de wetgeving niet goed kennen. Men zal de grens niet kennen. Bepaalde politici spreken al van 16 jaar, anderen spreken dan weer van 18 jaar. De onzekerheid zal zeker niet verminderen met dergelijke debatten.

Translated text

#33

Official text

                    
                    Op de tweede plaats is er de onduidelijkheid. En op de derde plaats — en misschien het meest wezenlijke — is er de beïnvloedingssfeer. Zestien- en zeventienjarigen, die natuurlijk in contact komen met achttienjarigen en ouderen, worden in hun gewoonten natuurlijk sterk beïnvloed door oudere vrienden of kameraden binnen de jeugdcultuur. Dat wordt volgens mij schromelijk onderschat, kameraden. Helaas schieten er vanavond nog weinig kameraden over.

Translated text

#34

Official text

                    
                    Het is natuurlijk duidelijk dat er een grote nood aan eenduidigheid is en dat dit de essentiële voorwaarde is. Dat is ook wat de jeugd vraagt. Ik weet niet of u, als politicus, dat hebt getoetst. Collega Goutry kan echter getuigen dat wij onlangs de ronde van de jeugdhuizen hebben gedaan. Wij zijn in verschillende jeugdhuizen geweest. Het waren heus niet allemaal jeugdhuizen die bevolkt waren met Jong-CD&V'ers. Ook bij mensen die verantwoordelijkheid dragen in de jeugdbeweging hebben wij gezien dat men allerminst is gebaat bij wat nu voorligt. Men heeft een zekere behoefte aan normen en men heeft heel weinig begrip voor wat er nu gebeurt en de hele communicatie die errond wordt gevoerd.

Translated text

#35

Official text

                    
                    Ik wil nog even inzoomen op de problematiek van minderjarigen. De meeste cannabisgebruikers starten met gebruik tussen dertien en achttien jaar. Naar het schijnt is die periode van dertien tot vijftien jaar fundamenteel voor een later problematisch verslavingspatroon. Onderzoek toont aan dat hoe jonger men start met drugsgebruik, hoe meer kans er bestaat dat men door het drugsgebruik in de problemen komt. Maar of ze nu gebruiken of niet, voor de eerste keer roken of toedienen, veel jongeren maken bijna nooit het verschil tussen die moeilijke termen als de decriminalisering van cannabis en de legalisering ervan. Heel wat leerlingen, zeker in het technisch en beroepsonderwijs — zonder iemand te stigmatiseren — worden zeker in verwarring gebracht door de berichten over cannabis, volgens de onderzoeken en de getuigenissen. Wanneer nuances worden gelegd, gaat men al te snel denken dat cannabisgebruik is toegelaten. Ik pleit er nogmaals voor dat zeer voorzichtig wordt omgesprongen met zulke nuances.

Translated text

#36

Official text

                    
                    Veel jongeren gebruiken reeds voor de leeftijd van achttien jaar cannabis. Dat is een vaststaand feit. Door de decriminalisering van het cannabisgebruik vanaf achttien jaar wast men het cannabisgebruik voor de periode van achttien jaar voor een stuk weg. Wat zou er nu zo erg zijn, als het voor oudere vrienden en kameraden in bepaalde situaties niet strafbaar is te gebruiken? Het zal dan wel niet zoveel schade berokkenen aan de gezondheid. Een fout gedrag wordt voor een stuk witgewassen door zulke wetten. Minderjarige vrienden weten zeer goed dat hun achttienjarige vrienden reeds cannabis gebruiken voor de leeftijd van achttien jaar. Neem die twee samen en dan ontstaat inderdaad de indruk dat hun gebruik voor de leeftijd van achttien jaar ongestraft kan blijven. Men moet er alleen voor zorgen niet te worden gesnapt. De signalen over de volksgezondheid gaan dan volledig op in de mist, mijnheer de minister. Na die tijdslimiet van achttien jaar — voor sommigen het liefst zestien jaar — kunnen zij dan ongestraft blijven gebruiken, en ik leg het accent op blijven gebruiken.

Translated text

#37

Official text

                    
                    We moeten ook beseffen dat het haast onmogelijk is het gebruik van de legale producten, alcohol en tabak, bij minderjarigen te controleren. 10% van de elf- tot vijftienjarigen roken. Maar de decriminalisering van cannabis zal onvermijdelijk leiden tot een verhoogd cannabisgebruik door minderjarigen. Men kan zeggen dat men daarover niet zo dramatisch moet doen en dat dit slechts voor enkele procenten het geval zal zijn. Wel, voor die procenten moeten wij ook blijven vechten. Zoals mevrouw Descheemaeker heeft gezegd met betrekking tot haar ervaringen met roken in het verleden, waren ook toen de rolpatronen en de voorbeelden van leeftijdsgenoten belangrijk voor zij die in de invloedssfeer stonden.

Translated text

#38

#39

Official text

                    
                    Ten eerste, uit cijfers uit de spoedgevallendienst blijkt een duidelijke correlatie tussen cannabisgebruikers en mensen die geen cannabis gebruiken. Er is ook een verband tussen cannabisgebruik en de criminaliteit, cannabisgebruik en de verkeersongevallen, cannabis en de ontwikkeling van kanker, cannabis en de schadelijke invloed op het ademhalingsstelsel, cannabisgebruik en de schadelijke invloed op het immuunsysteem, cannabisgebruik en de schadelijke invloed op het hart, cannabisgebruik en een verminderd prestatievermogen op school en op de werkvloer, cannabisgebruik tijdens de zwangerschap en de schadelijke invloed op het kind, cannabisgebruik en de ontwikkeling van een verslaving eraan, cannabisgebruik en het nemen van andere illegale drugs, cannabisgebruik in interactie met sommige medicijnen, cannabisgebruik en de schadelijke invloed op het zenuwstelsel. Of al die factoren al dan niet voor 100% wetenschappelijk zijn bewezen, is minder relevant. Het feit dat er een correlatie is, mag ons zeker tot nadenken stemmen en aansporen om de zaken eens van dichterbij te bekijken.

Translated text

#40

Official text

                    
                    Welnu, 10% van alle cannabisgebruikers ontwikkelt een verslaving. Het grote probleem is dat de gebruiker zijn dosissen totaal niet kan afstemmen door een grote vorm van onwetendheid. De dosissen kunnen namelijk variëren van 5 milligram tot 150 milligram per joint. Deze namiddag werd al meermaals gezegd dat het niet meer gaat om de minder schadelijke jointjes uit de hippietijd en flowerpowerbeweging. Tegenwoordig hebben wij met hardere producten te maken.

Translated text

#41

Official text

                    
                    Wat de duidelijkheid betreft, wil ik het volgende zeggen. Mogen wij nu plantjes kweken? Hoeveel plantjes? Zijn tien plantjes aanvaardbaar, zoals ik vanmiddag al vroeg? Geen enkele minister of geen enkel lid van de meerderheid kan dat duidelijk zeggen. Er bestaat geen concrete norm. Niemand durft hier te zeggen of tien plantjes aanvaardbaar zijn binnen de huidige teksten. Mijnheer de minister, ik had dat graag van u vernomen. Hoeveel gram mag men maximum bezitten, 5 gram of 3 gram? We voerden daarover bijna handel in de commissievergadering. Is 6 gram voor u aanvaardbaar?

Translated text

#42

#43

#44

Official text

                    
                    De grootste giller in de teksten, hoe tragisch het ook is, is het verschil in de verkoop om de eigen verslaving te financieren en de verkoop uit winstbejag. Haha! Stel je de agent voor die dat moet beoordelen. U lacht daarmee, maar ik vind dat eigenlijk bijzonder schrijnend. Dat is een volledige onduidelijkheid voor de politieman.

Translated text

#45

Official text

                    
                    Ik lach even omdat ik weet dat de heer Van Parys weer kwaad zal zijn. Ten eerste, het onderscheid, wat betreft illegale drugs, tussen cannabis en de andere, is voor de eerste keer min of meer officieel gemaakt in de rondzendbrief van 1998, al was het dan maar een rondzendbrief en geen wet.

Translated text

#46

#47

#48

#49

#50

#51

#52

#53

#54

#55

Official text

                    
                    Mag ik even uitspreken? In het nieuwe systeem wordt van die gebruikershoeveelheid uit uw definitie géén proces-verbaal meer opgemaakt. Het probleem dat de heer Deseyn aanhaalt, is het volgende. Hoe weet u nu of die man een gebruikershoeveelheid bij zich heeft om te dealen en te verkopen of voor eigen gebruik? De verkoper, dealer of kleinhandelaar weet in ieder geval dat hij er maar voor moet zorgen dat hij slechts een kleine hoeveelheid bij zich heeft, om niet meer door de politie te worden lastiggevallen. Vroeger was dat wel het geval. De politiemensen hebben ons dat met hand en tand uitgelegd. Als u zegt dat de politie niets mag vragen of geen proces-verbaal mag opmaken voor iemand die een gebruikershoeveelheid bij heeft, dan zegt u aan de dealers dat de beste manier om te dealen, de gemakkelijkste en zelfs de door de wet veilig gemaakte manier erin bestaat zich te verspreiden met allemaal kleine hoeveelheden. Dat is het probleem. Dat is eigenlijk toch niet zo moeilijk.

Translated text

#56

Official text

                    
                    Collega's, op dit niveau van het debat moet ik u eraan herinneren dat wij een debat hebben, een algemene bespreking over wetsontwerpen. Tot spijt van wie het zou kunnen benijden is de spreektijd per spreker dertig minuten. Ik heb die laten overschrijden. Mijnheer Vandeurzen, u hebt zeker en vast een veertig minuten gesproken. Mijnheer Van Parys, hoe zou het anders kunnen, ook een beetje langer. Alles bij elkaar veel meer. De heer Deseyn liet mij horen dat dit onbeperkt is. Dat is niet waar. Het is helaas maar dertig minuten. U kunt echter heel veel zeggen in dertig minuten. Mijnheer Deseyn, u bent nu tweeëntwintig minuten bezig.

Translated text

#57

#58

#59

Official text

                    
                    Het feit is dat het eigenlijk niet aanvaardbaar is dat (...). Stel u voor, het zal u maar overkomen als eenvoudige politieman of politievrouw dat u daar eigenlijk voor een moreel dilemma staat of u nu die schakel met hulpverlening via de justitionele weg gebruikt, startend met een proces-verbaal, of u beperkt tot de nominale registratie waarover nog de grootste discussie bestaat en waarbij wij gemerkt hebben dat collega Bacquelaine niet de nuances legt zoals die in de teksten naar voren komen. Eigenlijk is het een beetje unfair van de wetgever om dit af te wentelen op de laagste schakel, als ik mij zo mag uitdrukken.

Er moet nog een woordje gezegd worden over de nood aan meer opvangmogelijkheden. Hier probeert men eigenlijk de stappen wat om te keren. Als men dergelijke zaken gaat goedkeuren, zou men zeker ook harder werk moeten maken van meer opvangmogelijkheden. Vooral voor jongeren die met een drugsprobleem kampen moet er dringend opvangcapaciteit komen. Op dit moment zijn de broeders — en dan zijn we weer bij de broeders — Alexianen in Tienen de enige instelling in Vlaanderen met een degelijke opvangmogelijkheid voor minderjarigen met een drugsprobleem. De gevolgen zijn duidelijk, collega's. De wachtlijsten zijn eindeloos lang. Deze lange wachtlijsten zouden eigenlijk voor ons een waarschuwing moeten zijn in het kader van deze problematiek. Het ergste is dat men binnen de problematische gebruikers nog twee groepen gaat creëren, een groep die een beroep kan doen op deze vorm van hulpverlening en opvang en een groep die zich daar niet op kan beroepen. Het feit is dat minister Vogels absoluut geen aandacht schenkt aan de groep jongeren met een drugsprobleem. Ik wil het hier ook zeggen in dit federaal Parlement, in het kader van de samenwerkingsakkoorden met de regio's. Tot nu toe heeft de minister enkel aangekondigd hulp te zoeken voor de psychiatrische patiënten. Voor de drugsverslaafden is voorlopig nog niets gebeurd. Het budget is ontoereikend en niet alle beloften en engagementen worden nagekomen.

In dit verband zou ik ook iets kunnen zeggen over de zorgcircuits zoals die in de federale drugsnota zijn opgenomen maar die zijn zeker nog niet uitgewerkt. Er stelt zich daar nog een enorm probleem op het terrein. We hebben de mensen daarover kunnen ondervragen. Dat zijn de goede aspecten van de drugsnota, we moeten dat ook durven zeggen. Die zijn wel nog niet gerealiseerd. Wat men eerst had moeten realiseren, komt blijkbaar in het vergeethoekje, helemaal achteraf om toch maar de fetisj, de hype van het installeren van het gedoogbeleid te kunnen waarmaken. Die repressie in meerdere of mindere mate kent natuurlijk een nauwe samenhang met de preventie en de hulpverlening. Natuurlijk moeten er processenverbaal worden opgesteld om de hulpverlening daarop te kunnen afstemmen, precies om de zaken in kaart te kunnen brengen, om een betere preventie te kunnen doen, om in de preventie zaken van de repressie te kunnen opnemen als knipperlicht, als rood licht, om te zeggen dat, als men dit doet, het probleem zich daar stelt.

Met morrelen aan het repressieve luik, brengt men zaken als preventie en hulpverlening in gevaar. Dit kan toch niet de bedoeling zijn. Men maakt het zich voor een stuk moeilijk. Men moet in de eerste plaats voldoende kredieten uittrekken voor hulpverlening en preventie. Ik heb een goede tip voor u, collega's die dit wetsontwerp zullen steunen. U kunt misschien een deel van uw campagnebudget besteden aan drugspreventie en aan voorlichting van de bevolking. Dat lijkt me een billijke overeenkomst als dit ontwerp wordt goedgekeurd.

Ook al wordt drugsbezit de facto niet uit de wetgeving gehaald, het feit dat er duidelijk wordt afgesproken dat de meerderjarige die cannabis gebruikt, hiermee geen overlast veroorzaakt en niet problematisch gebruikt, niet zal worden vervolgd, betekent dat er een gedoogbeleid zal worden gevoerd. Men hoort de term "gedoogbeleid" niet graag, maar dat is precies het beleid dat zal worden gevoerd. Hoe het politiek ook zal worden uitgelegd, de mensen zullen dit zo interpreteren. In feite doen ze dat nu al door de massale berichtgeving die er al is geweest rond dit voornemen.

Als ik zie wat er nog in het ontwerp staat met betrekking tot inbeslagneming, kan ik enkel concluderen dat de overheid zich daarmee voor een stuk belachelijk maakt. De politieagent wordt niet gehonoreerd in zijn taken als hij niet mag ingrijpen en geen concrete maatregelen mag nemen als er een probleem rijst.

Ik had graag nog iets gezegd over de residentiële behandeling voor minderjarigen maar ik zal dat niet doen. Ik zal mijn spreektijd respecteren. Ik hoop echter dat men meer oog zal hebben voor zowel de gedwongen als voor de vrijwillige residentiële behandeling van minderjarigen. Daarvoor is nog in geen wettelijk kader voorzien en dat sluit nauw aan bij wat ik zopas stelde rond de zorgcircuits.

Het belangrijkste is dat er nood is aan duidelijkheid en duidelijke communicatie. De onlangs in de pers verschenen tegenstrijdige interpretaties zijn nefast voor het beleid en voor de politiek. Ik rond af. Voor ons is het niet normaal, is het niet zomaar te gedogen, is het niet te aanvaarden dat men dat voor bepaalde groepen normaal zou vinden. Voor de rood-blauw-groene ploeg is het: drugs, ja maar. De mensen onthouden echter alleen die ja. Voor ons is het duidelijk: drugs, neen.

Translated text

The fact is that it is actually not acceptable that (...). Imagine, it will only happen to you as a simple policeman or policewoman that you are actually facing a moral dilemma there whether you use that link with assistance through the judicial route, starting with a trial-verbal, or you are limited to the nominal registration about which there is still the biggest discussion and where we have noticed that colleague Bacquelaine does not explain the nuances as they come out in the texts. In fact, it is a little unfair from the legislator to wave this down on the lowest link, if I can express myself so.

One more word should be said about the need for more reception opportunities. In fact, they are trying to reverse the steps. If one is going to approve such matters, one would ⁇  also have to work harder on more accommodation opportunities. Especially for young people who are struggling with a drug problem, there is an urgent need for reception capacity. At this time, the brothers — and then we are again with the brothers — Alexians in Tienen are the only institution in Flanders with a solid accommodation for minors with a drug problem. The consequences are clear, colleagues. The waiting lists are endlessly long. These long waiting lists should actually be a warning for us in the context of this problem. The worst thing is that within the problematic users one will create two other groups, one that can resort to this form of assistance and accommodation and one that cannot rely on it. The fact is that Minister Vogels absolutely does not pay attention to the group of young people with a drug problem. I would like to say this here in this federal Parliament, within the framework of the cooperation agreements with the regions. So far, the minister has only announced seeking help for psychiatric patients. Nothing has happened to the drug addicts so far. The budget is insufficient and not all promises and commitments are fulfilled.

In this regard, I could also say something about the healthcare circuits such as those included in the federal drug note but which are ⁇  not yet elaborated. There is still a huge problem in the field. We were able to question the people about this. These are the good aspects of the drug note, we should dare to say that too. They have not yet been realized. What one had to realize first, apparently comes into the forgetful corner, all afterwards to be able to realize yet only the fetish, the hype of installing the dog policy. This repression, to a greater or lesser extent, is of course closely linked to prevention and assistance. Of course, there must be a process verb to be drawn up in order to be able to align the assistance with it, precisely to be able to map things, to be able to do a better prevention, to be able to include in the prevention matters of repression as a flashlight, as a red light, to say that, if one does this, the problem is there.

With murmuring at the repressive luke, one puts things like prevention and assistance at risk. This may not be the intention. They make it a lot difficult. First and foremost, sufficient credits must be drawn for assistance and prevention. I have a good tip for you, colleagues who will support this bill. You may be able to spend part of your campaign budget on drug prevention and public education. That seems to be a fair agreement if this draft is approved.

Even though drug possession is not de facto removed from the legislation, the fact that it is clearly agreed that the adult who uses cannabis does not cause harm and does not use it problemically, will not be prosecuted, means that there will be a drug policy. One doesn’t like to hear the term “sucking policy”, but that’s exactly the policy that will be carried out. No matter how politics will be explained, people will interpret it this way. In fact, they are already doing so because of the mass reporting that has already been around this intention.

If I see what remains in the draft regarding confiscation, I can only conclude that the government is making a lot of ridicule with this. The police officer is not honored in his duties if he is not allowed to intervene and not to take concrete measures if a problem arises.

I would like to say something more about the residential treatment for minors but I will not do that. I will respect my speech time. I hope, however, that more attention will be paid to both forced and voluntary residential treatment of minors. This has not yet been provided in a legal framework and this closely aligns with what I just proposed about the care circuits.

The most important thing is that there is a need for clarity and clear communication. The contradictory interpretations that have recently appeared in the press are nefaste for politics and for politics. I go around. For us, it is not normal, it is not simply too bold, it is unacceptable that one would find that normal for certain groups. For the red-blue-green team it is: drugs, yes but. However, people only remember the yes. For us it is clear: drugs, no.

#60

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, heren ministers, collega's, eerst en vooral wil ik de verslaggevers en de diensten van de Kamer danken voor de vele verslagen.

Het drugsbeleid gaat over meer dan alleen maar cannabis. In het regeerakkoord van 7 juli 1999 dat als opschrift draagt "De brug naar de eenentwintigste eeuw", werd het volgende bepaald: "De regering zal na haar aantreden aan het Parlement een evaluatierapport voorleggen inzake het huidige drugsbeleid. In dat rapport zullen onder meer de gemeenschappelijke richtlijn van de voormalige minister van Justitie over het vervolgingsbeleid inzake drugs en de detailhandel van illegale verdovende middelen, het rapport van de parlementaire werkgroep belast met het bestuderen van de drugsproblematiek, alsmede de ervaringen in andere landen worden geëvalueerd. Op basis van de resultaten van dit rapport zal de regering, in samenspraak met het Parlement, een coherent drugsbeleid uitwerken."

Dit wetsontwerp ligt in het verlengde van de regeerverklaring en van de federale beleidsnota in verband met de drugsproblematiek. Mensen met problematisch gebruik horen niet thuis in de gevangenis, maar moeten worden geholpen door de hulpverlening. Een drugsvrije maatschappij bestaat niet. Het beleid moet zodanig worden georganiseerd dat de hoogste prioriteit gaat naar preventie.

De regering beoogt een daling van het aantal drugsverslaafden, zowel voor de legale als voor de illegale drugs. Dit beleid is een normaliseringsbeleid waarin ook het strafrechterlijk beleid ten aanzien van de problematische druggebruiker past. Het strafrechtelijk beleid moet gebaseerd zijn op de volgende principes: de strafrechterlijke interventie is ten aanzien van de druggebruiker steeds het ultimum remedium. Buiten specifieke risicosituaties, zoals sturen onder invloed en het veroorzaken van maatschappelijke overlast is druggebruik geen reden tot een vergeldende interventie. De strafrechterlijke interventie houdt rekening met de individuele toestand van de betrokkene. Problematische druggebruikers die in contact komen met politie of justitie, zullen georiënteerd worden naar de hulpverlening. Uitgangspunt is de vrijwilligheid en het respect voor eigen finaliteit van justitie enerzijds en de hulpverlening anderzijds. Middelenafhankelijkheid is nooit een reden om crimineel gedrag te verschonen.

Zeer belangrijk in dit geïntegreerde normaliseringsbeleid is het samenwerkingsakkoord van 2 september 2002 tussen de Staat, de Gemeenschappen en de Gewesten waarbij een algemene cel Drugsbeleid wordt opgericht, zoals aangekondigd in de federale beleidsnota. De ondertekenende partijen verbinden er zich toe met eerbiediging van hun respectieve bevoegdheden, overleg te plegen om hun beleid inzake het voorkomen van drugsgebruik, het hulpverlenings- en het behandelingsaanbod, het controleren van de productie en van de handel en sluikhandel in verdovende middelen en psychotrope stoffen, op basis van doelstellingen op elkaar af te stemmen.

Dit ontwerp werd besproken en goedgekeurd in de commissie. Alle regeringen hebben dit akkoord ondertekend. Aan het Parlement wordt gevraagd het akkoord goed te keuren, om zo snel mogelijk te kunnen starten met een globaal en geïntegreerd drugsbeleid. Dit is een grote stap voorwaarts.

Het drugbeleid is gestoeld op drie pijlers: preventie, hulpverlening en repressie. Preventie is voornamelijk een bevoegdheid van de Gemeenschappen. De Vlaamse Gemeenschap heeft haar budget van 1999 met 2,714 miljoen euro met de helft vermeerderd tot 4,90 miljoen euro in 2002. De federale regering vraagt de Gemeenschappen preventietrainingen structureel in te bouwen in de opleiding van de leerkrachten. De regering zal in overleg met de Gemeenschappen en Gewesten, de gemeenten stimuleren een lokaal beleid uit te werken en informatie- en sensibiliseringsacties over invloed van drugs, legale, illegale of verkrijgbare, te organiseren.

In verband met de hulpverlening bevat de drugsnota een uitgebreide lijst van initiatieven om hulpverlening aan drugsgebruikers te verbeteren. De verslavingszorg zal uitgebouwd worden via lokale zorgcircuits: zwaarverslaafden die herhaaldelijk behandeld werden en hervielen en zich moeilijk kunnen integreren worden individueel gevolgd. Er zijn pilootprojecten; er is de intensieve behandeling van psychiatrische patiënten met drugproblemen; er zijn de crisisopnames voor verslaafden - er zijn 9 nieuwe eenheden: Antwerpen, Brussel, Charleroi, Brugge, Gent, Genk, Leuven, Namen en Luik - en er bestaan vervangende behandelingen voor heroïneverslaafden.

Om bruggen te slaan tussen justitie en hulpverlening wordt er een justitiële casemanager aangesteld. Die moet de parketmagistraten en de politiediensten informeren over de zorgverlening en advies geven over de wenselijkheid van bepaalde maatregelen.

Ik kom nu tot het aspect repressie. De strijd tegen aanmaak en handel van stoffen, nodig voor de bereiding van synthetische drugs zoals ecstasy, en de handel in drugs wordt opgevoerd. De strijd tegen de invoer van en de handel in cocaïne en heroïne wordt voortgezet. Mogelijkheden tot in beslagname en verbeurdverklaring van drugs worden verbeterd.

Info over politieacties in verband met drugs wordt gecentraliseerd binnen de federale politie. België neemt ook actief deel aan alle internationale initiatieven die de georganiseerde drughandel willen bestrijden. In verband met dit wetsontwerp zei Charles De Winter, hoofdcommissaris van de federale politie en diensthoofd van de cel drugs, tijdens de hoorzittingen dat de anonieme politionele registratie betreffende cannabis zonder overlast of problematisch gebruik mogelijk is.

In verband met het drugbeleid van België staan wij binnen de Europese Unie niet alleen. In het jaarverslag 2002 over de stand van de drugproblematiek in de Europese Unie en Noorwegen lezen wij op pagina 33: "In 2001 was in sommige lidstaten de trend waarneembaar om juridische veranderingen in de wet te verankeren, teneinde druggebruikers beter te onderscheiden van andere overtreders van drugwetten en om cannabis duidelijker van andere verboden stoffen af te bakenen." In verschillende landen werden uiteenlopende opties overwogen, waaronder een meer gespecialiseerd rechterlijk systeem en veranderingen in de wet of in het beleid ten opzichte van de druggebruikers.

Ik besluit. Laten wij de drugproblematiek van de legale en de illegale drugs benaderen vanuit volksgezondheid en de krachten bundelen om een geïntegreerd globaal drugbeleid te voeren binnen België en Europa, via goede en juiste informatie, goede afspraken, goede samenwerkingsakkoorden en met een voortdurende evaluatie om het beleid te kunnen bijsturen. De indiening van dit ontwerp betekent dat de regering zich aansluit bij een vernieuwde tendens in Europa. Andere landen, zoals Zwitserland, Nederland en Portugal, hebben immers analoge regelingen aangenomen.

Translated text

First and foremost, I would like to thank the reporters and the services of the House for the many reports.

Drug policy is about more than just cannabis. The Government Agreement of 7 July 1999 entitled “The Bridge to the 21st Century” stipulated: “The Government will submit to Parliament an evaluation report on the current drug policy after its entry into office. The report will evaluate, among other things, the common directive of the former Minister of Justice on the prosecution policy on drugs and the retail trade of illicit drugs, the report of the Parliamentary Working Group in charge of studying the drug issue, as well as the experiences in other countries. Based on the results of this report, the government, in consultation with the Parliament, will develop a coherent drug policy."

This bill is in the extension of the government declaration and the federal policy note on the drug issue. People with problematic use do not belong home in prison, but need to be helped by the relief service. There is no drug-free society. Policy should be organized in such a way that prevention is the highest priority.

The government aims to reduce the number of drug addicts, both for the legal and for the illegal drugs. This policy is a standardization policy that also fits the criminal justice policy towards the problematic drug user. Criminal justice policy should be based on the following principles: Criminal justice intervention is always the ultimum remedy for the drug user. Outside specific risk situations, such as driving under influence and causing social inconvenience, drug use is not a reason for retaliatory intervention. The criminal judicial intervention takes into account the individual situation of the person concerned. Problematic drug users who come into contact with police or justice will be directed to the relief service. The starting point is the voluntariness and respect for the own finality of justice on the one hand and the provision of assistance on the other. Medium dependency is never a reason to dismiss criminal behavior.

Very important in this integrated standardization policy is the cooperation agreement of 2 September 2002 between the State, the Communities and the Regions establishing a general cell Drug Policy, as announced in the federal policy note. The Signatory Parties undertake, respecting their respective powers, to engage in consultations with a view to harmonising their policies on drug use prevention, assistance and treatment offerings, control of the production and trade in narcotic drugs and psychotropic substances, on the basis of objectives.

This draft was discussed and approved in the committee. All governments have signed this agreement. Parliament is invited to approve the agreement in order to start a global and integrated drug policy as soon as possible. This is a big step forward.

The drug policy is based on three pillars: prevention, aid and repression. Prevention is primarily a competence of the Communities. The Flemish Community increased its 1999 budget by 2.714 million euros by half to 4.90 million euros in 2002. The federal government calls on the Communities to structurally incorporate prevention training in the training of teachers. The Government, in consultation with the Communities and Regions, will encourage the municipalities to develop local policies and to organize information and awareness-raising actions on the influence of drugs, legal, illegal or obtainable.

In relation to relief, the drug note contains a comprehensive list of initiatives to improve relief to drug users. Addiction care will be expanded through local healthcare circuits: heavy addicts who have been treated repeatedly and have recurred and are difficult to integrate will be followed individually. There are pilot projects; there is the intensive treatment of psychiatric patients with drug problems; there are the crisis screening for addicts - there are 9 new units: Antwerp, Brussels, Charleroi, Bruges, Gent, Genk, Leuven, Namen and Luik - and there are replacement treatments for heroin addicts.

To bridge between justice and relief services, a judicial case manager is appointed. It should inform the parquet magistrates and the police services about the provision of care and give advice on the desirability of certain measures.

Now to the repression issue. The fight against the production and trade of substances necessary for the preparation of synthetic drugs such as ecstasy, and the trade in drugs is raised. The fight against the import and trafficking of cocaine and heroin continues. Opportunities for the seizure and confiscation of drugs are improved.

Information on drug-related police actions is centralized within the federal police. Belgium also actively participates in all international initiatives aimed at combating organized drug trafficking. In connection with this bill, Charles De Winter, chief commissioner of the federal police and chief of the drug cell, said during the hearings that anonymous police registration of cannabis is possible without inconvenience or problematic use.

With regard to Belgian drug policy, we are not alone within the European Union. In the 2002 Annual Report on the State of the Drug Problem in the European Union and Norway, we read on page 33: “In 2001 in some Member States there was a tendency to anchor legal changes to better distinguish drug users from other drug offenders and to distinguish cannabis more clearly from other prohibited substances.”

I am deciding. Let us approach the drug problem of legal and illegal drugs from public health and join forces to implement an integrated global drug policy within Belgium and Europe, through good and correct information, good agreements, good cooperation agreements and with a continuous evaluation to be able to guide the policy. The submission of this draft means that the government is joining a renewed trend in Europe. Other countries, such as Switzerland, the Netherlands and Portugal, have adopted similar arrangements.

#61

Official text

                    
                    Mijnheer Goutry, ik heb daarstraks aan onze benjamin, de heer Deseyn, de reglementen betreffende de spreektijd herinnerd. Ik weet dat ik ze u niet moet herinneren, u kent ze. U weet beter dan wie ook, uit uw lange ervaring, dat u dertig minuten heeft. Ik schenk u het volle vertrouwen terzake.

Translated text

#62

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, excellenties, collega's, er zijn natuurlijk zaken die meer opbrengen dan hier op dit ontiegelijke uur voor weinig mensen nog een speech af te steken, maar desondanks — en gezien de intense aandacht die ik krijg — ga ik mijn best doen.

Als men in het Parlement een wet maakt, dan vertrekt men eigenlijk vanuit een reden, en heeft men een doel. Men maakt zomaar geen wetten. Men heeft daarvoor een motivatie. Wij noemen dat de toegevoegde waarde of de meerwaarde om een wet te maken. Men vraagt zich dan af: waarom maken wij die wet? Waar willen wij naartoe? Wat is het doel? Hoe kunnen wij het algemeen belang of welzijn dienen met die wet? Hoe kunnen wij duidelijkheid verschaffen? Men maakt namelijk een wet om dingen te regelen.

Wat stellen wij desondanks vast, in plaats van toegevoegde waarde? Nihil, gedogen en wij zijn er vanaf. Is er een doel? Dat is onduidelijk, het is half en half. Men laat het op zijn beloop en zal wel zien. Het algemeen belang ontgaat mij volkomen. De duidelijkheid is nooit zo'n grote verwarring geweest. Ik heb het nooit meegemaakt. Ik ben hier inderdaad 11 jaar in dit Parlement. Ik heb het nooit meegemaakt dat er zo'n verwarring was bij het totstandkomen van een wet. Men kon ervoor zijn of ertegen, maar dat men niet wist waarover het ging, dat hebben wij nog nooit meegemaakt. Wat betreft de aspecten regels maken en doelstellingen van wetten, zijn er nooit minder regels gemaakt dan bij dit ontwerp. Het is een totale grijze zone. Het is, zoals collega Vandeurzen haarfijn heeft bewezen deze morgen, de facto een gedoogbeleid. Het kan niet anders. Het mondt erin uit. Men zegt over bepaalde dingen, hoewel men ze zogezegd strafbaar wil houden: dit laten wij gebeuren, dit rapporteren wij niet. Dat is niets min of meer dan gedogen.

Grijze zone, onduidelijkheid troef! Dat blijkt ook uit de reacties van de mensen in de straat. 

Mijnheer Coveliers, we hebben een vrij genant schouwspel meegemaakt. Twee weken geleden werd mevrouw Descheemaeker geïnterviewd. Aarzelend zei ze dat het geen verstrenging maar een verduidelijking was. Luttele ogenblikken ervoor had de heer Coveliers gesteld dat het een verstrenging was. Niemand begreep er nog wat van.

Mijnheer de voorzitter, heren ministers, ik zal een aantal korte stellingen ontwikkelen om te bewijzen dat we voor een belangrijke maatschappelijke keuze staan. De hele dag draait het debat reeds rond het maatschappelijk fenomeen. Vraag is hoe men ermee omgaat. Men moet kiezen. Men moet een bepaalde richting inslaan. 

Er zijn daar heel wat argumenten voor te bedenken.

Eerste stelling. Er doet zich een maatschappelijk fenomeen voor waarvan men weet dat het ongewenst is, ongezond en schadelijk is. Dat staat buiten kijf. Minister Tavernier heeft reeds verscheidene malen bevestigd dat het schadelijk is. Het is ongezond en het is ongewenst. Daar kunnen we niet onderuit. Wat doet een minister van Volksgezondheid in dit geval? Ofwel probeert hij het fenomeen te bannen en te verbieden omdat het schadelijk en ongezond is ofwel legt men zich neer bij het bestaan van het fenomeen en aanvaardt men het omdat het toch reeds ver gevorderd is en de mensen het aanvaarden. Men probeert het in toom te houden. Dat is een eerste keuze die men kan maken. Normaliseren heet dat, een zeer raar werkwoord. Normaliseren bestond reeds. Nu wordt de term gebruikt om normaal te maken wat niet normaal is. Vertaald in deze context betekent het dat wat strafbaar is niet meer vervolgd en bestraft zal worden. Dat is de eerste stelling.

Tweede stelling. Men stelt vast dat men een maatschappelijk fenomeen niet meer in handen heeft. Het fenomeen heeft zich verspreid. Een aantal mensen vinden het leuk. Het is een genotsmiddel. Wat doet een minister van Volksgezondheid in dit geval? Ofwel beslist hij zich sympathiek op te stellen. In onze kringen zijn er immers heel wat die graag een jointje roken. Waarom zou men tegen zijn? Liever niet de ambetanterik uithangen maar mensen op hun wenken bedienen. Volwassen mensen weten immers wat ze doen. Volgens de minister doet men in zijn eigen huis wat men wilt. Men moet een duidelijk onderscheid maken tussen publiek en privé. Laat mensen die thuis graag een jointje roken rustig begaan op voorwaarde dat ze niemand lastig vallen. Dat is de houding die men tegenover persoonlijk cannabisgebruik aanneemt. Ofwel aanvaardt hij dat niet en beslist men daar niet aan mee te doen. Men beslist tegen de stroom op te varen, ook als men zich daarmee bij een aantal mensen niet sympathiek maakt. Dat klinkt minder goed in tijden van alles kan en alles mag. Toch durft men "neen" te zeggen en aanvaardt men geen cannabisgebruik noch in privé-kringen, noch in andere sferen. Het is verboden. 

Derde stelling. Het fenomeen is ongewenst. Men kan beslissen de schade te beperken en grenzen bepalen. Voor jongeren onder de 18 is het verboden, voor volwassenen niet. Op die manier probeert men de indruk te wekken een goede regeling te hebben uitgewerkt. De rest van de problemen wordt door de vingers gezien. We gedogen.

We gedogen, als het maar niet te erg wordt en als de mensen elkaar maar niet lastigvallen. Ofwel zeggen we dat we geen gedoogbeleid willen. We willen geen grijze zones, we willen geen zaken door de vingers zien en we willen geen schijnheiligheid. We zijn er tegen. Men komt dan met de bekende argumenten. Het roken heeft zich ook verspreid, het is aanvaard en men kan er niet meer tegenop. Voor alcohol geldt hetzelfde. 

Collega's, daarom is dit zo'n belangrijk moment. Daarom is dit zo kritisch.

Translated text

Mr. Speaker, Excellencies, Colleagues, there are, of course, matters that do more than to give a speech here at this timeless hour for a few people, but nevertheless — and given the intense attention I receive — I will do my best.

If one makes a law in Parliament, then one actually leaves for a reason, and one has a purpose. They simply don’t make laws. There is a motivation for this. We call that the added value or the added value to make a law. Then we ask ourselves: Why do we make this law? Where do we want to go? What is the purpose? How can we serve the public interest or well-being with this law? How can we provide clarity? They make a law to regulate things.

What does it mean instead of added value? Nihil, Dude and we are gone. Is there a purpose? That is unclear, it is half and a half. They leave it on its course and will see. The public interest is completely out of mind. Clearness has never been such a big confusion. I have never experienced it. I have been here for 11 years in this Parliament. I have never experienced that there was such confusion in the creation of a law. One could be for or against it, but that one did not know what it was about, we have never experienced. Regarding the aspects of rule making and the objectives of laws, there have never been made fewer rules than in this draft. It is a total grey zone. It is, as colleague Vandeurzen Haarfijn proved this morning, de facto a dog policy. It cannot be otherwise. It mouths out. They say about certain things, even though they are so-called to be punishable: we let this happen, we do not report this. This is nothing more or less than a trick.

Gray zone, uncertainty trove! This is reflected in the reactions of people on the streets. Their

Mr. Coveliers, we have experienced a rather embarrassing spectacle. Two weeks ago, Ms. Descheemaeker was interviewed. She hesitantly said that it was not an effort but a clarification. Luttle moments before, Mr. Coveliers had stated that it was an effort. No one understood anything.

Mr. Speaker, Mr. Ministers, I will develop a few short statements to prove that we are facing an important social choice. Thro ⁇  the day, the debate has already revolved around the social phenomenon. The question is how to deal with it. One must choose. You have to go in a certain direction. Their

There are many arguments to think about.

The first position. There is a social phenomenon that is known to be unwanted, unhealthy and harmful. That is out of doubt. Minister Tavernier has already confirmed several times that it is harmful. It is unhealthy and it is undesirable. We cannot go down there. What does a Minister of Health do in this case? Either he tries to ban and ban the phenomenon because it is harmful and unhealthy, or one lends himself to the existence of the phenomenon and accepts it because it is already far advanced and the people accept it. They try to keep it in tume. This is a first choice that can be made. Normalization is called that, a very strange verb. Normalization already exists. Now the term is used to make normal what is not normal. Translated in this context, it means that what is criminal will no longer be prosecuted and punished. That is the first statement.

The second position. It is stated that a social phenomenon is no longer in the hands. The phenomenon has spread. Some people like it. It is a means of pleasure. What does a Minister of Health do in this case? Or he decides to be sympathetic. In our circles there are a lot of people who like to smoke a joint. Why should one be against? Prefer not to hang out the ambetanterik but serve people on their tips. Adults know what they are doing. According to the Minister, one does in his own house what one wants. There must be a clear distinction between public and private. Let people who like to smoke a joint at home act calmly on the condition that they do not bother anyone. This is the attitude that one adopts towards personal cannabis use. Or he does not accept it and decides not to participate in it. One decides to go up against the current, even if one does not sympathize with some people. That sounds less good in times of everything can and everything can. Nevertheless, one dares to say “no” and one does not accept cannabis use either in private circles or in other spheres. It is forbidden. Their

Third position . The phenomenon is undesirable. One can decide to limit the damage and set boundaries. For young people under 18, it is prohibited, for adults not. In this way, one tries to create the impression that a good arrangement has been developed. The rest of the problems are seen through the fingers. We worshiped .

We dare, if it doesn’t get too bad and if people don’t bother each other. Or we say that we don’t want a dog politics. We don’t want grey zones, we don’t want to see things through our fingers, and we don’t want hypocrisy. We are against. Then come with the well-known arguments. Smoking has also spread, it is accepted and one can no longer resist it. Alcohol is the same. Their

This is why this is such an important moment. That is why this is so critical.

#63

#64

Official text

                    
                    Dat werkwoord staat erin. Ik heb u juist gezegd dat het toen wel in een lichtjes andere betekenis is gebruikt, maar als men in het debat niet meer naar elkaar wilt luisteren, kunnen we er nooit uitgeraken. De piste was toen totaal anders. Er is inderdaad een maatschappelijk fenomeen vastgesteld. Dat ontkennen we toch niet. Ik gebruik het voortdurend als uitgangspunt bij de afwegingen die we moeten maken. Er is een maatschappelijk fenomeen. Dat is juist. De vraag is wat men ermee doet. In de oudere manier van optreden trad men inderdaad vrij snel bestraffend en vervolgend op, tot en met mensen in de gevangenis stoppen, enzovoort. Door inzichten is een andere manier van preventie en ontraden ontstaan tegenover alle verslavingsmiddelen, ook tegenover alcohol en roken. Men gebruikt de methode waarbij men niet anti is, maar voorstelt de kwestie te bespreken, verstandig om te gaan met de legale drugs en aan te tonen wat daarvan de gevaren zijn. Binnen die cultuur hebben wij toen gezegd dat er twee wegen zijn. Ofwel zegt men dat het er toch is, dus laat men het gebeuren en probeert men het binnen de perken te houden. Ofwel blijft men het verbieden en geeft men niet toe. Uiteraard zal men dit verbod niet interpreteren of vervolgen zoals andere misdrijven. Dat is de keuze die toen is gemaakt. 

Het normaliseringsbeleid in 1997 had de volgende betekenis. Als mensen in zo'n situatie zitten — vooral mensen die gebruiken — moeten we die niet bestraffen. We moeten die mensen opnieuw proberen een kans te geven om zich aan te passen, zich te normaliseren en opnieuw in de maatschappij te geraken als zij door de drugs aan de kant zijn gaan staan. Dat was de betekenis van de term "normaliseren", helemaal niet zoals zij nu, onder andere door mevrouw Douifi, in de commissie bij herhaling is gebruikt. Dat is een hele andere betekenis. Het gaat om iets dat eigenlijk niet normaal is. Het is strafbaar. U hebt zelf gezegd dat wij een weg moeten zoeken in de internationale verdragen die het ons verbieden. We moeten een constructie opzetten waarmee we toch iets kunnen normaal maken dat niet normaal is, dus u gaat het normaliseren.

Ik kom tot mijn vierde stelling. De mensen weten zelf wel wat ze moeten doen. Ze zijn baas over zichzelf.

Translated text

That word is in it. I just told you that it was then used in a slightly different meaning, but if one does not want to listen to each other in the debate, we can never get out of it. The track was completely different then. There is indeed a social phenomenon. We do not deny that. I use it continuously as a starting point in the considerations that we need to make. There is a social phenomenon. That is right. The question is what is done with it. In the older way of acting, indeed, one acted fairly quickly punishing and following up, to put people in prison, and so on. Through insights, a different way of prevention and deterioration has emerged against all addictive drugs, including against alcohol and smoking. One uses the method in which one is not anti, but proposes to discuss the issue, to deal wisely with the legal drugs and to demonstrate what their dangers are. Within that culture we said that there are two paths. Or you say it is there, so you let it happen and you try to keep it within the limits. Either it is forbidden and it is not admitted. Of course, this prohibition will not be interpreted or prosecuted like other crimes. That is the choice that was made then. Their

The standardization policy in 1997 had the following meaning. When people are in such a situation—especially those who use them—we should not punish them. We must try again to give those people a chance to adapt, normalize themselves, and re-enter society when they have stood aside by the drugs. That was the meaning of the term "normalize", not at all as it is now used repeatedly in the committee, including by Ms. Douifi. That is a very different meaning. This is something that is not actually normal. It is criminal. You have said yourself that we must find a way in the international treaties that prohibit it from us. We need to set up a structure that allows us to normalize something that is not normal, so you are going to normalize it.

I come to my fourth position. People themselves know what to do. They are boss over themselves.

#65

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik heb altijd met heel veel interesse naar collega Goutry en collega Van Parys geluisterd, maar omdat Greta D'hondt nu in de zaal aanwezig is, vind ik het toch belangrijk deze opmerking te maken. Ik kijk soms op van de verschillende sprekers van de CD&V-fractie. De heer Goutry wil altijd de indruk wekken dat we werkelijk komaf hebben gemaakt met een beleid dat in de vorige legislatuur is gevoerd. Vandaag zou een totaal nieuw beleid worden gevoerd. Nochtans denkt collega D'hondt daar anders over. U moet dat mij eens expliciteren. Ik citeer uit de Metro van 21 januari 2003, "Banen of cannabisplantjes". Gedreven als zij is rond tewerkstelling, zegt Greta D'hondt het volgende: "CD&V-kamerlid Greta D'hondt roept de regering op om in de laatste maanden van haar legislatuur werk te maken van een werkgelegenheidsbeleid, want wijst erop dat de werkgelegenheid in ons land daalt, dat de jeugdwerkloosheid snel stijgt en dat er momenteel elke dag meer dan honderd banen verloren gaan. Ondertussen steekt de regering de haar resterende tijd in het zoeken naar compromissen rond futiliteiten". Waar u zoveel tijd aan heeft besteed de voorbije weken, zijn, zo zegt ze in de Metro, futiliteiten. "Zal er geverbaliseerd worden voor het bezit van twee cannabisplantjes, of mogen het er drie zijn? Dat zijn de vragen".

Translated text

Mr. Speaker, I have always listened to colleague Goutry and colleague Van Parys with great interest, but since Greta D'Hondt is now present in the hall, I still find it important to make this comment. I sometimes look at the different speakers of the CD&V faction. Mr. Goutry always wants to give the impression that we have really done well with a policy that was conducted in the previous legislature. A completely new policy would be implemented today. However, colleague D'Hondt thinks differently about this. You need to explain it to me. I quote from the Metro of January 21, 2003, “Roads of Cannabis Plants.” Driven around employment, Greta D'Hondt says: "CD&V House member Greta D'Hondt calls on the government to work on employment policies in the last months of her legislature, as it points to the decline in employment in our country, that youth unemployment is rising rapidly and that more than a hundred jobs are currently lost every day. Meanwhile, the government is spending its remaining time looking for compromises around futility.” What you have spent so much time on in the last few weeks, she says in the Metro, is futility. "Will there be verbalization for possession of two cannabis plants, or should there be three? Those are the questions.”

#66

#67

#68

#69

Official text

                    
                    Natuurlijk, voorzitter. Sta me toe van de gelegenheid gebruik te maken om aan de op dit late uur aanwezige moedige collega's mee te delen dat zopas is aangekondigd dat Jean-Luc Dehaene op de lijst zal staan.

Dat gezegd zijnde, voorzitter, ik heb inderdaad gewezen op de verschrikkelijke cijfers inzake werkloosheid. Wanneer ik het had over futiliteiten, dan bedoelde ik daarmee niet het debat dat wij hier voeren, maar wel de vraag of nu twee dan wel drie plantjes schadelijk zijn. Dat is voor mij een futiliteit in het debat dat onze jongste collega zeer duidelijk beëindigd heeft met: "Drugs? Neen, bedankt!".

De vraag of twee of drie cannabisplantjes schadelijk zijn, is futiel, omdat het antwoord niets is!

Translated text

#70

Official text

                    
                    Mevrouw D'hondt verklaart zeer terecht dat zij een ander debat over zo'n maatschappelijk belangrijk onderwerp en geen futiliteiten had verwacht en dat zij had gehoopt dat men er een andere regeling voor zou hebben bedacht dan dewelke wordt voorgesteld. Dat is eigenlijk wat zij heeft bedoeld, mevrouw Douifi.

Ik kom terug op mijn opmerkingen in verband met het zelfbeschikkingsrecht. We kunnen er niet omheen: dat is een beetje de rode draad geworden in heel deze legislatuur. Wij hebben dat ook gezien bij onder andere het euthanasiedebat. Daar lopen onze wegen uit elkaar, denk ik. Dat is hier al een paar keren gezegd en het is uw volste recht daarover welke mening ook te hebben. Het is echter ook ons recht erop te duiden dat het maatschappelijk moeilijk wordt wanneer men vanuit een soort absoluut zelfbeschikkingsrecht redeneert. Dan komt men natuurlijk in een context waarmee men alles kan oplossen. Wanneer men toch het complete zelfbeschikkingsrecht inroept, dan kan men met een handjevol regels de zaak aan mekaar houden en dan is er geen probleem. Dan doet elk wat hij wil, op de manier zoals hij wil, zolang hij maar niemand ambeteert, zolang hij maar door niemand wordt gecommandeerd. Hij doet wat hij wil, hij heeft de volledige zelfbeschikking over zichzelf. Bovendien klinkt dat zelfs goed. Wees eerlijk: als men aan de mensen zegt dat zij over zichzelf beschikken, dan zou men daarmee bijna elk debat kunnen winnen. Alleen, als men invult hoe men omgaat met de ethische problemen en maatschappelijke fenomenen en men valt dan terug op het zelfbeschikkingsrecht, dan is de discussie rap gesloten. Dan heeft men inderdaad iets als een gedoogbeleid, ervan uitgaande dat, aangezien mensen over zichzelf beschikken, ze toch weten wat goed en slecht is en wij hen dat niet hoeven te zeggen. Zij moeten dat zelf bepalen; zij moeten zelf kiezen en voor de rest moeten ze maar hun plan trekken. Doch, wat een tegenstelling wanneer er een ongezond product in een winkelrek ligt of een dioxinekip rondloopt! Ook dan weten de mensen of ze die kip al dan niet opeten en toch is er grote trammelant. Die is dan wel van een andere orde. Dan waren degenen die ons nu moraalridders noemen, de eersten om, bijna als een kieken verkleed, op straat te komen om te zeggen welke gevaren er allemaal dreigden in onze samenleving. Men gebruikt al die termen, al die woorden op de manier zoals het best uitkomt.

In elk geval, collega's, wij willen niet meedoen aan een samenleving vol zelfbeschikkingsrecht — ik heb dat ook in de commissie gezegd — waar het motto is: trek uw plan en zoek het zelf uit, als ge maar niemand ambeteert. Wij willen een maatschappij waar men inderdaad nog verantwoordelijkheid durft te nemen, ook samen, voor mekaar, waar regels kunnen afgesproken worden en worden opgelegd, die misschien niet allemaal sympathiek zijn, waar men niet doet aan u vraagt en wij draaien, maar waar men inderdaad aan opbouw doet, waar men weet waar men naartoe wil en waar men probeert een maatschappelijke meerwaarde te verwezenlijken.

We zetten dus de zelfbeschikking, die door jullie expliciet wordt gesteld als een absoluut recht op alles, tegenover verantwoordelijkheden die voor ons veel meer appelleren. Ze appelleren meer op plichten die mensen tegenover elkaar hebben. Dat klinkt natuurlijk niet sympathiek. De heer Coveliers heeft er daarstraks al op geduid. Hij zei dat wij toch niet gingen zeggen hoe zij moeten leven. Ik zou het natuurlijk niet aandurven. U zal trouwens al genoeg zelfbeschikkingsrecht hebben, mijnheer Coveliers. Ik stel alleen maar vast dat in deze weifelende tijden heel veel mensen inderdaad kijken, uitkijken, voorbeelden zoeken, dingen lezen, zich proberen te spiegelen en proberen een weg te vinden in het leven die niet altijd de door hen uitgevonden weg is.

Een laatste stelling of mogelijkheid is alles op zijn beloop te laten, ingrijpen als het te erg wordt. "Het houdt zichzelf wel in toom". Het is het geloof in de autoregulering van de mensen. Ofwel gaan we perspectief geven en duidelijkheid scheppen. U zal het in elk geval na vandaag, maar ook al voordien begrepen hebben dat dit duidelijk onze piste is. Collega's, zo'n debat kun je daarom ook niet over zijn kant laten gaan. Men kan niet tegelijk voor en tegen zijn. Men moet inderdaad stelling kiezen. Dat is een beetje lastig. Dat is immers wat jullie voortdurend proberen te doen. Jullie proberen elk op zich als de camera's draaien uit te leggen welke belangrijke verwezenlijkingen jullie hebben bereikt. De groenen spreken van een verduidelijking. "Zie eens wat we hebben bereikt", zeggen ze. De liberalen zeggen dat het een verstrenging is. "Zie eens wat we hebben bereikt", zeggen ze. Anderen zeggen dan weer dat het eigenlijk een voortzetting is en dat er niet veel veranderd is. Men probeert daar de zaken een beetje te draaien en te keren al naar gelang de uitleg die men er zelf aan wilt geven. Men doet dat naar zijn eigen profijt en liefst met zo weinig mogelijk moed.

Toch bent u gedwongen een onomkeerbare keuze te maken. U kan niet anders. Dit is natuurlijk geen proefopstelling. Als u nu zegt dat we drugs gaan gedogen zoals in Nederland 25 jaar geleden, dan kan u daar nooit meer op terugkomen. Dat is evident. We zijn trouwens het tweede land dat dit doet. Nederland was 25 jaar geleden het eerste land. Wij vinden het nu ook nodig om dit te doen. Wij doen dit ondanks de lessen die we daar zouden kunnen leren. Dat is dus een onomkeerbare keuze zoals in Nederland. Men vergadert daar nu elke dag opnieuw om te zien hoe men dat — laten we zeggen — voor drievierde mislukt gedoogbeleid zal proberen af te bouwen, te corrigeren en noem maar op.

Collega's, het is nochtans een keuze die zeer bepalend zal zijn. Het is hier gezegd door de heer Van Parys. Wij zullen het nooit meer kunnen tenietdoen. Het is jullie verantwoordelijkheid. Ik ben blij dat ik ze niet mee moet nemen. Ik zeg het in alle oprechtheid. Ik zou het ook nooit hebben goedgekeurd als ik in de meerderheid zou hebben gezeten. Ik zou zoiets nooit goedkeuren omdat ik niet achter zo'n keuze wens te staan. Een keuze die zo bepalend zal zijn in verband met de rechten en plichten. Het is de keuze tussen vrijheid en verantwoordelijkheid. Het is de keuze tussen een grijze zone en duidelijke regels. Het is de keuze tussen ofwel gemak ofwel moed. Het is de keuze tussen laten betijen of verbieden en de nek durven uitsteken. Het is het ingaan op modetrends of het blijk geven van standvastigheid. Het is de keuze tussen, enerzijds, tolereren en laten betijen en, anderzijds, stimuleren, richting kiezen van mensen die proberen samen aan maatschappelijke opbouw te doen en daarin stelling durven nemen.

Het is kortom een fundamentele keuze, mijnheer de voorzitter, collega's. Het is een onomkeerbare stap. Het is een stap die samenhangt met het mensbeeld, met het maatschappijbeeld, met de waarden en de normen die men heeft. U zal ook begrepen hebben dat in deze een beetje kiezen niet kan. U moet er echt voor gaan. U moet dus een weg kiezen. U kan niet doen alsof u hier iets hebt gesteund om er achteraf afstand van te gaan nemen. Dat is het enige dat in deze niet zal gedoogd worden.

Het is ook typisch voor paars-groen. Ik denk dat ze in deze formatie niet anders konden. Als men zulke ideologisch verschillende partijen aan mekaar klit en daarmee een project en programma probeert te maken, dan moet men dat neutraal houden. Men moet dat dan kleurloos doen. Men moet dat vooral technisch doen. Men mag dat niet laten doorleven. Men mag dat niet te veel toetsen aan de achterban. Men mag dan geen duidelijke stellingen nemen. Dan moet men proberen de kool en de geit te sparen, zijn nek niet uit te steken en alles op zijn beloop te laten, en om beurten een goaltje maken, wetend dat men nog even samen in de ploeg speelt maar dat het eropaan komt dat de transferprijs verhoogt. Men ziet later wel hoe men dan zal spelen.

Wel, collega's, wij voorspellen het u, en wij zullen u daaraan herinneren, meer dan u lief is: dit zal leiden tot verloedering en tot normvervaging. Dat is al volop bezig. Dat is in Nederland nog beter bewezen, na 25 jaar gedoogbeleid. Lees maar alles wat u in handen kunt krijgen. Na 25 jaar is dat betrouwbaar materiaal. Dat is de maatschappij die jullie willen: alles mag, alles kan, alles gratis, als het maar gemakkelijk is, als het maar geen moeite kost en als men ons maar niets komt commanderen. Die keuze, collega's, willen wij niet maken.

Mijnheer de minister, ik heb intussen interessante lectuur gevonden over wat u in de commissie voor de Volksgezondheid gezegd hebt, over uw ultieme verzuchtingen over de private en individuele vrijheid van mensen. Daarover zal ik straks nog wel iets zeggen.

Wat mij verwondert, mijnheer de minister, is dat precies een groene minister van Volksgezondheid dit laat gebeuren. Het begrip is twee keer geladen: u bent groen en minister van Volksgezondheid. U zou in principe twee keer het voorzorgsprincipe moeten hanteren, u die zo houdt aan alles wat het leven beschermt, aan de natuur, aan de vlindertjes en de bijtjes, enzovoort. Maar precies die groene minister van Volksgezondheid zegt: kijk, al weet ik dat het schadelijk is voor de volksgezondheid, voor de mensen, en zelfs al ben ik groen en minister van Volksgezondheid, wij zullen het toch maar laten gebeuren, als het maar niet uit de hand loopt, de mensen moeten zelf maar weten wat zij doen. Wat een tegenstelling — ik heb dat al gezegd — met 1999, toen de groenen het land overhoop gezet hebben wegens de kippen en de eieren en het dioxineprobleem dat zij in een context hebben gebracht die losstond van elke kennis van het dossier. Ik herinner mij nog zeer goed de beelden dat zij als kippen verkleed rondliepen in de straat om campagne te voeren en ons te culpabiliseren wegens de dioxine die in de kippen zat. Dat was onze schuld en alleen onze schuld, het was schadelijk en moest onmiddellijk gebannen worden, onze samenleving was half vergiftigd... En nu gaat diezelfde minister van Volksgezondheid, met dezelfde smile, wetens en willens, schadelijke producten gedogen, zeggend dat men weet dat ze schadelijk en slecht voor de gezondheid zijn, maar dat men ze gaat gedogen. Maar de dioxine indertijd, oei, toen was het land te klein.

Mijnheer de minister, zodra er een product in de winkelrekken ligt — en dat is al een paar keren gebeurd — waarover ook maar een kleine verdachtmaking bestaat dat er iets mee loos is, al is het helemaal niet bewezen dat het de gezondheid kan schaden, is er onmiddellijk groot alarm. Dan moet het product onmiddellijk uit de rekken worden verwijderd en moet de oorsprong getraceerd worden. Dan zijn er zware veiligheidsmaatregelen zoals invoerverbod, enzovoort. Maar met hetzelfde gemak wil u nu die schadelijke zaken toelaten. Ik zou het met een boutade kunnen zeggen: de chocoladesigaretten uit de rekken, de cannabis in de rekken. Ik kom tot het tweede deel van mijn korte betoog. Wanneer men a zegt, moet men ook b zeggen. Men kiest een bepaalde weg. De keuze is duidelijk gemaakt, denk ik. Niemand komt er nog op terug, niemand koestert nog enige twijfel. De meerderheid is overtuigd dat zij de goede keuze heeft gemaakt. Bijgevolg moet u uw verantwoordelijkheid dragen, mijnheer de minister — samen met de leden van de meerderheid — voor het volgende.

Ten eerste, men mag blowen onder bepaalde omstandigheden. Weliswaar, waar 70.000 mensen samenzijn waarvan er 69.999 meerderjarig zijn en 1 minderjarig is, zullen die 69.999 niet mogen blowen. Maar, in de veronderstelling dat men mag blowen, kan dat, maar men mag niets aankopen en niets verspreiden.

De drugs zullen dus uit de hemel komen vallen. De drugs zullen van uw zolder komen.

Translated text

Mrs D’Hondt declares very correctly that she had expected a different debate on such a socially important topic and no futilities, and that she had hoped that a different arrangement would have been conceived for it than the one proposed. That is exactly what she meant, Mrs. Douifi.

I will return to my comments regarding the right of self-determination. We can’t get around it: that has become a bit of the red thread in this entire legislature. We have seen this in the euthanasia debate. That’s where our roads split up, I think. This has been said here a few times and it is your full right to have any opinion about it. However, it is also our right to point out that it becomes socially difficult when one reasones from a kind of absolute right of self-determination. Then, of course, one comes into a context in which one can solve everything. If one invokes the full right of self-determination, then one can keep the matter together with a handful of rules and then there is no problem. Then every one does what he wants, in the way he wants, as long as he does nothing, as long as he is commanded by no one. He does what he wants, he has full self-determination over himself. In addition, that sounds even good. Be honest: If you tell people that they have self-determination, you could win almost any debate. Only, if one completes how one deals with the ethical problems and social phenomena and then one falls back on the right of self-determination, then the discussion is closed. Then, indeed, one has something like a dog policy, assuming that, since people have self-determination, they still know what is good and bad, and we do not have to tell them. They must decide for themselves; they must choose for themselves, and for the rest they must only draw their plan. However, what a contrast when there is an unhealthy product in a shop rack or a dioxin cap runs around! Even then people know whether they eat the chicken or not, and yet there is a large tram field. It is of a different order. Then those who now call us moral knights were the first to come out on the streets, almost dressed as a beak, to say what dangers all threatened in our society. You use all those terms, all those words in the way that is best suited.

In any case, colleagues, we do not want to participate in a society full of self-determination — I have said that in the committee — where the motto is: draw your plan and find it out yourself, if you but nobody ambitious. We want a society where one indeed dares to take responsibility, also together, for one another, where rules can be agreed and imposed, which may not all be sympathetic, where one does not ask you and we turn, but where one indeed builds, where one knows where one wants to go and where one tries to realize a social added value.

So we put the self-determination, which is explicitly stated by you as an absolute right to everything, against responsibilities that appeal to us much more. They appeal more to the duties that people have towards each other. This, of course, does not sound sympathetic. Mr. Coveliers has already spoken about it. He said we were not going to tell them how to live. Of course, I would not dare. By the way, you will already have enough self-determination right, Mr. Coveliers. I only note that in these twisting times a lot of people actually look, look, look for examples, read things, try to mirror themselves, and try to find a way in life that is not always the way they invented.

A final statement or possibility is to leave everything on its way, to intervene when it becomes too bad. “It keeps itself in toom.” It is the belief in people’s self-regulation. Or we will give perspective and create clarity. You will have understood at least after today, but also before, that this is clearly our track. So, my colleagues, such a debate cannot be overlooked. You cannot be for and against at the same time. Indeed, one must choose a position. That is a bit difficult. After all, this is what you are constantly trying to do. Each of you is trying on its own as the cameras turn to explain what important achievements you have achieved. The Greens are talking about clarification. “Look what we’ve achieved,” they say. The liberals say it is a struggle. “Look what we’ve achieved,” they say. Others then say again that it is actually a continuation and that not much has changed. One tries to turn things a little around and reverse things according to the explanation one wishes to give to them. They do it for their own benefit and preferably with as little courage as possible.

However, you are forced to make an irreversible choice. You cannot otherwise. This is not, of course, a test setting. If you say now that we are going to use drugs like in the Netherlands 25 years ago, then you can never come back on that again. That is obvious. We are the second country to do this. The Netherlands was the first country 25 years ago. We also find it necessary to do this now. We do this despite the lessons we could learn there. This is an irreversible choice, as in the Netherlands. One now meets there every day again to see how one will try to deconstruct, correct and mention that — let us say — three-fourths of failed torture policy.

However, it is a decision that will be very decisive. This was stated by Mr. Van Parys. We will never be able to destroy it again. It is your responsibility. I am glad I do not have to take them with me. I say it with all sincerity. I would never have approved it if I had been in the majority. I would never approve of such a thing because I do not want to stand behind such a choice. A choice that will be so decisive in relation to the rights and duties. It is the choice between freedom and responsibility. It is the choice between a grey zone and clear rules. It is the choice between comfort or courage. It is the choice between letting beaten or forbidding and daring to pull out the neck. It is entering into fashion trends or showing stamina. It is the choice between, on the one hand, tolerating and letting beaten and, on the other hand, encouraging, choosing the direction of people who try to do social construction together and dare to take a stand in it.

In short, it is a fundamental choice, Mr. Speaker, colleagues. It is an irreversible step. It is a step connected with the human image, with the social image, with the values and standards that one has. You will also have understood that in this little choosing can not. You really have to go for it. So you have to choose a path. You cannot pretend that you have supported something here in order to take away from it afterwards. That is the only thing that will not be dotted in this.

It is also typical of purple-green. I think they could not do otherwise in this formation. If such ideologically different parties are joined together and attempt to create a project and program with them, then it must be kept neutral. This must be done colourlessly. This must be done primarily technically. It cannot be allowed to survive. This should not be too much checked on the back. Therefore, clear statements should not be made. Then one should try to save the cabbage and the goat, not to pull out his neck and leave everything on its way, and to turn a goat, knowing that one still plays together in the team but that it comes to Europe that increases the transfer price. We will see later how they will play.

Well, colleagues, we predict it to you, and we will remind you of it, more than you are dear: this will lead to skin decay and norm fading. This is already full of work. This is even better proved in the Netherlands, after 25 years of drug policy. Read everything you can get in your hands. After 25 years, this is a reliable material. This is the society you want: everything can, everything can, everything for free, if it is easy, if it does not take any effort, and if one comes to command us nothing. We do not want to make that choice, my colleagues.

Mr. Minister, I have found interesting reading about what you said in the Committee on Public Health, about your ultimate aspirations about the private and individual freedom of people. I will say something about this later.

What I am surprised, Mr. Minister, is that it is precisely a Green Minister of Public Health that makes this happen. The term is charged twice: you are green and Minister of Public Health. In principle you should apply the precautionary principle twice, you who so love everything that protects life, nature, butterflies and bites, and so on. But exactly that green minister of public health says: look, although I know that it is harmful to public health, to the people, and even though I am green and minister of public health, we will let it happen, if it does not go out of hand, the people must only know what they are doing. What a contrast – I have already said it – with 1999, when the Greens overwhelmed the country because of the chickens and the eggs and the dioxin problem they brought into a context that separated from any knowledge of the dossier. I remember very well the images of them walking around the streets dressed as chickens to campaign and blame us for the dioxin that was in the chickens. That was our fault and only our fault, it was harmful and had to be banished immediately, our society was half poisoned... And now that same Minister of Public Health, with the same smile, knowingly and intentionally, sweeps harmful products, saying that one knows that they are harmful and bad for health, but that one is going to sweep them. But the dioxin at the time, oei, then the land was too small.

Mr. Minister, as soon as there is a product in the shops — and this has already happened a few times — about which there is even a slight suspicion that there is something wrong with it, even though it is not at all proven that it can harm health, there is immediately a great alarm. Then the product must be immediately removed from the shelves and the origin must be tracked. Then there are heavy security measures such as import bans, and so on. But with the same ease you now want to allow those harmful things. I could say it with a boutade: the chocolate cigarettes out of the shelves, the cannabis in the shelves. I come to the second part of my brief speech. When you say a, you must also say b. They choose a certain path. The choice is made clear, I think. No one will come back, no one still has any doubts. The majority are convinced that they have made the right choice. Consequently, you must bear your responsibility, Mr. Minister — together with the members of the majority — for the next.

First, one can blow under certain circumstances. Indeed, where 70,000 people come together, of whom 69,999 are major and 1 is minor, those 69,999 will not be allowed to blow. But, in the assumption that one can blow, it can, but one can buy nothing and distribute nothing.

The drugs will fall from the sky. The drugs will come from your roof.

#71

#72

Official text

                    
                    Dat weet ik nog niet. Men wil geen coffeeshops. U laat het grijs. U laat het illegaal. Met andere woorden, de eerste, enorm grote dubbelzinnigheid is het feit dat het onder bepaalde omstandigheden wel mag. U moet echter maar zelf zien hoe je aan de producten komt.

Mijnheer de minister, een tweede punt is een zaak waar men in Nederland al vijfentwintig jaar lang mee sukkelt. Het gaat om de problematiek van de achterdeur. Of kunt u mij een oplossing voor die problematiek geven? Hoe kan men de producten in zijn bezit krijgen?

Translated text

#73

#74

#75

#76

#77

#78

#79

#80

#81

#82

#83

#84

#85

#86

#87

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, sommigen spraken hier over kwaliteit. Die kwaliteit had te maken met de hoeveelheid actieve stoffen die loskwam. Daarover wou men controle hebben. Niemand heeft echter op enig moment gesproken over coffeeshops. Een van de grote nadelen van het systeem in Nederland is immers dat het niet alleen over cannabis gaat. Het gebruik wordt ook nog gelieerd aan sfeer, aan gezelligheid, aan samenzijn. Dat is hier op geen enkele manier ooit ter sprake gekomen.

Translated text

#88

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik vind de vergelijking maken met de situatie in Nederland ook niet relevant. De situatie is immers compleet anders. Op geen enkele manier kan hier een vergelijkbare situatie ontstaan door de vandaag voorliggende tekst.

Mijnheer Goutry, ik begrijp echter de consequentie op het einde van uw discours niet meer. De consequentie zou eigenlijk de vraag moeten zijn of CD&V opdracht gaat geven aan alle CD&Vburgemeesters om razzia's te gaan houden op de plaatsen waar wordt gerookt. De voorliggende tekst bepaalt daarentegen de gevallen waarbij niet moet worden vervolgd. Is dat uiteindelijk uw besluit?

In de vorige legislatuur werd dat immers ook niet gedaan. Ik woon in Torhout, dat weet u zeer goed. Ik ben ervan overtuigd dat u ook nog Rock-Torhout hebt bezocht. Ik heb het jaren bezocht en ik heb daar nooit problemen met druggebruik gezien. Het is waar dat men, net als op andere festivals, de geur van weed hier en daar ruikt. Ik heb echter een CD&V-burgemeester in mijn gemeente, reeds al die jaren dat ik in de gemeenteraad zit. Ik kom zeer goed overeen met hem wat dat beleid betreft, wij zitten op dezelfde golflengte. Ik daag u uit al mijn uiteenzettingen te komen inzien waarin ik wel om razzia's vraag in die buurten waar geen niet-problematisch gebruik van cannabis is. Het gaat daar om heel ander gebruik, ook bij jongeren, maar in een andere subcultuur. Ik heb hem echter geen razzia's weten houden op Rock-Torhout. Nochtans is hij van uw signatuur. Weet u waarom niet? Omdat er daar geen probleem is en omdat dat precies de geest was tijdens de vorige legislatuur. Waar er geen probleem is, moet men er geen maken. Wat festivals betreft, zouden wij beter aan preventie doen waar grote groepen jongeren samenkomen, in plaats van problemen te maken en hen te criminaliseren. Hebt u soms razzia's gehouden in al die gemeenten waar u in het bestuur zit?

Translated text

I also find the comparison with the situation in the Netherlands not relevant. After all, the situation is completely different. In no way can a similar situation here arise from the text presented today.

Mr. Goutry, however, I do not understand the consequence at the end of your speech anymore. The consequence should actually be the question of whether CD&V will order all CD&V Mayor’s to start holding raids in the places where smoke is smoked. The present text, on the other hand, specifies the cases in which prosecution should not be carried out. Is that ultimately your decision?

This was not done in the previous legislature. I live in Torhout, you know that very well. I am sure you have also visited Rock-Torhout. I have visited it for years and I have never seen problems with drug use there. It is true that, like at other festivals, one smells the smell of weeds here and there. However, I have a CD&V mayor in my municipality, for all those years that I am in the municipal council. I agree very well with him on that policy, we are on the same wavelength. I challenge you to understand all of my presentations in which I am asking for raids in those neighborhoods where there is no non-problematic use of cannabis. This is a very different use, even among young people, but in a different subculture. However, I did not manage to keep him racing at Rock-Torhout. He is of your signature. Do you know why not? Because there is no problem there and because that was exactly the spirit during the previous legislature. Where there is no problem, one should not make it. When it comes to festivals, we would be better off doing prevention where large groups of young people gather, rather than creating problems and criminalizing them. Have you ever held raids in all those municipalities where you are in the administration?

#89

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, als men hier zit en niet op het spreekgestoelte staat, kan men de verschillende reacties van de zeldzame collega's gadeslaan. Mevrouw Descheemaeker, u zegt dat wij niet pleiten voor coffeeshops, maar toen daarnet het woord coffeeshop viel, applaudisseerde mevrouw Genot, net achter u. Er is dus een beetje een tweespalt. Ik zie wat ik zie en u zult toch eens duidelijkheid moeten geven, mevrouw, wanneer u zegt: "U gaat toch geen razzia's houden". Daarover gaat het niet. Ik heb de commissie niet gevolgd, maar ik ben wel zeer geïnteresseerd in de zaak. Niet de minsten van de meerderheid heb ik de voorbije weken horen spreken over de zaak van minderjarigen en meerderjarigen door elkaar en over wat er op een festivalweide gebeurt. Ik heb leden van de meerderheid, die vanavond gelukkig nog in de zaal zijn, horen zeggen: "Dit kan niet." Dat is nog iets anders dan razzia's, maar laten wij duidelijk zijn: hier wordt niet gepleit voor razzia's. Het gaat hier alleen over wat kan en niet kan.

Translated text

#90

#91

Official text

                    
                    Mevrouw, het gaat hem niet over razzia's. Ik zeg alleen wat de interpretatie, de uitleg is die leden — en niet de minste in belang — van de meerderheid gegeven hebben op de vraag die hen gesteld is. Het zijn niet de minsten die hier zitten — dat is twee keer — die gezegd hebben dat dit niet kan. U moet dan de vraag niet stellen of we razzia's gaan houden. U hebt zelf gezegd dat dit niet kan. Er moet dan voor gezorgd worden dat het niet kan, niet met razzia's. Dat is de wet die u vraagt dat wij ze goedkeuren.

Translated text

#92

#93

Official text

                    
                    Ce n'est absolument pas un secret. Nous avions déposé une proposition de loi pour la légalisation du cannabis. Par conséquent, nous aurions souhaité aboutir à la vente d'un produit contrôlé. La manière dont M. Goutry parle de la situation des "coffee shops" en Hollande est particulièrement hypocrite à mes yeux. En effet, tous nos jeunes font de nombreux kilomètres, le soir, dans des mauvaises conditions, pour se rendre en Hollande. J'espère que la situation évoluera, que nous pourrons progresser et que vous serez des nôtres. Je n'ai toujours pas compris ce que souhaitent les intervenants du CD&V. Aujourd'hui, je les ai entendus critiquer de nombreuses choses. Mais, que veulent-ils pour que cela fonctionne réellement? Arrêtons de rire! Dire que l'ancien système avec les PV était efficace est hypocrite. Vous n'ignorez pas la façon dont travaillaient les policiers: l'un était tolérant, l'autre pas. Ce système était inopérant.

Translated text

#94

#95

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik was bezig met de logica. Die doet pijn en dat is de reden voor de reacties.

Ik kijk al vooruit. U had een eerste stap nodig. Zoveel was deze ochtend duidelijk. De heer Mayeur heeft het gezegd. Voor ons gaat het niet ver genoeg. Voor de VLD gaat het al veel te ver, maar men moet er iets voor over hebben. De groenen wekken de indruk dat het goed is, maar ze weten ook wel dat er een verborgen agenda bestaat.

Net zoals in alle andere debatten wordt nu al gedacht aan de volgende stappen. Dat is logisch. Men kan niet anders. Als men de volgende stappen niet zet, zal men een krakkemikkige oplossing hebben, net zoals in Nederland. Ik ben een groot tegenstander van uw oplossing. Ik zou nooit gedogen. Maar als men gedoogt, moet men consequent zijn. Dan moet men B, C, D en E ook doen. Dan moet men de mensen laten kweken, moet men dat controleren, moet men zorgen dat er een goede aanvoer is, moet men zorgen dat er gecontroleerde producten zijn, moet men zorgen dat er coffeeshops zijn, moet men zorgen dat er een goede controle wordt uitgeoefend en dat de mensen alles in de beste omstandigheden kunnen doen. Dat zou pas een consequent beleid zijn. En dan nog moet en kan men het afraden. Men moet dan echter degenen die het dan doen onder uw verantwoordelijkheid, die de toelating hebben, het goed laten doen. Dat is de moeilijkheid in dit hele verhaal.

Als het niet lukt in Nederland, is het precies omdat men daar een gedoogbeleid heeft, waarbij men een eind gaat, blijft staan en de rest van de weg niet meer aflegt. Het is evident dat het dan niet meer kan lukken. Het gaat in Nederland niet, precies omdat men de weg niet volledig heeft afgelegd. Men durft niet. Het is natuurlijk een stap te veel. Als men de kweek moet toelaten, de verhandeling moet toelaten, begint iedereen kippenvel te krijgen. Nochtans, wat is er verkeerd aan dat die producten zouden worden gebracht aangezien u er geen probleem mee hebt dat bepaalde mensen ze in de private sfeer gebruiken?

Hetzelfde geldt voor het debat rond de leeftijd van 18 jaar. Dat is de derde inconsequentie. Denkt u echt dat dit zal standhouden? Het is natuurlijk het resultaat van een compromis. Het dient om de heer Coveliers toe te laten te zeggen dat, zelfs indien er drie plafonds en vier verdiepingen tussenzitten, men in een gebouw waar zich één minderjarige bevindt geen jointje mag gebruiken. Dat was het voorbeeld dat hij op televisie gaf. U schudt het hoofd. Ik zou zo'n dom voorbeeld ook niet op de televisie hebben gebruikt. Ik heb het gehoord. U denkt dat het volgende debat niet zal gaan over de leeftijd. Het is al bezig, ik heb het vandaag al gehoord. Er zijn al mensen die vragen wie de leeftijd van 18 ter sprake bracht en waarom. Men is eigenlijk al bezig vanaf 16 jaar. Zullen we die realiteit niet meer in ogenschouw nemen? Zullen we dan niet in ogenschouw nemen dat heel wat jongeren van 17 jaar blowen? Neen, we zullen zeggen tot 18 jaar. We zullen de jongeren zeggen dat ze, zelfs als ze blowen, moeten doen alsof ze niet blowen, dat ze de joints moeten wegstoppen en dat ze het vanaf volgend jaar mogen doen, wanneer ze hun plechtige communie hebben gedaan en wanneer ze groot zijn, zoals de grote mensen dat thuis mogen doen. Hun vader mag dat doen, maar zij niet. Dat is de derde belangrijke inconsequentie: ofwel is het schadelijk, ofwel niet. Als het niet schadelijk is, of als het wel schadelijk is en u ontraadt het, maar het is niet zo schadelijk dat u het de moeite niet vindt het te verbieden, waarom moet u het dan verbieden tot 18 jaar?

Waarom zou het dan schadelijker zijn, dan als men 18 is, of omgekeerd. Dat zijn dus kromme redeneringen. Jullie zouden ons dan schijnheiligheid verwijten. Als dat geen schijnheiligheid is! Het was vanochtend duidelijk. Ik herhaal dat de heer Mayeur daarover de potten heeft opengebroken.

De vervolging is de volgende grote dubbelzinnigheid. Wat heb ik hier vandaag al gehoord wat er allemaal straks zal gebeuren. Iedereen weet wat er zal gebeuren. Ik kan het u citeren uit het boek van Frank Bovenkerk in Nederland. Die zegt het al lang. Hij zegt dat de politie in Nederland niet meer op de straat komt om te controleren. Die doet dat niet meer, want die weet als ze nog maar pas een plantage ontdekken, of een paar mensen tegenhouden, ze hun rug nog niet draaien of ze zijn weer bezig. "Onze mensen kan je daarvoor niet meer motiveren", zegt men in Nederland. Nochtans zegt de heer Coveliers dat het beleid zal verstrengen. We gaan er streng op toezien dat het onder de 18 niet zal gebeuren, zelfs als er één op de weide staat die minderjarig is. Dus u ziet, mijnheer Coveliers, dat dit een onhaalbare zaak is. Dit is een inconsequentie. Dit maakt precies uw gedoogbeleid kapot. Dit zal veroorzaken dat u er nu op korte termijn kunt doorraken, drie maanden voor de verkiezingen. Daarna zal u in grote problemen terechtkomen.

Problematisch gebruik en overlast; hoeveel keer is hierover vandaag al een vraag gesteld? Hoe zal men uitmaken wat wel en niet problematisch is? Dit is de vijfde grote dubbelzinnigheid in uw gedoogbeleid. Dat is wat ik bekamp: u gaat een bepaalde weg, maar u bent niet consequent. U doet een klein beetje alsof, u probeert de geit en de kool te sparen, u probeert iedereen tevreden te stemmen en u zegt - dit is een dooddoener - dat niemand verplicht is. Wie wil doet het. Wie niet wil doet het niet.

Ik had nog een derde deeltje over het gedoogbeleid in Nederland. Naar aanleiding van het debat en de bespreking in de commissie, heb ik mij de moeite getroost om een aantal documenten uit Nederland te bestuderen. Onder andere bestudeerde ik een nota van het ministerie van Justitie. Een nota van 2000 waar men alle problemen, en het zijn geen kleintjes, over het gedoogbeleid probeert samen te vatten. Ze zeggen dat ze geen stap verder meer gaan en niets meer extra gedogen, want de overlast, de problemen zijn veel te groot. Dat staat in het rapport van het ministerie van Justitie van Nederland.

We hebben ook het boek gelezen van Frank Bovenkerk, een bekend criminoloog in Nederland - die ik niet ken -, waarin hij duidelijk beschrijft (...) Ik ben blij dat u dat zegt, mijnheer Coveliers, want ik had enige schroom om hem te citeren, niet wetende dat hij zo hoog staat aangeschreven. U hebt ongetwijfeld ook gelezen wat die man schrijft. Ik hoop dat u dat dan in uw discours krijgt. Ik hoop dat u dit kan inpassen en er een zinnig antwoord kan op geven aan uw goed geordende, regels verwachtende, genormeerde achterban, want dat zijn de mensen toch bij u. Die verwachten dat het goed gaat en dat er orde is. Ze verwachten dat de samenleving een beetje goed in elkaar zit. U zal hen dan ook kunnen uitleggen waar deze verloedering naartoe zal leiden. U zal vergelijken met Nederland en zeggen: "Kijk, in Nederland doen ze het al 25 jaar. We zien dat, we weten dat, we lezen dat en we zijn zo dwaas om het na te doen. We gaan dat ook doen. Het is een goed systeem.

Het flopt daar, het mislukt daar, men roept de mensen samen in nood, omdat men niet meer weet hoe men het beleid in handen zal houden, en jullie zeggen: "Wij gaan dit ook doen". Jullie doen dit, ocharme, onder druk om aan de macht te kunnen blijven, om uw coalitie op de been te kunnen houden. Het stond in het regeerakkoord. Het moest er nu eenmaal van komen. Alleen de timing is verschrikkelijk slecht. Het komt drie maanden voor de verkiezingen. God bespare het u, maar u had natuurlijk een beter moment kunnen vinden.

Ik haal toch een paar kleine citaten aan die voorkomen in die nota, onder andere van het ministerie van Justitie. Daar staat, ten eerste, dat er een belangrijke aanleiding was voor die drugnota in Nederland, namelijk de toenemende overlast. Er is 25 jaar gedoogbeleid en een toenemende overlast. 

Ten tweede, de georganiseerde criminaliteit neemt hand over hand toe. Het ministerie maakt daarover een nota, allemaal omwille van die goede oplossing die men heeft in Nederland: u doet wat u wil. Wij gaan u niet tegenhouden. U weet dat het niet goed is, maar wij laten het gebeuren, want op die manier zullen wij de illegaliteit kunnen wegnemen en zullen wij het systeem veel meer kunnen opentrekken. Dat zal veel minder criminaliteit veroorzaken, enzovoort. De aanleiding voor de nota was echter de georganiseerde criminaliteit die hand over hand toeneemt.

Ten derde, is er het drugtoerisme. Beste vrienden, wie woont in de streek van Luxemburg, Duitsland of Frankrijk, verwacht u er maar aan. Mevrouw Genot heeft het zelf gezegd. De shopping gaat beginnen, zoals met het vuurwerk gaan wij dan het jaar door mensen krijgen die heen en weer lopen om allerlei van die producten te kunnen verdelen. In Nederland zegt men dat het bovendien lucratief is. Het kweken en verhandelen van dit soort producten is een zeer interessante manier om op korte termijn vrij eenvoudig goed geld te verdienen. In Nederland zegt men nu: wij zijn totaal ongeloofwaardig, want wij hebben eigenlijk geen wapen. Wij hebben het toegelaten, wij gedogen het en dan zouden wij nu moeilijk gaan doen over het feit dat het ook nog moet worden verhandeld. Men zegt nu: wat is dit toch voor een situatie? Het huidige coffeeshopbeleid, dat enerzijds gedoogt en anderzijds handhaaft - dat staat in een Nederlandse nota - is volgens sommige burgemeesters onduidelijk en leidt in hun zienswijze tot ongewenste neveneffecten zoals overlast en criminaliteit. 

Wij gaan dat niet doen. Er komen geen coffeeshops. Wij gaan dat allemaal anders doen, wij gaan dat doen op de hoek van de straat of in familiekring. In Nederland mag men 5 plantjes hebben per hoofd. Men engageert dan 30 familieleden, maal 5 plantjes. Zo krijgt men er 150. Men verdeelt ze over de verschillende zolders en wanneer men naar de rechtbank wordt geroepen dan heeft men 30 mensen die voor eigen gebruik plantjes kweken, en geen plantage van 30 keer 5 plantjes. Dat zijn teksten van de heer Bovenkerk, de door u geprezen criminoloog.

Een deel van de bevoorrading van coffeeshops verloopt via de illegale, vrijwel commerciële teelt van cannabis op huisadressen. Dat zijn de leveranciers via de fameuze achterdeur, waarvan niemand weet hoe die daar binnenkomen. Het geeft veel hinder voor omwonenden en legt vooral een druk op de achterstandswijken.

Dikwijls wordt de nodige elektriciteit illegaal afgetapt en worden kleine oppervlakten gebruikt voor de teelt van grote hoeveelheden planten. Deze teelt wordt vaak door criminelen gecontroleerd. Dat is evident en werd door verschillende collega's erkend.

Een ander punt is een belangrijk citaat uit de drugnota. Ik citeer: "Een van de mogelijke oorzaken van het toenemen van de aantallen ongecontroleerde verkooppunten is de over het algemeen strikte naleving van het leeftijdscriterium van 18 jaar". Verwacht u aan een bijkomend probleem, mijnheer Coveliers. Tot 18 jaar is het verboden. Wat blijkt in Nederland? Naar mate men dit leeftijdscriterium streng toepast, krijgt men ongecontroleerde verkooppunten. Wie durft te zweren dat jongeren onder de 18 niet zullen gebruiken ondanks de bepaling in de wet dat cannabisgebruik onder de 18 verboden is?! Er heerst immers een dubbel moraal: boven de 18 is het toegelaten, onder de 18 is het verboden. Jongeren zullen niet begrijpen waarom iets tot 18 verboden is en vanaf 18 toegelaten is. Ofwel trekt men een volle streep, ofwel een stippellijn gevolgd door een volle lijn.

Translated text

I was concerned with logic. It hurts, and that is the reason for the reactions.

I look forward already. You needed a first step. So much was clear this morning. Mr. Mayeur has said it. For us, it does not go far enough. For the VLD it is already going too far, but one must have something about it. The Greens give the impression that it is good, but they also know that there is a hidden agenda.

As in all other debates, the next steps are already being considered. That is logical. One cannot do otherwise. If one does not take the next steps, one will have a crack-like solution, just like in the Netherlands. I am a strong opponent of your solution. I would never dare. But when you do, you have to be consistent. Then you have to do B, C, D and E as well. Then one must have the people grow, one must control that, one must ensure that there is a good supply, one must ensure that there are controlled products, one must ensure that there are coffee shops, one must ensure that there is a good control and that people can do everything in the best conditions. That would be a consistent policy. And then it must and can be discarded. However, one must then let those who then do it under your responsibility, who have the permission, do it well. That is the difficulty of this whole story.

If it does not succeed in the Netherlands, it is precisely because one has a dog policy there, in which one ends up, stays and no longer leaves the rest of the road. It is obvious that it can no longer succeed. It is not possible in the Netherlands, precisely because the road has not been fully completed. They do not dare. Of course, it is one step too much. If one has to allow the breeding, the trade has to allow, everyone begins to get chicken mould. However, what’s wrong with those products being brought as you don’t have a problem with certain people using them in the private sphere?

The same applies to the debate around the age of 18. This is the third inconsistency. Do you really think this will last? It is the result of a compromise. It serves to allow Mr. Coveliers to say that, even if there are three ceilings and four floors in between, a joint should not be used in a building where there is one minor. That was the example he gave on television. You shake your head. I would not have used such a stupid example on television. I have heard it. You think the next debate will not be about age. It’s already working, I’ve heard it today. There are already people who ask who spoke of the age of 18 and why. In fact, they have been working since the age of 16. Should we no longer look at this reality? Shouldn’t we take into consideration that a lot of young people of 17 years of age blow? No, we will say up to 18 years. We will tell the young people that, even when they blow, they must pretend they don’t blow, that they must shut off the joints and that they can do it from next year, when they have made their solemn communion and when they are big, like the big people can do it at home. Their father can do it, but they can’t. That is the third major inconsistency: either it is harmful or not. If it is not harmful, or if it is harmful and you discourage it, but it is not so harmful that you do not find it difficult to ban it, then why should you ban it until 18 years of age?

Why would it be more harmful than when you are 18, or vice versa? Those are curvy reasoning. You would accuse us of hypocrisy. If that is not hypocrisy! It was clear this morning. I repeat that Mr. Mayeur broke the pots in this regard.

Persecution is the next big ambiguity. What I have heard here today, what will all happen later. Everyone knows what will happen. I can quote it from the book by Frank Bovenkerk in the Netherlands. He has said it for a long time. He says the police in the Netherlands no longer come to the streets to check. He doesn’t do it anymore, because he knows if they just discover a plantation, or stop a few people, they don’t turn their back yet, or they’re working again. “Our people can’t motivate you for that anymore,” they say in the Netherlands. However, Mr Coveliers says the policy will tighten. We will strictly watch that it will not happen under 18, even if there is one on the lawn that is a minor. So you see, Mr. Coveliers, that this is an unachievable thing. This is an inconsistency. This is exactly what ruins your dog policy. This will cause you to get through it now in the short term, three months before the elections. Then you will find yourself in great trouble.

Problematic use and discomfort; how many times has this question been asked today? How can we determine what is and what is not problematic? This is the fifth big ambiguity in your dog policy. That’s what I’m struggling with: you’re going a certain path, but you’re not consistent. You do a little bit of pretending, you try to save the goat and the cabbage, you try to satisfy everyone and you say - this is a murderer - that no one is obliged. Whoever wants to do it. Those who do not want do not do.

I had a third part about the drug policy in the Netherlands. Following the debate and the discussion in the committee, I took the effort to study a number of documents from the Netherlands. Among other things, I studied a note from the Ministry of Justice. A note from 2000 where one tries to summarize all the problems, and they are not small ones, about the tooth policy. They say that they do not go a step further and nothing more extra courageous, because the inconvenience, the problems are much too big. This is stated in the report of the Dutch Ministry of Justice.

We also read the book of Frank Bovenkerk, a well-known criminologist in the Netherlands – whom I do not know – in which he clearly describes (...) I am glad that you say that, Mr. Coveliers, because I had some scorn to quote him, not knowing that he is so high attributed. You have read what this man wrote. I hope you find that in your speech. I hope you can adjust this and give a meaningful answer to your well-ordered, rule-expecting, standardized backbone, because that’s the people with you. They expect things to go well and that there is order. They expect society to get a little better together. You will then be able to explain to them where this leakage will lead. You will compare with the Netherlands and say, "Look, in the Netherlands they have been doing it for 25 years. We see that, we know that, we read that, and we are so foolish to replicate it. We will do that too. It is a good system.

It flaps there, it fails there, they call the people together in need, because they no longer know how to hold the policy in their hands, and you say, "We will do this too." You do this, poor, under pressure to stay in power, to keep your coalition on its feet. It was in the government agreement. It had to come out of it. Only the timing is terribly bad. It is three months before the elections. God spare you, but you could have found a better time.

I would like to quote a few small quotes that appear in that note, among others from the Ministry of Justice. It states, first, that there was an important reason for this drug note in the Netherlands, namely the increasing discomfort. There are 25 years of dog politics and an increasing discomfort. Their

Second, organized crime is growing hand in hand. The Ministry makes a note on this, all because of the good solution that one has in the Netherlands: you do what you want. We will not stop you. You know it is not good, but we let it happen, because in this way we will be able to remove the illegality and we will be able to open the system much more. This will cause much less crime, and so on. However, the reason for the note was the organized crime that is increasing hand in hand.

Third, there is drug tourism. Dear friends, those who live in the region of Luxembourg, Germany or France, expect it. Mrs. Genot said it herself. The shopping will begin, as with the fireworks we will then get people year by year who walk back and forth to be able to distribute all sorts of those products. In the Netherlands, it is said to be lucrative. Growing and trading these types of products is a very interesting way to make good money in the short term. In the Netherlands they say now: we are completely unreliable, because we actually do not have a weapon. We allowed it, we dared it, and then we would now find it difficult to deal with the fact that it still needs to be traded. Now they say: what is this a situation? The current coffeeshop policy, which on the one hand douches and on the other hand ⁇ ins - which is stated in a Dutch note - is, according to some mayors, unclear and leads in their view to undesirable side effects such as injury and crime. Their

We will not do that. There are no coffee shops. We will all do it differently, we will do it in the corner of the street or in a family circle. In the Netherlands, you can have 5 plants per head. It involves 30 family members, 5 plants. This way you get 150. They are distributed over the different tents and when you are called to the court you have 30 people who grow plants for their own use, and no plantation of 30 times 5 plants. These are the texts of Mr. Bovenkerk, the criminologist praised by you.

Part of the supply of coffee shops goes through the illegal, almost commercial cultivation of cannabis at home addresses. These are the suppliers through the famous back door, of which no one knows how they enter there. It makes a lot of trouble for surrounding residents and puts a lot of pressure on the backward neighborhoods.

Often, the necessary electricity is used illegally and small surfaces are used for the cultivation of large quantities of plants. These crops are often controlled by criminals. This is obvious and has been acknowledged by several colleagues.

Another point is an important quote from the drug note. I quote: “One of the possible causes of the increase in the number of uncontrolled point of sale is the generally strict compliance with the age criterion of 18 years.” You expect an additional problem, Mr. Coveliers. Up to 18 years is prohibited. What is shown in the Netherlands? To the extent that this age criterion is strictly applied, one gets uncontrolled points of sale. Who dares to swear that young people under the age of 18 will not use it despite the provision in the law that cannabis use under the age of 18 is prohibited?! There is a double morality: above 18 it is permitted, under 18 it is forbidden. Young people will not understand why anything until 18 is forbidden and from 18 is allowed. Either a full line is drawn, or a point line followed by a full line.

#96

#97

#98

#99

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik besluit en richt me speciaal tot minister Tavernier.

Mijnheer de minister, ik heb een artikel gelezen van Patrick Loobuyck, een moraalfilosoof van de Gentse universiteit. Hij roept de partijen op om beleidsbeslissingen niet te willen voorstellen als technische oplossingen voor concrete problemen, maar ze te duiden binnen een bepaald waardekader. Volgens Loobuyck bestaat het gevaar dat waarden en geloofsovertuigingen subjectieve aangelegenheden worden die zo veel mogelijk geneutraliseerd moeten worden in de publieke ruimte. Hij vervolgt, ik citeer: "Het willen neutraliseren van waarden en geloofsovertuigingen en het verwijzen naar het private leven is op zich reeds een ideologische benadering van politiek". De slogan godsdienst is privé-zaak is uitgebreid tot alles wat waardegebonden is, is privé-zaak. Het ontdoen van politieke beslissingen aan ideologische connotaties is volgens Loobuyck typisch voor de liberale burgerbenadering. De liberale burgerbenadering is er een van "zoek het zelf uit, waarden is iets voor thuis". Men loopt daarmee niet te koop. Iedereen doet wat hij wil maar zwijgt erover. Men is neutraal en komt niet voor zijn waarden uit. Men maakt het zich veel gemakkelijker en vindt dat iedereen zijn eigen waarden heeft. De waarden van een ander interesseren mij niet. Ik heb de mijne en ben slim en oud genoeg om te doen wat mijn hart, mijn waarden en mijn geweten mij ingeven.

Een beetje verder zegt hij: "De politieke ideeënstrijd zal in de toekomst enkel nog gaan over veranderingen in de marges van een economisch en politiek liberaal systeem". Daarin lopen de groenen dan mee. "Dit politiek liberaal systeem stelt dat de overheid een neutrale houding moet aannemen tegenover alles wat waardegebonden of levensbeschouwelijk is".

Translated text

Mr. Speaker, I decide and address in particular Minister Tavernier.

Mr. Minister, I read an article by Patrick Loobuyck, a moral philosopher at the University of Ghent. It calls on the parties to not want to propose policy decisions as technical solutions to concrete problems, but to define them within a certain value framework. According to Loobuyck, there is a risk that values and beliefs become subjective matters that should be neutralized as much as possible in the public space. He continues, I quote, “To want to neutralize values and beliefs and to refer to private life is already an ideological approach to politics.” The slogan religion is private affair is extended to everything that is value-bound, is private affair. The deprivation of political decisions of ideological connotations is, according to Loobuyck, typical of the liberal citizen approach. The liberal citizen approach is one of "find it out yourself, values are something for home". It does not go for sale. Everyone does what they want, but they keep silent about it. They are neutral and do not stand up for their values. One makes it much easier and believes that everyone has their own values. The values of others do not interest me. I have mine and I am smart and old enough to do what my heart, my values and my conscience instruct me.

In the future, the political struggle of ideas will only be about changes in the margins of an economically and politically liberal system. Then the Greens go with them. “This politically-liberal system states that the government must adopt a neutral attitude towards everything that is values-bound or life-conscious.”

#100

#101

Official text

                    
                    Ik citeer trouwens het euthanasiedebat, waarin gezegd werd dat niemand tegen zijn wil verplicht kan worden om eraan mee te werken. Diezelfde heer De Gucht zei wat later echter dat hij de mening van degenen die niet wilde meewerken, wel rap zou veranderen. Dat zal ook nu gebeuren. Een eerste stap is gezet en een volgende stap zal wel volgen. Als wij het niet graag hebben, dan zal er opnieuw een wet over gemaakt worden. Mijnheer Coveliers, bij u bestaat de openheid erin "dat alles getolereerd wordt", aldus de heer Loobuyck, "zonder onderscheid". "Dergelijke pluralistische invulling staat onverschillig tegenover het verschil. Het is een kleurloos pluralisme. Tegenover dat onverschillig en kleurloos pluralisme staat een verantwoordelijk pluralisme", aldus de heer Loobuyck.

Ik sluit af met zijn laatste zin. Het zijn niet mijn woorden, maar ik vind ze zeer toepasselijk en zal ze daarom voor u allen citeren: "Ik hoop dat de partijen ingaan op de oproep van Loobuyck om de inhoudelijke moed te hebben om een waardegeladen project voor de kiezer te presenteren". Mijnheer Coveliers, ook in de Senaat zal dat nodig zijn. "Het laat toe om het de komende maanden te hebben over de rol van waarden in de politiek en de verhouding van waarden tot de politiek. Het laat misschien toe om op 18 mei te kunnen kiezen tussen zij die een waardevrije, zij die een waardeloze en zij die een waardevolle publieke ruimte voorstaan".

Translated text

I quote, by the way, the euthanasia debate, which said that no one can be forced against his will to participate in it. The same Mr. De Gucht, however, said later that he would change the opinion of those who did not want to cooperate, but rap. This will happen now too. A first step has been taken and a next step will follow. If we do not like it, then a new law will be made about it. Mr. Coveliers, with you, the openness consists in “that everything is tolerated,” according to Mr. Loobuyck, “without distinction.” Such pluralist fulfillment is indifferent to the difference. It is colorless pluralism. Against that indifferent and colorless pluralism stands a responsible pluralism,” said Mr. Loobuyck.

I conclude with his last sentence. These are not my words, but I find them very relevant and will therefore quote them for all of you: "I hope that the parties will respond to Loobuyck's call to have the substantial courage to present a value-filled project to the voter." Mr. Coveliers, this will also be needed in the Senate. “It allows us to talk in the coming months about the role of values in politics and the relationship of values to politics. It may allow us to choose on May 18th between those who are free of value, those who are worthless and those who advocate a valuable public space.”

#102

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, heren ministers, collega's, vooraf wil ik toch even de sfeer scheppen die overheerste tijdens de bespreking in de commissie voor de Volksgezondheid en die hier nu ook weer enigszins naar bovenkwam. Het was vaak een klaagzang over de normloosheid van onze tijd. Het was jammer genoeg vooral in die sfeer dat de bespreking van dit wetsontwerp zich grotendeels afspeelde. Woorden als decadentie en verloedering waren schering en inslag. Dat herinnerde mij toen aan het volgende citaat: "De jeugd van tegenwoordig houdt van luxe, ze heeft slechte manieren, veracht alle gezag, heeft geen respect en praat als ze zou moeten werken. Jongeren spreken hun ouders tegen, kletsen in gezelschap, schrokken aan tafel en tiranniseren hun ouders." Die maatschappelijke analyse was van Socrates, die leefde tussen 469 en 399 voor Christus. Wanhoop over de jeugd en over de toekomst is van alle tijden en heeft meestal te maken met een veranderend mens- en wereldbeeld. Collega's, ik wil het hier extra beklemtonen, vooral ten opzichte van de heer Goutry. Geen enkele partij heeft het monopolie op normen en waarden, ook progressieve stromingen zijn waardevol. Dat ze niet concreet verwijzen naar een godsdienst, betekent niet dat zij zich niet beroepen op waarden en op een inhoudelijk mens- en wereldbeeld. Integendeel. 

Er is ook een duidelijk verschil tussen permissiviteit en tolerantie. Tolerantie op grond van respect voor andere meningen, is een waarde en is zeker niet hetzelfde als onverschilligheid tegenover ontoelaatbaar gedrag. Tolerantie betekent helemaal niet dat alles is toegelaten.

Bij de bespreking van dit wetsontwerp werd de indruk gewekt dat het debat zich afspeelde tussen voor- en tegenstanders van drugs. Als er inderdaad twee verschillende benaderingen waren, dan was het tussen degenen die een bestaand maatschappelijk fenomeen met een realistisch beleid willen aanpakken en degenen die de illusie koesteren dat een nultolerantie het probleem zal oplossen. 

Genotsmiddelen zijn sinds eeuwen eigen aan elke samenleving en zijn gebonden aan een evoluerende cultuur of subcultuur. Middelengebruik betreft evengoed legale als illegale drugs en gaat dus zowel over tabak, alcohol en medicatie als over illegale drugs. Elk van deze middelen kan in meer of mindere mate schadelijk zijn en kan leiden tot misbruik en verslaving. 

De gevolgen van misbruik van om het even welk middel kunnen zowel persoonlijk leed, maatschappelijk leed, kosten of overlast meebrengen.

De problematiek van middelengebruik is zeer complex en hangt niet alleen af van het gebruikte middel, de hoeveelheid ervan en de frequentie, maar evenzeer van het individu en van diens leefwereld en omgeving. Dergelijke problematiek moet dus coherent en geïntegreerd worden aangepakt om efficiënt te zijn. Het voorliggend ontwerp, het samenwerkingsakkoord tussen de verschillende beleidsniveaus, het koninklijk besluit en de circulaire zijn een stap in een beleid dat de normalisering beoogt van een bestaande realiteit, met als belangrijkste doelstelling de mogelijke gezondheidsschade te vermijden of te beperken. Vandaar de benadering en de coördinatie vanuit Volksgezondheid. Gezondheid en welzijn zijn immers fundamentele voorwaarden tot levenskwaliteit. Bij een dergelijke beleidskeuze zijn ontrading en preventie essentieel. Preventie is vooral een bevoegdheid van de Gemeenschappen. Vandaar het groot belang van het samenwerkingsakkoord. Hoofddoelstelling van een coherent drugsbeleid is, naast de preventie het voorkomen en beperken van de risico's voor de gebruiker, voor zijn onmiddellijke omgeving en voor de samenleving. Cannabis wordt hier in het strafrecht gehouden, juist om te vermijden dat het gebruik ervan als evident of alledaags zou worden beschouwd. Problematische gebruikers en verslaafden moeten in eerste instantie opgevangen, geholpen en behandeld worden, terwijl repressie voor hen het ultieme middel is. Opsporen en vervolgen moet echter zeer consequent worden toegepast bij producenten, trafikanten en dealers. Naar mijn aanvoelen beantwoordt dit ontwerp aan de juiste uitgangspunten, met als duidelijke pijlers ontrading, preventie, hulpverlening en repressie waar nodig. Dit belet niet dat het werk verder moet gaan en verfijnd moet worden. In de drughulpverlening is er nood aan een uniforme registratie en aan een brede evaluatie van de methodieken. De registratie dient federaal verzameld en uitgewisseld te worden. Via de case manager moeten er afspraken komen tussen Justitie en hulpverlening. Er dienen klare afspraken te komen omtrent informatie-uitwisseling tussen hulpverlening en Justitie, waarbij het voor de welzijnswerker duidelijk moet zijn wat de draagwijdte is van het beroepsgeheim en van de meldingsplicht. 

Hulpverleningscentra worden nog altijd geconfronteerd met interferenties in het hulpverleningsproces, waarbij cliënten in de loop van de therapie voor een periode de gevangenis in moeten, om daarna opnieuw in een programma te worden gedropt. Mits duidelijke afspraken kan een residentiële opname een volwaardig en beter alternatief zijn dan de gevangenis. Er is nood aan een specifiek beleid inzake de drugproblematiek in de gevangenissen.

Het personeel moet beter opgeleid worden. Er is samenwerking nodig met externe behandelaars om tijdens de detentie de continuïteit van de behandeling te verzekeren.

Het is noodzakelijk dat de arbeidscontracten van preventiewerkers en ambulante hulpverleners perspectief bieden. Ze mogen niet beperkt zijn tot onzekere contracten van één jaar. Op die manier kan immers geen kwaliteit of deskundigheid opgebouwd worden. Het is zeer aangewezen — om niet te zeggen noodzakelijk — om preventietrainingen structureel in te bouwen in de opleiding van leerkrachten en om ruimte vrij te maken in het onderwijspakket voor het aanleren van leefvaardigheden. Dit moet gebeuren vanaf de lagere school zodat kinderen weerbaar zijn.

Voor sommigen is het een cliché en zelfs een karikatuur geworden om te beweren dat de groenen tegen tabaksreclame en voor drugs zijn. Dat is niet ons standpunt. Ons uitgangspunt is dat voorkomen beter is dan genezen. Wij verdedigen het verbod op tabaksreclame. Wij pleiten voor ontrading en voor preventie teneinde verslaving te vermijden. Hetzelfde geldt voor elk drugsgebruik. We kunnen echter onze ogen niet sluiten voor de bestaande realiteit. Er was moed nodig om duidelijk stelling te nemen, wetende hoe dit misbruikt kan worden door tegenstanders en hoeveel moeite wel gedaan wordt voor desinformatie. Daarom staat de Agalev-fractie achter dit ontwerp. Het is een ontwerp dat de drugsproblematiek rationeel en realistisch wil benaderen vanuit de zorg voor de volksgezondheid en het repressief optreden voorbehoudt voor probleemsituaties en voor criminaliteit gelieerd aan drugsgebruik en drugshandel.

Translated text

Mr. Speaker, Mr. Ministers, Mr. Colleagues, I would like to create the atmosphere that prevailed during the discussion in the Committee on Public Health and which has now come up somewhat again. It was often a complaint about the normlessness of our time. It was unfortunate, especially in that context, that the discussion of this bill took place largely. Words such as decadence and leatheredness were shaving and embroidering. That reminded me then of the following quote: "The youth of today loves luxury, she has bad manners, despises all authority, has no respect and speaks as if she should work. Young people speak against their parents, talk in society, scare at the table, and tyrannize their parents."This social analysis was from Socrates, who lived between 469 and 399 BC. Despair about youth and about the future is of all times and usually has to do with a changing human and worldview. Colleagues, I would like to emphasize this extra here, especially with regard to Mr. Goutry. No party has the monopoly on norms and values, even progressive currents are valuable. The fact that they do not specifically refer to a religion does not mean that they do not refer to values and to a substantial human and worldview. on the contrary. Their

There is also a clear difference between permissiveness and tolerance. Tolerance based on respect for other opinions, is a value and is ⁇  not the same as indifference to unacceptable behavior. Tolerance does not mean that everything is allowed.

During the discussion of this bill, the impression was created that the debate took place between pro- and opponents of drugs. If there were indeed two different approaches, then it was between those who want to address an existing social phenomenon with a realistic policy and those who nurture the illusion that a zero tolerance will solve the problem. Their

Pleasures have been inherent to every society for centuries and are bound to an evolving culture or subculture. The use of means relates to both legal and illegal drugs and therefore relates to both tobacco, alcohol and medication as well as to illegal drugs. Each of these means can be harmful to a greater or lesser extent and can lead to abuse and addiction. Their

The consequences of the abuse of any means may result in both personal suffering, social suffering, costs or harm.

The problem of substance use is very complex and depends not only on the substance used, its quantity and frequency, but equally on the individual and its living world and environment. Such issues must therefore be addressed in a coherent and integrated way in order to be efficient. The present draft, the cooperation agreement between the different policy levels, the Royal Decree and the Circular are a step in a policy that aims to normalize an existing reality, with the main objective of avoiding or reducing the potential harm to health. Hence the approach and coordination from Public Health. Health and well-being are fundamental conditions for quality of life. In such a policy choice, detachment and prevention are essential. Prevention is primarily a competence of the Communities. Hence the great importance of the cooperation agreement. The main objective of a coherent drug policy, in addition to prevention, is to prevent and mitigate the risks for the user, for his immediate environment and for society. Cannabis is held here in criminal law, precisely to avoid its use being considered obvious or everyday. Problematic users and addicts must first be taken, helped and treated, while repression for them is the ultimate remedy. Detection and prosecution, however, must be applied very consistently among producers, traffickers and dealers. In my opinion, this design responds to the right principles, with as clear pillars eviction, prevention, relief and repression where necessary. This does not prevent the work from continuing and requiring refinement. In the drug aid provision, a uniform registration and a broad evaluation of the methodologies are needed. The registration must be collected and exchanged federally. Through the case manager, agreements must be reached between Justice and Assistance. There should be clear arrangements concerning the exchange of information between emergency services and the Judiciary, in which the welfare worker should be aware of the scope of the professional secrecy and of the reporting obligation. Their

Assistance centers are still facing interference in the assistance process, with clients having to be imprisoned for a period of time during the course of therapy, to then be dropped again into a program. With clear arrangements, a residential reception can be a full-fledged and better alternative to prison. There is a need for a specific policy on the drug issue in prisons.

Staff should be better trained. Cooperation with external therapists is necessary to ensure continuity of treatment during detention.

It is necessary that the employment contracts of prevention workers and ambulatory care providers provide perspective. They should not be limited to uncertain one-year contracts. In this way, no quality or expertise can be built. It is very appropriate — not to say necessary — to structurally integrate prevention training into the training of teachers and to open up space in the educational package for teaching life skills. This should be done from elementary school so that children are resilient.

For some, it has become a cliché and even a caricature to claim that the Greens are against tobacco advertising and for drugs. That is not our position. Our principle is that prevention is better than healing. We defend the ban on tobacco advertising. We advocate for deprivation and for prevention in order to avoid addiction. The same applies to any drug use. However, we cannot close our eyes to the existing reality. It took courage to make a clear statement, knowing how this can be misused by opponents and how much effort is being made for disinformation. Therefore, the Agalev faction is behind this design. It is a draft that aims to approach the drug problem rationally and realistically from the public health concern and reserves repressive action for problem situations and for crime related to drug use and drug trafficking.

#103

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, collega, geachte parlementsleden, als repliek op alles wat gezegd is, wil ik eerst wijzen op de globale beleidsnota van de federale regering inzake de drugsproblematiek. Ik meen dat dit het eerste zo volledige document was dat aan die problematiek was gewijd op regeringsniveau. Ik meen dat het document voor meer dan 90% of zelfs 95% de goedkeuring wegdraagt van de grote meerderheid van de Kamer. Wanneer wij dan tot een wetswijziging komen, moet het duidelijk zijn dat wij die in de eerste plaats kaderen in die algemene beleidsnota. Dé boodschap daarbij is heel duidelijk en heel eensgezind — vanuit de meerderheid tenminste — dat alle drugs, zonder onderscheid, schadelijk zijn, of het nu gaat over legale of illegale drugs. Zij houden allemaal het gevaar van verslaving of afhankelijkheid in. Met andere woorden, de mensen die ze gebruiken, moet men wijzen op de mogelijke gevaren en men moet ook correcte informatie geven. Wij stellen immers vast dat er voor ten minste een aantal van die drugs een problematisch alsook een nietproblematisch gebruik bestaat. Wanneer men een beleid uitstippelt, moet het gaan over het problematisch gebruik. Uiteraard moet de prioriteit liggen waar de problemen het grootst zijn. Ik meen dat dit heel duidelijk weergegeven wordt in alle informatie die in de loop van de voorbije jaren vanuit de regering en vanuit de meerderheid verstrekt werd: de schadelijkheid is een feit. Daarom is het hoe dan ook belangrijk dat men die zaken benadert vanuit de volksgezondheid.

Tezelfder tijd moeten wij ook rekening houden met de feitelijke grote beschikbaarheid — hoewel dikwijls illegaal — van een aantal drugs. Bovendien is het gebruik van bepaalde soorten drugs in een aantal gevallen leeftijdgebonden, generatiegebonden. Maar vergis u niet, het is niet omdat men bijvoorbeeld met een jongere generatie te maken heeft dat daar automatisch een legale of illegale drug aanvaard of verworpen wordt.

Bij jongeren heeft men bijvoorbeeld ook heel wat subculturen. Uit discussies met jongeren komt duidelijk naar voren dat de discussie die wij hier voeren dezelfde is als de discussie bij jongeren. De alcoholdrinkers zetten zich daarbij af tegen de cannabisgebruikers en omgekeerd. Er zal ook een aantal jongeren zijn dat niets van beide groepen moet weten. Dan zijn er ook nog jongeren die alles gebruiken. Het ligt dus allemaal niet zo eenvoudig. Ik heb nogal wat discussies meegemaakt. In sommige discussies is het een beetje de pot die de ketel verwijt dat hij zwart is. Degene die geregeld een pintje teveel drinkt, verwijt de andere soms dat hij een joint rookt. Ik heb het natuurlijk niet over u. Ik heb het over jongeren. Die leeftijd bent u al een beetje voorbij. Men verwijt elkaar echter soms het gebruik van een andere drug.

Translated text

Mr. Speaker, colleague, dear members of Parliament, in response to all that has been said, I would like to point out first the global policy note of the federal government on the drug issue. I think this was the first document so comprehensive that was devoted to this issue at government level. I think that the document for more than 90% or even 95% takes away the approval of the vast majority of the House. When we come to a legislative change, it must be clear that we frame them in the first place in that general policy note. The message here is very clear and very unanimous — from the majority at least — that all drugs, without distinction, are harmful, whether they are legal or illegal drugs. They all carry the danger of addiction or dependence. In other words, the people who use them must be pointed out about the potential hazards and one must also give correct information. We find that at least some of these drugs have a problematic and non-problematic use. When setting out a policy, it should be about the problematic use. Of course, the priority must be where the problems are the greatest. I think this is very clearly reflected in all the information provided over the past years from the government and from the majority: the harmfulness is a fact. Therefore, it is important that these issues be approached from the public health.

At the same time, we must also take into account the actual high availability — although often illegal — of certain drugs. In addition, in some cases, the use of certain types of drugs is age-related, generation-related. But don’t be mistaken, it’s not because you are dealing with, for example, a younger generation that automatically accepts or rejects a legal or illegal drug.

There are many subcultures among young people. From discussions with young people, it is clear that the discussion we conduct here is the same as the discussion with young people. Alcohol drinkers are opposed to cannabis users and vice versa. There will also be a number of young people who need to know nothing about both groups. There are also young people who use everything. So everything is not so simple. I have experienced a lot of discussions. In some discussions, it’s a bit the pot that blames the boiler for being black. The one who regularly drinks one cup too much, sometimes blames the other that he smokes a joint. Of course, I’m not talking about you. I am talking about young people. You are a little over that age. Sometimes, however, they accuse each other of using another drug.

#104

Official text

                    
                    Dat is ook een voorbeeld. Dat verwijt krijg ik dan soms.

Ik denk dat het nogal belangrijk is dat we geen algemeenheden verkopen. Bovendien is het ook zo dat men in het opvoedingsproces van jongeren en in een maatschappij hoe dan ook wordt geconfronteerd met genotsmiddelen. Men kan met de genotsmiddelen die legaal of illegaal in een maatschappij zijn verspreid naar de jongeren stappen. Men kan ook het probleem bij jongeren bespreekbaar maken. In dat geval is het zo dat hun eerste vraag meestal niet is of het nu al dan niet verboden is. Hun benadering is eigenlijk de mate van schadelijkheid van het product en de gevaren die aan het product zijn gekoppeld. Ik denk dat die benadering voor de opvoeding van jongeren de eerste vraag is. De jongeren vragen in dat verband ook objectieve informatie. Ik weet dat ook objectieve informatie soms enigszins subjectief is. Naargelang men immers een bepaalde studie neemt, krijgt men wel eens een andere uitslag. In de loop van de jaren is er ook wel eens een evolutie in de resultaten van de studies. Na een aantal jaren heeft men immers resultaten op lange termijn, die men aanvankelijk niet had.

Dat is de reden waarom ik heel voorzichtig en bij wijze van voorbeeld het volgende zou durven te stellen. Volgens de laatste gegevens is cannabis vanuit het standpunt van de volksgezondheid toch wel iets gevaarlijker dan het een aantal jaar geleden werd voorgesteld. Ik meen dat op te maken uit de trends in een aantal studies. Er wordt echter hoe dan ook op het gebied van schadelijkheid en gevaarlijkheid een duidelijk onderscheid gemaakt tussen cannabis en de andere illegale drugs.

Men moet zo objectief mogelijke informatie geven, want anders gaat men af bij jongeren. Moet men daarom gaan propageren of zeggen dat het niet schadelijk is? Neen, integendeel, men moet blijven beklemtonen dat er daar een probleem is. Dan rijst de vraag hoe men jongeren daarmee leert om te gaan of zich daartegen te wapenen. Iedereen die ooit in scholen, met eigen kinderen, in jeugdclubs of in jeugdbewegingen bij opvoeding betrokken is geweest, kent dat probleem. Wel, dat is een zeer moeilijk proces, waarbij het element verbod maar een van de overtuigingselementen is en in de meeste gevallen niet hét overtuigingselement. Men moet andere zaken gebruiken. Daarom kan men zich op zeker ogenblik afvragen of dat wel de aangewezen weg is. Maatschappelijk gezien moet, naast preventie, het curatieve, natuurlijk ook het repressieve, de verbodsmaatregelen, worden ingevoerd. Men moet de relativiteit van het succes van zoiets inzien en niet denken dat het is opgelost als men het verbiedt.

Wat volwassenen betreft, moet men er rekening mee houden dat bepaalde zaken misschien niet zo schadelijk zijn. Als het gebruik weinig of geen invloed op anderen heeft, met andere woorden, als het in private kring en dus zonder overlast gebeurt, moet men dan specifieke strafbepalingen invoeren? Mijnheer Goutry, ik denk dat de overheid zich niet moet moeien met dat aspect. Ik zeg wel heel duidelijk, alleen indien uw keuze geen invloed heeft op de buitenwereld. Ik denk dat we, in de lijn van de omzendbrief van 1998 — ik zeg niet dat het hetzelfde is —, en als gevolg van de conclusies van de parlementaire discussie en van de parlementaire werkgroep, de normalisering voor een deel moeten doortrekken. Wat niet wettelijk was geregeld en alleen in een omzendbrief was geregeld, gaan we nu duidelijker maken door de wet zelf, met een bepaalde omschrijving. Bovendien heb ik vastgesteld dat onder meer de hulpverleners in de commissie het een van de positieve punten van de wet vonden dat wij een onderscheid maken tussen cannabis en de andere illegale drugs. Wij weten echter dat alles schadelijk blijft. Ook die boodschap moet zeer duidelijk zijn.

Translated text

This is also an example. Sometimes I get that accusation.

I think it is quite important that we do not sell generals. In addition, it is also true that in the educational process of young people and in a society, one is confronted in any way with means of enjoyment. One can step into the youth with the means of enjoyment distributed legally or illegally in a society. The problem can also be discussed with young people. In that case, it is true that their first question is usually not whether or not it is prohibited. Their approach is actually the degree of harmfulness of the product and the dangers associated with the product. I think that approach to educating young people is the first question. Young people are also asking for objective information. Objective information is sometimes subjective. Depending on a particular study, a different outcome can be obtained. Over the years, there has also been an evolution in the results of the studies. After a few years, after all, you have long-term results, which you initially did not have.

That is why I would dare to say the following very carefully and as an example. According to the latest data, cannabis is somewhat more dangerous from the public health point of view than it was proposed a few years ago. I think that is based on the trends in a number of studies. However, in terms of harmfulness and danger, there is a clear distinction between cannabis and the other illegal drugs.

It is necessary to give information as objectively as possible, otherwise you will get rid of young people. Should it be propagated or said that it is not harmful? No, on the contrary, one must continue to stress that there is a problem there. Then the question arises how to teach young people to walk or to arm themselves against it. Anyone who has ever been involved in education in schools, with their own children, in youth clubs or in youth movements knows this problem. Well, that is a very difficult process, in which the element of prohibition is but one of the elements of belief and in most cases not the belief element. You have to use other things. Therefore, one may wonder at some point whether that is the right path. Socially speaking, in addition to prevention, the curative, and of course also the repressive, the prohibition measures, must be introduced. One must see the relativity of the success of such a thing and not think that it is solved if one prohibits it.

As for adults, one should keep in mind that certain things may not be so harmful. If the use has little or no influence on others, in other words, if it takes place in a private circle and therefore without inconvenience, then should one introduce specific punishment provisions? Mr. Goutry, I think the government should not bother with this aspect. I say very clearly, only if your choice does not affect the outside world. I think that, in line with the 1998 circulation letter — I am not saying it is the same — and as a result of the conclusions of the parliamentary discussion and of the Parliamentary Working Group, we should go through normalization in part. What was not regulated by law and was regulated only in a circulation letter, we will now make it clearer by the law itself, with a certain description. Furthermore, I have found that amongst others the helpers in the committee found it one of the positive points of the law that we distinguish between cannabis and other illegal drugs. However, we know that everything remains harmful. This message must also be very clear.

#105

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik zal het kort houden om de uiteenzetting van de minister niet te storen.

Mijnheer de minister, ik wil toch even wijzen op iets fundamenteels, dat het net zo moeilijk maakt om te communiceren. U bekijkt het nogal technisch. U zegt letterlijk: "De overheid hoeft zich daar niet mee te moeien". Het gaat echter niet over de overheid, maar wel over de samenleving, over ons allemaal. Dat overstijgt toch "de overheid". Wie is de overheid? Wij hebben het er in de discussie al lang over welke keuzes wij maken als samenleving, via gemandateerde mensen of via mensen die daarover wetgevend kunnen reguleren. De fundamentele vraag reikt echter veel verder dan het maken van kaders en wetten. De fundamentele vraag luidt, kijkende naar heel het perspectief van de ontwikkelingen in deze samenleving: voor welk soort samenleving kiezen wij? Kiezen wij voor een samenleving die de nek uitsteekt en voor bepaalde waarden durft op te komen? Dan vervalt het onderscheid tussen wat u thuis of elders doet. Het gaat namelijk om waarden. Die worden zomaar niet afgelegd zoals men een jas uittrekt. Dat is dus een totaal andere benadering, waardoor wij mekaar in het debat natuurlijk nooit kunnen raken.

Translated text

Mr. Speaker, I will be brief in order not to disturb the statement of the Minister.

Mr. Minister, I would like to point out something fundamental, which makes it equally difficult to communicate. You look at it quite technically. You say literally, “The government doesn’t have to bother with that.” It is not about the government, but about society, about all of us. That goes beyond “government.” Who is the Government? We have been talking in the discussion for a long time about what choices we make as a society, through mandated people or through people who can regulate them legislatively. However, the fundamental question goes far beyond creating frameworks and laws. The fundamental question lies, looking at the whole perspective of the developments in this society: what kind of society do we choose? Are we choosing a society that goes out of the neck and dares to stand up for certain values? Then the difference between what you do at home and elsewhere disappears. It is about values. They are not taken out just like a jacket is taken out. That is, therefore, a completely different approach, which, of course, we can never touch each other in the debate.

#106

Official text

                    
                    Jawel, want in een aantal gevallen is het natuurlijk nogal fundamenteel om te weten wat we in de strafwet al dan niet opnemen. De overheid moet namelijk die maatschappij beschermen of regelen en ordenen. Die keuze moet worden gemaakt. De keuze over een bepaald aspect moet duidelijk verwoord worden in de wet en de wetswijziging die voorligt. Daarbij is er natuurlijk ook even over de grens naar Nederland gekeken.

Mijnheer Goutry, ik zou zelf wat minder negatief zijn dan u in uw evaluatie van de Nederlandse ervaringen. Ik wil toch nogmaals verwijzen, niet naar de studie die u aanhaalt, maar naar het officiële voortgangsrapport over het drugsbeleid, het rapport van oktober 2002 van het Nederlandse ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Als ik die gegevens zie en dat verslag lees, dan is dat vrij genuanceerd, maar is het zeker geen zwarte schilderij zoals u dat in uw uiteenzetting hebt weergegeven. Er zitten een aantal negatieve elementen in, maar ook een aantal positieve elementen. Ik noem bijvoorbeeld dat duidelijk wordt gesteld dat de overlast is verminderd. Het aantal verslaafden is afgenomen, om maar iets te noemen. Het is dus minstens genuanceerder dan hetgeen u beweert.

Translated text

Yes, because in some cases, of course, it is quite fundamental to know what we include in the criminal code or not. The government must protect or regulate and order that society. That choice must be made. The choice over a particular aspect must be clearly expressed in the law and the legislative amendment that entails. Of course, there was also a look over the border to the Netherlands.

Mr. Goutry, I would myself be a little less negative than you in your evaluation of the Dutch experiences. I would like to refer again, not to the study you cite, but to the official progress report on drug policy, the report of October 2002 of the Dutch Ministry of Public Health, Welfare and Sport. If I see that data and read that report, it is quite nuanced, but it is ⁇  not a black painting as you showed it in your presentation. There are a number of negative elements, but also a number of positive elements. For example, I mention that it is clearly stated that the inconvenience has been reduced. The number of addicts has decreased, just to name something. So it is at least more nuanced than what you claim.

#107

Official text

                    
                    Mijnheer de minister, men moet natuurlijk appelen met appelen vergelijken. U moet er dan ook bij zeggen dat de Nederlanders twintig keer zoveel besteden aan preventie als de Vlamingen en de Belgen. Een geïntegreerd beleid heeft een preventief luik. Wanneer u naar Nederland verwijst, moet u ook durven te zeggen dat wij er in Vlaanderen niet in slagen, ook niet nu het wat minder strak moet in het justitiële luik van het geïntegreerd beleid, om werkelijk een groot pusheffect aan het preventieluik te geven. Uw partij is daar trouwens aan Vlaamse zijde voor verantwoordelijk. De contracten zijn niet stabieler enzovoort. Ik denk dat we dat allemaal in zijn geheel moeten bekijken.

U zei daarjuist dat men die discussie moet voeren wanneer men iets strafbaar stelt. Dat is een heel juiste benadering. Alleen is het hier niet de vraag of we iets strafbaar stellen; het is en blijft strafbaar. U stelt nu met deze wet de vraag hoe u ervoor kunt zorgen dat het strafbaar is en dat het niet kan worden vervolgd of dat er niet op kan worden gereageerd. Dat is toch iets anders dan een debat. Kijk, vandaag heeft men in het Vlaams Parlement gediscussieerd over de vraag of het niet nakomen van de verplichte inburgering strafbaar moest worden gesteld. Daar hebben ze over een nieuwe strafbepaling gediscussieerd. Dat is niet het punt van discussie hier. U moet erkennen dat u niet anders kunt dan het strafbaar houden, maar u wil daar toch een wrong aan geven om uit het strafbaar carcan te komen met alle maatschappelijke neveneffecten van dien. Dat is het probleem natuurlijk.

Wanneer men zegt dat iets strafbaar is, gaat men terzelfder tijd ook bepalen wat de strafmaat is en in welke mate men dat uitvoert. Met andere woorden, er is een dubbele vraag en die is ook weer wat genuanceerder. Men stelt die vraag heel duidelijk, ook in dit geval.

Ik denk dat wij ons in heel het debat teveel axeren op het repressieve aspect, de strafwetbepalingen, hoewel de grote problemen zich duidelijk niet voordoen op dat vlak. Problemen zijn er in verband met jongeren en vooral de groep van twaalf tot vijftien jaar. Bovendien houden de grootste problemen geen verband met cannabis, maar wel met bijvoorbeeld ecstasy. Er is ook een veel groter probleem voor de polydrugsgebruikers. Daarover heb ik vandaag zelfs niets gehoord. Ik heb de indruk dat u, om toch nog verschillen te vinden met de meerderheid, zich fixeert op randelementen van het grote debat over de nieuwe benadering die we hier voorstellen.

Ik geef één element. U had het over de strafbepalingen inzake het gebruik van de verboden stoffen, maar over de precursoren is er geen woord gerept. Nochtans wordt op dat vlak een enorme stap voorwaarts gezet.

Translated text

Of course, you should compare apples with apples. The Netherlands spends twenty times as much on prevention as the Flemish and Belgian. An integrated policy has a preventive gap. When you refer to the Netherlands, you should also dare to say that we do not succeed in Flanders, even now that it needs to be less tight in the judicial loop of the integrated policy, to really give a great push effect to the prevention loop. Your party is responsible for this on the Flemish side. Contracts are not more stable and so on. I think we should look at all this as a whole.

You just said that one should conduct that discussion when one calls something criminal. That is a very correct approach. It is not only the question of whether we punish something; it is and remains punishable. With this law, you now ask the question of how you can ensure that it is criminal and that it cannot be prosecuted or that it cannot be responded to. This is something different than a debate. Look, today in the Flemish Parliament was debated whether the non-compliance with compulsory citizenship should be criminalized. They discussed a new penalty. That is not the point of discussion here. You must acknowledge that you can’t do anything but keep it criminal, but you still want to give it a wrong to get out of the criminal carcan with all the social side effects of it. That is the problem of course.

When one says that something is punishable, one must at the same time also determine what the penalty is and to what extent it is performed. In other words, there is a double question and that is also a bit more nuanced. This question is made very clear, even in this case.

I think we focus too much on the repressive aspect, the provisions of the Criminal Code, throughout the debate, although the major problems clearly do not arise in that area. Problems are associated with young people and especially the group of twelve to fifteen years. Moreover, the biggest problems are not related to cannabis, but to ecstasy, for example. There is also a much larger problem for polydrugs users. I have not even heard anything about it today. I have the impression that you, while still finding differences with the majority, are fixing on marginal elements of the big debate about the new approach we propose here.

I give one element. You talked about the punishment provisions regarding the use of the prohibited substances, but about the precursors there is no word. However, a huge step forward is being made in this area.

#108

#109

#110

#111

Official text

                    
                    Wat is er belangrijk in het kader van het afraden, van het zeggen dat het schadelijk is, van jongeren te beschermen? Strikt genomen wordt er hier voor een aantal eigenlijk te weinig over jongeren gesproken, omdat dat voor een deel gemeenschapsmaterie is. Het is belangrijk dat we ten aanzien van volwassenen duidelijker en harder dan vroeger zeggen dat volwassenen die zich naar jongeren richten en hen op een of andere manier aansporen of aanzetten tot drugsgebruik — ook tot cannabisgebruik — harder dan vroeger zullen worden aangepakt. Dat zijn volgens mij twee elementen waarmee ik geen enkel probleem heb dat we zeggen dat we strenger zijn. Dat is dan een aspectje waarvan men zegt geen problemen te maken waar er geen zijn. Op het ogenblik dat het daarover dan gaat, beginnen sommigen te zagen over het aantal gram. Ik neem de tekst van de documenten en van de laatste bijlage van het verslag. Als ik lees wat daarin staat over het aantal grammen, is dat heel duidelijk. Het hangt af van de concentratie. Het is net alsof u zou vragen hoeveel centiliter alcohol men mag drinken. Dat is een zinloze vraag. Dat hangt immers af van hoe sterk het spul is dat men drinkt. Het aantal centiliters is afhankelijk van het feit of het om een licht biertje, een tafelbiertje, een zwaar bier, wijn of whisky gaat. Men moet zinvolle vragen stellen in plaats van te proberen een kaakslag te geven door een detailvraag waarop we geen goed antwoord kunnen geven.

Translated text

What is important in the context of discouraging, of saying it is harmful, of protecting young people? Strictly speaking, there is actually too little talk about young people here for some, because that is partly community matter. It is important that we say to adults more clearly and harshly than before that adults who focus on young people and in some way encourage or incite them to use drugs — including cannabis — will be addressed harder than before. I think these are two elements with which I have no problem that we say we are stricter. This is one aspect of which it is said not to create problems where there are no. By the time we talk about it, some are beginning to wonder about the number of grams. I take the text of the documents and the last annex to the report. When I read what it says about the number of grams, that is very clear. It depends on the concentration. It’s like asking how much alcohol you can drink. That is a meaningless question. This depends on how strong the drink is. The number of centiliters depends on whether it is a light beer, a table beer, a heavy beer, wine or whisky. One should ask meaningful questions instead of trying to give a jaw blow by a detailed question that we can’t answer correctly.

#112

#113

#114

#115

#116

Official text

                    
                    Mijnheer de minister, ik vind dat als u op drie of vier vragen ja of neen zou antwoorden, uw uiteenzetting het debat zou vooruithelpen. Een van die vragen is hoe het nu zit met die planten. Als ik uw redenering goed begrijp, zegt u dat wij daarop geen grammen kunnen zetten, aangezien het afhangt van de concentratie van de stof.

Translated text

#117

#118

Official text

                    
                    Ik heb dat heel goed begrepen. Ik had zonet van de heer Coveliers begrepen dat er in die omzendbrief niets anders dan een indicatie van grammen zou moeten staan. Ik meen te hebben begrepen dat de fractieleider van uw coalitiepartner dat juist heeft gezegd. Mijnheer de minister, als het gaat over de rechtszekerheid, is het hele project bedoeld om in die arbitraire opstelling van het openbaar ministerie in Brussel, in Torhout en overal elders een uniforme lijn te trekken? Hoe zal die politieman dan weten of de concentratie van die stof in dat jointje een gebruikershoeveelheid is? Kunt u zeggen hoe die rechtszekerheid wordt gecreëerd?

Translated text

#119

Official text

                    
                    Ik geloof dat men toch te weinig vertrouwen heeft in het gezond verstand van die politieagent. Waar komt het op neer? Wat is het essentiële in die zaak. Doe je aan handel of doe je niet aan handel. Wat is handel? Kopen en verkopen. Vanaf het moment dat dit element er is, is het nogal duidelijk. Het is handel of er nu één gram of tien gram wordt gekocht of verkocht. Dit is zelfs niet gebonden aan de hoeveelheid. (...)

Neen, dat zeg ik niet. Zelfs bij een kleine hoeveelheid "hangt" men. Dat is toch duidelijk! Jullie zoeken moeilijkheden. Reken op het gezond verstand.

Translated text

#120

#121

#122

Official text

                    
                    U vindt dat er op het terrein te veel verschillende praktijken bestaan. Het gezond verstand is niet van aard om daar transparantie en uniformiteit in te krijgen die volgens u noodzakelijk is voor een ontradingsbeleid. U zegt dat we niet alleen op het gezond verstand rekenen van de parketverantwoordelijken, maar nu moeten ook al de politieagenten het gezond verstand hebben. Kunt u mij eens zeggen wat er gebeurt als ik drie gram bijheb?

Translated text

#123

#124

#125

#126

#127

Official text

                    
                    Trouwens, ik stel vast dat sommigen in hun betoog vertrekken met een beeld dat vandaag de dag, of neem nu twee of drie jaar geleden, in de vorige regeerperiode, op elk moment zomaar vereenvoudigde processen-verbaal werden opgemaakt. Wat stel ik vast als ik rondkijk en vraag aan de mensen op het terrein wat zij doen? Op de eerste plaats kijkt men goed wat er gebeurt. Ze kijken of er problemen zijn. Als er problemen zijn kan men dan optreden. Men maakt dus geen processen-verbaal aan de lopende band, ook geen vereenvoudigde processen-verbaal. Dan stel ik vast dat de registratie die we nu doen, maandelijkse rapporten, voor het drugsbeleid veel belangrijker is. Jullie willen de gebruiker aanpakken. Ik zeg dat het aan antidrugsbeleid is dat we voeren en geen antigebruikerbeleid.

Translated text

#128

Official text

                    
                    Ik wil bij u aandringen om terzake toch enige duidelijkheid te krijgen van de regering. Zij zeggen dus: handel in cannabis mag niet. Kopen en verkopen mag niet. Stel u nu voor dat een politieman binnengaat in een pand waar 5, 10 of 20 plantjes staan. Vanaf welk ogenblik zal die politieman zeggen: hier gaat het om een plantage waarvan de productie dient voor handel, of dit is duidelijk voor het eigen gebruik bedoeld? Hoe gaat die politieman in hemelsnaam die zaak kunnen beoordelen?

Translated text

#129

Official text

                    
                    U kunt zich ook afvragen hoe het komt dat die politieman daar binnengaat, waarschijnlijk omdat hij al had gezien dat het daar een komen en gaan is, en dat er eigenlijk handel is. Ik denk dat dat op het terrein en in de praktijk vrij goed zal verlopen. Daarnaast zou ik willen zeggen dat op de vragen over een aantal probleemsituaties altijd hetzelfde antwoord is gegeven. Ik denk heel specifiek aan drugs in het verkeer. In alle brochures en publicaties van twee jaar en een jaar geleden staat er duidelijk dat zulks niet kan.

Wat de vaststelling daarvan betreft, mijnheer Deseyn, zou ik u willen verwijzen naar het artikel uit Via Secura waaruit de heer Coveliers enkele uren geleden heeft geciteerd. Daarin zegt men heel duidelijk dat cannabis zoveel uur nawerkt, zoals dat ook bij alcohol het geval is. Dat is iets anders dan de periode waarin men het nog kan opsporen. Men spreekt over drie tot zes uur. Daarnaar worden verder opzoekingen en onderzoeken gedaan.

Ik denk dat wij bovendien moeten vaststellen dat in het kader van het drugsbeleid — of antidrugsbeleid — van deze regering grote stappen vooruit zijn gezet in de hulpverlening. Ik heb daarnet de heer Deseyn horen klagen dat het toch wel schandalig is dat er in Lier plaatsen tekort zijn. Ik heb ondertussen informatie daarover. In het kader van het vernieuwde beleid heeft men in Lier een omvorming gedaan van een aantal bedden. In de kinderpsychiatrische eenheid heeft men een nieuwe kinderpsychiatrische eenheid opgericht, specifiek voor verslavingsproblemen bij jongeren. Er werd dus een nieuwe eenheid opgestart, zoals er ondertussen ook pilootprojecten zijn betreffende dubbele diagnostiek in Sleidinge en Luik, zoals er negen eenheden zijn voor crisis- en casemanagement en zoals er een aantal zorgcoördinatoren werden aangesteld, specifiek om per overlegplatform die problematiek te gaan benaderen.

Voor nogal wat voorzieningen werden RIZIV-conventies gesloten. Men kan zeggen dat deze maatregelen onvoldoende zijn. Feit is echter dat men een aantal heel belangrijke en nieuwe initiatieven heeft genomen. Ik geef toe dat een deel van de initiatieven pilootprojecten zijn. Er is dus nog geen structurele financiering voor handen. Ik heb in de commissie herhaaldelijk uitgelegd dat de financiering in vele gevallen voorzien is tot eind 2003 en daarna structureel moet worden. Gelet op de nieuwheid van een aantal projecten is het mijns inziens normaal dat we ze als pilootproject hebben gelanceerd. Er worden studies over gemaakt en de projecten worden gevolgd zodat ze later structureel ingebed en gefinancierd kunnen worden.

Translated text

You may also wonder how that policeman enters there, probably because he had already seen that there is a coming and going there, and that there is actually trade. I think that will work well on the ground and in practice. In addition, I would like to say that the questions about a number of problem situations are always given the same answer. I am especially concerned with drugs in traffic. In all brochures and publications from two years and a year ago, it is clear that this is not possible.

As to the conclusion, Mr Deseyn, I would like to refer you to the article from Via Secura from which Mr Coveliers quoted several hours ago. It says very clearly that cannabis works as many hours, as is the case with alcohol. This is something different from the period in which it can still be detected. We talk about three to six hours. Further investigations and investigations are carried out.

Furthermore, I think we should note that within the framework of this government’s drug policy — or anti-drug policy — great advances have been made in the provision of aid. I just heard Mr. Deseyn complain that it is scandalous that there is a shortage of places in Lier. In the meantime, I have information about it. As part of the renewed policy, a number of beds have been transformed in Lier. In the child psychiatric unit, a new child psychiatric unit has been established, specifically for addiction problems among young people. So a new unit was launched, as there are also pilot projects regarding double diagnostics in Sleidinge and Luik, as there are nine units for crisis and case management and as a number of health care coordinators were appointed, specifically to approach this problem via a consultation platform.

For quite a few facilities, RIZIV conventions were concluded. It can be said that these measures are insufficient. However, the fact is that a number of very important and new initiatives have been taken. I admit that some of the initiatives are pilot projects. There is no structural financing. I have repeatedly explained in the committee that in many cases the funding is provided until the end of 2003 and then needs to become structural. Given the novelty of some projects, I think it is normal that we have launched them as a pilot project. Studies are conducted and the projects are monitored so that they can later be structurally embedded and financed.

#130

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, in de commissie is geenszins ontkend geweest dat een aantal initiatieven werden genomen. Mijnheer de minister, vertrekkend van het gemeenschappelijke standpunt dat het drugbeleid een geïntegreerd beleid is, heb ik kunnen vaststellen dat uw nota veelbelovend was inzake preventie, stabiliteit en duurzaamheid van contracten, zodat mensen met ervaring niet om de haverklap geconfronteerd worden met werkonzekerheid, en inzake de organisatie van de hulpverlening. U had er de timing aan toegevoegd. Kortom, alles was erop en eraan.

Tot mijn spijt moet ik echter vaststellen dat het voorliggende wetsontwerp met geen woord rept over een aantal punten die écht nodig zijn zoals zorgcircuits, registratie van druggebruikers, stabiele contracten, afsplitsing van Binnenlandse Zaken, een goed wettelijk kader voor alle mogelijke modules van hulpverlening. Uw nota die de volle steun genoot van het veld, had de ambitie te streven naar duurzame structuren, duurzame financiering en duidelijke wetgevende kaders. Deze punten zijn niet terug te vinden in het voorliggend ontwerp. Daar heb ik problemen mee. Niemand kan ontkennen dat u inspanningen geleverd hebt. De ambities van uw nota zijn echter niet waargemaakt in het ontwerp.

Translated text

There has been no denial in the committee that some initiatives have been taken. Mr. Minister, starting from the common view that drug policy is an integrated policy, I have been able to conclude that your note was promising in terms of prevention, stability and sustainability of contracts, so that people with experience do not face the oatmeal with job security, and on the organization of emergency services. You added the timing. In short, everything was on and on.

To my disappointment, however, I must note that the present bill does not mention a number of points that are really necessary, such as healthcare circuits, registration of drug users, stable contracts, separation of domestic affairs, a good legal framework for all possible modules of assistance. Your note, which ⁇  the full support of the field, had the ambition to pursue sustainable structures, sustainable financing and clear legislative frameworks. These points are not found in the present draft. I have trouble with that. No one can deny that you have made efforts. However, the ambitions of your note are not fulfilled in the design.

#131

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik wil een belangrijke precisering maken. De minister sprak van Lier. Ik had het helemaal niet over Lier maar over de opvang zoals hij aangeboden wordt in Tienen bij de Broeders Alexianen waarvan het instituut stelt dat de wachtlijsten voor dergelijke opvang eindeloos lang zijn.

Translated text

#132

Official text

                    
                    Inderdaad, het ging over Tienen. Mijnheer de voorzitter, collega's, ik herhaal dat we een aantal initiatieven hebben genomen. Ten dele kan ik de kritiek begrijpen en aanvaarden. We moeten meer structureel werken. Het is correct dat niet alle ambities inzake de inbedding zijn waargemaakt. Ik wil er echter op wijzen dat het samenwerkingsakkoord dat morgen hopelijk zal worden goedgekeurd een enorme stap vooruit is naar een geïntegreerd drugsbeleid. Dit is wel structureel ingebouwd. Dit debat heeft hoofdzakelijk en té veel gedraaid rond justitie. Ik wil erop wijzen dat ook in dit luik de link gemaakt wordt met de hulpverlening. Ook in justitie en in de straffen die vastgelegd zijn, voorziet men in opvolging, onder meer de justitiële case managers. Dit is een enorme stap vooruit voor een echt menselijke benadering van de druggebruiker en van het drugsprobleem. We vertrekken vanuit volksgezondheid om de problematiek op een goede manier aan te pakken.

Translated text

#133

#134

#135

Official text

                    
                    Wij hebben duidelijk onderstreept dat er noodzaak is aan duidelijkheid voor de jeugd. Mogen zij thuis kweken voor eigen gebruik? Ja of neen? Dat is toch geen moeilijke vraag. Mogen ze thuis kweken voor eigen gebruik? De minister van Justitie heeft al gezegd dat die kweek niet kan en u laat daarover de grootste twijfel bestaan, want u doet daarover geen uitspraken. Ik zou het graag nu van u horen. Mogen ze kweken? Het gaat om één plantje, mijnheer de minister. Mag het of mag het niet?

Translated text

#136

#137

#138

#139

#140

#141

#142

#143

#144

#145

Official text

                    
                    Ik moet u toch herinneren aan het uitgangspunt van de regering in dit debat. Het zijn drie punten. Ten eerste, is er het verslag van de werkgroep die belast is geweest met de bestudering van de drugsproblematiek. Het gaat om een rapport dat op 5 juni 1997 is ingediend. Als ik mij niet vergis, was de heer Vandeurzen een van de rapporteurs. Ten tweede, is er een evaluatierapport dat is opgesteld door de professoren De Ruyver en Casselman — zij worden dikwijls vermeld — samen met de dienst voor Strafrechtelijk Beleid. Ten derde, is het gebaseerd — dat stond trouwens ook in de regeringsverklaring — op de ervaringen die in het buitenland met betrekking tot deze aangelegenheid zijn opgedaan.

Translated text

#146

#147

#148

Official text

                    
                    Premièrement, la réduction de la consommation de drogues et la diminution du nombre de nouveaux toxicomanes. Deuxièmement, la protection de la société et de ses membres. Troisièmement, la mise en place d'une collaboration internationale s'appuyant sur une entraide policière et judiciaire, l'adaptation de l'arsenal légal, l'activation des peines patrimoniales et la lutte contre le blanchiment d'argent. Quatrièmement, l'adaptation de la politique pénale à l'égard des consommateurs. Il convient d'éviter l'emprisonnement des consommateurs qui n'ont pas commis de délit en dehors de la détention de drogue. Cinquièmement, la mise en place d'une politique pénitentiaire qui permette d'éviter que des personnes incarcérées n'acquièrent un comportement toxicomaniaque et prévoir un cadre réglementaire qui permette l'accès des détenus aux traitements qui leur sont nécessaires. Et sixièmement, l'évaluation régulière des mesures mises en oeuvre.

Translated text

#149

Official text

                    
                    Dat laatste wil ik hier nog eens aanhalen. Er was toen uitdrukkelijk overeengekomen om opnieuw een evaluatie te maken van het beleid dat gevoerd werd. Dat wil ik juist aangrijpen, want het evaluatierapport zal drie tekortkomingen aantonen. Ik zeg niet dat die tekortkomingen gewild zijn geweest door mijn voorgangers die de circulaire hebben geschreven, maar het zijn toch drie gebreken die belangrijk zijn. Eerste gebrek: men heeft geen hoeveelheden bepaald, zegt het evaluatierapport. Ten tweede, er worden geen processen-verbaal meer opgesteld door de politiediensten. Met andere woorden, datgene waarvoor collega Van Parys eigenlijk zo fel heeft uitgehaald deze namiddag, is een gevolg van de toepassing van de richtlijn, zo zegt het evaluatierapport. Ten derde, men sprak wel over preventie, maar men stelde geen middelen voor de preventie voor en, daarop geënt, er was ook geen brug tussen de magistratuur en de politie aan de ene kant en de hulpverlening aan de andere kant.

Translated text

#150

Official text

                    
                    Ik wil gerust op het derde punt ook terugkomen. We hebben gezegd dat we ervaringen uit het buitenland in rekening zouden brengen. Ik zal Nederland buiten beschouwing laten, maar u weet dat Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, het Verenigd Koninkrijk, om maar onze naaste buren te noemen, systemen hebben die vergelijkbaar zijn met ons systeem. We hebben dat trouwens ook in het evaluatierapport gelezen. Een zaak wil ik u wel zeggen. U sprak daarstraks met relatief veel lof over de coffeeshop. U zei: "Als u begint met het soort beleid dat u nu uitstippelt, zoudt u eigenlijk niet alleen a moeten zeggen, u zou ook b moeten zeggen, zoals de Nederlanders". Ik moet u zeggen dat wij proberen op het Europees niveau een gelijkvormige politiek in de strijd tegen de drughandel te voeren. Weet u, wij hadden al lang een kaderbesluit gehad, ware het niet uitgerekend een land dat zich daarin verzette. U weet dat de derde pijler unanimiteit vereist bij de vijftien lidstaten. Weet u welk land? Nederland. Weet u welke minister? De minister van Justitie, Donner. De heer Donner is nu de informateur in de regering die moet worden gevormd voor de heer Balkenende. Hij is trouwens de minister van Justitie van het CDA geweest. Waarom heeft hij dat niet gewild? Omdat hij de coffeeshop absoluut wenst te behouden. Nederland is dus een voorstander van zijn eigen politiek, zelfs indien u met recht en reden zegt dat men in Nederland is teruggekomen op zijn politiek, dat het aantal coffeeshops is verminderd en dat men klaagt over een groot stuk georganiseerde criminaliteit dat men genereert aan de achterdeur van de coffeeshop.

Translated text

I would also like to return to the third point. We said we would charge experiences from abroad. I will leave the Netherlands out of consideration, but you know that Germany, France, Luxembourg, the United Kingdom, to name our closest neighbors, have systems similar to our system. We also read this in the evaluation report. I want to tell you one thing. You spoke with relatively much praise about the coffee shop. You said, “If you start with the kind of policy you are now outlining, you should not just say a, you should also say b, like the Dutch.” I must tell you that we are trying to pursue a uniform policy at the European level in the fight against drug trafficking. You know, we would have had a Framework Decision for a long time if it had not been a country that was involved in it. You know that the third pillar requires unanimous vote by the fifteen Member States. Do you know which country? The Netherlands . Do you know which minister? Minister of Justice, Donner. Mr. Donner is now the informant in the government to be formed for Mr. Balkenende. He was the Minister of Justice of the CDA. Why did he not want it? Because he absolutely wants to keep the coffee shop. The Netherlands is therefore a supporter of its own politics, even if you rightly say that one in the Netherlands has returned to its politics, that the number of coffeeshops has been reduced and that one complains about a large piece of organized crime that one generates at the back door of the coffeeshop.

#151

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, het is natuurlijk duidelijk waarom men dergelijke positie inneemt. Daar zijn twee redenen voor.

Ten eerste, beseft men goed — te laat misschien - dat eens de stap in het gedoogbeleid gezet is, er geen enkele weg terug is. Men probeert het nu administratief te beheersen en dergelijke. Er is, eens de deur van het gedogen openstaat, maar één logica en dat is meer gedogen. Men beseft zeer goed dat de weg terug gewoon niet meer haalbaar is omdat men dit historisch gezien ooit gestart heeft.

Ten tweede, de Nederlanders hebben het gedoogbeleid ingevoerd. Ze hebben gekozen voor de weg waardoor het contact van de gebruiker met het distributiesysteem minstens een gescheiden systeem zou hebben voor cannabis.

We zijn geen voorstander van de eerste stap. Het punt van heer Goutry was natuurlijk dat, wanneer je de eerste stap zet, namelijk het gedogen van cannabis, je zeker het risico moet trachten te beperken dat men in die illegale markt ook met andere drugs in contact komt. Dat is natuurlijk de onverbiddelijke logica waar de Nederlanders niet meer uit terug kunnen. Het verbaast me dus niet dat men na 25 jaar niet kan zeggen dat men het blad gaat uitvlakken en opnieuw gaat beginnen.

Translated text

Of course, it is clear why such a position is taken. There are two reasons for this.

First, one realizes well—per ⁇  too late—that once the step in the dog policy has been made, there is no way back. They are now trying to control it administratively and so on. There is, once the door of the wise is open, but one logic and that is more wise. One is very well aware that the way back is simply no longer feasible because it has historically begun.

Secondly, the Dutch have introduced the tooth policy. They chose the path that would allow the user’s contact with the distribution system to have at least a separate system for cannabis.

We are not in favor of the first step. Mr. Goutry’s point was, of course, that when you take the first step, namely the cultivation of cannabis, you should definitely try to limit the risk that one comes into contact with other drugs in that illegal market. That is, of course, the unforgiving logic that the Dutch can no longer get out of. So it is not surprising that after 25 years, one cannot say that one is going to flat out the leaf and start again.

#152

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, er is hoegenaamd geen onverbiddelijke logica. De Nederlanders hebben in het contact met premier Verhofstadt bij monde van premier Balkenende te kennen gegeven dat zij zich wel willen aliniëren in een gezamenlijke strijd België-Nederland. Tegelijkertijd willen ze zich inschrijven in de Europese context. Men heeft alleen in hun verkiezingsperiode de moed niet gehad om de daad bij het woord te voegen.

Ik kom nu tot het luik justitie, mijnheer de voorzitter. Ik zal me daar op toespitsen en niet op het luik volksgezondheid. Ten eerste, is er het veiligheidsplan, één van de negen prioriteiten. In die prioriteiten schrijven we dat we de drugscriminaliteit en de drugsoverlast willen inperken. Uitgaande van die gekozen prioriteit hebben we ons strafbeleid bepaald. Als we ons strafbeleid hebben bepaald, dan geven we natuurlijk instructies aan onze parketten hoe zij zullen moeten vervolgen. Deze parketten zullen natuurlijk instructies geven aan de politiediensten hoe zij moeten opsporen. Er bestaan daar geen 101 mogelijkheden voor.

Collega Vandeurzen, u hebt het zelf neergeschreven in uw rapport van 1997. De eerste mogelijkheid die u had, was een absoluut verbod, een prohibitionistisch beleid — om dat moeilijk woord te gebruiken. U zegt in uw rapport dat de circulaire Wathelet uit 1993, die daarvan de vertaling is, een pure mislukking is geworden. Men kan immers niet verbieden in die zin dat de maatschappelijke realiteit anders ligt dan het pure verbod. Het is een bijna gelijklopende situatie met die die men in het verleden heeft gekend met alcohol.

Ten tweede, kan men natuurlijk streven naar een zeer ruim toelatend beleid. Dan zal men het drugsgebruik feitelijk legaliseren, decriminaliseren, depenaliseren. U kiest voor mijn part maar het woord dat u aanstaat. Ofwel zult u kiezen voor een gedoogbeleid. Men zegt daarvan twee zaken. Ten eerste gaat het in tegen de internationale verplichtingen die landen hebben gesloten in het internationaal verdrag. Dat is juist. Ten tweede leidt het tot een explosie van drugsgebruik en alles wat daarmee verwant is.

Ten derde, de derde mogelijkheid is die waarvoor het Parlement heeft gekozen. Wij voeren hier immers uit wat het Parlement in 1997 heeft beslist. Het gaat over het normaliseringbeleid. Mijnheer Goutry, ik ga nu toch de definitie lezen.

In de definitie van het normaliseringbeleid staat: "... gaat uit van een historische realiteit en bepaalt binnen welke grenzen middelengebruik voor een samenleving aanvaardbaar en beheersbaar is". Dat is wat uw Parlement heeft beslist in 1997. Ik heb u al gezegd welke de enkele tekortkomingen toen waren.

Ik kom tot de hamvraag, het optreden van het gerecht. Moet het gerecht gesolliciteerd worden voor een individuele, meerderjarige cannabisgebruiker die binnen de besloten muren van zijn privéwoning rookt, zonder dat hij enige maatschappelijke overlast veroorzaakt, zonder dat hij verslaafd is, zonder dat hij een problematisch gebruik heeft? Ik denk dat iedereen in deze zaal, behalve zij die voor een absoluut verbod zijn, neen zullen antwoorden.

Moet het gerecht gesolliciteerd worden wanneer het erop aan komt controle te doen op het drugaanbod? Daar start de keten immers, bij het drugaanbod. Op die vraag zal iedereen ja antwoorden. Hoe moet dat dan gebeuren? Het zal moeten gebeuren via internationale samenwerking. Daarover is geen discussie mogelijk. Het zal ook moeten gebeuren via een versterkt repressief beleid. Is dat versterkt repressief beleid er? Ja, dat is er. Ik stel vast dat de regeling inzake telefoontaps is aangepast om te kunnen optreden, en dat optreden zal nog verbeteren wanneer de nieuwe telefoontapkamer in werking treedt. Ik stel vast dat er sinds 1999 bijzondere opsporingsmethoden bij wet zijn vastgelegd die ook een antwoord bieden. Ik stel vast dat er een federaal parket in het leven geroepen is dat over de arrondissementsgrenzen heen bevoegd is, en internationale contacten heeft. Ik stel vast dat er een federale politiepoot is gekomen die zich met het fenomeen — onder meer de drugsbestrijding — kan bezighouden. Ik stel vast dat er een wetgeving inzake getuigen is gekomen, niet alleen om hen toe te laten audiovisueel te getuigen, ook om hen toe te laten anoniem te getuigen, om bescherming te genieten wanneer zij bedreigd worden. En dat allemaal voor de aanpak van het fenomeen georganiseerde criminaliteit en drugsaanbod.

Ik heb dan nog niet gesproken over de kaalplukwetgeving, waardoor de bewijslast verlegd wordt, en over het Centraal Orgaan voor de inbeslagname en de verbeurdverklaring die in het leven zijn geroepen om op die tweede pijler te kunnen werken.

Zijn er resultaten? Ja, er zijn resultaten. Ik geef u er enkele. Het aantal drugslaboratoria dat is opgerold in de voorbije twee jaar is opmerkelijk verhoogd. U hebt die cijfers trouwens al via de heer De Winter gekregen. Het aantal van de cannabiskwekerijen en — plantages die men heeft kunnen ontmantelen, is spectaculair verhoogd. Het aantal drugsvangsten in het algemeen — om het even welke drug — is in grote mate toegenomen.

Dat is de uitvoering, niet van de beslissing die wij vandaag nemen, maar van de beslissing die in 1997 genomen is en die sindsdien geïmplementeerd is.

Ik denk dat we op dit punt moeten durven te zeggen dat de beslissing van het Parlement van 1997 wel een goede beslissing was. Die beslissing moet men dus niet afbreken. Ze moet worden geëvalueerd. Uit de evaluatie blijkt op welke drie punten er moeilijkheden zijn.

Les trois principaux instruments permettant de dessiner une politique en matière de drogues sont: - la prévention pour le non-consommateur et pour les consommateurs non problématiques, - l'assistance, la réduction des risques et la réinsertion pour les consommateurs problématiques, - ainsi que la répression pour les producteurs et les trafiquants, soit la chaîne de sécurité du plan de sécurité. Thans kom ik tot de krachtlijnen van het federale drugsbeleid. Mijnheer de voorzitter, ik heb al gezegd dat deze nieuwe drugswet geen legalisering van drugs is. Drugs verdwijnen niet uit het Strafwetboek, ook cannabis en het bezit van cannabis niet. Wij zullen niet het systeem van een gedoogbeleid kiezen. Een gedoogbeleid gedoogt drugs op een grote schaal voor een brede categorie burgers. Wij zullen dus ook niet kiezen voor de coffeeshop in onze straten, waar men zich kan bevoorraden en men wellicht nog andere zaken dan bevoorrading zal doen.

Wij hebben dus geen brede categorie op het oog. Neen, wij hebben een beperkte categorie op het oog. Ik heb daarjuist al gezegd wie in die beperkte categorie zit. Zij zitten niet in het blikveld van justitie en politie. Het zijn de meerderjarige recreatieve thuisgebruikers die niet problematisch zijn en geen maatschappelijke overlast geven. Ik moet eerlijk zeggen dat u ze niet kent, dat ik ze niet ken, dat de politie ze eigenlijk niet kent en dat de justitie ze niet kent, tenzij in uitzonderlijke omstandigheden wanneer zij naar aanleiding van andere feiten daarmee worden geconfronteerd.

Translated text

There is no impenetrable logic. The Dutch have in contact with Prime Minister Verhofstadt at the world of Prime Minister Balkenende indicated that they want to align themselves in a joint struggle Belgium-Netherlands. At the same time, they want to enter into the European context. Only in their election period have they not had the courage to add the act to the word.

I now come to the question of justice, Mr. Speaker. I will focus on this and not on public health. First, there is the safety plan, one of the nine priorities. In those priorities we write that we want to reduce drug crime and drug trafficking. Based on this chosen priority, we have determined our criminal policy. If we have defined our criminal policy, then of course we will give instructions to our prosecutors how they will prosecute. These parquets will, of course, give instructions to the police services on how to locate them. There are no 101 possibilities.

Colleague Vandeurzen, you wrote it yourself in your 1997 report. The first option you had was an absolute ban, a prohibitionist policy — to use that difficult word. You say in your report that the 1993 Wathelet circular, which is its translation, has become a pure failure. Indeed, one cannot prohibit in the sense that the social reality is different from the pure prohibition. It is almost a similar situation to the one known in the past with alcohol.

Second, one can, of course, strive for a very broad acceptable policy. Drug use will be legalized, decriminalized, and decriminalized. You choose for my part but the word you use. Or you will choose a dog policy. Two things are said about it. First, it violates the international obligations that countries have entered into in the international treaty. That is right. Second, it leads to an explosion of drug use and everything related to it.

Third, the third option is the one that Parliament has chosen. We are implementing what Parliament decided in 1997. This is a normalization policy. Mr. Goutry, I will now read the definition.

The definition of normalization policy states: "... It is based on a historical reality and determines within what limits the use of means is acceptable and manageable for a society.” This is what your Parliament decided in 1997. I have already told you what the few shortcomings were then.

I come to the question, the action of the court. Should the court be brought for an individual, adult cannabis user who smokes within the closed walls of his private home, without causing any social inconvenience, without being addicted, without having a problematic use? I think everyone in this room, except those who are in favor of an absolute ban, will answer no.

Should the court be appealed when it comes to checking the supply? This is where the chain begins, at the second supply. Everyone will answer yes to that question. How should this happen? This must be done through international cooperation. There is no discussion possible on this. It will also have to be done through a reinforced repressive policy. Is this reinforced repressive policy there? Yes, that is there. I note that the arrangement for telephone calls has been adjusted to be able to perform, and that performance will be further improved when the new telephone call room enters into operation. I note that since 1999 special methods of investigation have been established by law that also provide an answer. I note that a federal prosecutor’s office has been established, having jurisdiction across the border of the district and having international contacts. I note that there has been a federal police force that can deal with the phenomenon — including drug control. I note that there has been legislation on witnesses, not only to allow them to testify audiovisualally, but also to allow them to testify anonymously, to enjoy protection when threatened. And all that for tackling the phenomenon of organized crime and drug supply.

I have not yet spoken about the shell-picking legislation, which shifts the burden of proof, and about the Central Body for the Seizure and the Declaration of Confiscation, which have been created to work on that second pillar.

Are there results? Yes, there are results. I will give you a few. The number of drug labs that have been rolled up over the past two years has increased remarkably. You have already received these figures through Mr De Winter. The number of cannabis farms and plantations that have been able to dismantle has increased spectacularly. The number of drug seizures in general — for any drug — has increased significantly.

That is the implementation, not of the decision we make today, but of the decision that was taken in 1997 and that has been implemented since then.

I think we should dare to say at this point that the Parliament’s decision of 1997 was a good decision. This decision should not be broken. It must be evaluated. The assessment shows which three points are difficult.

The three main instruments enabling the designer to have a policy on drugs are: - the prevention for the non-consumer and for the non-problematic consumers; - the assistance, the reduction of risks and the reinsertion for the problematic consumers; - as well as the repression for the producers and the traffickers, or the safety chain of the security plan. Now I come to the strengths of the federal drug policy. Mr. Speaker, I have already said that this new drug law is not a legalization of drugs. Drugs do not disappear from the Criminal Code, nor does cannabis and possession of cannabis. We will not choose the system of a doctrine policy. A doping policy dopes drugs on a large scale for a broad category of citizens. Therefore, we will also not choose the coffee shop in our streets, where one can supply and one may still do other things than supply.

Therefore, we do not have a broad category in mind. No, we have a limited category in mind. I have already mentioned who is in that limited category. They are not in the sight of justice and police. It is the adult recreational home users who are not problematic and do not cause social inconvenience. I must honestly say that you do not know them, that I do not know them, that the police do not actually know them, and that the judiciary does not know them, except in exceptional circumstances when they are faced with it due to other facts.

#153

#154

#155

Official text

                    
                    In godsnaam, u zegt dat u zich met bepaalde dingen niet zult moeien. Dat hebt u zonet geschetst: onder bepaalde voorwaarden zal niet worden opgetreden en laat u de mensen vrij. Ze moeten het dan maar zelf weten. De vraag is echter hoe die mensen aan die producten geraken.

Translated text

#156

Official text

                    
                    Ik heb daarstraks in een misschien wat brutaal klinkend antwoord gezegd dat dit in een ontradingspolitiek onze zorg niet is. Wij wensen dat niet te vergemakkelijken, wij wensen niet dat er punten zijn waar men zich kan bevoorraden. Eens men dit mogelijk maakt, zit men een in een fundamenteel moeilijke positie die men nooit meer in overeenstemming kan krijgen met de internationale verdragen. Zolang die internationale verdragen niet gewijzigd zijn, denk ik dat we de tering naar de nering moeten zetten.

Dat normaliseringbeleid is niet zomaar uit de lucht komen gedwarreld. Ik heb al gezegd dat het in 1997 is opgestart. Ik heb al gezegd dat een aantal rondom ons liggende landen dat ook gebruiken. We blijven trouwens binnen de internationale verdragen.

We hebben eigenlijk zes punten die we in dat federaal drugsbeleid willen realiseren. De krachtlijnen zijn: een, de harde aanpak van de producenten en de dealers, twee, de ontrading van alle drugsgebruik, drie, geen drugs voor minderjarigen - daar is dus een nultolerantie voor -, vier, rijden onder invloed van drugs, mijnheer Deseyn, kan nooit, vijf, duidelijke afbakening van de grenzen voor de recreatieve meerderjarige gebruiker en, zes, een geïntegreerd beleid ten aanzien van de problematische gebruiker. Ik zal ieder van die zes zaken kort even inleiden.

Ten eerste, de harde aanpak van de producenten en de dealers. Of het nu gaat om drugsproductie, drugshandel, het bezit van drugs met het oog op verkoop en distributie, ook van de kleinste hoeveelheid cannabis, is een prioriteit voor politie en justitie. Laat daarover geen enkele twijfel bestaan. Ik toon het u aan. Een eerste verschil met de richtlijn van 1997, mijnheer Goutry, is dat de straffen op deze activiteiten verzwaard zijn. Het is niet meer de boete of de gevangenisstraf, neen, het wordt de boete én de gevangenisstraf. We voegen hier de precursoren — we hebben daarvoor daarjuist een bloemetje van u gekregen — en de transit door het land aan toe. Ik neem aan dat u daarvoor dezelfde houding zult aannemen.

Vandaar dat ik ook durf te zeggen dat we in de aanpak die de onze is en met de middelen die we ter beschikking hebben, de internationale contacten met onze buurlanden specifiek op punt moeten zetten. Waar zijn we op dat vlak mee bezig? We maken afspraken met de Nederlanders. Ik neem aan dat de politieke situatie in hun land nog niet van die aard is dat we zo ver kunnen staan als met de Fransen. Met de Fransen hebben we akkoorden gesloten die het drugstoerisme van de Fransen in Antwerpen in een dergelijk stadium hebben gebracht dat we de daders die we vatten, de drugstoeristen — het kan met onnozele hoeveelheden zijn, maar het is voor ons drugsoverlast en dat zal het zeker en vast in de toekomst zijn —, onmiddellijk kunnen uitleveren aan Frankrijk met de zekerheid dat Frankrijk hen ook zal berechten. We voeren een gelijkaardige procedure voor Luik, ten aanzien van de buitenlandse onderdanen in de grensregio Maas-Rijn.

Ten tweede, ontrading van alle drugsgebruik, dus ook ten aanzien van de meerderjarige recreatieve drugsgebruiker die cannabis wil gebruiken. Die valt daar dus voor ons ook onder.

Ten derde, geen drugs voor minderjarigen. Ik moet u eerlijkheidshalve zeggen dat het gebruik van alle drugs, cannabis inbegrepen, voor minderjarigen verboden is. Het drugsgebruik van meerderjarigen in het bijzijn van minderjarigen kan ook niet. Wij beschouwen dat als maatschappelijke overlast en het maakt het voorwerp uit van een strafrechtelijke sanctie. Dat is een tweede verschil met de richtlijn-De Clerck-Van Parys. Die richtlijn maakte dat onderscheid niet. Er werd daarin geen nultolerantie ingeschreven ten aanzien van minderjarigen. Wij doen dat nu wel. Een minderjarige voor ons, laat daarover geen enkele betwisting bestaan, mevrouw Van Weert zou dat misschien anders willen, maar dat is dezelfde definitie als degene die we voor de strafrechtelijke bescherming van de minderjarigen hebben behouden. Dat stemt trouwens ook overeen met de internationale verdragen. Een minderjarige is voor ons 18 jaar.

Translated text

I have then said in a ⁇  somewhat brutally sounding response that this is not our concern in an evasion policy. We do not wish to facilitate this, we do not wish that there are points where one can supply. Once this is made possible, one is in a fundamentally difficult position that one can never again get in accordance with international treaties. As long as these international treaties are not amended, I think we should put the tering to the nerve.

That normalization policy is not just coming out of the air. I have already mentioned that it was launched in 1997. I have already said that a number of countries around us also use this. We remain within the international treaties.

We actually have six points that we want to realize in that federal drug policy. The strength lines are: one, the harsh approach of the producers and the dealers, two, the detachment of all drug use, three, no drugs for minors - there is therefore a zero tolerance for -, four, driving under the influence of drugs, Mr. Deseyn, can never, five, clear delimitation of the boundaries for recreational adult user and, six, an integrated policy towards the problematic user. I will briefly introduce each of these six things.

First, the harsh approach of the producers and dealers. Whether it is drug production, drug trafficking, possession of drugs for the purpose of selling and distributing, even of the smallest quantity of cannabis, is a priority for police and justice. Let there be no doubt about this. I will show you. A first difference from the 1997 directive, Mr. Goutry, is that the penalties for these activities are heavier. It is no longer the penalty or the prison sentence, no, it becomes the penalty and the prison sentence. We add here the precursors — we have just received a flower from you — and the transit through the country. I assume that you will take the same attitude.

Therefore, I also dare to say that in the approach that is ours and with the resources that we have at our disposal, we must specifically focus on international contacts with our neighbors. What are we doing in this area? We have agreements with the Dutch. I assume that the political situation in their country is not yet such that we can stand as far as we can with the French. With the French we have concluded agreements that have brought the French drug tourism in Antwerp to such a stage that we can immediately deliver the perpetrators we catch, the drug tourists — it may be in ridiculous quantities, but it is for us a drug burden and that will be certain and certain in the future — to France with the certainty that France will also judge them. We are conducting a similar procedure for Liège, with respect to foreign nationals in the Maas-Rhin border region.

Second, withdrawal from all drug use, thus also with respect to the adult recreational drug user who wants to use cannabis. It falls under that for us as well.

No drugs for minors. I must honestly tell you that the use of all drugs, including cannabis, for minors is prohibited. Drug use of adults in the presence of minors is also not possible. We consider this as a social inconvenience and it is the subject of a criminal sanction. That is a second difference with the De Clerck-Van Parys Directive. That Directive did not make that distinction. There is no zero tolerance for minors. We do that now. A minor for us, let there be no dispute about it, Mrs. Van Weert might want it otherwise, but that is the same definition as the one that we have retained for the criminal protection of minors. This is also consistent with international treaties. A minor is 18 years old for us.

#157

#158

Official text

                    
                    Voor mij is het vrij duidelijk dat festivals die zich afspelen in de openbaarheid, op een publieke plaats, niet de plaatsen zijn die overeenstemmen met degene die we een zekere vrijgeleide hebben willen geven. Dat is met name de meerderjarige recreatieve gebruiker die tussen zijn vier muren cannabis zou gebruiken. Voor alles wat daarbuiten valt, en dat zal zo strikt en streng worden geïnterpreteerd, geldt de nultolerantie.

U zult mij natuurlijk vragen quid het optreden op die festivals? Ik wil het volgende zeggen. Er zijn hier toch wel wat verantwoordelijkheden. Draagt de politiek de verantwoordelijkheid? Neen. De ordehandhaving is de verantwoordelijkheid van de politiediensten en het gerechtelijk optreden is de verantwoordelijkheid van de parketten. Zij moeten hun verantwoordelijkheden nemen in de omstandigheden waarin ze denken die te moeten nemen op de voor hen meest geëigende wijze. In elk geval zal het signaal van die aard zijn dat, wat mij betreft — en de heer Mayeur die geen politieman en bij mijn weten ook geen substituut-procureur des Konings is, kan daarover misschien een andere mening hebben — deze mensen met grote stelligheid hoe dan ook niet vallen onder de regeling waarin wij hebben willen voorzien.

Translated text

For me it is quite clear that festivals that take place in the public, in a public place, are not the places that correspond to the one we have wanted to give a certain freelance. That is especially the adult recreational user who would use cannabis between his four walls. For everything that falls outside, and that will be interpreted so strictly and strictly, the zero tolerance applies.

You will, of course, ask me quid the performance at those festivals? I want to say the following. There are some responsibilities here. Does politics take responsibility? and no. Order-keeping is the responsibility of the police services and judicial action is the responsibility of the prosecutors. They must take their responsibilities in the circumstances in which they think they should take them in the manner most appropriate to them. In any case, the signal of that nature will be that, as far as I am concerned — and Mr. Mayeur, who is not a police officer and as far as I know he is not a substitute prosecutor of the King, may possibly have a different opinion about it — these people with great firmness in any case do not fall under the arrangement that we have intended to provide.

#159

Official text

                    
                    Ik ben nooit zo ver gegaan in mijn bewoordingen als u. Ik ben echter voorstander van dit soort discussies. Ik zeg nog eens dat ik nooit zo ver ben gegaan in het discours over de nultolerantie. Uw collega op de Senaatslijst, de heer Schueremans, heeft mij echter voor minder uitgescholden.

Translated text

#160

Official text

                    
                    Ik heb gelezen wat de heer Schueremans daarover heeft gezegd. Ik vind dat we moeten stoppen met het volgende in interviews te zeggen: Ik vind dat met betrekking tot de drugs een streng beleid nodig is. Als het echter op mijn festival is, geldt het NIMA-syndroom, het niet in mijn achtertuin-syndroom. Wat dat betreft, is het bij ons toegelaten. Dat gaat niet en daarin moeten we consequent durven zijn. De heer Schueremans heeft zich volgens mij op dat punt vergist. Misschien houdt hij er een andere persoonlijke mening op na, maar die persoonlijke mening stemt in elk geval niet overeen met wat de regering voorheeft met deze maatregel. Le quatrième point concerne l'interdiction de la conduite sous influence de la drogue. Le fait de fumer un joint et la conduite sous influence sont mis sur un pied d'égalité. A cet égard, le gouvernement opte pour l'approche la plus stricte parce que le cocktail meurtrier "alcool et drogue" au volant est déjà responsable de suffisamment de morts. Ik stel u onmiddellijk gerust. Ik wil direct verwijzen naar de wet van 1998. Dit is geen wet van deze regering. Dit is een wet uit de vorige regering van de heer Van Parys, die daarin zeer streng is. Hij heeft ook een koninklijk besluit opgesteld, waarin hij in de verschillende gradaties van controle heeft voorzien. Ook heeft hij in de cijfers voorzien die in aanmerking genomen moeten worden bij de controle op de uitwendige tekens, vervolgens bij de urinetest en vervolgens bij de bloedtest. Dat moet ook zo verder worden uitgevoerd. Ik heb daarover trouwens in 2000 een circulaire geschreven, die niet mis te verstaan was. 

Het vijfde punt is de duidelijke afbakening van de grenzen van de recreatieve gebruiker. Dit is de vraag die vandaag het meest ter sprake is gekomen. Het normaliseringsbeleid betreft — ook al blijft het strafbaar - het bezit door een meerderjarige van enkele grammen cannabis, bedoeld voor gebruik in private kringen. Ik denk dat hier een belangrijk verschil bestaat met de vorige circulaire. Deze circulaire van mijn voorganger heeft binnen de gerechtelijke arrondissementen niet de eenheid gebracht die ze hadden verwacht. De professoren zeggen dat dit komt doordat men niet heeft willen kwantificeren. Wij hebben ondertussen vernomen waarom ze in die tijd dit niet hebben willen doen. Ze wilden niet het signaal geven dat wat onder de limiet valt toegelaten is en dat men dus gerust zijn gang mag gaan. 

Wat is het gevolg geweest? Er is een zeer oneigenlijke toepassing gekomen. Er zijn mensen die veroordeeld zijn geweest in bepaalde gerechtelijke arrondissementen met twee gram cannabis in hun bezit. In de grote gerechtelijke arrondissementen heb ik gezien dat 50, 60, 70 gram werd beschouwd als een hoeveelheid voor persoonlijk gebruik. Het is dat fenomeen dat aan de basis ligt van het feit dat bepaalde politiediensten, wellicht totaal ontmoedigd, op zeker ogenblik gezegd hebben dat er voor hen geen proces-verbaal meer moet worden opgesteld. Als minister van Justitie zal ik in overleg met het College van procureurs-generaal — ik zal dat doen nadat de wet is goedgekeurd; ik kan dat niet voordien doen - een omzendbrief opstellen met een duidelijke afbakening van het aantal grammen dat gelijk staat met bezit voor persoonlijk gebruik. Nu al staat dat vast dat het minder zal zijn dan 5 gram. Ik opteer voor die strenge interpretatie die mogelijk moet zijn binnen het strafrechterlijk beleid dat de minister van Justitie met het College van procureurs-generaal kan uitstippelen. Ik zal mij er dan ook aan houden. 

Ik zeg u dat van nu af aan het bezit van die uiterst beperkte hoeveelheid cannabis, geen vrijgeleide is voor de meerderjarige, want hij zal dat niet mogen gebruiken wanneer het problematisch is voor hem. Er is geen sprake van openbare overlast te bezorgen. Men hoort zeggen dat die twee begrippen niet genoeg omschreven zijn. We hebben ze nu al in de wet gebracht. Vroeger stonden ze in de circulaire. Daarin waren ze minder omschreven dan ze nu in de wet zijn omschreven. Er is ondertussen een stukje rechtspraak daarrond totstandgekomen. Ik zou vooral het volgende willen benadrukken waar men zich afvraagt wie zal beoordelen dat er overlast is of wie dat problematisch gebruik zal controleren.

Weet u dat de politiediensten dat nu als taak toebedeeld krijgen, zonder er de opleiding voor gekregen te hebben? Wanneer de richtlijn er zal zijn, zal men door het aanstellen van de case manager een beroep kunnen doen op de specialist. Het zal dus de geneesheer-specialist of de terreinwerker zijn die zal uitmaken of er inderdaad problematisch gebruik is. Hij zal bijstand aan de politiediensten verlenen. Wat dit betreft, is er volgens mij dus een verduidelijking van de situatie.

Ten slotte kom ik tot het geïntegreerd beleid ten aanzien van de problematische gebruiker. In elke fase van het verloop van de zaak — of het nu over het onderzoek gaat of over de fase van de vervolging, van de strafmeting of de strafuitvoering — beschikt de magistraat telkenmale over de juridische mogelijkheden om problematische gebruikers door te verwijzen naar de drughulpverlening.

Er is ook een ander belangrijk instrument: de justitiële case manager. Ik moet daarop echter niet verder ingaan. Er is ook nog het belangrijke instrument van de middelen die ter beschikking zijn gesteld. Het gaat over 12,5 miljoen euro voor preventieve hulpverlening, dat is toch een bedrag van een half miljard Belgische frank.

Mijnheer De Man, ik wil ook u aan uw vraag van vanmorgen tegemoet komen. U hebt namelijk de vraag gesteld of er wel voldoende politiemannen zijn die voorbereid zijn op die taak van het uitvoeren van controle. In 1999 zijn er 200 mensen van de federale en lokale politie opgeleid met het oog op opleiding van hun collega's. Ondertussen heeft de heer De Winter mij laten weten dat er meer dan 2.000 leden van de politiediensten in staat zijn om operationeel op het terrein op te treden.

Ik eindig, mijnheer de voorzitter, met nog enkele opmerkingen. De eerste opmerking is die met betrekking tot artikel 29 van het Wetboek van strafvordering, die werd geformuleerd door de heer Van Parys. De heer Van Parys kent het antwoord. Ik zal het nog eens herhalen. In dat artikel 29 zit geen probleem, want daar bepaalt men dat het opstellen van het proces-verbaal gebeurt voor de wanbedrijven en misdaden, de twee zwaarste categorieën van misdrijven, terwijl het louter bezit — categorie 1 — een overtreding is. Dat is dus het probleem niet.

Er is wel een probleem met betrekking tot het artikel 40. In dit artikel werd een keuze gemaakt die moet toegelicht worden in de context die ook vandaag aan bod is gekomen in de discussie. Ik denk dat men altijd moet blijven voor ogen houden dat de politieman, ten eerste, proces-verbaal kan opstellen. In tweede instantie mag u toch niet vergeten - en dan zijn wij nog altijd in overeenstemming met wat hier staat - dat de bij een politieambtenaar ingediende klachten of aangiften, alsook de nopens misdrijven verkregen inlichtingen en gedane vaststellingen worden opgenomen in processen-verbaal die aan de bevoegde gerechtelijke overheden worden toegezonden.

U weet dat de registratie, en dat staat in de omzendbrief — het staat nu in het ontwerp, maar het zal er in elk geval blijven instaan —, maandelijks zal worden toegezonden aan de diensten van de parketten, die weliswaar niet de identiteit van de dader meegedeeld krijgen, maar die identiteit van die dader is bekend en geregistreerd en zit in het POLIS-systeem. Ik verwijs dienaangaande trouwens naar de uiteenzetting die de heer De Winter heeft gegeven in de commissie.

Translated text

I read what Mr. Schueremans said about this. I think we should stop saying the following in interviews: I think that with regard to drugs a strict policy is needed. However, if it’s on my festival, the NIMA syndrome applies, it’s not in my backyard syndrome. In this respect, it is permitted to us. This is not the case, and we must dare to be consistent. I think Mr. Schueremans was mistaken on this point. Per ⁇  he holds a different personal opinion, but that personal opinion does not correspond in any case with what the government foresees with this measure. The fourth point concerns the prohibition of conduct under the influence of drugs. The fact of smoking a joint and the conduct under influence are mis on a foot of equality. In this regard, the government opted for the more strict approach because the cocktail murderer "alcohol and drugs" at the wheel is already responsible for sufficiently the dead. I immediately reassure you. I would like to refer directly to the law of 1998. This is not the law of this government. This is a law from the previous government of Mr Van Parys, which is very strict in it. He also drafted a royal decree, in which he provided for the various degrees of control. He also provided the figures to be taken into account when checking for external signs, then in the urine test and then in the blood test. This must also be implemented further. By the way, I wrote a circular about this in 2000, which was not misunderstood. Their

The fifth point is the clear delimitation of the boundaries of the recreational user. This is the question that has been most discussed today. The normalization policy concerns – although it remains criminal – the possession by an adult of several grams of cannabis, intended for use in private circles. I think there is an important difference with the previous circular. This circular of my predecessor has not brought within the judicial districts the unity they had expected. The professors say this is because they did not want to quantify. In the meantime, we heard why they did not want to do this at that time. They did not want to give the signal that what falls below the limit is permitted and that one can therefore calmly move on. Their

What was the consequence? There has been a very incorrect application. There are people who have been convicted in certain judicial districts with two grams of cannabis in their possession. In the large court districts, I have seen that 50, 60, 70 grams were considered a quantity for personal use. It is that phenomenon that is at the basis of the fact that certain police services, ⁇  completely discouraged, have said at a certain moment that there is no need for them to prepare a process-verbal anymore. As Minister of Justice, I will, in consultation with the College of Attorneys-General — I will do so after the law has been passed; I cannot do so before — draw up a letter of reference with a clear limitation of the number of grams equal to possession for personal use. It is already stated that it will be less than 5 grams. I oppose that strict interpretation that should be possible within the criminal justice policy that the Minister of Justice can outline with the College of Attorneys-General. So I will stick to it. Their

I tell you that from now on, possession of that extremely limited amount of cannabis is not free for the adult, because he will not be allowed to use it when it is problematic for him. There is no public harassment. It is said that these two concepts are not sufficiently described. We have already put them into law. They used to be in the circular. They were less defined than they are now defined in the law. In the meantime, a piece of justice has been established around it. I would ⁇  like to emphasize the following where one asks who will judge that there is discomfort or who will control that problematic use.

Do you know that the police services are now assigned that task, without having received the training for it? When the directive will be there, one will be able to appeal to the specialist by appointing the case manager. So it will be the doctor-specialist or the field worker who will determine whether there is actually problematic use. He will provide assistance to the police services. In this regard, I think there is a clarification of the situation.

Finally, I come to the integrated policy with regard to the problematic user. At every stage of the course of the case — whether it is the investigation or the stage of prosecution, of the measurement of punishment or of the execution of the sentence — the magistrate telkenmale has the legal capabilities to refer problematic users to the drug aid provision.

There is also another important tool: the judicial case manager. However, I should not go further into this. There is also the important instrument of the resources made available. It is about 12.5 million euros for preventive aid, which is a sum of half a billion Belgian francs.

Mr. De Man, I would also like to answer your question this morning. In fact, you asked whether there are enough police officers prepared for this task of carrying out control. In 1999, 200 people from the federal and local police were trained in order to train their colleagues. Meanwhile, Mr. De Winter has told me that there are more than 2,000 members of the police services capable of operating on the ground.

I will conclude, Mr. Speaker, with a few comments. The first observation relates to Article 29 of the Code of Criminal Procedure, which was formulated by Mr Van Parys. Mr. Van Parys knows the answer. I will repeat it again. Article 29 does not pose any problem, since it stipulates that the drawing up of the process-verbal is done for the misconduct and crimes, the two most serious categories of crimes, while the mere possession — category 1 — is an offence. So that is not the problem.

There is a problem with Article 40. In this article, a choice was made that should be explained in the context that was also discussed today in the discussion. I think that one should always keep in mind that the policeman, first of all, can draw up a process-verbal. In the second instance, however, you must not forget – and then we are still in accordance with what is stated here – that the complaints or statements submitted to a police officer, as well as the information obtained from the notes of crimes and the findings made are included in the process-verbal which is transmitted to the competent judicial authorities.

You know that the registration, and that is stated in the circulation letter — it is now in the draft, but it will in any case continue to take care of it — will be sent monthly to the services of the parquets, which, though not communicated the identity of the perpetrator, but that identity of that perpetrator is known and registered and is in the POLIS system. In this regard, I refer, by the way, to the presentation made by Mr De Winter in the committee.

#161

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ten behoeve van het verslag stip ik aan dat de non-verbale communicatie van de minister van Volksgezondheid en zijn achterban boekdelen spreekt. Met een bevestiging kan de minister alle twijfel wegnemen en duidelijk maken dat hij op dezelfde golflengte zit. Met twee woorden kan er een eind gemaakt worden aan de verwarring. Ik meen te ontdekken dat hij de uitleg van minister Verwilghen niet echt ziet zitten.

Mijnheer de minister van Justitie, ik meen te hebben begrepen dat u stelt dat de politieman die eenvoudig cannabisbezit bij de meerderjarige vaststelt geen verbod heeft om een proces-verbaal op te stellen, maar de mogelijkheid heeft om te registreren en ook mag kiezen voor het proces-verbaal.

Translated text

#162

#163

#164

Official text

                    
                    Wanneer een politieman 01.115 geconfronteerd wordt met die meerderjarige gebruiker die niet problematisch is en geen overlast veroorzaakt, is het perfect mogelijk dat hij een proces-verbaal opstelt. Hij kan zich even goed ontslagen voelen van die taak.

Translated text

#165

#166

#167

#168

#169

#170

Official text

                    
                    Daar gaat het niet over. Deze aangelegenheid heeft ondertussen een verdere behandeling gekend. Sindsdien heeft de regering niet alleen een wetsontwerp opgesteld maar ook een koninklijk besluit. Meer zelfs, ik heb zelfs een ontwerp van richtlijn meegedeeld. Na de goedkeuring van de wet door de Kamer en de Senaat moet ik dit ontwerp van richtlijn voorleggen aan het College van de procureurs-generaal. Ik zeg er u zeer graag bij dat deze tekst werd opgesteld samen met de medewerkers van de procureur-generaal bevoegd in deze materie. U moet niet denken dat ik die richtlijn zo maar uit mijn mouw heb geschud.

Translated text

#171

Official text

                    
                    Mijnheer de minister, moet ik uit uw uitleg begrijpen dat de massaal verspreide brochure niet overeenstemt met de realiteit? U hebt verklaard dat het ontwerp anders luidt omdat de standpunten geëvolueerd zijn. Wat vindt u van de beslissing om anderhalf jaar geleden een brochure te verspreiden waarin staat welke wet het Parlement zal goedkeuren en waarin staat dat alhoewel cannabis niet gelegaliseerd wordt de politie in principe geen proces-verbaal op naam meer zal opstellen indien volwassenen met een hoeveelheid cannabis voor eigen gebruik worden aangetroffen. Zij zullen ook niet meer worden vervolgd. Wat vindt u van deze handelwijze in een dossier waarin preventie en communicatie zo belangrijk zijn?

Als u nu zegt dat het een mogelijkheid maar geen verplichting is, begrijp ik niet goed wie nu de politieke verantwoordelijkheid neemt voor het puin in de communicatie op basis van een brochure waarvan de minister van Justitie nu zeg dat de geesten intussen zijn geëvolueerd.

Translated text

#172

Official text

                    
                    Ik hoor de minister net zeggen dat de politieambtenaar kan afwijken, maar ik lees in de tekst artikel 15bis nieuw: "In afwijking van het bepaalde in artikel 40 van de wet op het politieambt, wordt in geval van de vaststelling van het bezit door een meerderjarige van een gebruikershoeveelheid van cannabis dat niet vergezeld gaat met openbare overlast of met problematisch gebruik, slechts tot registratie door de politie overgegaan."

Translated text

#173

#174

#175

#176

#177

#178

#179

Official text

                    
                    Ik heb de indruk dat men echt probeert. Hoe moet men dat nu interpreteren? Neem de tekst zoals die er staat. In afwijking van het artikel 40 wordt in geval van het bezit...slechts tot registratie door de politie overgegaan. Als u denkt dat het iets anders is. De heer Coveliers heeft daarover in commissie, op het moment van de bespreking van het artikel, een hele uitleg gedaan. Dat was perfect.

Translated text

#180

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, het gaat om een uitzondering. Als die situatie zich voordoet, volstaat eigenlijk een registratie, maar die agent of verbalisant kan perfect zeggen dat hij er niet zo zeker van is dat aan die voorwaarden is voldaan. Daarom kan hij een proces-verbaal maken.

Translated text

#181

#182

Official text

                    
                    We gaan in een strafwet niet beginnen met dat soort verschuivingen. Wat is de situatie? De politieagent is in eer en geweten ervan overtuigd dat het gaat om een bezit voor eigen gebruik. De persoon is volwassen, het is geen problematisch gebruik en er is geen overlast. Wat is dan zijn plicht? Moet hij anoniem registreren of mag hij — hij is ervan overtuigd dat die voorwaarden aanwezig zijn — dan kiezen? Dat is de vraag. De minister van Justitie zegt dat hij mag kiezen. Qui peut le plus, peut le moins. De minister van Volksgezondheid zegt dat hij niet mag kiezen.

Translated text

#183

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik zou nog 01.134 willen antwoorden op datgene wat eigenlijk zeer vaak vandaag ter sprake is gekomen, met name de kweek. De kweek staat niet in de wet.

We zijn het er over eens dat de kweek niet verboden is in de wet. Er wordt ook niet over gesproken in de wet. Zal men een proces-verbaal moeten opstellen? Wel, er zal een proces-verbaal moeten worden opgesteld vanaf wanneer men vaststelt dat de opbrengst van de plant of planten die men in zijn bezit heeft, groter is dan die voor het persoonlijk gebruik. Met andere woorden, dat zal in heel wat gevallen en zeker en vast wanneer het gaat om een meervoud van planten, hoe dan ook het geval zijn. Trouwens, dat zal ook aangehouden worden en opgenomen worden in de omzendbrief. Men kan wat dat betreft duidelijkheid geven in de omzendbrief door te stellen dat in die omstandigheden, wanneer het boven het persoonlijk gebruik gaat, proces-verbaal wordt opgesteld.

Translated text

#184

#185

#186

#187

#188

#189

Official text

                    
                    Mijnheer De Man, ik zal u even de arresten in herinnering brengen die door verschillende hoven van ons land zijn uitgesproken geweest ten aanzien van mensen die enkel met betrekking tot de kweek vervolgd zijn geweest. Die werden vrijgesproken, of u dat nu graag hoort of niet. Ik meen dat u mij daar trouwens destijds nog over hebt geïnterpelleerd. Wat dat betreft, zeg ik u dat kweek die aanleiding geeft tot een opbrengst die het persoonlijk gebruik te boven gaat, niet kan en dat proces-verbaal zal worden opgesteld.

Translated text

#190

Official text

                    
                    Het staat natuurlijk in het nieuwe ontwerp, dat is wel evident. Maar, mijnheer de minister, in de tekst van de brochure vind ik het antwoord van de regering op de vraag of men voortaan cannabis mag kweken: "Het bezitten van zelfgekweekte cannabis blijft strafbaar in ons land". Dat is geen bron van recht natuurlijk. Het is wel uw politieke verantwoordelijkheid.

Translated text

#191

Official text

                    
                    Mijnheer Vandeurzen, dat is voor mij inderdaad geen bron van recht. De bron van recht is de wet, het koninklijk besluit en de omzendbrief die er zullen komen. Die omzendbrief zal maar goedgekeurd kunnen worden door het College van procureurs-generaal met de minister van Justitie, nadat over de wet zal zijn gestemd. Daar kunnen we niet onderuit.

Ik zou nog een zaak willen zeggen, mijnheer de voorzitter, en dat zijn dan ook mijn slotwoorden. Wanneer ik de vergelijking maak tussen 1997 en 2003, dan gaat het duidelijk om dezelfde principes die worden doorgetrokken. Er is een wijziging aan de strafmaat: die verzwaart. Er wordt voorzien in een nultolerantie ten aanzien van minderjarigen. Men gaat over naar kwantificeerbaarheid, omdat dat gevraagd is en een van de aanbevelingen is die uit het evaluatierapport blijkt. Er is het geïntegreerde beleid ten aanzien van de problematische gebruiker.

Ik zou zeggen, waar zit het verschil behoudens het feit dat men na evaluatie de zaken meer op punt stelt. Men zal deze evaluatie constant moeten doen ook met betrekking tot het nieuwe beleid dat zal moeten worden gevoerd. Ook dit zal te gelegener tijd immers moeten worden herzien en worden bijgesteld. Mijnheer de voorzitter, ik denk dat het in die omstandigheden altijd een even moeilijk debat zal blijven.

Translated text

Mr. Vandeurzen, for me this is not a source of right. The source of law is the law, the royal decree and the circulation letter that will come. The letter will only be approved by the College of Prosecutors-General with the Minister of Justice, after the law has been voted. We cannot go down there.

I would like to say one thing, Mr. Speaker, and that is my final words. When I make the comparison between 1997 and 2003, it is clearly about the same principles that are transmitted. There is a change in the penalty level: it makes it harder. There is zero tolerance for minors. Quantifiability is switched to quantifiability because it is requested and is one of the recommendations shown in the evaluation report. There is the integrated policy with respect to the problematic user.

I would say, where is the difference except for the fact that after evaluation things are more accurate. This evaluation will also need to be carried out continuously with regard to the new policy that will be carried out. This too will need to be revised and adjusted over time. In these circumstances, I think it will always remain an equally difficult debate.

#192

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, het is bij een confrontatie met jongeren natuurlijk goed de laatste stand van zaken te kunnen meedelen. Samenvattend kan ik concluderen dat als er een aanraking zou zijn door een politieagent met een situatie waarin drugs een rol spelen er altijd, wat de omstandigheden ook zijn, ...

Translated text

#193

#194

#195

#196

Official text

                    
                    U hebt het dan veranderd, mijnheer de minister. Er was daar totaal nog geen akkoord. Ik onthoud dus dat er ook dan een proces-verbaal kan worden opgesteld. Het kan ook in die situatie. Ik vond dat de minister daarover niet echt duidelijk was.

Translated text

#197

#198

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, ik had nog één vraag. Ik denk dat een sleutelelement in de uiteenzetting van de minister nultolerantie voor de domeinen en gevallen die hij heeft aangewezen was. Hij heeft letterlijk gezegd dat het in feite een verstrenging is. Hij zal het niet dulden. Er is een nultolerantie. Dat was precies de kritiek die men voortdurend had ten aanzien van vroeger. Daaraan is trouwens niets veranderd. De laatste jaren is hier niet meer of strenger opgetreden dan vroeger. Hoe maakt u dan hard dat u die nultolerantie zult kunnen bereiken. Hoe zult u dat doen in de concrete realiteit dat minderjarigen onder 18 jaar tegen de lamp vliegen, dat alle handelaars bij het minste tegen de lamp zullen vliegen, dat alle mensen in het verkeer zullen worden bestraft van het minste tot het meeste? U sprak over nultolerantie. Dat wil zeggen dat er dus over pakkans en voortdurend controle zal moeten zijn. Anders kunt u toch niet spreken van nultolerantie. Mijn vraag is of u daarvoor de middelen hebt. Hoe ziet u dat concreet.

Translated text

#199

#200

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, het is nogal evident dat u aan uw politiediensten via uw parketten zult vragen om dit als een absolute prioriteit te beschouwen. U zult dat met andere woorden neerschrijven in uw circulaire. Een circulaire is bindend. Het staat trouwens in de circulaire. Een individuele procureur mag daarvan afwijken. Hij moet dan wel motiveren waarom hij is afgeweken. Er bestaat daarin geen letter, geen jota verschil tussen de circulaire uit 1997 en de circulaire uit 2003.

Translated text

#201

Official text

                    
                    Mijnheer de minister, misschien heb ik niet goed gevolgd, maar tot vandaag heb ik nooit gehoord over het privé-gebruik door volwassenen. Het ging over volwassenen die gebruiken zonder problematisch gebruik of overlast. Ik zie ook nergens in het ontwerp staan dat er in de omzendbrief een bepaald aantal gram zou genoemd worden dat minder dan 5 gram zou zijn.

Translated text

#202

Official text

                    
                    Mijnheer de voorzitter, aangezien in de bepalingen van de wet terzake geen voorzieningen zijn getroffen — dat was een van de opmerkingen uit het evaluatierapport — zal ik mijn verantwoordelijkheid opnemen en dat in de omzendbrief opnemen. Dat moet uiteraard besproken worden met het College van procureurs-generaal. Ik kan toch niet op voorhand eenzijdig daarover een beslissing nemen? Dat zal gebeuren in overleg met het College van procureurs-generaal.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik verrast ben over de positie die mevrouw Leen inneemt. Er is altijd heel duidelijk gezegd dat die categorie gebruikers die wij wensen te ontzien — meerderjarigen die cannabis gebruiken onder de gekende voorwaarden waaraan moet voldaan zijn — dat inderdaad binnen de privé-levensfeer zullen moeten doen. In alle andere omstandigheden is er immers het risico van ofwel in aanraking te komen met minderjarigen, of op openbare plaatsen overlast te bezorgen, of wagens te besturen onder invloed. Men moet leren rekening houden met de consequenties die daaraan verbonden zijn. Trouwens, eigen aan een ontradingspolitiek is dat men mensen waarschuwt voor die problematiek en dat men hoopt dat zij op die manier zullen inzien dat het misschien beter is voor hun eigen gezondheid er niet mee te beginnen.

Translated text

Mr. Speaker, since no provisions have been made in the provisions of the law in this regard — which was one of the comments in the evaluation report — I will include my responsibility and include it in the letter of reference. This should be discussed with the College of Attorneys-General. I cannot make a decision on this one-sidedly in advance. This will be done in consultation with the College of Prosecutors-General.

To be honest, I am surprised by the position that Mrs. Leen takes. It has always been very clearly stated that the category of users that we wish to respect – adults who use cannabis under the known conditions that must be met – will indeed have to do so within the private sphere. In all other circumstances, there is a risk of either coming into contact with minors, or causing inconvenience in public places, or driving cars under influence. One must learn to take into account the consequences associated with it. Moreover, characteristic of an evasion policy is that people are warned of this problem and that they are hoped to see that it may be better for their own health not to start with it.