Op zondag 28 juli belt mams mij op en vertelt ze mij dat Poshke echt niet meer in orde is en ze vraagt aan mij of ik volgende week tijd heb om naar Limburg te kunnen komen, omdat we over maximum een paar weken aan het praten zijn nu voor haar. Ze zal de volgende dag naar de dierenarts bellen om te horen wanneer deze kan langskomen.
De volgende dag vertelt ze dat de dierenarts vrijdag kan langskomen, maar “onder mijn voorbehoud”, lees: de dierenarts is "gereserveerd", maar mams bepaalt donderdag pas of het doorgaat of niet, afhankelijk van Poshkes toestand.

Daarop zeg ik dat ik de volgende ochtend direct de trein naar Limburg pak. Ik weet nog hoe Poshke eruitzag en ik wilde die laatste dagen nog zeker bij haar zijn. Niet enkel om afscheid te nemen, maar vooral voor haar: Poshke is enorm gesteld op gezelschap. 't Is niet dat ze verlatingsangst heeft, maar ge ziet gewoon hoe ze altijd opfleurt als er iemand die ze kent nog maar binnenkomt.

Ik kom binnen en op het eerste verdiep staan er ventilatoren en een airco lawaai te maken. Het is >25°C buiten en ze doen alles om het voor de hondjes koel te houden. Ik ga direct op zoek naar Poshke en ze ligt achter de stoelen verstopt, maar als ze me ziet komt ze toch weer rechtgesprongen. Niet snel althans, ik merk direct dat ze het zwaar heeft.
Op het gelijkvloers is de temperatuur acceptabel, en ik zal daar werken en overnachten. Posh maakt ook duidelijk aanstalten dat ze naar beneden wilt gaan, en dat gun ik haar om meerdere redenen:

• Ik zal daar de komende dagen gaan werken, dan is ze dicht bij mij.
• Poshke is graag daar omdat oma & opa de enige mensen zijn die quasi altijd thuis zijn. Ze associeert die plek volgens mij dus met niet alleen zijn.
• De temperatuur is zeker doenbaar.
• Ze hoeft voor haar behoefte buiten te gaan doen niet meer de trap op en af te lopen.

Ik begin ondertussen te merken dat Poshke zich erg ellendig en futloos voelt. Dat was duidelijk te zien aan haar lighouding. Doorheen de dag lag ze liefst in deze positie:

Zo kon ze zich snel opwerpen als er iets interessants gebeurde. Maar nu ging ze bij momenten zo liggen:

Ze liet zich letterlijk door haar pootjes op de grond zakken. Totaal uitgeput na elke wandeling door het huis. Ze deed dat zelfs bij het drinken; waar dat ze vroeger gewoon normaal rechtstond aan haar waterkom, zette ze haar poten nu in zo'n positie dat haar borstkas zoveel mogelijk ruimte kreeg, hier goed te zien:

Ik had geen dag later mogen komen. De komende dagen zou ik er alles aan doen om mijn Poshke te laten voelen hoe graag ik haar zie.

De volgende ochtend was ze eigenlijk nog relatief bewegelijk; ze ging buiten haar plasje doen en liep dan eventjes rond, maar het duurde slechts een uur of twee, daarna ging ze weer uitgeput op de grond liggen. Dat zou zich de komende dagen herhalen; de nachtrust brengt haar energie, maar die is direct opgesoupeerd.

Ik neem de hele dag door tijd om haar te gaan krabben en knuffelen. En ze mag dan wel lijden, maar elke keer als ze mij of iemand anders weer ziet, kwispelt ze:

Ik geloof dat ze hier fel van genoot. Posh was zo verzot op gekrabbeld te worden dat, als ge haar aan het krabben waart, ze zich al snel volledig op haar rug draaide:

En dat wilde ze nu ook doen, maar het vocht in haar longen speelde haar duidelijk parten, want verder dan dit kwam ze niet:

Ge ziet ook op die laatste foto heel goed hoe gezwollen haar buik stond. Desondanks bleef ze zich met veel moeite alsnog verzetten zodat ge haar zo veel en makkelijk mogelijk kon blijven verwennen. Da's ons Poshke gewoon.

Om haar zoveel mogelijk energie te geven had ik in de Aldi de meest vettige hesp gekocht die ik kon vinden. Want ze at misschien haar brokjes niet meer, vlees en vis gingen er vlotjes in, zoals het al tien jaar ging. Ik heb haar die laatste dagen dan zoveel als mogelijk laten genieten van haar favoriete gerechten:

Het deed mij plezier om haar zo te zien uitkijken naar de volgende lekkernij in haar mond. Ik hoop dat ze er minstens zoveel van heeft genoten.

(Er gaan in dit stuk geen foto's of video's staan van 'het moment' zelf omdat ik dat niet wilde vastleggen, het was een intiem familiemoment dat ik ook zo wilde beleven. Ik zal wel mijn herinneringen uitschrijven.)

Ondanks mijn goede bedoelingen ging het Poshke niet beter af. Ik mat regelmatig haar hartslag, die in het beste geval 120/minuut was, maar soms zelfs de 170 oversteeg, en dat tijdens rust. Haar hartje was ook fel gezwollen van de MXMI en ge kon haar vanop afstand zien meetrillen met elke slag. Als ik dicht bij haar zat kon ik het soms zelfs horen kloppen zonder mijn oor op haar borst te moeten leggen. Zelfs toen al moest het een marteling geweest zijn.

Het is dat contrast van zwaar fysiek lijden met haar permanente blijdschap van ons bij haar te hebben dat mij heel emotioneel maakt.
Die laatste dagen was ik bijna continu alleen met haar, en ik heb gehuild, gelachen, getroost en geholpen waar ik kon. En ge wilt dat beestje dan uitleggen wat er gebeurt en wat er gaat gebeuren, horen wat ze zelf denkt. Maar dat gaat niet en ge kunt het haar enkel zo comfortabel mogelijk maken. Ik zou haar pijn overgepakt hebben als zij het dan maar goed had, maar ge moet gewoon toekijken hoe een diertje dat zoveel voor u betekent moeite blijft doen voor nog maar een teug adem naar binnen te krijgen, dag en nacht.

Uiteindelijk sta ik op en is het vrijdag. Poshke blafte rond zes uur 's ochtends om haar plasje te kunnen doen en natuurlijk laat ik haar dan niet wachten. Het doet toch vies aan omdat ge weet dat het beestje vanavond er niet meer gaat zijn. Zelf weet ze dat natuurlijk niet, en dat voelt niet prettig, maar voor haar is het pas echt zwaar.

Ik ga vandaag maar een halve dag werken zodat ik zeker die laatste uren nog de hele tijd met haar kan doorbrengen. Dierenarts Brands zou tegen 19:00 arriveren dus elke seconde met haar is goed gespendeerd voor mij.
Het heeft de voorbije dagen ook fel geregend, maar vandaag komt de zon erdoor. We wilden haar eerst liever beschutten tegen de voorspelde hittegolf, maar Poshke maakt nu zelf aanstalten om naar buiten te gaan, om wat te zonnebaden. Ze zet zich eerst, en gaat dan in de zon liggen, mijn hand als een kussen onder haar kopje. Ik blijf een dik kwartier naast haar zitten terwijl ik haar buikje krab, en zij rust. Ik beleef intense privémomenten met haar, terwijl het adjectief "laatste" door mijn hoofd spookt bij alles wat we doen. Laatste maaltijd, laatste dag, laatste zon, … Het leven is oneerlijk en wreed.

Oma & opa zijn een dag eerder naar huis gekomen en ik moet hen nog gaan halen aan het station van Genk. Oma blijft bij de B&B en wilt niet meekomen. Zij kan het niet aan om erbij te zijn. Opa komt wel nog efkens mee, om haar voor de laatste keer te groeten. Dat was in het filmpke dat ge daarstraks al gezien hebt.

En nog altijd content als er iemand is, zette ze zich rechtop van haar uiteengezakte positie en ging ze, bijna fier, voor opa klaarzitten in de hoop zoveel mogelijk aandacht los te kunnen krijgen. Tegen 18:50 komt mams aan met Niels en Noortje, en voor hen is Poshke ook blij te zien, maar na een vijftal minuten zondert ze zich af en gaat ze verderop in de kamer platliggen. Ik snap het maar al te goed.

De dierenarts zal een dik uur later pas komen omdat het een drukke dag is in zijn praktijk, maar dat was eigenlijk nog goed voor mij. Nu kon ik toch iets langer bij haar zijn hè. Ik snij het laatste stuk komkommer nog in stukjes en neem het mee naar boven zodat iedereen die wilt haar nog een "snoepje" kan geven.

Maar uiteindelijk roept Daan: “De dierenarts is er.” Er gaan veel gevoelens door mij heen die ik liever niet voel.
Als hij boven is, gaat Poshke direct naar hem toe om te inspecteren en ook weer om aandacht vragen. Iedereen is nu verzameld in de living en dus gaat ze bij iedereen rond, kwispelend liefde vragen en geven. In die mate dat dokter Brands zelfs zegt: “Nu ziet ze er precies toch wel goed uit.” Ach, ik weet het. Ge had haar daar moeten zien, als ge niet beter wist zoudt ge echt zeggen dat er niks aan was op dat moment. Zoveel mensen bijeen is voor Posh altijd een belevenis geweest.

De dierenarts inspecteert Poshke dan zelf ook nog eens, en hij lijkt ook weinig twijfel te hebben dat het is wat het is. Hij geeft Poshke eerst een kalmeermiddel via een spuitje in haar bil. Bij het uittrekken van de naald jankt Poshke een klein beetje, en blijft dan van iedereen rondom haar knuffels en krabbels in ontvangst nemen.
Het is een beeld dat mij nog lang zal nablijven; Poshke die op de grond rechtopzit na haar kalmeerspuitje, met haar rug naar mij, kwispelend en bij de anderen krabbels aan het krijgen is. Het blijft mij overvallen hoe dat ze zelf totaal in het ongewisse is van wat er gaat gebeuren met haar.

Poshke zondert zich weer af, en na enkele minuten lijkt ze volgens de dierenarts de spuit te voelen. Ik ga naar haar toe en opnieuw gekwispel, maar inderdaad minder fel. Ze licht onder de stoel. Ik schuif die opzij en stel voor om haar op tafel te zetten zodat de dierenarts zijn werk gemakkelijk kan doen.

We staan nu allemaal rond de tafel om Poshke bij te staan. Ze was sowieso al versuft, maar die kalmeerspuit doet het 'm pas echt.
Brands wilt dan het infuus aanleggen in de rechtervoorpoot, en probeert een ader aan te prikken. Maar het lukt hem niet. Hij merkt op waarom: De bloeddruk in haar aderen is extreem laag. Zo laag dat, ondanks geprikt te zijn, er enkel een zielige druppel bloed komt op te staan. “Normaal moet dat bloed daar nu uit stromen zelfs.” Hij probeert de linkervoorpoot, maar hetzelfde. Een druppel bloed en gewoon niks. Poshkes hart is echt compleet naar de vaantjes, zoveel is duidelijk. Hoe het haar in godsnaam gelukt is om het nog zo lang te rekken, ik weet het niet.

Het is dan dat Poshke iets doet wat op mijn netvlies gebrand gaat blijven. In haar eeuwige zoektocht naar zoveel mogelijk affectie, probeert ze weer haar buikje bloot te geven, door zich op haar zij te draaien. Ze is nu echter zo verzwakt dat ze haar achterlichaam niet kan optillen om haar rechterachterpoot onderdoor naar links te steken. Ze probeert tevergeefs, en ik doe het laatste wat ik voor haar nog kan betekenen: Ik haal haar pootje zelf onder haar door, zodat ze ligt zoals we wilt liggen, zoals ze zich ook de voorbije dagen naar mij heeft liggen draaien; buikske ontbloot en makkelijk te krabben.

De dierenarts probeert ondertussen terug de rechtervoorpoot. Deze keer krijgt hij de helft van het infuus ingespoten en Poshke glijdt nu weg. Voor de zekerheid spuit hij nog een tweede infuus in haar borstkas. Haar hartje is eindelijk kalm, de lijdensweg is voorbij.

Ik ben er kapot van. Zelden heb ik mij in mijn leven zo slecht gevoeld. Het is een onbeschrijfelijk gevoel om bij zo'n onomkeerbaar, intriest moment te zijn. Ik vind het moeilijk om dat te beschrijven met woorden.

Ik bel opa & oma op, nog snikkend: “'t Is gebeurd, hè.” Zij wachtten bij Danny en ik zou hen nadien bellen. Na een tijdje pakken we Poshke op en leggen we haar in het mandje dat ze deelde met Pippa. Ze lag er heel mooi in, precies of ze lag gewoon rustig te slapen.

Ik heb daarna ook nog bij oma & opa gehuild en gepraat over haar. Zij vertelden ook hoe ze haar achteruit zagen gaan. Dat oma 's nachts opstond om te gaan kijken, of hoe bij elke hoest de schrik om het hart slaat. Da's natuurlijk ook voor haar geen leven, maar evenmin voor Poshke.

Ik heb die nacht onverwacht goed geslapen. Toen ik opstond ben ik naar boven gegaan om mijn Poshke nog eens te begroeten. We hadden een handdoek over haar gelegd. Ik heb die niet weggehaald terwijl ik haar streelde en krabte. Haar lichaamstemperatuur zou al fel gedaald zijn en ik vind die gedachte niet fijn.

Daarna hebben we haar naar het crematorium in Bilzen gebracht. We hebben nog gevraagd voor enkele aandenkens, en nadien hebben zij die waren meegekomen nog voor de allerlaatste keer afscheid kunnen nemen. Ik ben op het einde, toen we al bijna buiten stonden nog op mijn Poshke afgegaan en in tranen uitgebarsten over mijn meisje.

Daarna ben ik met de trein terug naar Gent gegaan om bij Jonathan te kunnen zijn. Ik heb altijd veel aan hem gehad en nu was niet anders.

Poshke euthanaseren was het minst wrede wat we konden doen. Maar ik blijf het wreed vinden. Het is wreed omdat ik zag dat zij het nog geen tijd vond. Ze at nog altijd graag snoepjes, werd nog altijd graag geknuffeld en gestreeld en oversteeg haar eigen lichaam om dat nog zoveel mogelijk te kunnen doen.

Ik heb veel respect voor het leven van mensen en dieren omwille van die persoonlijkheid, en de wil om die uit te dragen blijft persisteren. En waar een mens nog kan kiezen voor euthanasie, moeten we voor onze huisdieren die keuze voor hen maken. We kunnen dat niet eens naar hen communiceren, en dan toch doorzetten vind ik wreed. Zeker bij Poshke, net omdat zij nog zeker wilde blijven doorleven, dat zag ge elke dag aan haar. Het beestje weet gewoon niet beter.

En ook al vind ik het wreed, toch zou ik het nu opnieuw gedaan hebben. Om de simpele reden dat elke andere optie nóg wreder zou zijn. Poshke nog langer laten afzien omdat wij haar bij ons willen, dat zou ook nog eens zeer egoïstisch geweest zijn.
Haar levenskwaliteit is letterlijk op exponentiële wijze gekelderd, en ze leed nu al zoveel pijn.

Een diertje waar ge zoveel van houdt zoiets nog langer aandoen terwijl ge weet dat ge het kunt voorkomen, dat zou gewoon barbaars zijn.
't Is zoals mijn oma zei: “Als ge het zoudt laten aanslepen, dan gaat ze afschuwelijk sterven en dan zijt ge haar ook kwijt.”

Veel mensen willen mij geruststellen door te zeggen dat dit “het beste was wat ge kon doen”. En ze bedoelen het goed hoor, ik heb het zelf ook gedaan. Maar "beste" is de overtreffende trap van "goed", en ik wil dat woord gewoon niet gebruiken om mijn eigen geweten te sussen. Geen zorgen, ik ga hiervan niet afglijden in een depressie, ik ben mentaal sterk genoeg. Gebruik dat argument maar bij andere mensen die ook zo'n keuze moeten maken, ik denk dat zij daar veel meer mee geholpen zijn.
Ik neem het ook andere mensen niet kwalijk als zij hun geliefde beestjes laten inslapen, integendeel.

Ik heb het allemaal intussen een plaats kunnen geven, en koester de mooie momenten die ik met Poshke beleefd heb. Hopelijk hebben we dat voor haar ook kunnen doen.